Sunday, November 30, 2008

ზზზზზზამთარრრრი


ზამთარი
ამთარი
მთარი
თარი
არი
რი


რი
არი
თარი
მთარი
ამთარი
ზამთარი

29 თებერვალი
არ მახოვს
მაგრამ
ალბათ ვიფიქრე
იმიტომ რომ გუშინაც ვიფიქრე
და
მერე
31 აგვისტიოსაც ვიფიქრე
და
დღეს სახლიდან გამოსვლისასაც ვიფიქრე
რომ
ნეტავ კიდევ თუ.......
აი
თუნდაც ახლა
ნეტავ ამ ნაწერის ბოლომდე დაწერას თუ შევძლებ
ან დღეს
ჩემს სახლში კიდევ თუ დავბრუნდები
ან
იქნებ ის სმს უკანასკნელი იყო
და
ეს შემოდგომა იქნებ...
იქნებ...
აღარასოდეს
ის
შეგრძნება
უფრო ცუდია თუ თვითონ ფაქტი - აღარასოდეს?
დილით მივხვდი
რომ
ხავსი მეგონე და ალბათ ეგ ვერ მაპატიე, რომ ადამიანად არ აღგიქვამდი...
ახლა
ისევ
ზამთარი
მერე გაზაფხული
ზაფხული
შემოდგომა
ზამთარი
და
ისევ გაზაფხული.......
და
ისევ
ხავსები
ხავსები
ხავსები..........
მაინც კარგია
მწუანეა და იმიტომ
:)

Thursday, November 27, 2008

დაკარგვის ხელოვნება


სხვისი ნაფიქრალნააზრევ-წარმოთქმულ-ვერთქმულ-წარმოსათმელი რატომ მოსწონს ადამიანს? იმიტომ რომ სხვაში საკუთარ თავს ხედავს? და ყველა ადამიანი ხომ ეგოისტია, თუმცა როგორ გინდა იყო უ ეგო ისტო, როცა სხვა არაფერი გაგაჩნია საკუთარი ტავის გარდა.... კი არა და რაც უფრო ბევრი ”მე” ხარ, მით უფრო ბევრ საერთოს ხედავ სხვებთან ალბათ

აი თუნდაც...
ჩემმა 1-1-1-1--1-1--1-1-1-1- მა
მე-მ
აღმოაჩინა, რომ
ისევე ფიქრობს, როგორც
ვინმე
ელიზაბეთ ბიშოპი...



ფლობდე დაკარგვის ხელოვნებას, - არ მეგულება
რთულ საქმედ, რადგან თავად ფლობა არის შემცველი
დაკარგვის ცნების; ეს არ არის უბედურება.

ყოველდღიურად კარგე რამე, ნელა, უვნებლად -
უბრალოდ - დრო, ან გასაღები; ნუ მიეცემი
წუხილს; ამაზე მარტივი რამ არ მეგულება.

განაგრძე კარგვა უფრო სწრაფად, მოხერხებულად:
ადგილების და სახელების, მათი შემცვლელი
ოცნებებისაც. ეს არ არის უბედურება.

დედის საათი დამეკარგა, ნახე, თუ გნებავს -
ძვირფასი სახლის დაკარგვაც რა მშვიდად შევძელი!
უფრო მარტივი ხელოვნება არ მეგულება.

ორი ქალაქი დამეკარგა და დაბრუნება
არ უწერია ერთ კონტინენტს, ვეღარ შევცქერი
ჩემს ორ მდინარეს. არც ეს არის უბედურება.

შენც რომ დაგკარგო (ეგ ღიმილი, ასე რომ მიყვარს!)
ვერ მოგატყუებ, პირფერივით ვერ მოგექცევი;
უფრო მარტივი ხელოვნება არ მეგულება,
თუმცა... (ამოვთქვამ!) ეს იქნება უბედურება..............

Tuesday, November 25, 2008

შემომებოდა

ჩემი ვირტუალური სიკვდილი ჩემს არავირტულაურ სიცოცხლეზე ხანგძლივი აღმოჩნდა...ყველა წესის და კანონის მიხედვით ახლა მე უნდა წარმოვადგენდე ვირტუალურ გვამს, რომელსაც კომიდან გამოსაყვანად კომპიუტერის ჩართვა და დარესტარტება აღარ შველის....რა მოსდის ვირტუალურ გვამს გარდაცვალების შემდეგ? ნუთუ შესაძლებელია ვირტუალური რეინკარნაცია...თუმცა ამ შემთხვევაშიც მნიშვნელი არ უდრის მრიცხველს, რადგან თუ პე მაშინ ქუ...ლოგიკა....
არ მელოგიკება
არც მეფიქრება
არც მე20ნებება
არც მეწინადადება
ვყუჩვარ
და
ვუსმენ
და
ვუყურებ
ზღვა..ზღვა..ზღვა...ზღვა..ზღვა..ზღვა..ზღვა..ზღვა...
1..2..3...4..5..6...7...8...9...10
ამოისუნთქე ხათო
1..2...3...4...5...6...7...8....9....10
ჩაისუნთქე ხათო
გაზაფხუკლს მოსდევს ზაფხული, ზაფხულს შემოდგომა, შემოდგომას ზამთარი
მერე პირიქით...
1შაბათს მოსდევს 3 შაბათი მერე 4შაბათი, მერე 5შაბათი, მერე მერე მერე მერე მერე
თაგვს მოსდევს კატა, კატას ძაღლი, ძაღლს .........
მე თჲ მომდევს ვინმე
ნეტავმც...
მე თუ მივდევ ვინმეს
ნეტავმც...
შემომაფიქრდა:
ყოველმა ადამიანმა რომ იცოდეს ვის წინ და ვის უკან დგას ცხოვრების რიგში, ალბათ შეეცდებოდა თავის წინამდგომზე ეზრუნა, რათა მის რიგს დაეგვიანა..ანუ მთელი კაცობრიობა ერთმანეთზე იზრუნებდა, მაგრამ...
აზრი?
აზრის აზრი მის უაზრობაშია

ისევ ფიქრი...
უნდა დავაფრთხო
ზღვა..ზღვა...ზღვა..ზღვა...ზღვა...ზღვა....
საღებავი თავს მიწვავს
ვგრძნობ..
კარგია
მგრძნობელობა ისევ შემომრჩენია
უკვე ვხედავ ჩემს თავს 10 წუთის შემდეგ, როგორ უმზერს საკუთარ ახლად შეღებილ თავს სარკეში
უკვე აღარ მომწონს ჩემი 10 წუთის შემდგომი თავი
არაუშავს
გამივლის, რადგან მხოლოდ მე და მხოლოდ მე და მხოლოდ მე
თუ
ვიცი, რომ
არაფერი
არაფერი
არაფერი
სულსულსულსუსუსლსულსუსლსულ
არაფერია
ამ ქვეყანაზე გავლადი........

Friday, November 21, 2008

მეორადი განცდები


ჰხომ ვთქვი...
სხვები უკეთ ამბობენ ჩემს სათქმელს...
საკუთარი სიტყვები არ მაქვს
არც ფრაზები
არც აზრები
მხოლოდ მეორადი...


აი თუნდაც

სხვისას ვიტყვი

ჩემი ზომა სხვისი განცდა მოვირგე...მომერგო....





ადგილი, სადაც ახლა ფეხი დაადგით,
ამ სხეულში შესასვლელია.
ვეღარ შეგიშვებთ.
მკაცრი კონტროლი დავაწესე სტუმრებისთვის,
ინფექცია შემომაპარეს.
დოლბანდიდან ვსუნთქავ ამ ქალაქს.

ტერიტორია დაცულია.

მახსოვს.
კარი რომ ღია დავტოვე,
შემომიცვივდნენ გულში ბოშები. დაანთეს ცეცხლი. იყაყანეს. ჭამეს. დალიეს. აიბარგნენ.
გამურული კედლები დამრჩა.

როცა მეგონა ვთვლემდი, მუცელში ამიშენეს სამხედრო ბაზა – აფეთქების
ხმა დღემდე მესმის. აღმოსავლეთი გადამწვარია.
ცივი ომი გრძელდება ტანში – შუბლზე ოფლია.
გულის და ტვინის გამყოფ ხაზზე დგანან ცისფერქუდიანები.
მოვიდნენ და უკითხავად ააშენეს საბავშვო ბაღიც.
სამხარი.
მაკარონის სუპის სუნი მაჯებზე.
წესით, თეთრი – უცებ ჭრელად გადაღებეს საავადმყოფო. დილაობით საკაცეები
ჭრიალებენ ხერხემალზე.

ეს, რაც დარჩა.
რაც გადარჩა, იმ მიწას ვავლებ ახლა მავთულხლართს.
უკანა კარი მერძევისთვის.
უკანა კარი.
მე დროებით შემოხედვას არ ვკრძალავ.
შაბათობით ნეიტრალურ მონაკვეთში ვმართავ მიღებას.
სამშვიდობო დიალოგი. ჩაი ალუბლით.
და გაცილებთ თავაზიანად.
ვიტოვებ მხოლოდ რამდენიმეს.
მკერდის მანსარდაზე გადავინაცვლოთ.
აქ საშიში არაფერია.
აქ ნდობაა.
როცა თავს მადებ......

Wednesday, November 19, 2008

გავფილმდე მინდა....


სულსულსულსულსულსულსულ
ცოტა ხანს მაცალეთ
სულსულსულსუსლუსლუსულ
ცოტა ხანს
მერე წამოვდგები და გავივლი....
თუ არც დავცემულვარ...არ ვიცი...
რაც უფრო ზევით..უფრო მაგრად

კი არა და
”რეალური ფანტასტიკა”
ასეთი ჟანრი უნდა ჩამოვაყალიბო
და
ჩემს ცხოვრებაზე ფილმი გადავიღო...
მაგარი იქნება
მე მომწონს...
უკვე ვუყურე...
ახლა დაპაუზებული მაქვს და ბევრი საქმე მაქვს..მეზარება გაგრძელება...
მალე გავაგრძელებ
მაინტერესებს როგორ დამთავრდება..
ჰხო და ისა...
ახლა ისეთ სასაცილო ეპიზოდზე ვარ გაჩერებული...
ვითომ სადღაც მოვხვდი
და
გარშემო სულ ბურუსია
აი სულსულსულსულსულსულსუკ
ბურუსი
და
არაფერი ჩანს
მხოლოდ სინაცრისფერისტეთრსირუხე..
და
არ ვიცი ფეხი რომ გადავადგა რა იქნება...
არადა ნაბიჯს რომ ვდგამ მერე იმ ადგილას ჩნდება რაღაცეები..მმმმ
მოკლედ ჯერ დაუწერელდაუმთავრებელი კომპიუტერული თამაშივითაა...
მმმ
მოკლედ გადავიღებ და ნახავთ...
ანუ
არ.....
ანუ ვერ....

Monday, November 17, 2008


ისე დამცინა გუშინ ცხოვრებამ
ისე გულით
ისე ლაღად
ისე ხალისიანად
ისე მშობლისღიმილიანად
რომ
სხვა რა დამრჩენოდა
ჯერ გავოცდი
მერე ავჟიტირდი
მერე ჩამოვჟიტირდი
მერე გამეღიმა,
მერე გამეცინა
მერე ავხარხარდი
გადავღიმილხარხარდი
და........


არაფერი ყოფილა ჩემს ღიმილზე ძლიერი......
სულსულსულსულ
არაფერი

მარტივად...
ყოველვის სხვები აკეთებენ ჩემს გასაკეთებელს...
ყოველთვის...
ან არა
ყველა თავის გასაკეთებელს აკეთებს
და
ჩემი გასაკეთებელი აღარაფერი რჩება
არ ვიცი...
ვმაყურებლობ
ვკითხულობ
ვაფასებს
და
მერე ვიმეორებ
კი არა და
ვიცოდნისდედებ...
ზოგჯერ
ვიცოდნისბებიებ კიდეც.....


პროფესია - დამკვირვებელი............


აი ახლაც
ჩემი სათქმელი გიორგი კეკელიძეს
უთქვამს...
უკვე..
თურმე


ქატო აქაა.
ჩვენ ბოლოდან ვითვლით ნაბიჯებს
და
სადღაც იქით,
სათავესთან ვიტყვით, რომ – იყო
და არა
სევდა, რომლის გამოც ანთხიეს ცრემლი
და არა ლხინი, სადაც მეტი ღვინო ანთხიეს,
არამედ ასე:
აცდენილი გზების იქით მკვდარი მიპოვე,
მერე დამიგდე ყური
ყურზე და ერთმანეთს
ასე ვუსმენდით,
რომ ზამთრის
ჩალით გადახურულ
სახლში ვიწექი
და მხოლოდ ღამით ვცოცხლდებოდი, როცა გეძინა.
რომ გარეთ ერთი ამინდიღა – სოფელი იდგა
და რომ გასრესილ ყვითელ ბაყაყს
სულის ნაცვლად ღრუბლის ფთილა ამოდიოდა
და მზის საკენკით ივსებოდა ეზოში ორმო..
ჰო, ასე იყო, რიგრიგობით ვუთევდით ერთურთს,
სანამ ერთ დილას
ძილმა ჩემგან წაგართვა თავი.

Friday, November 14, 2008

წუწუნ


წინადადებები მოდიან და აღარ მიდიან...დროთა განმავლობათი კვდებიან და რეინკარნაციას განიცდიან...ფიქრად ბრუნდებიან...საიდანღაც მოსული წინადადებები მეფიქრება....ძირითადად უდროო დროს...სადროო დრო არც მაქვს პრინციპში მაგრამ მაინც....
ჰხოდა ახლა მივხვდი
როცა მეწუწუნება მაშინ ვწერ
ამიტომ უმრავლესობას ჰგონია, რომ სულ ვწუწუნებ... : ))
ოჰხთ ეს უმრავლესობა - უმცირესობა - უსაშუალესობა...
დრო გამყავს-დასაწერი მაქვს და მეზარვის...
მმმ
ისე ჟურნალისტური სტატიებიც ხომ მხოლოდ წუწუნია...
პროფესია - რეპორტიორი
კი არა და
პროფესია - წუწუნი
არ მიყვარს
არც 1
არც 2
მაგრამ ვიიძულები...

Thursday, November 13, 2008

Saturday, November 8, 2008

:ც

სერიოზული რაღაცის დაწერა მინდა და მეცინება..........

მმმმ

წავალ 

გავარ-გამოვივლი

და

რომ გამივლის მერე დავწერ......

Saturday, November 1, 2008


შემოსულა შემოდგომა, გიორგიბის თვე-ო ლაა-ლეე....არ მინდა ამ დღეზე ფიქრი..მითუმეტეს ამდენი წლის შემდეგ არც ისე მნიშვნელოვნად მეჩვენება, რომ ფიქრად ღირდეს და არც ისე უმნიშვნელოდ, რომ დავივიწყო..... მაინც გამახსენდა....არ მინდოდა..თუ მინდოდა....მინდოდა დრო არ დამრჩენოდა ამის გასაფიქრებლად...ახალი ფიქრი  მინდოდა....ახალი საფიქრალი....ძველის ახლით გადაფარვა... როგორც ზღვაში მდინარე....ზღვა მინდოდა..ზღვა ემოცია დღეს...1 ნოემბერს...არ..ვერ... მეხსიერებრივი ჩაჭედვა ჩემი ყველაზე დიდი მინუსია ან ყველაზე დიდი პლუსი...პლუს/მინუს...ტანგეს/კოტანგეს.... და როცა მეხსიერებრივს თემატურიც ემატება....ჰხუხ.... ან თეთრი ან შავი.....არადა მწუუანე...კი არა და  გადავუხვიოთ.... მოსახვევები ჩემი სისტი თუ ძლიერი მხარეებია.....თემატურად ამოვიჩემე რიცხვი 8 და მახსოვრობრივად ჩავიჭედე.... რწმენა რწმენაა...რა შუაშია ცრუ... ყრუ... ყალბი... ისიც შემთხვევითი იყო, რომ სწორედ მე-8 კლასში ვიყავი და დღემდე ჩემგან 180 კილომეტრით შორს მდგომი საგნის ფიზიკის მასწავლებელს ვუსმენდი, რომელიც თავის მხრივ, ფიზიკიდან  180 კილომეტრით შორს მდგომ საკითხებზე გვესაუბრებოდა.... ცხოვრებაში მთავარია არა ფიზიკა, არა მათემატიკა, არა ქიმია, არამედ..... რიცხვი 8, ხო  სწორედ 8...ოღონდ ამობრუნებული.... უსასურულობა, რომელიც სვანურად  გამოითქმის, როგორც ”არა”(ნეტავ მართლა?სპყ) და  აღნიშნავს სიკვდილს, რადგან მხოლოდ სიკვდილი თუ შეიძლება იყოს უსასრულო.... ამას ამბობდა, თუ არ ამბობდა...არ მახსოვს....ზღვარი რეალობასა და ი რეალობას შორის უკვე იმდენი ხანია წაიშალა, რომ გახსენება იმისა, რა მოხდა და რა მინდოდა მომხდარიყო, უკვე  ჭირს და ლხინს....

აქედან დაიწყო ”8” იანი ეტაპი.... სახლი ნომრად  ”88” და სამი მანქანა, სამივეს ნომერი  ”888”.... დამთხვევითობა და შემთხვევთობა და სურვილი იმისა, რომ დაუკავშირო რაღაცა რაღაცას ან ვიღაცა ვიღაცას, დაგარწმუნებს იმაშიც, რომ   ცა ცაა და მზე მზეა.... ჰხეხ....

ყოველთვის მეგონა, თუ  2008 წელს არ მოვკვდებოდი, მაშინ... შანსი ჯერ კიდევ მაქვს, იმედი... რეავიცი....  მე-8 კლასდან ველოდი 08.08.08 - იმედია ომის დაწყება მე არ დამბრალდება.... მე-8 თვის გადალახვას კრიზისულ პერიოდად მივიჩნევდი - ცივი ომი დაიწყო.... 

წინათგრძნობა არ შეესაბამება რეალობას -  მაგრამ რეალობაც არ შეესაბამება რეალობას ხშირად....

 ჩემი დაპროგრამებისას განსაკუთრებით დიდი მოცულობის  ”იმედი”  ჩამიტვირთეს...თავის დასაცავად.. დავეყრდნო თავსა ჩემსა რათა არ დავეცე.... ამიტომაც......

ყველაფერი არის ძლიერ კარგად, ყველაფერი ძლიერ ცუდად არის....

და მაინც...

ორი წლის წინ, დეკემბრის თუ იანვრის თუ თებერვლის თვეში

დილის 06:30 სთზე

ნახევრად მძინარე

მანქანაში მჯდომი 

ვფიქრობდი, რომ 

მე აუცილებლად დავწერ

ავტო

ბიოგრაფიას, 

რომლიც 

ჩემს ცხოვრების აღწერას

სწორედ იმ მოსახვევიდან დაიწყებდა

სადაც

იმ დროს, ფიქრის მომენტში, მანქანამ ჩაუხვია................

ჰხუხ