08080808

სულ1 და იგივეს ვწერ...

იქამდე

სანამ

ყველას ჩემი ბლოგის დანახვისას არ შემოაფიქრდება, რომ

ეს

მაინც ახალს არაფერს დაწერდაო

და

აღარ გაუჩნდება სურვილი ჩემს ბლოგზე შემოჭყეტვის...

ჰხოდა სულ ერთი და იგივეს ვწერ

სულ ვწერ, რომ არავვის ბლოგს არ ვკითხულობ,

არც ჩემსას

მაგრამ არა,

ვტყუი,

იმიტომ, რომ ამ ერთი არა და ორი კვირის წინ

მირამაქსის

ბლოგი შემომეკითხა

და

მერე ერთი-სამი-ხუთი წუთის მანძილზე

ვიჯექი

და

ვფიქრობდი, რომ

აი მე რომ წერა შემეძლოს,

ხომ

დავუკომენტარებდი რამეს

მირას

მეთქი, მაგრამ

სად შემიძლია მე მაგდენი....

ჰხოდა შაბათს კიდევ

როცა მუშაობას მოვრჩი

და

მიყოლებით დავიწყე ერთდროულად გახსნილი

ტრილიონხუთასიათასშვიდასოცდარვა ფანჯრის დახურვა

და

ისის იყო ჩემი მაუსი ჩემივე ბლოგის დახურვაჩაკეცვას ვაპირებდი, რომ

ნაჩქარევად სხვაგან დავაკლიკე

და

შემთხვევით პერწკლის ბლოგი შემომეხსნა..\

ჰხოდა თვალი მოვკარი სათაურს

მეგობრობის 15 წელიო თუ რაღაც მაგდაგვარი...

მერე გამოვრთე კომპიუტერი,

გავიქეცი სათნოქიმიასთან

ჩავჯექი მცხეთისსკენ მიმავალ სამარშუტოში

და

დრო კი თავზესაყრელი მქონდა რომ

მეფიქრა...

მეგობრობის 15 წელი

რაღაცნაერად ამეკვიატა მთელ გაზაზე..

მთელი 15 წელი

ნეტავ ჩვენი რამდენიამეთქი და

მოკლედ

ფიქრმა ხომ ის იცის

აგახტუნებს, დაგახტუნებს

და

ზამბარასავით

ხან სად ხარ ხან სად....

ჰხოდა მე ბავშვობიდან დავიწყებ...

საბავშვო ბაღში დავდიოდი

თურმე...

არ დავიჯერებდი, მაგრამ ამის დამადასტურებელი ფოტომასალა არსებობს...

ჰხოდა, რადგან დავდიოდი

ალბათ

ბავშვბთანაც ვთამაშპბდი

მაგრამ

რადგან არავინ შემორჩა ჩემს მახსოვსობას

ანუჰხთ

ეს ის არ იყო,

რაც უნდა ყოფილიყო : D

5 წლამდე ჩემი ყველაზე საუკეთესო მეგობარი

ჩემი თავი იყო...

გამოვწევდი ფარდას

გავჭიმავდი

და

დავამაგრებდი ხოლმე ბალიშით,

მერე კედელსა და გაჭიმულ ფარდას შორის წარმოქმინლ პირამიდაში შევძვრებოდი

და

იქ იწყებოდა

რაც

იწყებოდა...

პრინცესაც მე ვიყავი

და

დედინაცვალიც

კეთილიც და ბოროტიც,

ლამაზიც და მახინჯიც...

მთელი ზღაპარი მე ვიყავი

ყველა პერსონაჟი...

სულაც არ იყო მოსაბეზრებელი თამაში..

სულაც ვერ ვგრძნობდი მეგობრის ყოლის აუცილებლობას

მე ხომ იმდენი ვიყავი

იმდენი

იმდენი, რომ....

6 წლის, გაგიკვირდებათ და, სკოლაში წავედი : D

უკვე იმდენჯერ მოვყევი ჩემი სკოლაში წასვლის სამზადისისა და 30 აგვისტოს აღმოჩენილი წითელა/წითურა/ ჩუტყვავილასა

და

სკოლაში 1 კვირით გვიან წასვლის

შესახებ, რომ

ახლა გამეორებას აზრი არ აქვს...

პირველივე გაკვეთილზე მასწავლებელმა 4 მოსწავლე გამოიძახა გამოიძახა დაფასთან

ერთი იცინოდა

იცინოდა

იცინოდა

კვდეებოდა სიცილით...

შევხედე და სახლში რომ მივედი ვთქვი, რომ

მე უკვე მყავდა მეგობარი

ეთო,

იმიტომ, რომ მას სიცილი შეეძლო,

თან როგორი გულიანი სიცილი....

1 კლასიდან 9 კლასის ჩათვლით მე ეთოს მეძახდნენ, მას ხათოს

მთეელი ცხრა წელი

უერთმანედოდ გავლილი შაბათ კვირის ასანაზღაურებლად დაწერილი წერილები

ერთი სახლიდან

მეორეში ინაცვლებდა

მთეეელი ცხრა წელი

ერთი შეხედვა კმაროდა,

რომ

მივმხვდარიყავი რას ფიქრობდა,

მთელი ცხრა წელი

ერთი შეხედვა კმაროდა

რომ

მიმხვდარიყო,

რას ვფიქრობდი....

2-3 თვის წინ ქუჩაში გამაჩერა... 4-5 წლის ბავშვით და გაააბერილი მუცლით...

ვერ ვიცანი....

მახსოვს პირველად სასწავლებელში

წასაყვანადა

რომ

მომამზადეს

ო

და

რატომღაც

ჩემთვის ეს პირველი საასწავლებელი

არა პირველ,

არამედ მეათე კლასთან ასოცირდება...

ვისაც ჩემსავით 14 წლის ასაკში

მშობლები და სახლკარი მიუტოვებბია

და

თითქმის სრულიად უცნობ ქალაქი

თითქმის სრულიად მარტო დარჩენილა

ალბათ ხვდება, რას ნიშნავს ასეთი ადამიანისთვის ის მეორე ადამიანი

რომელიც მას თავის უდარდელ ბავშვობას

და

თავის ოჯახს აგონებს...

სოფოც ჩემსავით გადმოსული იყო თბილისში

და

ისიც ჩემსავით, მშობლების გარეშე ცხოვრობდა

და

ისიც ჩემსავით ცდილობდა ამ უცხო თბილისისათვის

დაემტკიცებინა,

რომ

ისიც ჩვეულებრივი ბავშვი იყო,

არაფრით განსხვავებული სხვებისგან...

მოკლედ, ეს ყველაფერი მაშინ საკამრისი აღმოჩნდა ჩვენს დასამეგობრებლად...

მაშინ ამ მეგობრობამ

და

ერთმანეთმა გადაგვარჩინა,

მაშინ

ორივეს

სხვანაირი მომავალი გვქონდა

სუულსუუულსუუულ

სხვანაირი

ვიდრე

ახლანდელი აწმყო...

მე-2 კურსზე ვიყავი, შემთხვევით გავიგე, რომ გათხოვდა...

დიდი ხანია ნანახი არ მყავდა,

ისიც არ ვიცოდი, საერთოდ ვინმე თუ უყვარდა

და

ახლა ისიც არ ვიცი, კიდევ უყვარს თუ არა ის ვინმე...

სადაა

რას შვრება

ალბათ შვილები ჰყავს და ზრდის

ან იქნებ არც...

ნეტავ როგორაა....

მერე უნივესრიტეტი იყო...

უნივერსიტეტის პირველი დღე...

მე-6 კორპუსიდან პირველ კორპუსამდე გგადასასვლელი 20-ოდე ნაბიჯი

და

ასობით უცნობ ადამიანში

მომხდარი

მოულოდნელი დამეგობრება...

ქეთიმ რაღაც იხუმრა

და

მერე

მეც ვიხუმრე

და

მანაც იხუმრა

და

ამ ხუმრობა ხუმრობაში

სანამ პირველ კორპუსამდე მივაღწიეთ

უკვე მეგობრები ვიყავით...

მერე ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც მოხდა

ზოგი მოვიდა

ზოგი წავიდა

და

დავრჩით ჩვენ

მე

ქეთი

ნინო

ელი

ანი

დიდი ხუთეული, რომელიც არასდროს არ არის ხუთი

<3

და ახლა

როცა

წარსულს ვიხსენებ

და

წარსული მიმტკიცებს,

რომ

ყველაფერი გავლადია

და ახლა

როცა

მომავალზე ვფიქრობ

და

აწმყო მეუბნება

რომ

ყველაფერის გავლაც

გავლადია

ვუყურებ

ჩემს

10 ლოვან მეგობრებს

და

მიხარია,

რომ

მე ისინი მყვანან

და

მათ მე ვყავარ

და

რომ

ჩვენ

ხუთივე ერთად

მეგობრები ვართ

და

ჩვენგობრები ვართ

და

ყველაფერი, ხომ მეგობრობით იწყება........... : )

ჰკლჰჰკჯგბ

2010 წელი

18 დეკემბერი

ჰხათო ისევ ცოცხალია.............

დჯსოადისქიდ[

დავაკვირდი

და

მივხვდი, რომ

არიან ადამიანები, რომლებთან საურთიერთობოდაც ყოველთვის მესამე ადამიანია საჭირო...

ჰხო აი ასე

ზიხარ ადამიანთან

იწყებთ საუბარს

და

ვერ იწყებთ..

ყველა თემა უინტერესო გამოდის

ყველა კითხვაზე პასუხი კი ან არა ა

დუმილი აჭარბებს სიტყვების რაოდენობას წამში 20 ჯერ

და

უხერხულობის დონე მატულობს წუთში 7,5 ჯერ

მერე მოდის მესამე

მნიშვნელობა არ აქვს ვინ...

ვინ

მე

ვინ

შენ

ვინ

ის

მოდის და

თქვენ აღარ გელევათ სასაუბრო თემები

უღებთ ერთმანეთს კარებს და ფანჯრებს

რომლებიც არ გაქვთ

და

ერთმანეთზე ახლობელი აღარავინ მიგაჩნიათ დედამიწის ზურგზე

ჰხოლო მესამე

დუმს

როგორც

თქვენი სა20არი მეგობრობის თილისმა...

საბრალო მე3ე

იყო მე-3 ნიშნავს იყო ნიადაგ მარტო

ო

ეს ვინ თქვა?

ტარიელ ჭანტურიამ, ჰხო...

და კიდევ ისიც თქვა, რომ

ათასი კაცი უმზერს წუიმას და ათას კაცში

მარტოდ

მარტო

დარჩე

მე

სამე

ო

და სხვა ბევრი რამეც თქვა

რაც ოდესღაც

მაღელვებდა

და

ჩემკენ სავალ გზებს მიფართოვებდა,

მაგრამ

მერე

დროთა განმავლობაში

ყველა გზა

მცდარი აღმოჩნდა...

სისულელეა ყველაფერი

მეც მსგავსი სისულელეებით რაღაცასვუშვრებოდი გულს

მაგრამ

გაიწელა

ო

ესეც ვიღაცამ თქვა

რა აზრი აქვს

არანაეერი....

უბრალოდ ფაქტის კონსტანტაცია

თუ რა ჰქვია მაგ სიტყვას?

რაღაც ისეთი სიტყვაა

გულს უღუტუნებს

:D

უბრალო ფაქტები

ვინ გეკითხება შენ ანალიზს

ვინ გთხოვს

იფიქრე ამ ფაქტს რა მოჰყვება

ან ეს ფაქტი რამ გამოიწვია

ო

უბრალოდ

აღნიშნე, რომ ეს ასე მოხდა

ეს ასეა

რატომ

რისთვის

რა მნიშვნელობა აქვს....

მსოფლიოს ტექნიკურ გამოგენებათა შორის

პირველ ადგილას იმას ვაყენებ

რაც იმ მომენტში სიამლოვნებას მანიჭებს

ჰხოდა ვფიქრობ ახლა

რომ

ყურსასმენებზე

და

მობილურ ტელეფონში

მუსიკის მოსმენის გამოგონებაზე დიდი ტექნიკური მიღწევა არ არსებობს...

დადიხარ

ისე როგგორც მანამდე დადიოდი

იგივე ქუჩებში

იგივე ხალხი

იგივე პრობლემები

იგივე სიხარული...

მაგრამ არა

სხვანაირად დადიხარ

საკუთარი ფეხის ხმა არ გესმის

და

ფიქრობ

რომ

კი არ დადიხარ

დაფრინავ...

ფიქრობ, რომ შენი მოძრაობა

შენი სწრაფი ნაბიჯები

შენი სახის გამომეტყველება

სწორედ იმ მუსიკის შესაფერისია

რომელსაც უსმენ

და

გზაზეც თუ გადადიხარ

და

შუქნიშანსაც თუ ვერ ხედავ

და

მანქანების სწრაფი ნაკადი თუ მოემართება შენსკენ,

რომლისაც

მუდამ ასე ძალიან გეშინოდა,

და მუსიკაც თუა რამე სწრაფი

და

იმაზე უფრო ხმაურიანი, ვიდრე ათობით მანქანის სიგნალი ერთად...

როგორ უხდება ზოგჯერ მუსიკას

შენსკენ საათში 120 ით მიმავალი მანქანის ბბორბლები შენსკენ

და

მძღოლის წამის მეათასედშიუ დაფიქისებული

შეშფოთებული არა

გადაშფოთებული სახე,

რომელიც ყველაზე კარგად აღწერს შენს მდგომარეობას....

ჰხუხ

ამოსუნთქვას მოსდევს ჩასუნთქვა

სიცარიელეს სისავსე

დუმილს

დუმილი......

მომწონს როცა ის არ ვარ, რაც ვარ

რადგან

მერე

უკეთესად ვხვდები

რაც ვარ

და

ზოგჯერ

ვინც : დ

პარას დოქსები...............

ეწექწე

გუშინაც ბოლომდე ვერ მივხვდი, რომელი რომელი ვართ

სერგი

თუ

ვანია

თუ

მამია

და

იმ კითხვებს
ისევ
ისე ვაწუხებ
როგორც
პირველად ნახვისას
და
როგორც მეორედ ნახვისას
და
როგორც
მესამედ ნახვისას
და
როგორც
გუშინ
მე-10-ედ ნახვისას......



გზები და ხიდები

<3

პოკპოკჯ

26 წელია ვზივარ

დავდივარ და მაინც ვზივარ

გავივლი

გამოვივლი

და

ვზივარ...

გულზე ხელების შემომიკრებია

კი არა და

გადამიჯვარიდენებია

და

ველოდები როდის შევიცვლები...

როდის გადავსხვაფერდები

დრო გადის

მიდის მოდის

იქავე დგას

და

მცვლის

მცვლის

მასხვადასხვაფერადებს

და

ჩემს მარწმუნებს

რომ

ყველაფერი გავლადია

ჩემ გარდა

:

ჩასაფრებული ვეფხვი ანუ რაღაცნაერი დრაკონი

თუ რა ჰქვია იმ ფილმს?

მმმ

არ ვიცი..

არც ფილმი მინახავს და არც შინაარსი ვიცი და არც ნახვის სურვილი მაქვს

უბრალოდ

დღეს ეს სახელი გამახსენდა..

უფრო სწორად, კი არ გამახსენდა

ჩემს თავს შევხედე ორი ნაბიჯით წინიდან

და

რატომღაც ამ სიტყვებით შევაფასები

ჩასაფრებული ვეფხვი...

მმ

ძნელია იმაზე წერა, რაზეც წერა ადვილი არ არის...

არსებობს სიამოვნების რაღაც გაურკვეველლი ტალღა,

რომელიც დაგარტყავს

და

ისე შორს გადაგაგდებს

რომ

უკან გამოსვლას აზრი აღარ აქვს...

მიცურავ

მიცურავ

მიცურავ

და

უკან რომ მოიხედავ

ისე შორსაა ნაპირი, რომ....

არსებობს უცნაური ტკბილი მიდრეკილება "ცუდი" საქმეებისადმი...

რომ შენ ამას არ გააკეთებ

რომ შენ ამას მხოლოდ იმიტომ გააკეთებ, რომ მიხვდე რომ "ცუდია"

რომ იცი რომ "ცუდია" და როგორც კი მოგინდება, მაშინვე უარყოფ მას

რომ იცი რომ ცუდია, მაგრამ ვეღარ ანებებ თავს

რომ უკვე აღარ არის ცუდი

რომ ის რაც ცუდი აღარაა

არც კარგია

უბრალოდ ჩვეულებრივია

ჰხოდა ასე

ეტაპ ეტაპ

ნაბიჯ ნაბიჯ

წამ და წამ

თვალ და თვალ

ცხვირ და ცხვირ

პირ და პირ

ადამიანი ხდება

იმად

რითაც ადამიანი

ყველა სხვა

არაადამიანზე

უფრო

არააადამიანურია...

მეერე იწყება გახსენება

რომ

მე ამას ვერ წამოვიდგენდი

რომ ადრე სხვანაირად იყო

რომ ნუთუ ეს მე ვარ

მერე ზიხარ

ზიხარ

ზიხარ

დადიხა რ და მაინც ზიხარ

წახვალ

წამოხვალ

და

მაინც ზიხარ

და

ელი

ელი

ელი

გულზე ხელებ ზოგჯერ არც კი გადაჯვარედინებული

როდის დაიბადები თავიდან

როდის შეიცვლები

როდის გადასხვაფერდები

ანუ

ისევ ისეთი გახდები

როგორიც იყავი....

მიწა იყავ

მიწად იქეც

ქვა იყავ

და

ქვად იქეც

არაფერი იყავ

არაფრად იქეც......

როგორ შეიძლება ადამიანს აწუხებდეს ის

რაც არ აქვს?

როგორ

და

ასე

ანუჰხთ

უემოციობაც ემოციაა

სიცარიელე

წარმოშობს

სისავსეს

გვიხაროდეს

რამეთუ

დავმწუხრდებით

და

ნეტარ არიან მწუხარენი

ო

კდსკდდაჯდჯაჯ

როგორც კი რაღაცის დაწერის სურვილი მიჩნდება,
მახსენდება, რომ ეს ერთხელ უკვე დავწერე და ვჩერდები...
არ მიყვარს ეს გამე2ებები და გამე3ებები და გაშენ2ებები
და
გაცოდნისდედავებები,
მაგრამ
ცხოვრება ხომ სულ მეორდება, მეორდება, მეორდება
წრეზე ბრუნავს დედამიწა
და
ესეც ხომ დავწერე ერთხელ
და
ესეც ხომ გამეორებაა
და
უკვე იმასაც ვიმეორებ, რომ ვიმეორებ :\
ჰხუხ
ჰხოდა მოკლედ არაფერი ახალი...
მობილური დავკარგე
არახალია ძველლია
კი არა და
მე-6 ედ
თუ
მე-7 ედ
ადრე თუ გვიან ყველა ნივთი დასაკარგადაა განწირული
და
რაღაცას რომ იძენ, იმავდროულად იცი, რომ დაკარგავ ოდესმე
ჰხოდა
ასე თუ ისე
შეგუებული ვიყავი
და
არ გამკვირვებია..
პირიქით, რატომღაც შვებითაც კი ამოვისუნთქე,
ალბათ იმიტომ, რომ დაკარგვის შიშმა მომენტალურად გამიარა
რაც დაკარგულია, იმას თავიდან ვერ დაკარგავ
ჰხოდა ასე...
რაც შეეხება ისეს, ჩემი ცხოვრება რომ ეპოქებად იყოფა, არც ეს არის ახალი..
მერამდენედ ვამბობ
თუ ვწერ
რა აზრი აქვს...
ჰხოდა რატომღაც ვიფიქრე, რომ
გარდატეხა გადმოტეხის წლების გარდა
ჩემს ცოვრებას ეპოქად
კიდევ
ადამიანები
ჰყოფენ
და
კიდევ
თმა ჰყოფს ჩემი
და
რაც არ უნდა მატერიალურად კი არა და ჰომოფაბერულად ჟღერდეს
კიდევ
მობილური ტელეფონები ყოფენ ჩემი ცხოვრების არც თუ ისე დიდ,
მაგრამ
ჩემთვის სამყაროს შექმნიდან მოყოლებულ პერიოდს
პატარპატარა მონაკვეთებად
კი არა და
ისტორიებად...
თუ ემოციები მართლა სახლდებიან სხვადასხვა სხეულიან საგნებში
მაშინ
ჩემი ემოციების დიდი ნაწილი მობილური ტელეფონების სხვადასხვაფრად
და
სხვადასხვამუსიკურად
და
სხვადასხვატექსტურად
სხეულდებიან
პირობითი სახელით სმს ებად
და......

მოკლედ, ისა...
სუნი მეცა გაზაფხულის, უცნაური ვიგრძენ ძალი
კი არა და
რაღაც ახალი....


მობილური მოკვდა, გაუმარჯოს მობილურს

: D

ჰკჯნჰკ;ჯნჰ;კჯნჰ;კჯ

როგორი სიტყვაა "შეჯამება"

როგორი და ლამაზი და მშუიდი...

თუმცა არა

არასწორად ვსვამ შეკითხვას

როგორი კი არა და რა ინფორმაციის შემცველი სიტყვაა "შეჯამება"

მმმ

ნუთუ ინფორმაციებს და თავგასასავლებს და მოქმედებებს

უ

წინ

ჯამში აწყობდნენ

ანუჰხთ

აჯამებდნენ..

არა, ალბათ არა...

თუმცა, რატომაც არა..

აკი ისაო... ჩინელები ყოველი საინტერესო და მათთვის ყურადსაღები მოვლენის აღსანიშნავად

ჯამში თითო ჯ\ბრინჯის მარცვალს აწყობენო

ჰხეხ

ყველაფერს შეიძლება მოუძებნო გამართლება

სიტყვა "შეჯამებასაც" კი...

თუ ასეა, გამოდის, რომ მალე ეს სიტყვა უფრო გათანამედროვდება

და

შეჯამებას

შებლოგება შეცვლის...

ახლა ჰხომ ის ეპოქაა, როცა ძირითად ნააზრევნაფიქრალშემაჯამებელ მოვლენებს

ადამიანი

საკუთარ ბლოგზე ინახავს....

ვაჯამებ ანუჰხთ ვაბლოგებ, მაშასადამე ვცდილობ ვიყო თანამედროვე მსოფლიოს ერთი რიგითი მოლეკულა...

თუმცა სულაც არ ვცდილობ

ეს ისედაც და ასედაც თავისთავად გამოდის...

"არ შეიძლება ამტკიცო, რომ ადამიანი უკვდავი არ არის

რადგან

შენ არ იცნობ ყველა ადამიანს"

ო

წეღან სადღაც შემომეკითხა

და

ალბათ ისიც არ შეიძლება ამტკიცო, რომ

მოლეკულას

ფიქრი არ შეუძლია...

ვეძებ გაბრაზების მიზეზს!

ტვინში იყრება გაბრაზების შესაზლო ვარიანტები

რეალური ვარიანტები

ძალიან რეალური ვარიანტები

ხარ იანტები

არის იანტები

და მეღიმება

რადგან

ყველა რეალური მიზეზი ჩემი გაბრაზებისა

ქედს იხრის

და

გვერძე დგება იმ ერთი შეხედვით უმნიშვნელო მიზეზის წინაშე

როგორიცაა

ცარიელი კუჭი

: D

არაფერი ჯერ კიდევ შეიძლება იყოს ყველაფერი.....

დსადასდა

ჰხოდა დღეს ტრანსპორტიდან ერთი კაცი დავინახე

ქუჩაზე გადადიოდა თავისთვის

და

უცებ ვიფიქრე, რომ ეს კაცი მწუანეა მეთქი..

ჰხოდა მერე ეს ფიქრი განვავრცე კი არა და გავაფართოვე

და

ვისაც თვალი მოვკარი

ახლო/მახლო

ყველა გავაფერადე :D

აი ასე...ერთი შეხედვით

ერთი თვალის მოკვრით რასაც შეამჩნევ

უფრო სწორად, რა ფერსაც შეამჩნევ ადამიანში

ზოგი თეთრია

ზოგი შავი

ზოგი მწუანე

ზოგი წითელი

ზოგი ყვითელი

და

მოკლედ

თუ

გრძლად

მართლა ჭრელია 3ყარო..

ჰხოდა კიდევ 1 რამ ვიფიქერე..

ნეტავ როგორი იქნებოდა ცხოვრება

ყველა ადამმიანი სხვადასხვა ფერის რომ იიყოს მეთქი..

მერე როგორ იურთიერთებდნენ ადამიანები

როგორ შეარჩევდნენ მეგობარს, ახლობელს...

ნეტავ ფერების მიხედვით დაიყოფოდა დედამიწა

თუ...?

ანუჰხთ მწუანე ადამიანი მხოლოდ მწუანე ადამიანთან იურთიერთეებდა

თუ არა??

ჰხოდა ალბათ როგორი მომაბეზრებელი

და

ერთფეროვანია

საკუთართავისნაირ ადამიანთან ურთიერთობა...

აბა წარმოიდგინეთ

ადამიანი, რომელსაც

სულ ერთი ფერის ტანსაცმელი აცვია...

უყურებ და გიჩნდება სურვილი

ერთი პატარა შტრიცხი მაინც შეუცვალო

ცოტა გაამრავალფეროვანო...

ჰხოდა თუ ასეა

რატომ ეძებს ადამიანი თავისნაირ ადამიანს?

ნუთუ

შავს თეთრი არ უხდება

და

თუნდაც

წითელს მწუანე?

ნუთუ ცხოვრება უფრო საინტერესო არ არის

როცა

ორი განსხვავებული ერთ კონტექტიანდება??

არა?

კაიჰხთ...:\

ფერებმა დაიპყეო მთელი გარემო

მე კი

უ

ფეროდ

ვარ

ო

ტგყტჯუტჯჰნგფ

ორი კაბა გავისინჯე დღეს

პირველი მწუანე იყო და ბავშვური

ბავშვური კი არა

საყვარელი...

მეორეც მომწვანო იყო და ლამაზი

ლამაზი ანუ

ქალური...

ჰხოდა პირველად დავფიქრდი რომელი მეყიდა

და

გავოცდი, რომ ასეთი არჩევანის წინაშე დავაყენე ჰხათო :

ხვალამდე ვიფიქრებ და ხვალ ვიყიდიმეთქი

და

წამოვედი..

ჰხოდა ახლა ვფიქრობ

ვფიქრობ, რომ

როცა

არჩევანის წინაშე ხარ ორს შორის

მესამე უნდა აირჩიო...

და

ბავშვობასა და ქალობას შორის

კიდევ

რაც არის

ეგეთი კაბა იქნებ დღეს შეკეროს ვინმემ

და

ხვალ შემხვდეს

და

მილიარდ სხავდასხვანაირი კაბიდან დამიძახოს:

ჰხათო, მე აქ ვარ და შენ სად მეძებ

ო

საყვარელი კაბა

ახლა რომელიღაცა მაღაზიის, რომელიღაც ჩაბნელებულ ვიტრინაშია ჩამოკიდებული

და

არც კი იცის,

რომ

ხვალ ჩემი იქნება........ :ც

თუ!

დასდადადა

გაიღვიძეთ 20ნებებო, კმარა!!!

დჯასჯდოადჯ;

ყოველთვის როცა წერის სურვილი მიჩნდება

მე ვზივარ

მანქანაში

ან

"მარშუტკაში"

ან

ავტობუსში

მოკლედ,

ყოველთვის, როცა წერის სურვილი მიჩნდება

მე ვზივარ

ტრანსპორტში

ფანჯარასთან

და

მივდივარ...

ანუჰხთ

ყოველთვის, როცა წერის სურვილი მიჩნდება

ეს

სურვილი განწირულია

შეუსრულებლობისათვის

რადგან

ჯერჯერობით

ტრანსპორტში ლეპტოპის გაშლის, გაინტერენეტების, ბლოგზე შესვლისა

და

პოტვის ერთდროულობა

ჩემთვის მიუღწეველია...

საინტერესოა, გამიჩნდებოდა თუ არა წერის სურვილი

ეჭვი რომ მეპარებოდეს

ამის შეუსრულებლობაში...

მმ...არ ვიცი...

რამდენადაც ცუდი და უხეში სიტყვაა ბებერი

იმდენად თბილი და რბილი სიტყვაა

მოხუცი...

დღეს ვიფიქრე, რომ შესაძლოა

მოხუცებულებს გამართულ და ჩქარი ნაბიჯებით სიარულში
ხელს

არა ასაკი

არამედ საკუთარი თავგადასავალი უშლით,

რომელიც წლების მანძილზე დააგროვეს,

ერთ გუდაში მოათავსეს

და

ახლა ზურგზე მოკიდებული დააქვთ თან...

გამახსენდა, რომ მიწისძვრის მეშინია

შიშს თუ ყოველთვის აქვს მიზეზი

შესაძლოა უმიზეზობაც მიზეზად ჩაითვალოს

ანუჰხთ

ერთხელდ ავფიქრდი

ორჯერ

სამჯერ

ოთხჯერ

და

მივხვდი, რომ

ყოველთვის როცა სიკვდილის საფრთხე ვიგრძენი

გული დამწყდა

რომ

მოხუცი არ ვარ...

ერთხელ გამიკვირდა

ორიჯერ

სამჯერ

ოთხჯერ

და

კიდევ იმას მივხვდი, რომ

ადრეულ ასაკში სიცოცხლის შეწყვეტაზე უფრო

გული

დაუსრულებელ თავაგდასავალზე დამწყდა...

წიგნი დასასრულის გარეშე...

კვირაზე მეტია წიგნს ვეძებს

რაიმე კარგს

კარგი ნიშნავს საინტერესოს

უფრო სწორად

საინტერესო ნიშანვს

უცნაურს...

უცნაურ თავგადასავალს...

ვეძებ,

ვიწყებ კითხვას

და

დასასრულამდე რამდენიმე გვერდით ადრე

კითხვას ვწყვეტ....

არაფერია ამაში უცნაური

არც იმაშია რაიმე უცნაური რომ

სულ სხვა რამის დაწერა მინდოდა

იქ

ტრანსპიორტში

და

ახლა ამას ვწერ

რადგან ის

რაც მაშინ იყო

თავში

აზრად

მანქანის სიჩაქრეზე სწრაფად წაიღო დრომ

სახელად

წარსულმა

და

ყოველთვის ყოველთვის

წერის სურვილი

თუ

ტრანსპორტში ჩნდება

და

ყოველთვის

ტრანსპორტში

თუ

ჩემთვიუს

ჯერაც კიდევ ვერ შესაძლებელია

წერა

მაშინ გამოდის, რომ

ყველა

პოსტი

ამ ბლოგზე

უბრალოდ

იმ პოსტის მოსაგონარია

რომელსაც

დაპოსტვა ვერ ეღირსა...

ჰხაჰ

არაფერია არც ამაში უცნაური

მე კი რამე

უ

ცნაური მინდა

უცნაურად სათავგადასავლო....

: )

ჰდასდასჰდცასჰ

ღამეა

ცოტაც და... ვიტყვი

შუაღამეა....

ისევ სურდო მაქვს.....

შევეგუე, რომ სურდო სულ მაქვს

შევეგუე, მაგრამ ვერ შევეჩვიე...

საერთოდ, პირიქით ხდება ხოლმე,

ვეჩვევი, მაგრამ ვერ ვეგუები..

თანამამრავლთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება

ო
ჰხოდა რა მქნიშვნელობა აქვს...

მოკლედ, ღამეა...

ღამეში კი თვალგახელილსაც შეგიძლია ნახო სიზმრები...

ჰხოდა, მიყოლებით შემოდის კადრები ჩემს ჯერ კიდევ მხედველობაჯერსულმთლადარდაქვეითებულ თვალებში..

კადრების თემატიკა დაახლოებოთ ასეთია

გუშინ ამ დროს

1 კვირის წინ ამ დროს

1 თვის წინ ამ დროს

1 წლის წინ ამ დროს...

გუშინ მოვიბანავე...

ანუჰხთ

მოვიტაოვე

ანუჰხთ

გადავსაზღვარდი

და

კიდევ ერთხელ გამეღიმა ადამიანის მიერ მოგონილ სასაცილო რაღაცეებზე...

გზა არც იმდენად დიდი და დამღლელი იყო, რომ ძილისგან დავღლილიყავი

არც იმდენად პატარა, რომ იმაზე ფიქრი არ მომესწრო,

თუ

რატომ...

მოკლედ, რატომ ხომ ფიქრის სათავეა

ჰხოდა

რატომ....

11:30 სთ

ვამბობ - გვახსოვდეს სიკვდილი
ვამბობ

და

შესაბამისად, ვფიქრობ

რატომ

რატომ უნდა გვახსოვდეს სიკვდილი...

არ ვიცი..
სამაგიეროდ, ვიცი, რომ

თურმე მართლა შესაძლებელი ყოფილა

დილით მიხვიდე სამსახურში

იმუშაო

იმუAშაო

იმუშაო

დაიღალო

ძალიან დაიღალო

ძალიან ძალიან დაიღალო

წახვიდე სახლში

და

მეორე დღეს აღარ მიხვიდე სამსახურში

მხოლოდ იმიტომ, რომ

მოკვდი...

მერე

იწვები შენთვის ოთახის შუაგულში მშუიდად

მოვლენ ის ადამიანები,

და

შენ გაიფიქრებ, რომ წინა დღეს სწორედ ამ დროს

ამ ადამიანებმა დაგღალეს..

მერე გაივლის კიდევ ცოტა დრო

და

იფიქრებ, რომ

ერთი კვირის წინ ამ დროს

სულაც არ ვიყავი ასეთი ფერიო

გაივლის 1 წელი

და

გაიფიქრებ, რომ

გასულ წელს ამ დროს

სულაც ვერ ვგრძნობდი ჩემში მიწას

ო..

მოკლედ, როგორცაა...

ზოგჯერ მგონია, რომ

5 წლამდე ბავშვებს უყვებიან ზღაპრებს

და

5 წლის შემდეგ ცხოვრებმა ერთ დროს ბავშვებს უმტკიცებს, რომ

რაც მანამდე წაუკითხეს

სინამდვილეა...

როგორ შეიძლება ერთ დროს იყო გრანდიოზული შენობა

და

ახლა იყო უბრალო ქვა?

როგორ შეიძლება და ასე შეიძლება...

ნეტავ რას იფიქრებს 10 საუკუნის შემდგომი ადამიანი

როცა

ამ ადგილას მოვა

სადაც ახლა მე ვზივარ

და

სურდოსგან გადაწითლებული ცხვირით ვცდილობ

ვისუნთქო ჰხაერი,

მოვა და დაათვალიერებს ამ შენობისგან დარჩენილ ქვების გორაკებს?

შუაღამეს უკლია 10 წუთი

სისულელე კი შესაძლოა იყოს იმაზე უფრო დიდი სისულელე, ვიდრე სისულელეა....

მ ხპფდოხფკ სდლ

ჯერ კიდევ ბევრი რამ მიკვირს ამ ქვეყნად

რაც იმას მოწმობს, რომ

ჩემი განვითარება ჯერ დასრულებული არ არის

ანუჰხთ მდაბიურად

კი არა და

ჰხათოურად რომ ვთქუათ,

ჯერ ყველაფერი ჯერაა..

ვაშჟა

ჰხოდა

ხომ არიან ადამიანები, რომლებიც მთელი ცხოვრება ერთმანეთზე ისე არიან გადაჯაჭულ/გადმოჯაჭულები

ახლართულ/დახლართულები

და

გადაკვანძულები,

რომ

ამ მავთუხლართს ცხოვრება მთელი თავისი არსებობის მანძილზე

ხსნის

ხსნის

ხსნის

და

უფრო და უფრო და უფრო ხლართავს.....

ცხოვრება გამოცდაა

მისაღები გამოცდის წარმატებით ჩაბარების შემთხვევაში

სხვა საფეხურზე გადახვალ

მერე ისევ გამოცდა

ისევ სხვა საფეხური

და

ა წერტილი შ წერტილი

დაუსრულებლად...

თუმცა რატომ დაუსრულებლად

ბოლო ლეველის გავლის შემდეგ’

თავზე ალბათ შარავანდედი აგენთება

და

ეკრანზე გამოცნდება წარწერა

თამაში დასრულებულია

:ბის:

გამოდის, რომ ჩემი თამაში არასდროს დასრულდება

რადგან

ისაჰხთ...

კი არა და

ყველაზე კარგი ზღაპარი ალბათ ის არის, რაც ყველაზე უფრო რეალურია...

ანუჰხთ

არ არსებობს მოგონილი ამბები

ყველაფერი ოდესმე ან იყო

ან იქნება...

შესაბამისად,

არ არსებობს რეალობა

რადგან

ყველაფერი ოდესღაც სხვისი მოგონი იყო

კი არა და

თუ იმედი განსაცდელთან ერთად ჩნდება

გამოდის, რომ

იგი

უბედურების თანმდევი ყოფილა :როლ:

როცა თავში 1001 აზრი ერთად ტრიალებს

იმის ნიშანია

რომ

ყველა ერთის წინააღმდეგაა

ის ერთი კი

ყველაზე ძლიერია

და

გადაფარვა კი ხელოვნებაა

და

ხატვაც ხომ ხელოვნებაა

და

მე მინდა დავხატო

ადამიანები

ბევრიბევრინებრი ადამიანები

და

ისე გადავაჭვგადმოვაჭაჭვო მათი ემოციები ერთმანეთზე,

რომ

ყველამ გაიგოს

ყველამ იცოდეს

ჩვენ შეიძლება ბრძოლაში მოვკვდეთ

კი არა და

სიხარული - ეს სხვისი სიხარულიცაა

და

მწუხარება - ეს სხვისი მწუხარებაცაა

და

რაც არა,

დაკარგულია.............

-----

-------------------
----------------------------------
----------------------------------
---------------------------------
----------------


-----------------------------------
------------------------------------
------------------------------
---------------------------------


--------------



-

ოფეწ

ხლართი ხლართები
ნუ მეხლართები
დამეხლართები
ამეხლართები
ხან ხელებში
ხან ფეხებში
ხან სიტყვებში
უფრო ფიქრებში
ანდაც აზრებში
და სიზმარებში
მოგონებები
მე გეგონები
და
გეგონება
რომ მე გონება
გამომეფიტა'
ან გამეფილტრა
თითქოს მივხვდები
და ვერ მივხვდები
რომ
ყველაფერი
სულ ყველაფერი
ხლართი ხლართები
ბაგი ბუგები
გულის გუგუნი
მიწის გუგუნი
სისიხლის გუგუნი
და
თან კივილი
კივილი
კი
ვი
ლი
ფიქრის კივილი დუმილია
ხმამამღალი სიჩუმე
სი ჩუ მე
ჩუ მე
ჩუ შენ
ჩუ
ქუ
ჩუ
ქუ
საით მიდიხარ მატარებელო
მატარე
ბელო
მატარე
მგელო
მატარე
ჩემო ცხოვრებავ
თორემ
ვერ
მე
ცხოვრება...

ხავსებში ავიხლართები

ერთი ხავსი გადმომიგდე
თორემ
ცულს მოვიტან ცუნცულასა
ო
დაკრიჭა ადიდებული მდონარევ ტალღები
ჩემი წლები ხომ არ გინახავს
ო
რაც არ მინახავს
არ შემინახავს
არც მომინახავს
ხავსს
სუნი ასდის გაზაფხულის....


სხვა სხვის სიკვდილში ბრძენია......

ჯპომი

გამეორება ცოდნის დედაა

ო

და

მე კიდევ დედა მიყვარს..

ჰხოდა

ვიმე2ებ

ვიმე3ებ

ვიმე10ებ

მანამ სანამ....

რა არის გამე2ებაში კარგი

ნეტავმც...

თუმცა ყველაფერი რაც მიყვარს, იმიტომ ხომ არ მიყვარს, რომ კარგია...

ერთხელ, მახსოვს, დიდი ხნის წინ,

ერთ დღეში დაახლოებით 20 ჯერ წავიკითხე ოთარაანთ ქვრივი..

მაზოხიზმის საფუძვლები რომ ჩემში დიდი ხნის წინ გაღვივდა

ეს ისედაც ცხადია

მაგრამ ამ შემტხვევაში უფრო სხვა იყო...

ვკითხულობდი, ვკითხულობდი

და

ვადარებდი

წინა წაკითხულის ემოციას შემდგომ წაკითხულის ემოციას

და

რა მიხაროდა ეს ნამდვილად არ ვიცი... : ))

ამ პოსტის წერა გუშინდელ ჩემს ლაშქრობას თუ გაბოდიალებას ჰგავს..

შემოვლითი გზებით მთავარის თქმა და შემოვლითი გზებით სახლამდე დაბრუნება

ერთმანეთისგან მხოლოდ იმით განსხვავდება

რითაც განსხვავდება

კი არა და

მე-6 ედ ვიყავი ვარძიაში

და

6 წასვლა მოსვლის მოგონებები

აჩქარებული კადრებივით ენაცვლება ერთმანეთს...

ნეტავ რითი განსხვავდება

20 წლის წინ ვარძიაში ნამყოფი ჰხათო

20 წელის შემდეგ ვარძიაში ნამყოფი ჰხათოსგან......

მახსოვს, მაშინ კლდეში ნაკვეთ გამოქვაბულებზე უფრო

ვარძიის წინ გასაყიდად გამოფენილი ცხვირსახოცები უფრო მომეწონა...

ასეთი ცხვირსახოცები არასდროს მქონდა ნაანხი..

ფერადფერადი..

ნახატებიანი...

მშობლებმა თითო თითო ცხვირსახოცის არჩევის უფლება მოგვცეს..

ჩემმა დებმა ლამაზთოჯინებიანი ცხვირსახოცები აირჩიეს

გვირგვინიანი და გაშლილკაბებიანი ლამაზი გოგოები ეხატა..

აი ისეთი, ბავშვებს განსაკუტრებით რომ მოსწონთ...

ჰხოდა დედამ თქვა, მაგ თოჯინებიან ცხვირსახოცებს ეს პატარა ყვავილებიანი არ სჯობსო?

რა თქმა უნდა არ სჯობდა

6 წლის ბავშვისთვის ...

და მახსოვს როგორ მივიღე გადაწყვეტილება მეყიდა წვრილიებიანი ცხვირსახოცი

იმიტომ

რომ

დედა გამეხარებინა : D

და ახლა როცა 20 წლის შემდეგ

მე-6 ედ თუ მე-7 ედ

ისევ მოვხვდი ვარხარარისძიაში,

როცა ბავშვობის ეს მოგონება ისევ ისე გაცოცხლდა კლდეში ნაკვეთი ქალაქის დანახვისას,

როცა ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა ისევ უფრო დიდ აღფრთოვანებას იწვევდა ჩემში, ვიდრე გამოქვაბულები

და

როცა ისევ დავდექი არჩევანის წინაშე საკუთარ სურვილსა და დედის სურვილს შორის

ჰხათომ 20 წლის წინანდელი ხჰათო ისევ იპოვნა

საკუთარ თავში

და...

ყველაფერი ბავშვური ხომ ჭეშმარიტია..

განსაკუთრებით კი სიხარული..

ისევ შემრჩა თუ არა მხიარული თვალები........

უპიოუჰ

სამი რამ

ღა

ა

20

ებს 

ჰხათოს ამ ქვეყნად..

დრო

სივრცე

და

საკუთარი თავი....

და განსაკუთრებით მაშინ, როცა ეს სამი რაღაც

ერთმანეთზეა

გადაჯაჭულ-გადმოჯაჭული

ახლართულ-დახლართული

და

ბოლოს

გადმოხლართული....

ჰხათოს შეუძლია 12 საათის განმავობაში

ფეხით გადავიდეს

ჯუთადან როშკაში...

ჰხათოს შეუძლია 12 საათის განმალობაში

თბილისიდან მანქანით ავიდეს სვანეთში...

ჰხათოს შეუძლია 12 საათის განმავლობაში

თვითმფრინავით

საქართველოდან გადაფრინდეს ამერიკაში...

ჰხათოს შეუძლია 12 საათის განმავლობაში

რაკეტით

გასცდეს დედამიწის საზღვვრებს

და

გაიგალაქტიკოს...

ჰხათოს შეუძლია

12 საათის განმავლობაში

უძრავად უჯდეს

და

შეჰყურებდეს სახეში მონიტორს....

ჰხათოს შეუძლია დრო და სივრცე

და

სივრცეს შეუძლია 

დრო და ჰხათო

და

დროს შეუძლია

ჰხათო და სივრცე

როგორც

ერთ

გულ

ერთ

სულ

და

ერთ

სხეულ.....

დამეგიბრდნენ და გაუდგნენ გზას

ა

ო

ჰდასფას

გაივლის დრო და

გახსოვს?

გეტყვი დღევანდე დღეზე..

შენ შემომხედავ

აგევსება თვალები ცრემლით..

აი, ჰხომ ჰხედავ, რაც გვინდოდა, ყველაფერს შევძელ..

აი, ჰხო ხედავ, გავამართლე იმედი შენი...

გაივლის დრო და

გახსოვს?

გეტყვი დღევანდელ დღეზე

შენ შემომხედავ, აგევსება თვალები ცრემლით...

აი ჰხომ ხედავ, რაც გვინდოდა, ვერაფერს შევძელ..

აი, ჰხო ჰხედავ, გავამტყუნე იმედი შენი..

გაივლის დრო და

უნდა ითქვას

ორიდან 1

გაივლის დრო და

გამოჩნდება ახალი ვინმე...

გაივლის დრო და

სთქუი, რომელს გეტყვი

მეორეს?

პირველს?

კი არა და

რამ გამახსენა ახლა ეს ლექსი....

ჰხმ...

ამ ბოლო დროს სულ წარსულის გახსენებებს ვწერ

ვითომ სიბერის ნიშანია??

რა სისულელეა... : ]

უბრალოდ ყველაფერი ხომ შედარებითია

და

მეც ვადარებ

ვადარებ

ვადარებ

ვიხსენებ

პარალელებს ვავლებ

და

ვიხლართები...

მაშინ 3 წლის ვიყავი..

მშობლებმა ჩემს დებთან ერთად ( ჩემი ძმა ჯერ იდეაშიც არ იყო)

ახალი წლის შეხვედრა მოსკოვში გადაწყვიტეს..

მახსოვს როგორ არ გამჩენია პროტესტის გრძნობა

რატომ მე არ..

ვიკითხე და მითხრეს, რომ მე ბებიასთან და პაპასთან დავრჩებოდი

და

ეს იმდენად გასაგები იყო ჩემთვის, რომ

ახლა ვსკდები გულზე

რატომ არ ავტეხე ბღავილი

და

რატომ არ წავაყვანინე თავი მოსკოვში...

ბოლოსდაბოლოს რუსეთს მაინც ჰხომ ვნახავდი ვაჰხთ...

მაგრამ არა..

და რაც ყველაზე გასაოცარია, ის დღეები,

რაც სახლშიდატოვებულმა ბებიასთან და პაპასთან გავატარე,

ჩემს მეხსიერებას 1-1 ყველაზე ლამაზ მოგონებად შემორჩა...

ჭერს ჯერ კიდევ ატყვია, მაშინ, ვახშმობისას გამსკდარი კაკაოს ჭიქის ლაქები...

ავიხედები ხოლმე

და

ვუღიმი...

ახლაც, ამდენი წლის შემდეგ,

როცა ჩემს ერთ დას უკვე თავისი ოჯახი და თავისი პატარა ბღლუნწუსი ჰყავს,

როცა დედმამიშვილებს ძმა შეგვემატა

და

როცა უკვე 15 წელი ხდება პაპა აღარ მყავს,

მშობლები და და-ძმა ამჯერად ზღუაზე არიან წასულები

და

მე და ბებო

სახლში ისევ მარტო ვართ...

და რაღაც მიხარია

ძალიან

ძალიან მიხარია,

რომ

ჩემმა შედარებებმა

და

პარალელებმა

და

ახლართულ\დახლართულობებმა

ბავშვობაში გადამაგდო

რომ

დღეის შემდეგ უკვე კედლებს შეემატა ახალი ლაქები

ხელიდან გავარდნილი ყავის ჭიქის გამო

რომ

ზოგჯერ

დრო

და

სივრცე

უბრალოდ იძულები ხდება, რომ

დამნებდეს....

ჰდასლდუ ხნ

ეს იყო მაშინ...

20 წლის წინ

ან ცოტა მეტი

ან ცოტა ნაკლები....

ახლობლის სახლში წვეულებასავით რაღაცაზე მიგვიპატიჟეს

ბევრი უცხო ხალხი იყო...

უცხო მაგრამ საჭირო ხალხი..

დამიძახეს, სკამზე დამაყენეს და ლექსი მათქმევინეს

არ მახსოვს რა ლექსი, 

ის კი მახსოვს ერთი სული მქონდა, როდის მოვრჩებოდი : დ

ჰხოდა მერე იმ ბევრ უცხო ხალხთაგან ერთ-ერთი ჩემს მშობლებს გადაეკიდა,

გინდათ თუ არა ფულს მოგცემთ და თქვენს შვილს ჩემს სახელზე რამე უყიდეთო : დ

მერე ისე იყო როგორც არის ხოლმე,

არა, როგორ გეკადრებათ

და

მე თქვენგან ფულს ვერ მივიღებ და რაღაცეები : დ

25 მანეთი იყო

მახსოვს...

ჰხოდა მეორე დღეს დედა წავიდა და ამ 25 მანეთად 

წიგნი მიყიდა

”სვანეთის ცის ქვეშ”

წარწერით

”სახსოვრად პატარა ხათოს უცნობი ზურა ბიძიასგან”....

წიგნი დიდი იყო და ძალიან ბევრლამაზსურათიანი..

ალაგალაგ ამ სურათების ისტორიაც ეწერა, მაგრამ მაგის წამკითხველი ვინ იყო...

ჰხოდა ვუყურებდი სურათებზე გადმობეჭდილ და გაწიგნებულ საჩუქარს

და

მეგონა, რომ ეს ყველაფერი

ეს კოშკები

ეს მთები

ეს ხალხი

უბრალოდ წარსულია

და

უბრალოდ ძალიან შორსაა ჩემგან

და

შეუძლებელია რეალობა იყოს ის, რაც წიგნშია...

ჰხოდა ერთხელაც სვანეთში ნამდვილად მოვხვდი მოვხვდი

ანუ რეალურად მოვხვდი იქ

სადაც

მჯეროდა რომ

რეალურად არ არსებობდა

და მაინც ვერ დავიჯერე რომ ის რაც რეაურად არსებობს ჩემს არარეალურწარმოსახვაში

რეალურია...

მერე მეორედაც მოვხვდი სვანეთში

და

მეორედაც ვერ დავიჯერე,

რომ

შესაძლებელია  ბუნებაში იარსებოს იმან

რამაც

არ შეიძლება

შენს წარმოსახვაში

აწმყო დროის განმარტებით იარსებოს...

და

აი უკვე მესამედაც რომ ვნახე ის

რაც

ჯერ ერთხელ ვნახე

და

მერე მეორედ

და

ახლა უკვე მესამედ

მე

ჰხათომ

უკვე დანამდვილებით ვიცი, რომ

კიდევ ბევრჯერ

მეოთხედ

მეხუთედ

მე20ედ

მე99ედ

უნდა ვნახო

ჩემი ბავშვობის წიგნი 

წიგნის ფარგლებს გარეთ

სვანეთი ღია ცის ქვეშ მართლა არსებობს!

კ[ვდკვდსკ

დილის 9 საათი

ორშაბათი

აქეთ უშბა

იქით შხარა

უკან კიდევ თეთნულდი

ხელში ყავა

ჰაერი სუფთა

ალაგ ალაგ ცივი...

მანძილი არ ცვლის ადამიანს.........

გსდგწე

ჩაბარგება

აბარგება

და

წაბარგება

მაგარი რამეა...

ყოველთვის იცი რომ

როცა უკან მობარგდები

ცოტათი მაინც მეტი იქნები...

ანუჰხთ

წაბარგებულს + ახალი თავგადასავლები+ახალი მოგონებები+ახალი ადამიანები+ახალი წარსული + ცოტა ახალი მომავალი = მობარგებას

ჰხო აი ეს ცოტა ახალი მომავალი აუცილებელი რამეა.

ყოველთვის როცა წელიწადის დროებს დაყოფ

შვებულებამდე და შვებულების შემდეგ

რეალური ახალი წელიც მაგ დროს დგება შენს ტვინში..

ანუ იცი რომ

ახალი დაიწყება მას შემდეგ, როცა ჩამოხვალ...

მერე რა რომ ეს ახალი შეიძლება საერთოდ არ დაიწყოს..

მთავარია, გეგონოს...

თუმცა ზოგჯერ წარმოდგენები მხოლოდ იმიტომ კი არ რჩება წარმოდგენებად

რომ

არ რეალურდება,

არამედ იმიტომ რომ

გადაჭარბებულად რეალური ხდება...

აი ისეთი, რასაც ვერც კი წარმოიდგენდი..

შარშანდელმა შეწყვეტილმა შვებულებამ ხათო ასვა დასვა

და

სხვა ცხოვრება

ში

ჩამოსვა...

და ახლა ჰხათო ზის და ფიქრობს კიდევ დარჩეს ცოტა ხანს

ამ ახალ ცხოვრებაში

თუ

მორიგ შვებულებას

მორიგი ახალი ცხოვრება შესთხოვოს : )

ჰმ....

მაგალითად აი ასე

”არქეოლოგი გავხდებოდი” - სთქუა მან და გახდა არქეოლოგი............

პ.ს. 3 წლის წინ სვანეთიდან წამოღებულ ქვებს დავაბრუნებ

მგოოოონი

ოღონდ ჯერ ჩუ

არ გადაიფიქრონ

:ც

ჰლ/ჰ/ლ

აგვისტო

14 აგვისტო

მზე მზე მზე მზე

სიცხე

ზღვა

შვებულება

შვებულების მოლოდინი...

აგვისტო

ჩემ თავს იმდენი ხანია ვეთამაშები რამდენი ხანიც ჩემი თავია და არა სხვისი

უცებ რაიმე სიტყვას ვეტყვი

და

უნდა სწრაფად ჩამომითვალოს 120აციები..

აი მაგალითად სიტყვა ”მაყვალი”

ეკალი

დილით ადრე ადგომა

სოფელი

პატარა ჩაიდანი

და ჩემი ძმა..

ეს სიტყვები ყველა ინტერნეტზე უფრო უსწრაფესად დასერჩა ჩემმა ტვინმა..

ჰხოდ იქიდან დაივიწყე

რომ

სიტყვა ”აგვისტო”

ყოველგვარი დაფიქრების გარეშე 120ირდებოდა იმ სიტყვებთან რაც დასაწყისში დავწერე...

ჰხოდა შარშან კიდევ წავითამაშე

და

აგვისტომ სხვა სიტყვები ამომიყარა ტვინის ფანჯრებში...

მინდოდა შარშან დამეწერა, მაგრამ ვიფიქრე რომ ჩემს თავში ვირუსია

და

დრო კიდევ ანტივირუსია

და

ყველაფერს თავის ადგილას დაალაგებს...

შარშანაც მეგონა

და

წელსაც მგონია

და

ალბათ მომავალ წელსაც

და

სულსულ ყველა წელს

მეგონება

რომ

ოდესმე ყველაფერი ისევ ისე იქნება

როგორც

იყო

რომ ”აგვისტო”

ისევ ზღვას გამახსენებს

და

რომ აგვისტო

ისევ მზესთან და სიცხესთან 120რდება

და

რომ აგვისტო

სხვა არაფერია თუ არა დასვენება და განტვირთვა

და

რომ აგვისტო

მოლოდინია,

ახლის მოლოდინი...

და რომ ის რაც შარშან წინ იყო,

მხოლოდ პროგრამაში გარღვევაა...

რომ სადღაც ჩემს მეხსიერებაში ფორმულა აირია

და ყოვლად აგვისტოსთვის შეუფრებელ ინფორმაციებს მისერჩავს...

რომ

აგვისტო ყოველთვის მზეა და ნათელია

და

მზეში და ნათელში კი სისხლი არ შეიძლება

და

სიკვდილი არ შეიძლება

და

ომი არ შეიძლება

და

რომ

აგვისტო სიყვარულისთვისაა...

დედამიწაზე სიყვარულისთვის,...............

ძველებურჩვეული აგვისტო სულ ისე მოსწყურდა

როგორც

დაჭრილ ირმების

გუნდს

წყარო

ან

კარა.....

მანამდე კი

ტვინგოოგლ..

14 აგვისტო

სერჩ

იგოეთთან არიან..

ახალგროში გადასულან...

ამბობენ თბილისისკენ ისევ აპირებენ წამოსვლასო

თვითმფრინავები საეჭვოდ დაფრინავენ დაბლა

მობილურები ისევ არ მუშაობს წესიერად

ანის ვერ ვუკავშირდები

ნეტავ როგორ არის

როგორ არის

ნეტავ როგორ არის....

პუღ ლა მუღ........

კც უტმყჯტ

კარგია, რომ მე და შენ სულ მცირე

ორნი მაინც ვარ

ჰხათო...

მომაბეზრებელი იქნებოდა მონოლოგი...

თუმცა ზოგჯერ დიალოგიც მომაბეზრებელია..

განსაკუთრებით მაშინ, როცა შენ მთელი ძალით და ენერგიით ცდილობ დამიმტკიცო

ის

რაზეც არ  გეკამათები

და

გიყურებ მშუიდად..

შენ კი ძარღვები გეჭიმება კისერზე

და

თვალები გიფართოვდება ჩრდილოეთიდან სამხრეთით...

იოგები იძბება და გამოცემენ

ჯერ კიდევ

ვერ აღმოჩენილი აფრიკული საკრავების ხმას....

ამ დროს, მე ვხვდები სა20რად მშუიდი

და

შენი რისხვის გამონაბოლქვი ჩემში ზღვას ვერ აღელვებს..

პირიქით..

პირიქით..

ამ დროს განსაკუთრებით მიხარია, რომ

მე მარტო არ ვარ..

რომ შენ მყავხარ

და

შენ მაინც შეგიძლია ის

რაც მე არ შემიძლია, 

მხოლოდ იმიტომ, რომ

მინდა შენ შეგეძლოს....

ხანდახან მე და შენ მაგრად ჩავკიდებთ ერთმანეთს ხელს

და

ქუჩებში ვსეირნობთ..

შენ გიყვარს თამაში, თითქოს პირველად მიაბიჯებ მშობლიურ ქალაქში

და

მე მოთმინებით გიყვები თითოეული სახლის ისტორიას...

შენ აღფრთოვანებას ვერ მალავ  ჩემი მოგონილი ისტორიებით

და

მე ამაყი ვარ, 

როგორც გულუხვი მასპინძელი,

რომელმაც ყველაფერი გაიღო სტუმრისთვის და ახლა მოთმინებთ ელოდება

როდის დარჩება მარტო თავის კმაყოფილებასთან...

ხანდახან

მე და შენ დიდობანას ვთამაშობთ..

ამ დროს ერთმანეთს თვალებში არ ვუყურებთ,

იმიტომ რომ ვიცით, ერთმანეთს რომ გადავაწყდეთ

თვალები გადაგვიღიმილდება

და

ჩვენი ტყუილი შესამჩნევი გახდება..

ხანდახან

მე და შენ ყავას ვსვამთ

და

ნამცხვრად იმ ისტორიებს ვაყოლებთ

რომელიც მხოლოდ ჩვენ გადაგვხდა თავს

და

რომლის გამხელაც სხცებისთვის აკრძალულია,

მხოლოდ იმიტომ,

რომ

მათ ჩვენზე ადრე დატოვეს ჩვენი სიზმარი...

ხანდახან

მე და შენ

უბრალოდ ვდუმვართ..

სულსულ უბრალოდ

და

მე მაშინ მეშინია 

ძალიან მეშინია, 

რომ

შენ ისევ არ გახდე 

ის

და

მე ისევ არ გავხდე 

მე

ზოგჯერ როგორი კარგია ჩვენი მხოლობითობა ჰხათო...

ჰსქიოსჰ

გამარჯობა აგვისტოვ

აი შენც მოხვედი...

ისე აგვისტო რომ ვიყო, შეიძლება საერთოდ არც მოვსულიყავი არასდროს...

აბა რა წესია

აგვისტო მოდის,

ეს იმას ნიშნავს, რომ ხალხი მიდის..

არა, კი არ მიდის, 

გარბის...

ჰხუხ

სტეხს ისე შენს მოსვლაზე ხალხი რომ გარბის

და

ვისაც გასაქცევი არ აქვს

ქუჩაში აქა იქ თუ გადაირბენს ჩქარი ნაბიჯმანქანებით

და

შეიყუჟება ოთახში, რომ არავინ დაინახოს

შუა აგვისტოში

სახლში

თუნდაც სამსახურში მჯდომარე..

მოლედ გავლა გამოვლა

გაქცევა გამოქცევა

წასვლა წამოსვლა

შეხვედრა არ შეხვედრა სხვა საქმეა

მთავარი ისაა, რომ

თუ მე ჯერ კიდევ ევრ გავაღწიე ამ ნახევარდ აორთქლებული თბილისიდან,

ჩემი ტვინი აღარ დამელოდა

და

დასასვენებლად წავიდა..

ან დასაღლელად 

ზუსტად არ ვიცი..

უბრალოდ თუ ბრალიანად აგვისტოს განერიდა

ჰხოდა დავრჩი ახლა ასთრე

ტვინდასასვენებლადწასული...

მივშტერებივარ მონიტორს

და

ამაოდ ვეძახი:

დაბრუნდი ტვინო, სულ ცოტა ხნით მაინც

აი ეს პოსტი დამაწერინე

და

მერე წადი..

ან ერთი აზრი მაინც დამიტოვე რამე ნორმალური

სანამ დაბრუნდები ჭამა ხომ  მინდა..

ის მაინც მითხარი რაზე ვიფიქრო

სანამ მოხვალ..

მაგრამ თავში ამაოდ ისმის ტელეფონის ზარივით გამკინავი ჩუმი ბზუილი

არავინ მპასუხობს

ტვინი გამორთულია ან გასულია მომსახურების ზონიდან..

ჰხეხ 

იმ იმედით, რომ დაისვენებს

იმ იმედით, რომ ახალი ენერგიით დაბრუნდება,

იმ იმედით, რომ ძალებს გააასმაგებს..

დაბრუნდება

დაბრუნდება

მაგრამ

როდ

ის

როდ

მე

როდ

შენ.....

პ.ს. აქა ამბავი იმისა, თუ როგორ გადაიქცა ”:ც” ”:ს” - დ

ჟამსა თიბათვისასა, გარდამავალ ოდენ თვესა მარიამობისასა

დრო იდგა იგი 

შედედებულ რძესავით

და

გადმოვიდა....

კკ;კლკ

ანუჰხთ რა ხდება თურმე..

ადამიანი თავისი ცხოვრების ერთ ნაწილში აგროვებას მასალას

ანუ ეძებს თავგადასავლებს

და

მეორე ნაწილში კი

ფიქრობს სად დაუშვა შეცდომა

რომ

მესამე ნაწილში უფრო დიდი შეცდომა დაუშვას

და

მეოთხე ნაწილში უფრო მეტი საფიქრალი ჰქონდეს...

ჰხოდა ჩემი ეს აზრის მაგვარი მოსაზრება

თუ

მართებულია,

მაშინ გამოდის, რომ

ახლა ის პერიოდი მაქვს

როცა კარ და კარ

გზა და გზა

თვალ და თვალ

დავიარანარცვიარები

და

ვეძებ 

სამ კვერცხს

2 ჭიქა ფქვილს

და

ცოტა ერბოს,

რომ

შემდეგ ერთი კარგი ფიქრი გამოვაცხო....

ჰხოდა ადამიანებო!

თქვენ იმისთვის ხართ

რომ

კარგკარგი

და

გემრიელგემრიელი

განსასჯელტვინისსაჭყლეტი

სურსათსანოვაგმასალები მომაწოდოთ..

დამეხმარეთ,

მასასხეთ ორი თავი თავგადასავაგასმოსავალი,

ხათოს ახალი და თბილთბილი ფიქრები შია

:ს

ჰლჰ’ლკ

რაც დრო გადის, ვრწმუნდები, რომ

ადამიანი

სრულყოფილი იბადება...

ყველანაირი თვალსაზრისით სრულყოფილი...

და დროთა განმავლობაში

განვითარების ნაცვლად

დეგრადაციას განიცდის...

ჰხოდა თუ ადამიანი სრულად ყოფილი იბადება

ანუჰხთ მასში თავიდანვეა ჩადებული ყველა ის თვისება

რომელიც მომავალში წარმოიჩენს

თუ

წარმოაჩენს თავს...

მოკლედ სრულყოფილებამდე ახლა

ნამდვილად ბევრი მიკლია...

მაგრამ

25 წლის წინ არა და

26 წლის წინ კი

შსაძლოა ისა.... :ც

ჰხოდა რატომ დავიწყე ეს ყველაფერი...

ვერავინ დამიმტკიცებს, რომ ჩემში ვირტუალური ურთიერთობებისკენ სწრაფვა

გლობალიზაციამ

და

ინტერნეტიზაციამ

და

კომოიუტერიზაციამ განაპირობა...

არაფერიც!

ჯერ კიდევ სამი წლის ასაკში მშუენივრად ვახერხებდი

ამეკრიფა შემთქვევითი ნომრები ტელეფონზე

და

პირველივე შემხვედრთან გამება საუბარი...

ჰხო, თუ გავითვალისწინებთ, რომ 2 კლასის ჩათვვლით 24 ასო/ბგერას ვერ გამოვთქვამდი

მეეჭვება

ამას საუბარი არ ერქვა..

უფრო გაურკვეველი ბგერათაშეთანხმებები იყო,

მაგრამ

ამას რა მნიშვნელობა აქვს...

ჰხოდა ეს ამბავიც მაშინ დაიწყო...

მე2 მე3 კლასში...

ერთხელაც სახლში მოსულმა რაღაც ნომერი ავკრიფე

და

პირველივე ”ალოზე” შემხვედრ ქალბატონს

იმ დღის ქართული ენის გაკვეთილი ჩავაბარე...

მახსოვს, როგორ მომისმინა ბოლომდე მოთმინებით,

როგორ შემაქო

და

მთხოვა, კიდევ დამერეკა მისთვის...

ეს უკვე ვირტუალური ურთიერთობის სხვა ასპექტში აგადსვლა იყო..

აი დაახლოებით ისეთი

ახლა სადმე რომ დაპოსტო

და

ვინმე გამოგეხმაუროს

და

მერე სკყპეში ჩამატება გთხოვოს

: ))

მახსოვს კიდევ რამდენი ვიფიქრე მეორე დღეს

ამეკრიფა თუ არა იგივე ნომერი

და

ბოლოს ისევ დავრეკე

ასე გაგრძელდა კარგა ხანს,

ვრეკავდი და ტელეფონი ვამბობდი ყველა ლექსს რაც კი გამეგონა,

ტელეფონში ვკითხულობდი ყველა მოტხობას, რომელიც მეორე დღისთვის მქონდა სასწავლი

ტელეფონშივე ვყვებოდი ვეფხისტყაოსნის გაუთავებელ სტრიქონებს

და

ტელეფონის ყურმილიდან ვგრძნობდი

სითბოთი და მოთმინებით სავსე დუმილს...

მხოლოდ ის გავიგე რომ ამ ქალბატონს ნინო ერქვა..

და

კდიევ ის, რომ

ჩემი ასაკის შვილიშვილი ჰყავდა - ნინო...

ერთ დღესაც, მორიგი დარეკვის შემდეგ

როდესაც ჩემმა ლაპარაკმა ტელეფონში ნახევარ საათს გადააჭარბა,

მან ძალიანძალიან მოწიწებით მომიხადა ბოდიში

და

მთხოვა, რომ საღამოსთვის გადამერეკა მისთვის,

რადგან

ძალიან აგვიანდებოდა მეზობლის ქორწილში : )))

შევპირდი რომ დავურეკავდი..

მაგრამ ხომ ვამბობ, ყველა თვისება ადამიანში თავიდანვე ჩადებულიათქო...

ჰხოდა ხათომ უთხრა ხათოს, რომ ეს მხოლოდ მიზეზი იყო..

რომ მის ვირტუალურ მეგობარს აღარ სურდა მასთან მეგობრობდა

რომ სრულიად გამიზნულად მოიმიზეზა ქორწილი

რომ

ხათომ შეაწუხა ქალი თავისი გაუთავებელი ლაპარაკით...

მოკლედ მას შემდეგ აღარ დამირეკავს

აღარასდროს

: )

მაგრამ სამყაროში რომ არაფერი მთავრდება

იმიტომ

რომ

არაფერი იწყება....

ზუსტად 15 წლის შემდეგ გავიცანი ნინო...

ნორვეგიული ენის შესწავლის სურვილმა ბავშობაში დაწყებულ ისტორიას მეორე სერია უსახსოვრა : ))

და ერთხელაც, შემთხვევით მისი ტელეფონის ნომრის ჩაწერისას

მიყოლებით ამოტივტივდა ჩემს თავში ყველაფერი...

ასე თუ ისე

მე

ჩემი ბავშვობის ვირტუალური მეგობრის შვილიშვილი ვიპოვნე : )

აი ის ნინო

რომელზეც მიყვებოდა

რომ

ჩემი ტოლი იყო,

რომ ჩემსავით უყვარდა ლექსების თქმა : )

და აი გუშინ,

თითქმის 20 წლის შემდეგ

პირველად ვნახე ჩემი დიდი ვირტუალური მეგობარი...

ვნახე ისე, როგორც არ უნდა მენახა...

ვნახე

და

ვერ ვუთხარი

რომ

მე ის ვარ..

ჰხო ის, რომლის ზარსაც თურმე ყოველ დღე ელოდა

და

თურმე მართლა დიდი ინტერესით ისმენდა ჩემს სატელეფონო ბუტბუტებს : )

ჰხოდა გუშინ ვუყურებდი

და

თვალწინ ბავშვობისდროინდელი წარმოსახვები ერთმანეთს ენაცვლებოდა...

მახსოვს, როგორი იყო იგი ჩემს წარმოსახვაში...

როტორი წარმომედგინა სახლში ის ადგილი, სადაც მისი ტელეფონი იდო

და

ტელეფონში ყოველი ზარის გახსვლის შემდეგ,

მახსოვს

როგორ ვხედავდი გონებაში მის ნაბიჯებს, რომელიც ტელეფონს უახლოვდებოდა...

ჰხოდა ახლა ნამდვილად ვიცი

რომ

ყოველი დაფარული ადრე თუ გვიან განცხადდების...

და

რომ 20 წლის წინ დაწყებული ვირტუალური მეგობრობა

ახლა უკვე რეალურად გაგრძელდება...

რეალურ სამყაროში

და

ამ ყველაფრის შემდეგ როგორ არ დავიჯერო

რომ

შესაძლოა, თქვენ ყველანი

მართლა რეალური ადამიანები ხართ

და

რომ

მართლა შეიძლება

თქვენი დანახვა

და

თქვენი მოსმენა...

მერე რა, თუ ეს შესაძლოა 20 წლის მერე მოხდეს...

მერე რა, რომ

შესაძლოა

არც არასდროს მოხდეს...

მთავარია, რომ ბუნებაში მართლა არსებობს ის

რაც

არ არსებობს

: )

ჯპოუ

ჰხახ

დაახლოებით მე5 პოსტია დღეს და გუშინ დაწერილი

რომელიც

დავბლოგე და მზის სინათლე არა და

ღამის სიგრილე ვერ ვანახე

: \

ჰხეხ..

შინაგანი ცენზურა

და

არა მარტო შინაგანი...

”შენი ბლოგი ვნახე”

თი

და

ფაცეზე ”ოფიციალურ პირთა” მიერ ”მეგობრობის” თხოვნებით დაწყებული

შინაგანი აკრძალვები

წერის დროს...

”არ დაწერო, თორემ ამას ის წაკითხავს..

ან სულაც ის..

ის თუ არა , ის..”

არადა წერა რა არის

თუ არა

შენი აზრების და ემოციების და უემოციობის

თავისუფლად გამოვლენის მცდელობა..

როგორც კი გამოხატვის თავისუფლებას რაღაც ემუქრება,

როგორც კი წერა ”სხვისთვის მისაღებ ფორმებში” იწყება,

მაშინვე ყველანაირი მუღამები კვდება...

უმუღამოდ კიდევ ისა.... : \

ჰხოდა რამდენჯერაც ეს თემა გამიაქტუალურდა

იმდენჯერ ვინანე,

ვინანე რომ....

ინკო

გნი

ტო...

ფორუმ.გე ზე ჯერ კიდევ ახსოვს 2-5-9 ადამიანს ჩემი ნიკი

თურმე...

და

თანაც სა20არ კონტექსტებში

:როლ:

ვიღაცეები ჯერ კიდევ ეძებენ ვიღაცეებს

მხოლოდ იმიტომ რომ

არ იციან

ის ვიღაცეები

ვინ არიან.... :როლ:

და ალბათ რა კარგია

როცა შეგგიძლია, რომ ადამიანს შეუქმნა ილუზია

რომ

”ის” 1ად1 მართლა არსებობს...

რომ რეალურად დაიარება დედამიწაზე

”ის”..

და

თუნდაც მხოლოდ ამ ილუზიისთვის

სამუდამოდ გაივირტუალურო თავი.. :როლ:

5 წელია ველაპარაკები

და

ისიც არ ვიცი

გოგოა

თუ

ბიჭი

ო

:როლ:

არადა რა მნიშვნელობა აქვს - გავიფიქრე, მარა ვერ ვუთხარი...

:როლ:

კი არა და

 რა მნიშვნელობა აქვს ზღვარს

და

მითუმეტეს

რა მნიშვნელობა აქვს მის გავლებას

თუ

რეალობა ისევე ევირტუალურება ადამიანს,

როგორც

ვირტუალურობა ერეალურება.... :როლ:

იქნებ სულაც ყველანი მთელი ცხოვრება ერთ ადგილას ვსხედვართ

და

ყველაფერი ჩვენი წარმოსახვის ნაყოფია...

ყველა

ფერი...

რა ადვილია იმის წერა

რასაც 

შენვე

არ ეთანხმები..

თურ

მე

.. :როლ:

დწეწქე

ჰხეხთ 

სულ ასეა..

როცა ჩემი ტვინი მზადაა ბლოგაობისთვის, 

მაშინ

ამ ტრანსპორტში ვზივარ,

ან სადმე 2000 მეტრს ზემოთ ვიმყოფები სუბალპურ ზონაში

ანდაც ადუღებული წყალით ვიმდუღები ასეთ სიცხეშიც კი..

არადა ჰგავხსნი მერე ამ ფანჯარას

გავივლი რეგისტრაციას

დავაწვები ნეწს და სადღაა აზრები და უაზრობები..

ამ თეთრი ფურცელივით კი არა და გვერდივით იცლება და სუფთავდება ჩემი ტვინი...

მორიგი დასკვნები

არც თუ ახალი

არც ძველი

არც მნიშვნელოვანი

არც უმნიშვნელო

ჯუსტ, რა...

სახე

ლი

ხათუნა - ნიშნავს, რომ წარმომთქმელმა შუაში მიწა გაჭრა და ადიდებული მდინარე გამოუშვა გაცოფებული შხეფებით..

ვერასდროს გადმოვა ჩემს მხარეს

და

არასდროს გაადავალ მის მხარე...

უხიდობა..

მხოლოდ დროდადრო გადაძახილი ნაპირიდან ნაპირამდე...

ხათ - ნიშნავს, რომ ვიღაცას გადაჭარბებული წარმოდგენა აქვს, საიდანღაც მოტანილი

და

სიმართლისგან 78,5 კმ ით დაშორებული...

შორიდან ყველაფერი ლამაზად ეჩვენება

და

ამიტომ ღიმილს იწვევს, რადგან თუ მომიახლოვდა და ახლოდან დამინახა

მიხვდება, რომ ისა....

ხათო -  ნიშნავს, რომ ვიღაცას ჰგონია, რომ მხოლოდ მან იცის, რომ მე მე ვარ და თან უნდა მეც ვიცოდე, რომ ის ის არის...

პატაპუტინა - ნიშნავს, რომ ვიღაცას სძინავს და სიზმარი ესიზმრება...არ გააღვიძოთ, დაე ეძინოს... 

ხათუ - ნიშნავს, რომ ზამთარია.. და ბუხართან ჩათბუნული ბავშვი ზის... ეძინება სასტიკად, მაგრამ  ელოდება როდის მოვა ახალი წელი...

სხვა? სხვა არც რა....

 და კიდევ...

ხალხი მოაჯადოვეს...

მაგრამ ხალხმა ჯერ არ იცის, რომ მოჯადოვებულია

და

მე კიდევ არ ვაპირებ რომ ვუთხრა..

რა აზრი აქვს, 

ან არ დამიჯერებენ

ან დამიჯერებენ და ინერვიულებენ

მაინც ვერაფერს შეცვლიან...

ჰხოდა მეც ვცდილობ არ შევიმჩნიო, რომ ეს ყველაფერი სინამდვილეში არ ხდება..

ხალხს ესიზმრებათ, რომ მე რაღაცეებს ვაკეთებ

ისეთ საქმეებს..

აი დიდები რომ აკეთებენ და ჩვენ რომ გვეუბნებიან, დასხედით კუთხეში, ხელი არ შემიშალოვო..

ხალხს სჯერა, რომ მე შემიძლია დიდი ვიყო..

და ხალხი მოდის

და 

მეუბნება, რომ მე კარგად ვაკეთებ  იმას, რასაც ვაკეთებ

და

მე თავს ვწევ, რომ არ შემეტყოს, რომ მათ სძინავთ

და

მადლობას ვუხდი

და

გულში კი ვიცინივიცინივიცინი

და

მერე კიდევ ხალხი მოდის და მეჩხუბება, რომ მე მათ რაღაც დავუშავე

მნიშვნელოვანი..

და

მაშინაც ვცდილობ არ შემეტყოს, რომ მათ სძინავთ და მე მღვიძავს

და

მაშინაც ვიცინივიცინივიცინი

გულში

ჩუმად...

ზოგჯერ ეს დაგუბებული სიცილი ჩემში აღარ ეტევა

და

თვალებიდან გადმომდის

და

ხალხი ამას ამჩნევს 

და

ეჭვობენ, რომ შესაძლოა მათ სძინავთ

და

შესაძლოა, ისინი ვინმემ გააღვიძოს

და

შესაძლოა, მათი სიზმარი მართლა სიზმარი აღოჩნდეს

და

ისინი იწყებენ გამოფხიზლებას, ჭმუნვას, წრიალს

და

მე უკან ვაბრუნებ თვალებიდან ჩემს სიცილს

და

მათთვის ნაცნობი გაზრდილი სახით მათ სიზმარს კიდევ უფრო რეალურს ვხდი..

სიზმრულად რეალურს...

გეღვიძოს

ნიშნავს

გეძინოს

და

იყო

დიდი

ან

პატარაზე დიდი

ან

დიდზე უფრო დიდი

ან

დიდზე უფრო პატარა

ანდაც

პატარაზე პატარა...

იყო, ნიშნავს გეძინოს და სიზმარში რეალობა გესიზმრებოდეს...

სადღაც წავიკითხე
თუ
ვიღაცამ თქვა..
რა მნიშვნელობა აქვს,
უბრალოდ მე არ მომიფიქრებია : D
რომ
ადამიანს ყველაზე სასაცილო
და
უნიღბო სახე წაქცევისას აქვს...
აი ფეხს რომ წამოკრავს რამეს
და
სანამ დაეცემა
წამის იმ გაელვებაში მის სახეს თუ მოჰკარი თვალი..
ჰხუხ
სასაცილო კი არ არის
აი ისეთია,
თვალებზე ხელის აფარება რომ მოგინდება : )

თვეზე მეტია გაუ ში დავდივარ რაღაც კურსებზე
ჯგუფში 7 ნი ვართ..
ლექცია საღამოს გვეწყება
სამსახურებიდან დაღლილ-დაქანცულები რომ მივდივართ,მაშინ..
მოკლედ, ისეთი დაშტერებულები ვართ ხოლმე ყველა
რომ
ერთმანეთ8ის გაცნობის
არც
თავი გვაქვს
და
არც სურვილი... : )
ასე თუ ისე
დანარჩენი 6 ჯგუფელის სახელით ჯერ არ დავინტერესებულვარ..
არც იმაზე მიფიქრია
ნეტავ
ვინ როგორია
სინამდვილეში..
ლექციის გარეთ,
ცხოვრებაშიმეთქი...

ჰხოდა დღესაც, ასე გამმოლექციავებული სახეებით მჯდომებს
თუ
მსხდომებს
უცბაშად ოთახში ღამურა შემოგვიფრინდა...
ჰხუხ
დაფრინავდა წამში 180 კმ სიჩქარით
და
ასკდებოდა კედლებს..
ჰხოდა ისა..
ყველაფერი უცებ ისეთი ნათელი შეიქმნა
ვინ
როგორ და რანაერად
და
რისთვის
და
ვისთვის

კი არა და

ისეთი სისწრაფით აღმოჩნდა რამდენიმე მაგიდის ქვეშ
და
ზოგმა ისე გააგრძელა დავალების შესრულება ვითომც არაფერი
და
ერთი ორიც ისე გამკინავად კიოდა
და
მე კი ისე მშვიდად ავდექი ოთახიდან
და
გავედი გარეთ
და მოვიხურე კარები
რომ
არც მიფიქრია, სხვებისთვისაც მეთქვა,
გამოდით გარეთ
მეთქი...



როგორც მაშინ....


ანუჰხთ

როგორც თავიდან იყო ნათქვამი
ისე
იქნება
ყველაფერი...

<>

ერთი ნახვით შეყვარება

<3

კი არა და





დეიდა

გავხდი

და

დეიდაჩემი შემიყვარდა

კიდევ

უფრო

ძალიან.........

;\

ეს იყო შარშან...

მაშინ დღევანდელზე უფრო იშვიათად ვიხედებოდი "კარავის" სხვა თემებში..

ანუჰხთ, მოკლედ რომ ვთქვა

"აუჰხთ რაღაც მინდა ვსთქუას" არ ვიყავი გაცდენილი...

მაგრამ ერთ დღეს თვალი მოვკარი თემას

"კარვის ნომინაციები"

და

შევიჭყიტე...

რაღაც ბევრი აქეთური თუ იქეთური ნომინაცია იყო ჩამოითვლილი

აი ისეთები

რომ წაიკითხავ

დ

ამიოხვდები, შენ არცერთ მათგანს 10 მეტრითაც ვერ მიუახლოვდები,

ჰხოდა კიდევ ერთი ნომინაცია იყო

სპეციალური პრიზი თუ რაღაც მაგდაგვარი ერქვა..

მოკლედ, მიველ წავიკითხე, გამოვედი

და

გადამავიწყდა

რაღათქმა უნდა...

მერე იმისთვისაც აღარ შემიხედავს, რომ მენახა

ვინ

და

როგორ

და

რანაერად გაიმარჯვა...

მოკლედ გადამავიწყდა..

მაგრამ გადავიწყებაც ხომ გავლადია...

ჰხოდა კიდევ მორიგ ერთ დღესაც

კარავზე PM დამხვდა...

ვარვარა მწერდა, ძალიან გთხოვ, დღეს საღამოს თაღლაურაში მოდიო...

ძალიან არ მინდოდა წასვლა

მახსოვს..

ძალიან, ძალიან...

მაგრამ ისე მთხოვა, რომ....

მაშინ ვთქვი კიდეც, აი სხვას რომ ეთქვა, ვეტყოდი, რომ

აუ იცი დღეს საღამოს რაღაც ხდება,

მაგრამ ვარვარას მაგას..

არა, ვარვარას ვერ...

მოკლედ მივედი....

ჰხოდა თურმე იმ უკვე დავიწყებული ნომინაციების დაჯილდოვების ცერემონიალზე ამოვყავი თავი..

და

ბევრი რამ რომ ხდება სა20არი ამ ქვეყანაზე

აი ისეთი

სიზმარადაც რომ არ მოსჩვენებიათ ჩვენს ფილოსოფოსებს,

ეს ხომ ისედაც იცი

ჩემო ჰხორაციო

კი არა და

მოკლედ, თურმე სპეციალური ნომინაცია

ვარვარას ინიციატივით დაწესებულა

და

თავად მე ხათო ვყოფილვარ ნომინაციაში გამარჯვებული...

ვარვარამ მითხრა, სამსახურში დავბდე დიპლომი

"აუ რაღაც მინდა ვთქვას" თემის დედოფალი

პატაპუტინა

: ))

ჰხოდა, კიდევ საყვარელი ინდიელი ქალი მაჩუქა, თავისი პატარა ბიჭითურთ...

ჰხოდა, მას მერე ეს დიპლომი ჩემი კომპის თავზე,

ინდიელი ოჯახი კი კომპის მაგიდაზე გადმოცხოვრდნენ...

შევხედავ ხოლმე

და

მიხარია..

არ ვიცი რა,

მაგრამ

მიხარია

და

მორჩა ვაჰხთ...

ჰხოდა კიდევ, სიხარულის გარდა ვარვარა მახსენდება...

და

ისიც მახსენდება, რომ

იმ საღამოს მერე აღარ მინახავს...

აღარ მინახავს

და

ვეღარც ვერასდროს ვნახავ....

ისევ ეს საშინელი სიტყვა

ვერასდროს..

ვეღარასდროს....

ჩემი ინდიელი ქალი კი ისევ ძველებურად ეხუტება თავის ინდიელ ბიჭს,

მე ისევ ძველებურად ვეღარ ვარ

"აუ რაღაც მინდა ვთქვას" დედოფალი,

ზოგი ალთას,

ზოგი ბალთას,

ზოგი კი....

სიტყვა იყავ, სიტყვად იქეც

ო

jpj'poj'j

ის ქალი აღარ ამოდის "მარშუტკაში"

ყოველ დილით რომ ამოდიოდა..

სად წავიდა ნეტავ

როგორ არის...

მოხუცი იყო უკვე საკმაოდ

ანუჰხთ

ათასი მიზეზი შეიძლება ჩამოვთვალო

თუ რატომ დაიკარგა ეს ქალი...

იქნებ სამსახურიდან გაათავისუფლეს

ან იქნებ ავად არის

ან სხვა დროს ეწყება სამსახური

ან
საერთოდ, სამსახური შეიცვალა

და

34 -ით აღარ დადის...

3აგიეროდ სხვა ქალი მხვდება ყოველ დილით,

ისიც ასაკიანია

60 წელს გადაცილებული იქნება

მაგრამ ისეთი წარმბები აქვს

თავისდსაუნებურად აწეული

ქრონიკული სიამაყე ეტყობა სახეზე...

ვცდილობ ამ ქალზე აღარ ვიფიქრო

საერთოდ არ ვიფიქრო როგორი ქალია

არც იმაზე ვიფიქრო ამოვა თუ არა სამარშუტოში

საერთოდ არ ვიფიქრო

როგორ ვცდილობ, რომ იცოდეთ..

აღარ მინდა..

მაგრამ ფიქრი იმაზე, რომ არ იფიქრო, უკვე ფიქრია

და...

რამდენ რამეს შეუძლია დაგიმტკიცოს

ყოველ წუთს

ყოველ წამს

ყოველ დროს
რომ

არაფერს წარმაოდგენ..

უფრო სწორად, რომ შენი შესაძლებობები საკითარ თავს ვერ ცსდება..

რა არის იმაზე უფრო ამაზრზენად შემაძრწუნებელი
ვიდრე საკუთარი

შეუსაძლისებობა..

არ შეგიძლია და მორჩა!
რამდენიც გინდა ეცადე,

ვერაფერს შეცვლი...

სულსულსულ ვერაფერს...

აი რამდენიც მინდა ვეცადო, ვერასდროს გავიგებ

როგორი სახე ჰქონდა იმ ქალს

დღეს

ჩემს გვერდით რომ იჯდა სხვა სამარშუტოში

და
იმ ერთწუთიანი წითელშუქიანგაჩერებიაანშეჩერებიან მომენტში

ჩემი და მისი ფანჯრები დამეზობლდნენ..

ის კი ერთხელაც კი არ შემმობრუნდა

ჩემსკერნ რომ სახეში შემეხედა..

მერე ის ერთი წუთი ზუსტად ერთ წუთში ამოიწურა

და

ოთხბორბალზეამხედრებულმა რკინის მახინამ

ეს უცნობსახიანინ ქალი

წაიღო სამუდამოდ..

ჩემთვის სამუდამოდ...

ჰხუხ

ვერ ვიტან ამ სიტყვას..

ვერ ვიტან ვერაფერს

რაც სამუდამოა

ვერ ვიტან!

სიზმარში ვხედავდი, რომ დავფრინავდი..

უფრო სწორად

ვცურავდი

ოღონდ ჰაერში...

აი ასე..

გავიქცეოდი

მერე სულ ცოტა ავხტებოდი

და

ჰაერში ჰორიზონტალურად გავიმათებოდი..

მერე უკვე ხელების მოძრაობით ვარეგულირებდი სისწრაფეს

და

სიჩქარეს...

რა კარგი იყო....

რა კარგი იყო, რომ სიზმარი იყო

და

არა ცხადი...

სიზმარი უფრო მეტ შანს უტოვებს ადამიაანს

ვიდრე უსიზმრობა.....

ალბათობია იმისა, რომ იფრინო

ისე

როგორც გუშინ ვიფრინე

სიზმარში უფრო მეტია

ვიდრე

უსიზმარობაში...

მაშ რა საჭიროა

რა საჭიროა

რა საჭიროა..........

ჰხუხ

არავის ძალუძს 2თა მეფეთა მონება

ო

ამიტომაც გავი3მეფევე....