Monday, December 26, 2011

ერიწპოროქწ

6-7 წლის წინ მე ვიჯექი სამარშუტო ტრანსპორტში
რეისით
საბურთალო-ავლაბარი..
იყო დილის 10-11 საათი..
ვიჯექი ფანჯარასთან და ვფიქრობდი: გამარჯობა ღმერთო,
ახლა დილაა და მე მივდივარ გასაუბრებაზე, რათა დავიწყო სამსახური..
თუმცა შენ ეს ჩემზე კარგად იცი...
ისიც კარგად იცი, რომ ეს ჩემი მეორე მცდელობაა სამსახურის დაწყების..
პირველი ტრაგიკულად დასრულდა
ტრაგიკულად კი არა უარყოფითად...
ჰხოდა ახლა მემივდივარ გაუსაუბრებაზე და გეუბნები შენ ღმერთო,
რომელმაც ყველაფერი იმაზე კარგად იცი ვიდრე მე, რადგან შენი მახსოვრობა ჩემზე ბევრად დიდია და შენ კი ყველგან ხარ სადაც მე ვარ და ანუ ჩემზე კარგად გახსოვს ყველაფერი,რაც მე მეხება..
მაგრამ მაინც ღმერთო.. მე მინდა ამ წუთად ზუსტად აგიხსნა, რის გამო  მინდა ამ სამსახურის დაწყება
ეს არ არის მარტო კაპრიზი
ან უბრალოდ ამოჩემება
მე ეს სამსახური მჭირდება!
მჭირდება ამიტომ, ამიტომ, ამიტომ, ამიტომ, ამიტომ
და
კიდევ ამიტომ...
მე ვიცი, რა დადებითი და უარყოფითი მხარეები აქვს ამ სამსახურს
ვიცი რას მივიღებ და რას დავკარგავ,
ვიცი და ვფიქრობ რომ ამ შემთხვევაში პლუსი აღემატება მინუს..
დანარჩენი შენი გადასაწყვეტია
დანარჩენი ისე იყოს როგორც შენ გინდა..."
ამასობაში მივედი დანიშნულების ადგილზე
გავაჩერე და ჩამოვედი
და სანამ გასაუბრებაზე შევიდოდი, მივხვდი, რომ მთავარი გასაუბრება მთავარ გამომცდელთან წარმატებით ჩავაბარე.....დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი არგიმენტები ძლიერი იყო, რომ კარგად ავუხსენი ღმერთს, რა მინდოდა და რატომ მინდოდა და რისი მომტანინ იქნებოდა ეს ყველაფერი...
გასაუბრების შედეგს არც დავლოდებივარ
უკვე ვიცოდი, რომ მეორე დღეს ჩემი პირველი სამსახური მელოდა...
ჰხოდა ასეც მოხდა...

ახლა ვზივარ და ვფიქრობ, როგორ ვიპოვნო ჩემში ის ძალა
რომელიც
ჩემს ღმერთს დააჯერებს, რომ რაც ამ წუთას მინდა,
უბრალოდ კი არ მინდა
არამდ მჭირდება...

ვიცი, რომ ჩემზე უკეთ იცის, მაგრამ დასაბუთებული არგუმენტები ყოველთვის საჭიროა...

ჰხოდა ვიწყებ

მისურვეთ წარმატებები : )

Wednesday, December 21, 2011

2011

10 დღეც და მორჩა 2011 და მოვიდა ნანატრი 2012 : D
მოკლედ მოვიდა წლის ბოლო და აჭრელდა სამყარო კი არა და ინტერნეტსამყარო და ჩვენი გულები წლის შემაჯამებელი პოსტებით თუ ფიქრებით..
წლის ყველაზე საინტერესო მოვლენა
წლის ადამიანი
წლის სიცილი
წლის ტირილი
წლის ეს
წლის ის
რას ვერ აპატიებდი 2011 წელს
და
ა წერტილი შ წერტილი


მიყვარს წლის ბოლოს დაწყებული ეს აჟიოტაჟი
მიყვარს ამ ნომინაციების გამო
უფრო კონკრეტულად: ნომინაცია "წლის ფოტოსურათების გამო"...
ისე მიყვარს, რომ წლის ბოლოს რა ტქმა უნდა ვერ ველოდები ჰხოლმე
და
დავძვრები ნეტში და ვსერჩავ "იანვრის თვის საუკეთესო სურათები"
"თებერვლის თვის საუკეთესო სურათები"
მარტის
აპრილის
მაისის....

მიყვარს, მაგრამ ამ სიყვარულის მიუხედავად, პირადად მე ვერ დაგისახელებთ არათუ წლის საუკეთესო ერთ ფოტოს, ვერც 10-ს, ვერც  20-ს : ))
ვერც წლის ყველაზე დასამახსოვრებელ მოვლენას გავიხსენებ
და
ვერც რომელიმე ნომინაციაში დავაჯილდოვებ ვინმეს
ძალიან მარტივი მიზეზის გამო
სასტიკად ეგოისტი ვარ ...


რაც შეეხება ამბავს, რის გამოც ამ პოსტის დაწერა გადავწყვიტე
ისევ და ისევ
ნომინაციები
და
ისევ და ისევ
საკუთარი თავია...

სამსახურში ჩავატარეთ არჩევნები სხვადასხვა კატეგორიებში
და
გუშინ დავთვალეთ შედეგები...
აღმოჩნდა, რომ ძალიან ბევრი
ყველაზე მხიარულ, ყველაზე ხშირად მომღიმარ და ყველაზე კრეატიულ ადამიანად მთვლის...
ჩემს სამასხურში დაახლოებით 100 ადამიანი მუშაობს და უკვე ორი წელი ხდება მათთან ყოველდღიური ურთიერტობა მაქვს... მეტ ნაკლებად თითოეულ მათგანს ვიცნობ და თითოეული მათგანი მიცნობს,,, მეტ/ნაკლებად...
ჰხოდა გამიკვირდა
გამიკვირდა, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მისამართით გამოთქმული მოსაზრებებიდან ყველაზე ხშირად სიტყვა "მხიარული" დომინირებს...
გამიკვირდა, იმიტომ რომ მეგონა 2 წლის მანძილზე ბევრმა დაიინახა, რომ ამ ერთი შეხედვით "მხიარულღიმმილიანკრეატიული" ადამიანის მიღმა, ნევროზიანი და სწერვა და ჩვეულებრივამბებზეჩვეულებრივრეაქციებიანი ადამიანი დგას..
გამიკვირდა და თან არც გამკვირვებია
გამიხარდა და თან არც გამხარებია...

მერე ფეისბუქზე ერთ სტატუსს მეორე მოჰყვა და ერთ კომენტარს მეორე და ბავშვებმა დავიწყეთ ერთმანეთის დახასიათება..
ჰხოდა ადამიანებმა, რომელთა უმრავლესობაც ერთხელაც კი არ მყავს ნანახი, ჩემი დახასიათებისას ერთხელაც კი არ იხმარეს ისტყვა "მხიარული" 
და კიდევ ერთხელ გამახსენდა, რომ ნეტში გაცნობილი ადამიანი სხვაა..
რომ ვირტუალური შეხედულებები რეალურისგან თითქმის 100 % ით განსხვავდება
თუმცა, რომელია მათგან ჭეშმარიტი, არავინ იცის
2011 წლის მიწურულსაც კი...
სავარაუდოდ, იგივე იქნება 2012 წლის ბოლოსაც
2013 წლის ბოლოსაც
2020 წლის ბოლოსაც

ყველაზე მნიშვნელოვანი შეკითხვები კვლავ უპასუხოდ რჩება
აწ და მარადის
რა გითხრათ
რით გაგახაროთ........ :





Wednesday, November 23, 2011

ნეპალი- 3

ღმერთი სამობითააო
ანუ
თავი მესამე
დასასრული...

პოხარადან ჩიტვანში ადგილობრივი ტრანსპორტით წავედით.. უფრო სწორად ადგილობრივ-ტურისტული ავტობუსით, მოკლედ შერეული ხალხით გადატენილი.. აი დიდუბის ავტოვაგზალი ხომ იცით? ერთი კაცი რომ დგას ხოლმე გარეთ და ყვირის აბაა ზესტაფონი ქუთაისი, აბააა ზუგდიდი მახინჯაური, ერთი კაციც და გავდივართ - ზუსტად ასეთი სიტუაცია დაგვხვდა.. ხალხის შემავსებელ კონტროლიორს არც დაუხედავს ჩვენი ბილეთისთვის ისე აგვსვა ავტობუსში და ბევრი ჩოჩქოლის შემდეგ ძლივს მოგვიჩინა ყველას ადგილი.. დავემშვიდობეთ პოხარას და ვიარეთ ზუსტად იმდენი, რამდენიც კატმანდუდან პოხარამდე... გზა ისევ ახლართულ-დახლართული, ისევ გადატენილი სახლებით და ბაღ-ვენახებით... განსხვავება მხოლოდ ის იყო, რომ თუ პოხარასკენ მიმავალ გზაზე სულ გურია-ზემო აჭარა მახსენდებოდა, აქ მუდმივად ვეკითხებოდი საკუთარ თავს ნეტავ რაიმე პირდაპირი რეისი ხომ არ არსებიბს პოხარა-ახალციხე და შემთხვევით მესხეთ-ჯავახეთში ხომ არ მივდივარმეთქი : D მოკლედ, როგორც ხდებოდა ხოლმე 6 საათის განუწყვეტელი მოძრაობის დროს, დავიქანცე ...


ახლა რაც შეეხება თვითონ ჩიტვანს და ჯუნგლსაფარს. წასვლამდე ნეპალში მყოფმა ქართველებმა მირჩიეს, ჯენგლებისთვის დროს ნუ დაკარგავ, ბევრი არაფერი საინტერესოვო და მეც დიდი სურვილი არ მქონია ამ მხარეში მგზავრობის... მაგრამ რეკლამა და პიარი ჰხომ ამოძრავებს დედამიწას, ჰხოდა წავედით... ჩიტვანი, მიუხედავად იმისა, რომ კატმანდუს და პოხარას მერე ნეპალში მესამე ტურისტული ზონაა და დღეში დაახლოებით 1000 ტურისტი სტუმრობს, ზუსტად ისევე გამოიყურება, როგორც სოფელი რუისი :\ ან ქართლის რომელიმე სოფელი, უფრო კასპის რაიონის ან ხაშურის :| მოკლედ, ჩვეულებრივი სოფელია რა... ტალახიანი გზებით და მოუწყობელი სახლებით... დაგვაბინავეს ერთ-ერთ სახლში, რომელსაც სასტუმროს ფუნქციები ჰქონდა შეთავსებული.. დაგვაბინავეს რა, ბარგი დაგვაწყობინეს და სირბილით წაგვიყვანეს ჯუნგლებისკენ, სანამ უწიმია, მოასწარით სპილოზე შეჯდომარო... სპილოემდე მიგვიყვანეს ვილისით : D
 ჰხო, ოღონდ ძვეებურზე ძველებური ვილისები რომ იყო ხოლმე, თავგადახდილი და უკან რკინის სალონში რომ ჯაყჯაყებდი.. ჩვენთან ერთად ამ გაუგებრობაში კიდევ ორი სლოვაკი და ერთი ჩეხი მოხვდა ... მოკლედ, მივაღწიეთ ამ სპოლოებს და თან გული გვისკდება ჩემმა სპილომ შენს სპილოს რამე არ უქნას და კისერი არ მოვიტეხოთო :შ რა ჩემი სპილო, შენი სპილო.... დაგვხვდა ერთი უუუუუუუუზარმაზარი სევდიანთვალებიანი სპილო, რომელსაც ზურგზე პატარა სკამი ჰქონდა მიმაგრებული... პატარა ეძახე და ოთხი ადამიანი კი მოვთავსდით მშუენივრად : ))


ჰხოდა რამდენიმე წლის წინ ეგვიპტეში ვიმოგზაურე და როგორც პირამიდების უნახაობა იქნება გამოუსწორებელი დანაშაული, ისე აქლემზე არ დაჯდომაო და შეგვსვეს აქლემზე... ოღონდ ყველა თითო-თითო აქლემზე ვისხედით და ეს აქლემები გადაბმულნი იყვნენ ერთმანეთზი.. ქარავანი იყო რა.. ჰხოდა აი შეიძელება არ მსხდარხართ აქლემზე, მაგრამ ზოოპარკში თუ არა ტვ ში მაინც ჰხომ გინახავთ როგორი ხმელ-ხმელი და არეულდარეულია... ჰხოდა სასტიკად არაკომფორტული იყო ამ აქლემზე ჯდომა.. მაგრამ მაგას ვინ ჩიოდა.. ჩემი საზიზღარი ძმა უკნიდან , თავისი აქლემიდან წიხლებს ურტყამდა ჩემს საწყალ აქლემს და ესეც უცებ გავარდებოდა მთელი ამბით და მეც ძლივს მჯდომარე, ვხტუნაობდი ამ გაძვალტყავებულ აქლემზე.. ჰხუხ... მოკლედ, ეს იყო ჩემი ცხოვრების ერთერთი უსასტიკესი მონაკვეთი და მაშინ ვთქვი, მორჩა, ამ გარეულ ცხოველებზე ამხედრებას აღარასდროს დავაპირებთქო.. მაგრამ, აი აღმოვჩნდი უცბაშად სპილოზე და სიასტიკე გამეორდა... მერე რა რომ სპილო გამხდარი და ძვლებამოყრილი არ არის.. სამაგიეროდ დააბოტებს ამხელა ტორებით და მარჯვენა ფეხის აწევისას შენც მარჯვნივ ვარდები, მერე მარცხნივ, მერე წინ, მერე უკან :ს :ს :ს
შევედით ასე ტვინშერყეულები ჯუნგლებში.. არ ვიცი რას ეძახიან ჯუნგლებს.. ანუ როგორი უნდა იყოს ტყე თუ ბუნება რომ ჯუნგლებად მონათლო.. მივდიოდით ჯერ ჩვეულებრივ მინდორში, მერე ამაღლებულ ბალახებში და არსაიდან ხმა არსით ძახილი...
 მომბეზრდა სპილოზე ჯდომა, არც იმ ბალახებში ვეფხვის ნახვის იმედი მქონდა და ორი ბეღურას ისედაც ვხედავდი და სრულიად საკმარისი იყო... ვეხვეწე ქართულად ნეპალელ სპილოს მძღოლს, დაგვაბრუნე სასტუმროში და ყველას ვეტყვი, რომ ვეფხვიც ვნახეთ, ჟირაფიც და ლომიც და დრაკონიცთქო, მაგრამ ვინ მისმინა... ვიარეთ, ვიარეთ ვიარეთ და ბოლოს ორი მთვლემარე მარტორქა დავლანდეთ,, ერთი პირობა ვიფიქრე ეს  მარტორქები მგონი დირექტორის გადაცმული მოადგილეები არიანმეთქი, ტურისტების მოსაზიდად, და სიმართლე რომ ვთქვა, ახლაც ასე მგონია, მაგრამ შევეცადე აღტაცება ზეაღმატებით ხარისხში გამომეხატა, რომ მალე დავებრუნებინეთ სასტუმროში...


დავბრუნდით, მაგრამ დასვენება ვინ გვაცალა.. წაგვიყვანეს სოფლის კლუბში ნეპალური ფოლკლორის სანახავად... მაგარი სანახავი იყო ყველა სახლიდან როგორ გამოდიოდა ტურისტთა ჯგუფი და ყველა როგორ მიიჩქაროდა კლუბში... კლუბი იყო ზუსტად ისეთი, სიყვარული ყველას უნდაში რომ ტანსაცმლის მოდების ჩვენებას მართავენ... ნახევრად მინგრეული სკამებით და აქა-იქ ჩამონგრეული ჭერით... გადაივსო დარბაზი ყველა ენაზე მოსაუბრე ასობით ადამიანით... დავიძაბეთ მოლოდინით და უცბაშად სცენაზე გამოცვივდნენ რამდენიმე ადგილობრივი ბავშვი ჯოხებით ხელში და ზუსტად ერთსა და იმავე ილეთს აკეთებდნენ 45 წუთის მანძილზე... ესეც ჩვენი ჩიტვანი..
.
მივედი სახლში ბუზღუნით, ეს სად წამომიყვანეთ ჰხომ ვამბობდი არ მინდათქო და უცბაშად ამ შუა ნეპალში გიტარის და კლეპტონის სიმღერა არ გავიგე?: D ვაჰხთ, ყურებს არ დავუჯერეთ.. გავიხედეთ სასტუმროს ეზოში და ცეცხლი ანთია... კოცონი... სხედან ვიღაც სიმპატიური ყმაწვილები და უკრავენ : )) მივაჭერით რა თქმა უნდა : )) ჩემდა ყველაზე მეტად გასაოცრად, ნეპალელები აღმოჩნდნენ : )) აქამდე არსად, არც ქუჩაში, არც  ტრანსპორტში, ასეთი თანამედროვე ნეპალელებისათვის თვალი არ მომიკრავს... გრძელთმიანი საყურეებიანი მოროკომოპანკო  ხალხი იყო, მე რომ მომწონს ისეთი ანუჰხთ : ))))))) დავსხედით ცეცხლთან და მიშიკომ გამოართვა გიტარა და აღაფრთოვანა სრულიად ნეპალი : )) შემოგვთავაზეს საჭმელი და უარი ვთქვით, მერე მოსაწევი და უარი ვთქვით და მერე რომი აიღეს და ამას აღარ შემოგთავაზებთ უკვე ვიცით უარს იტყვითო და იქვე დავამსხვრიე ჩემი მოკრძალებული სახის იმიჯი, რა უარი, ჩქარა დამისხითთქო : )))) ჰხოდა იმ ღამეს ვიფიქრე, რომ რა უცნაურია, ახლა ვსხედვართ ასე ღია ცის ქვეშ ეს უცნობი ადამიანები ერთად, ერთი და იგივე მუსიკით აღფრთოვანებულები და ერთი და იგივე სასმელით შეჟუჟუნებულები და ერთი და იგივე კოცონის შემყურენნი, მაგრამ იმ განსხვავებით რომ მე ამ კოცონის დანახვისას სხვა აზრები და ფიქრები, მიტრიალებს თავში და მათ წარმოუდგენელია ცეცხლის ყურებისას საკუთარი მომავალი არ ესახებოდეთ, რომ ოდესმე, თუნდაც 100 წლის შემდეგ, სწორედ ასეთ ცეცხლში დაიწვებიან : შ

მერე გათენდა... ჩავსხედით ისევ ავტობუსში და ვიარეთ ისევ 6 საათს ,... კატმანდუ დაგვხვდა ისევ ისეთი, როგორც დავტოვეთ, ქაოსური... მაგრამ ეს ქაოსი უკვე აღარ იყო შემაწუხებელი... პირიქით.. მივხვდი, რომ თუ გინდა ნახო ნეპალი, უნდა ჩახვიდე კატმანდუში.. მხოლოდ კატმანდუში, რადგან იმ ეგზოტიკას და განსაკუთრებულობას, რაც ნეპალს აქ, მხოლოდ აქ იგრძნობა, ამ არეულობაში და სიგიჟეში,  აბსურდში, სადაც ბოლომდე ვერასდროს მიხვდები სიგიჟემდე გიყვარს ეს ყველაფერი, ეს ქაოსი, თუ უსასრულოდ ვერ იტან ყველაფერ ამას... ვიბოდიალეთ ბახტაპურში, კატმანდუს მეორე ქალაქში..
 დაგვიღამდა და ქალაქის ამ მონაკვეთში შუქიც ჩაქრა... ხალხი გამოეფინა ვიწრო ქუჩებში და ქალაქი ცხოვრობდა თავისი ცხოვრებით.. აი ისეთით, რომელიც მხოლოდ ადგილობრივებისთვისაა და ყველა ტურისტი, თუნდაც ამ ქვეყანაზე უსაზღვროდ შეყვარებული, იმ მომენტში ზედმეტია... ზედმეტია, რადგან მხოლოდ ადგილობრივს თუ შეუძლია იყოს ბედნიერი იმით, რასაც სხვისი თვალი ხედავს და გონება უძლურია გაიგოს...

მერე მივედით ისევ აეროპორტში, ჩავსხედით ისევ თვითმფრინავში და ვიფრინეთ ისევ 5 საათი... დუბაის აეროპორტში ვიყურყუტეთ უკვე 22 საათის ნაცვლად 11 საათი და გაბღენძილი არაბები თავიანთი 5-5 ჩადრიანი ცოლებით აღარ იწვევდნენ ჩვენს გაოცებას... აღარც თვითმფრინავი მომეჩვენა საშიშ მფრინავ ობიექტად და აღარც ერევანი ჰგავდა თბილისის ასლს... საქართველოში დაგვხვდა სიცივე და კვერცხებზე შემდგარი სატუცის (სპყ) ქანდაკება... სხვა ყველაფერი იგივე.. იმ განსხვავებით, რომ მე ახლა ნამდვილად ვიცი, რომ ისევ ჩავჯდები თვითმფრინავში, ისევ გადავცურავ ზღვებს და ოკეანეებს, ისევ დავიღლები და დავიქანცები და ისევ ჩავალ კატმანდუში, ქალაქში, რომელიც საოცრად მიყვარს ან საოცრად მეზიზღება... წელს თუ ვეღარ, გაისად მაინც... გასად თუ არა, ორი წლის მერე.. ან სამი..ან ოთხი.. ან ოდესმე...


დასასრული

: )

Tuesday, November 22, 2011

ნამასტე ნეპალ 2

.... გავუდექით პოხარას გზას და დაიწყო მეორე ეპოქა
პოხარას ეპოქა...
კატმანდუდან პოხარამდე სულ რაღაც 200 კმ -ია, მაგრამ ტრანსპორტი ამ მანძილის დაფარვას  6 საათს ანდომებს... გზა არის სულ მიხვეულ - მოხვეული, დაჩხლართულ-აჩხლართული... მიდიხარ მიდიხარ მიდიხარ და გზა არ მტავრდება...არ მთავრდება არც სახლები.. ყველგან, აბოსლუტურად ყველგან ან ვიღაც ცხოვრობს, ან ბრინჯის ყანებია თუ მინდვრები.. ნეპალში 27  მილიონი ადამიანი ცხოვრობს, ჰხოდა აუთვისებელი მიწა მართლაც რომ ცოდვა იქნება.. მიწის ყველა გოჯზე რაღაც ხდება... გზა როგორც მოველოდით დამღლელი აღმოჩნდა, ორჯერ დავიძინე და სამჯერ გავიღვიძე და  მაინც გზაში ვიყავით...  რაც უფრო ვშორდებოდით კატმანდუს, მით უფრო მშვიდი ხდებოდა გარემო.. კატმანდუში გამეფებული ქაოსი თანდათან ჩაწყნარდა და ბოლოს ძალიან მშვიდ ადგილს მივადექით, რომელიც ნანატრი პოხარა აღმოჩნდა. 

სასტუმრო წინასწარ დაჯავშნული არ გვქონდა, თუმცა რამდენიმე ადგილი გვეგულებოდა ღამის გასათევებლად.. ერთერთი თბილისსშივე გვირჩიეს, გვითხრეს "ბაბას" სასტუმროში მიდით, ბაბა ყველაზე მაგარი კაცია მთელს ნეპალში, მამასავით გიპატრონებთო... ჰხოდა მივადექით პირდაპირ ბაბას... პირველი რაც თვალში გეცემოდა, სისუფთავე იყო... კატმანდუს შემდეგ ეს ნამდვილი სამოთხე იყო, ამიტომ დარჩენა უპრობლემოდ გადავწყვიტეთ : ))

 მერე გამოჩნდა ბაბაც... აი რაღაც რუსული მულტფილმები რომ გადიოდა ჰხოლმე ბავშვობაში და კუ რომ იყო  პერსონაჟი, რაღაც  სავარძელში რომ იჯდა და ცხვირზე სათვალე ეკეთა და წიგნებს კიტხულობდა და ბრძნულ რჩევებს იძლეოდა, ზუსტად ეგეთი იყო ბაბა : )) რომ ლაპარაკობდა მეგონა ქართულად ლაპარაკობდა... მოკლედ კარგი კაცი იყო ბაბა : ).
ჰხოდა დავბინავდით სუფთა ოთახებში და დავიძინეთ თბილად და ტკბილად...
ბავშვობაში დამემართა ერთხელ... 4-5 წლის ვიქნებოდი, მამამ წაგვიყვანა ბაკურიანში.. ზაფხული იყო ( მას შემდეგ ზაფხულში ბაკურიანში აღარ ვყოფილვარ:შ ).. ჰხოდა სახლიდან გვიან გავედით და გზაში დაგვაღამდა, მერე ჩამოწვა ნისლი და როგორ ავაღწიეთ ბაკურიანში არ მახსოვს, ვერაფერს ვხედავდით გზად.. პირდაპირ დავბინავდით სასტუმროში დავიძინეთ.. დილით წამოვხტი ადრიანად და მივირბინე ფანჯარასთან და რას ვხედავ.. ტყე: )) დაბურული ტყე : )) ულამაზესი ხედი, რომელიც წინა ღამით ნისლში საეთოდ არ ჩანდა,.... ჰხოდა დაახლოებით იგივე მოხდა პოხარაშიც : ) გათენდა დილა, გამოვედი აივანზე, დავამთქნარე, გავიზმორე და რას ვხედავ.. ანაპურნა მიმზერს ცხვირწინ : )) დიდი წვეტიანი და თეთრი : ) 

პოხარაშიც, როგორც კატმანდუში, წინასწარ დაგეგმილი გეგმა არ გვქონია.. ამიტომ ისევ ვიყიდეთ რუკა და ისევ დავიწყეთ თვალიერება რა შეიძლება გვენახა... ბავშვებს იდეა ჰქონდათ ველოსიპედით გვესარგებლა, მაგრამ მე საკუთარი თავის იმედი ნაკლებად მქონდა და ამიტომ ისევ ყველაზე მარტივი ტრანსპორტი, საკუთარი ფეხებით სიარული ვარჩიეთ : )) 

პოხარა არის ტურისტული ქალაქი ნაკლებად, დაბა.. გრძელი ჭრელა ჭრულა ქუჩებით და უამრავი ტურისტით... გვერძე ტბით და ნავებით.. უამრავი ბარებით და ცოტა ტრანსპორტით : ) პოხარადან იწყება ყველა ტრეკი , ამიტომ ყველა ტურისტი, რომელიც მთაზე ასვლას აპირებს, პოხარაში ჩამოდის... აქ მთასვლელებისთვის მართლაც რომ სამოთხეა... რა გინდა, რომ მათთვის საჭირო ნივთი აქ არ იშოვო... ნორსფეისი ყვავის გარშემო : ))


 ჰხოდა კატმანდუსგან განსხვავებით პოხარაში გასაოცარი სანახავი ადგილობრივებზე უფრო, ტურისტები იყვნენ... ყველა ქვეყნიდან ჩამოსული ათასობით ადამიანი...ყველა ფორმის და ზომის, სიგრძის და სიგანის : ))  უყურებ და ფიქრობ აი მაგალითად ეს ადამიანი, საიდანღაც საფრანგეთიდან ჩამოსული, ანდაც ეს ინგლისელი ქალი, ან ეს სკანდინავიელი ცოლ-ქმარი, რომელთაც ზუსრგზე 1 წლის ბავშვი და დიდი ჩანთები მოუკიდებიათ და ეს ხმაურიანზე ხმაურიანი იტალიელები, ჰხომ ცხოვრობენ თავისთვის თავიან ქვეყანაში და მათი არსებობა ჩემთვის ისეთივე უმნიშვნელოა როგორც ჩემი არსებობა მათთვის და ჰხომ ისევე უცხოები არიან ჩემთვის, როგორც მე მათთვის, მაგრამ ახლა, ამ წამს, აქ, ამ პოხარაში, ვხვდებით ქუჩაში ერთმანეთს, ვუღიმით გულით და ვეუბნებით ყველა ტურისტისთვის უცხო, მაგრამ გამშობლიურებულ სიტყვას "ნამასტე" და ვუკრავთ თავს და ვაგრძელებთ გზას ჩვენ ჩვენი ცხოვრებისკენ , მაგრამ ამ ერთ სიტყვაში რამდენ რამეს ვგულისხმობთ, ვაჰხთ შენც აქ ხარ? რა მაგარია... მაგარია რომ ყველანი აქ ვართო : )) ჰხოდა კიდევ ერთხელ მივხვდი იმას, რაც განსაკუთრებით მიყვარს მთა-ტყეში ხეტიალისას - მთა აერთიანებს ყველას, ყველას განურჩევლად სქესისა, ასაკისა, რასისა და მრწამსისა : )

ჰხოდა ამ მილიარდი რჯულის ადამიანს შორის შენც ერთ-ერთი მილიარდთაგანი რომ მიდიხარ გაფაციცებული თვალებით და ყველა კენჭს და კუნჭულს რომ სურათს უღებ და სადღაც პარალელურ სამყაროში რომ ხარ და უცბაშად ქართულად, ჰხო ქართულად ერთ ერთი იმ უცხო ადამიანთაგანი რომ გეუბნება, გამარჯობა პატაპუტინა ჰხომ შენ ხარო, ძალიან მაგარია : )))

პოხარაში პირველი გაჩერება იყო ღამურების გამოქვაბული... რატომ წავედით იქ არ ვიცი, ან გზამ მიგვიყვანა თავისით, ან სხვა რამეზე ვფიქრობდი იმ დროს : )) თორემ ღამურების გამოქვაბული, თვითონ სახელი გვეუბნება, სად მიდიხარ, დაეტიე სახლშიო : )) გამოქვაბული იყო ისეთივე როგორც ყველა გამოქვაბული, მანამ სანამ ზემოთ აიხედებოდი... ზემოთ ხდებოდა ჯოჯოხეთი... ათასობით ღამურა :////ჩამოკიდებულები თავდაყირა, რომელთაც ერთი დაფრთხობა უნდათ და მორჩა... შენGან არაფერი დარჩება... ჰხოდა ამ ფიქრებში ხარ გართული, როცა უცბაშად ხედავ ვიღაც გაურკვეველი წარმომავლობის ადამიანები, როგორ იღებენ სურათბს განსაკუთრებით ნათელი განათებით ღამურების ფონზე :}|} ჯერ ერთი ღამურა შეშფოთდა და შეარხია ფრთა და მერე მეორემ ასწია თავი და სანამ  ყველა ერთად წამოფრინდა ვეძგერეთ ამ უცხოელებს ისეთი მოძრაობით, ვანდამი თუ შვარცნეიგერი რომ ბოლო წამს გადაარჩენს ჰხოლმე დედამიწას განადგურებისგან  და ვიკივლეთ ნო ფოტო, ნო ფოტო : )))))


მერე დავსხედით ნავში და  გავცურეთ ტბაში... 

ტბა ირეკლავდა  ჰიმალაის და ვფიქრობდი რომ  ამ სილამაზით უნდა დავმტკბარიყავი დანარჩენი დღეებიც, მაგრამ ნურას უკაცრავად : )) ის დღე იყო და მორჩა... დაიწყო წვიმების სეზონი, ჩამოწვა ნისლი და მას შემდეგ თვალით აღარ მინახავს აღარ მთა, აღარც თოვლი, აღარც ანაპურნა და აღარც ჰიმალაი :შ

დანარჩენი დღეები პოხარაში იყო ერთი შეხედვით მრავალფეროვანი, მაგრამ მუდმივად წვიმიანი და ნისლიანი... ვნახეთ ძველი ბაზარი, რომელსაც ტურისტები ნაკლებად სტუმრობდნენ და ადგილობრივების რეაციიდან მივხვდი, რა ცუდი ყოფილა ვიღაც რომ ეგზოტიკურ ადამიანად აღგიქვამს და გამოცებული გიყურებს, როგორც უცხოპლანეტელს...კიდევ ერთხელ გადავცურეთ ტბა და ავედით მშვიდობის ქანდაკებაზე თუ ციხეზე თუ ტაძარზე.. მოკლედ, ბუდას ეკლესიაში : ) გზაში სამშობლოს ნოსტალგია შემომაწვა და მთელი ხმით და მთელი გულით ვიმღერე სულიკო : )) იმედია სხვა ტურისტები ვერ მიხვდნენ რომ ქართველი ვიყავი თორემ სულ დაეკარგებოდათ საქართველოზე წარმოდგენა : )) გზაში იწვიმა, ისე ბათუმში რომ წვიმს ხოლმე ... წვიმა რომ უკვე წვიმა კი არა თქეშია  .. ვიყავით მდინარეზე და მერე ამოვყავით თავი რაღაც სანაპიროზე, სადაც იშლებოდა პირდასაღები ამბავი,,,ქვით დაფარულ სანაპიროზე შესეული იყო ასობით ადამიანი, რომლებიც ჭიანჭველებივით დასეოდნენ ქვებს და ასოფთავებდნენ ქვიშას, ვიყავით დამფუსში, მთიან სოფელში, საიდანაც მზიან ამინდში იშლებოდა ულამაზესი ხედი, ჩვენ კი მხოლოდ ნისლი ვნახეთ.... საღამოობით  დავბოდიალობდით ქუჩებში და მე ვიყიდე მგონი ყველა შარფი, რაც კი ნეპალში იყიდებოდა : )) მერე ვისხედით ბარში, ვწრუპავდით რომს და ვლაპარაკობდით ძირითადად ქართულ საჭმელზე : )))


ის ზღაპარი ჰხომ გახსოვთ, კაცი რომ ტყეში წავა და ულამაზეს ქალს ნახავს და ის ქალი რომ ეტყვის თუ სამუდამოდ ჩემთან დარჩები, ყველაფერი გექნება რაც გინდაო და რომ დარჩება და რომ ცხოვრობს ბედნიერად და უცებ რომ გაუვლის და თავის ქოხში წასვლა რომ მოუნდება და რომ მოკვდება თუ რაღაც, დაახლოებით იგივე დაგვემართა : )) მოგვწყინდა წყნარი და სუფთა და ცივილიზაციასთან ახლოს მყოფი პოხარა და მოგვენატრა ჩვენი ქაოსური კატმანდუ : )) პოხარადან კატმანდუში წასვლა ჩიტვანის გავლით გაადვწყვიტეთ...თუმცა ამაზე მერე.... : )






Monday, November 21, 2011

1

ამბავი იმისა თუ როგორი იყო ნეპალი
ანუ
ცხოვრება ერთდროულად წარსულში ანუჰხთ 1996 წელში, აწმყოში ანუჰხთ 2011 წელსა და მომავალში ანუჰხთ 2068 წელში.

და აი რატომ...

ნეპალში მოგზაურობაზე რომ ძალიან დიდი ხანია ვოცნებობდი, ამაზე იმდენჯერ დავწერე რომ რაღა აზრი აქვს გამეორებას... ჰხოდა ისიც ბევრჯერ ვახსენე, რომ ჩემი ამ დიდი ხნის ოცნების ჩამოყალიბებაში ტურაშვილის "კატმანდუმ" დიდი როლი ითამაშა... რამდენჯერ მაქვს წაკითხული ეს წიგნი ვინ მოსთვლის, თუმცა დროთა განმავლობაში მაინც მივიწყებას მიეცა წიგნის სიუჟეტი და მხოლოდ რამდენიმე ეპიზოდი დამამახსოვრდა განსაკუთრებულად... აი მაგალითად ის, ტურაშვილი რომ წერდა თვითმფრინავში ერთ უსინათლო გოგოსთან ერთად ვიმგზავრეო და ნეპალში რომ ჩავედით, დაემხო და მიწას აკოცაო, მაშინ მივხვდი რომ ნეპალს დანახვა კი არა შეგრძნება უნდაო... ჰხოდა თითქოს ამ წიგნის ეკრანიზაცია მოხდა: ჩემთან ერთად თვითმფრინავში უსინათლო ტურისტი მგზავრობდა...და მიწაზე დამხობა არ მინახავს მაგრამ აღტაცება დაახლოებბით იგივე იყო : )  ტურაშვილის კატმანდი კიდევ ბევრჯერ გამახსენდა, განსაკუთრებით მაშინ როცა ათასობით წიგნის მაღაზიას მოვკრავდი ჰხოლმე თვალს, გადატენილს ყველა ჟანრის და ენის წიგნებით... ან კიდევ მაშინ, როცა საოცარად ქაოსურ ავტომოძრაობას ვუყურებდი და მეც, როგორც ტურაშვილს მიკვირდა რომ ამ სრულიად აბსურდულობის მიუხედავად, 2 კვირის მანძილზე ერთი ავარიაც კი არ მინახავს....ჰხოდა კიდევ მთავარი, ნეპალის მთებისა და გზებბის შემხედვარეს წარმოუდგენელია პარალელების გავლება არ მოგიხდეს საქართველოსთან...ძალიან ბევრჯერ იფიქრებ რომ გურია-აჭარის მაღალმთიანეთსი ხარ,ხანდახან ქობულეთში, ხანდახან ახალციხეში, ხანდახანაც ბორჯომში... მოკლედ, როგორც მივხვდი იმას შემდეგ რაც ტურაშვილმა "კატმანდუ" დაწერა,  ანუჰხთ 1996 წლიდან ნეპალში არაფერი შეცვლილა, ყოველი შემთხვევისთვის ტურისტისთვის შესამჩნევი...

მომავალში ყოფნას რაც შეეხება, ნეპალში სხვა წელთაღრიცხვაა,,, ზუსტად არ ვიცი რის მიხედვით აქვთ დაყოფილი წლები, მაგრამ როგორც გავიგე ჩვენი ორი წელი მათი 1 წელია... და ახლა ნეპალში 2068 წელია : ) მოკლედ მეეჭვება 2068 წელს რეალურად მოვეწსრო, თუმცა უკვე მოვესწარი : ))


ახლა თავად მოგზაურობას რაც შეეხება:
თბილისიდან შაბათ ღამეს გავემგზავრეთ მატარებლით ერევანში,. სომხეთში იმიტომ, რომ როცა ჩვენ ბილეთები ვიყიდეთ მაში ფლაი დუბაი საქართველოში ჯერ არ იყო შემოსული და ამიტომ გზის დაგრძელება მოგვიხდა... წავედით 12 ადამიანი, თუმცა ყველა მათგანს სხვადასხვა გეგმა  ჰქონდა და ამიტომ სამი ადამიანი ერთი კვირის მერე დაბრუნდა საქართველოში, 4 ორი კვირის და 5ნი ჯერ კიდევ იქ არიან : )).
მატარებელში აღვნიშნეთ ალექსის დაბდღე ერთი მთვრალი სომეხის დიალოგების ფონზე... უცნაური კაცი იყო, ძალიან წვრილი წელით და შარვალში ჩატანებული შავი როლინგით.. და ზომაზე მეტად მთვრალი...გვიყვებოდა რამდენი ფული აქვს და მაინც მატარებლით რომ დადის... ცოტა სომხური კონიაკი დავულიეთ და დავიძინეთ: )) ერევანში აქამდე ნამყოფი არ ვიყავი და ამიტომ ის 3 საათი, რა დროც გაფრენამდე გვქონდა დარჩენილი, ქალაქის დათვალიერებას შევწირეთ : D ნუ ერევნის შთაბეჭდილებები ცალკე თემაა... ლამაზ ნახატს რომ ცუდად გადმოიხატავ მაგას ჰგავდა ... ანუ თბილისის ცუდ ასლს : D..



გაფრენის დროის მოახლოებასთან ერთად თვითმფრინავის და ფრენის შიშის დოზები გაიზარდა :D ვიყიდეთ დუტი ფრიშში მარტინი და დავცალეთ შიშის დასაძლევად... ისე ერევანი ერთადერთი აეროპორტი იყო სადაც დალევის გამო არავინ გვეჩხუბა : D

მოკლედ ავფრინდით და გულმა დამიწყო ბრაგაბრუგი... სასმელმა უფრო ცუდად იმოქმედა, თავი მისკდებოდა და წნევა ხან ელვისებურად ეცემოდა ჰხან პირიქით, ყურებში სისხლის მოზღვავებას ვგრძნობდი... დროის გასაყვანად დავიწყე "სოფის სამყაროს" კითხვა,,, ეს წიგნი მგონი მილიარდჯერ წავიკითხე და მმაინც ისევ ეგ წავიღე ნეპალში : D  ჰხოდა მივფრინავთ ღრუბლებში, მივფრინავთ და უცბაშად შუა ღრუბლებში შენობა არ გაიჩითა?O_O თურმე დუბაიში ვყოფილვართ უკვე და მანდ ჰხომ ყველაზე მაღალი შენობებია... ჰხოდა შოკი იყო, ადამიანის შესაძლებლობების ზედა ზღვარი ღრუბლებს ზემოთ...



მოკლედ, როგორც იქნა დავფრინდით დუბაიში, მაგრამ რა... გარეთ ჩვენ ვერ გავდიოდით და ვერაფერი.... აეროპორტში უნდა გავჩერებულიყავით 22 საათი :\. ჰხოდა შევედი სატრანზიტო განყოფილებაში და გავიჭერი პირველი და მივედი კონტროლიორთან თუ რაც ჰქვია, აეროპორტის თანამშრომელთან, რომელსაც შესვლის ბეჭედი უნდა ჩაერტყა და უკან რიგი დგას მთელიბ თვითმფრინავის ხალხის.. ჰხოდა ეს კონტროლიორი ბიჭი დაჰყურებს ამ ჩემს პასპორტს და არც ბეჭედს მირტყამს და არც მიშვებს... ვაჰ, ვიფიქრე მიცნეს რომ საშიში პიროვნება ვარ, ინტერპოლით ძებნილიმეთქი : Dრიგში ხალხი აჩოჩქოლდა რას აკეთებს ამდენ ხანსო და ჩემს უკან მდგარმა სომეხმა ქალმა, რომელიც თურმე არაბეთში ყოფილა გათხოვილი, ჰკითხა რა ხდება მშვიდობააო და იმ ბიჭმაც რომ ნახა თავისი ენის მცოდნე ადამიანი, ჩემზე ეუბნება ჰკითხე აბა ცოლად თუ გამომყვება, ოღონდ 1 უკვე მყავს და მეორე ცოლადო :D :D ნუ გავიღიმე, სხვა რა მექნა და იმან კიდევ სერიოზულად ვამბობ, მერე რა რომ ქრისტიანი ხარ, მუსულმანობის მიღებას რა უნდაო :] ჰხოდა ძლივს დავიბრუნე ჩემი პასპორტი და გავათავისუფლე რიგი, მადლობა გადავუხადე შემოთავაზებისთვის და დავპირდი დავფიქრდებითქო :D თან ვფიქრობ , ვაჰხთ ეს არაბები ასეთი რა ხუმარა ხალხია მეთქი და შევედი იმ განყოფილებაში, სადაც უნდა გამეტარებინა მთელი 22 საატი... შევედი და უცბაშად გადაიშალა მტელი სანახაობა,,.,, მილიარდი გაბღენძილი თეთრ ანაფორაში ჩაცმული ღიპიანი არაბი თანხმლები 5-5 მთლიანად გადაჩადრული ცოლებოთ :შ
ჰხოდა ჩემი წითელი თმის შემხედვარეს კინაღამ შემრცხვა : D მერე იყო  ყველაზე კოშმარული 22 საათი ჩემს ცხოვრებაში :შ დუბაის აეროპორტში მდგარი სკამები არც დაწოლის საშუაკებას გაძკლევდა, არც დაჯდომის.... ყოველ წამს მილიარდი ადამიანი მიფრინავდა და მოფრინავდა და მოკლედ გადავიქანცეთ... მეგონა არასდროს დასრულდებოდა ეს 22 საათი , მაგრამ დასრულდა :D ჰხოდა კოშმარული ღამის მერე როგორც იქნა გათენდა და ისევ თვითმფრინავი, ისევ გულის ძგერები და ისევ ფრენაფრენაფრენა და ისევ ღრუბლები... ჰხოდა უცბაშად ისევ ამ ღრუბლებში ვხედავ რაღაცას,,, კიდევ უფრო მაღალს და კიდევ უფრო გრანდიოზულს, ვიდრე დუბაიში და თურმე ჰიმალაი არ ყოფილა?:)
თითქმის თვითმფრინავის სიმაღლეზე ამოზრდილი მთები საოცარი სანახავი იყო...  ჰხოდა თანდათან მიწა მოახლოვდა და თვითმფრინავმა დაშვება დაიწყო და ის ის იყო უნდა დამჯდარიყო აეროპორტში, რომ უცბაშად პილოტი აცხადებს, სხვა თვითმფრინავს გაფრენა დაგიანებია და მეორე საფრენი ბილიკი არ არსებობს და ვერ დავსხდებით სანამ ის არ გაფრინდებაო :|ავფრინდით ისევ მაღლდა და დაახლოებით ნახევარი საათის მანძილზე დავფრინავდით წინ და უკან.. აი მაშინ კი მივხვდი რა ქვეყანაშიც მივდიოდით : D მოკლედ, როგორც იქნა ეღირსა აფრენა იმ თვითმფრინავს და დავსხედით კი არა დავებრეგვეთ კატმანდუს ასფალტზე : D  ჰხოდა აქედან დაიწყო სასწაული... არა, სასწაული სხვა სიტყვაა: გაოცება უფრო უხდება... შედიხარ კატმანდუს აეროპორტში, რომელიც ძალიან ჰგავს თბილისის გასასვლელთან მდგარ მაზუთიან ვულკანიზაციებს და დაჭანგულ შენობაში ზის ორი კაცი... თავისთვის ზის მაგიდასთან... რა კომპიუტერი, რა ჩოთქი... უბრალოდ პასტა და ფურცელი ... ზის და იწერს სახელს და გვარებს ვინ შევიდა და ვინ გამოვიდა... : D

გამოვედით აეროპორტიდან, სადაც წესით ჩვენი სასტუმროს წარმომადგენელი უნდა დაგვხვედროდა ტაქსით.. ჰხო აი ახლა თქვენ ტაქსზე რა ასოციაცია გაგიჩნდათ,  ტაქსის ჰხო ? : ))
გამოვედით და გვხვდება მილიარდი უპატარავესი ადამიანი თავიანნთზე უფრო პატარა მანქანებით,,., ასეთი მანქანები აქამდე არასდროს მქონდა ნანახი, ეტყობა სპეციალურად მათთვის მზადდეება... ყველაფერი ძალიან პატარაა და ვიწროა, სამი კაცი ძლივს ჩავეტენეთ და დაიწყო და რა დაიწყო...  ნეპალში მოძრავ ყველა მანქანას საჭე მარჯვნივ აქვს და მოძრაობს  მარცხნივ კი არა და მოკლედ იმის საპირისპიროდ ვიდრე საქართველოში.. გზები და ქუჩები როგორც ვთქვი, არის უუუუუუვიზროვესი და ამ სივიწროვეში დადის 10 მანქანა და 10000 სკუტერი... და ყველა სხვადასხვა მიმართულებით , ყველაფერი ერთმანეთში არეული და აზელილი... არანაირი შუქნიშანი,,, აი ის ის არის იფიქრებ, მორჩა შემასკდა ეს მანქანა ამ ამ სკუტერს დავეჯახეო რომ ყველაფერი კარგადაა... უფრო რთულადაა საქმე, თუ ფეხით გიხდება ქუჩაში გავლა, ფეხით მოსიარულეთა ტროტუარი არ არსებობს, ყველა მხრიდან რაღაც გეჯახება, აი ის ის არის უნდა გადაგიარონ რომ სასწაულებრივად ცოცხალი ხარ... მოკლედ სიტყვა "ქაოსი" ყველაზე კარგად ასახავს კატმანდუს ქუჩებს...


სასტუმრო დაჯავშნული გვქონდა ინტერნეტით, მაგრამ აღმოჩნდა რომ რაც დავჯავშნეთ იმის ნახვლად სხვაგან გვიწევდა გაჩერება, რადგან დაჯავშნის მიუხედავად, იმ სასტუმროში ადგილები აღარ იყო... როგორც მივხვდით, კატმანდუში ასეთი რაღაცეები ხშირად ხდება და ამიტომ შეწინააღნმდეგებას აზრი არ ჰქონდა... შევედით ოთახებში და საწოლებზე აშკარად თეთრეულის ნაცვლად შავეულია გადაფარებული... ვაჰხთ, გავგიჟდით,... დავუძახეთ მომსახურე პერსონალს და მოვითქოვეთ თეთრეულის გამოცვლა.. ჯერ გაუკვირდა რას ერჩითო და მერე გამოგვიტანა ისეთი შავზე უფრო შავეული რომ ....


დაღლის მიუხდედავად რა თქმა უნდა მაშინვე გავცვივდით კატმანდის ქუჩებში.. უკვე სიბნელე იყო და ჩვენს ვერ ვერკვეოდით სად უნდა გაგვევლო... პირველივე შემხვედრმა ყურთან ჰშჰშო ჩაგვჩურჩულა და ჯერ ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, მეორე კიდე რომ განმერდა და კიდევ და კიდევ და კიდევ მივხვდით ჰაშიშს გვთავაზობდნენ... ნეპალელებისთვის ეს სტუმრის ყველაზე დიდ პატივისცემად ითვლება..

90 წლების ვაგზალი გახსოვთ? აი ტალახში აზელილი ნაგავი.... ჰხოდა თურმე მაშინ დიდ სისუფთავეში ვცხოვრობდით და არ ვიცოდით : )) კატმანდუს ქუჩების შემხედვარეს სხვა აზრი არ გაგიჩნდება... როგორც იქნა ვიპოვნეთ რაღაც ბარის მაგვარი, შევედით ლუდის დასალევად და მიუხედავად მაგარი ბანძი ლუდისა მაინც დავიწყეთ ნეპალში ჩამოსვლის აღნიშვნა.. მაგრამ ვინ გვაცალა... უცბაშად ატყდა ბარში ალიაქოთ ჩქარა 12 საათი ხდება დაცალეთ ბარიო... ჯერ ვერ მივხვდით რა ხდებოდა და მერე უშველებელ მაკაროვიან სამხედროებს რომ მოვკარით თვალი, მიხვდით ნეპალსი სხვა ცხოვრებაა.. 12 საათის მერე ყველაფერი დაკეტილი უნდა იყოს... გამოვედით ქუჩასი და ყველა შენობიდან გამოძევებული ხალხი გამორბოდა : )) მოკლედ, ღამე გავეხვიე საკუთარ ტანსაცმელში ისე რომ არ შემხებოდა ჭუჭყიანინ თეთრეული და ვიფიქრე: ხათო, მოგწონს ეს ყველაფერი ?? და პასუხი ვერ მივიღე.... აშკარად გადაოცებული ვიყავი... უბრალოდ გაოცებული : )

გათენდა მზიანი დღე : ) ჰხოდა რადგანაც არანაირი გეგმა არ გაგვაჩნდა რა უნდა გვენახა და როდის და რანაიერად, ავიღეთ რუკა და დავხედეთ წითლად მონიშნულ ადგილებს, რომლის უნახაობაც სულ რომ არაფერი ცოდვა იქნებოდა : D  დღისით მოძრაბა იყო გაასმაგებული ანუჰხთ ქაოსი კუბში, მაგრამ წინა ღამით სადღაც გამქრალი მაღაზიები დაგხვდა გაღებული და ყველა კუთხე კუნჭულში რაღაცეები ბრყინავდა  : D ძირითადად სამკაულები და შალები, ნაქსოვი ჭრელაჭრულა ქუდები, ბუდა შავი, ბუდა ლურჯი, ბუდა მწვანე ( მწუანე ვიყიდე:პ), რკინის ნაკეთობები, ჩანთები,ყველაფერი რაც კი შეიძლება მთაში მოსიარულე ადამიანს დასჭირდეს, სრული აღჭურვილობა, წიგნები და საკანცელარიო ნივთები, იქვე მთებად დახვავებული გაპუტული ქათმები რომლებსაც ეხვეოდა მილიარდი ბუზი, და უამრავი ადამიანი, უფერადესი ტანსაცმლით, წითელი, ყვითელი, მწვანე ალისფერი იასამნისფერი.... მანქანები მანქანები, სკუტერები რაქშები, ტაქსები... სიგნალები,.... მოკლედ აურზაური სალხინეთში...


ჰხოდა დავსხედით რაქშაზე და წავედით მაიმუნების მდელოსკენ... ეს არის კატმანდუს ცენტრში, შემაღლებულა დგილზე მდგარი ბუდისტური ტაძარი... მაიმუნების იმიტომ ჰქვია რომ მილიარდი მაიმუნი დახტუნაობს გარშემო... სხვა ბუდისტური ტაძრებისგან სწორედ ამით გამოირჩევა... პირველად საყვარელი სანახავი იყო ერთი მაიმუნი, ორ მაიმუნსაც არაუშავდა, სამსაც, ოთხსაც....მარა უკვე 10-20 მაიმუნი ერთად აღარ იყო კარგი სანახავი, მითუმეტეს თუ აცრა გაკეთებული არ გაქვს და შესაძლოა რომელიმე დაავადებულმა მაიმუნმა დაგკაწროს და მერე დაემშვიდობე კატმანდუსაც და ტბილისსაც... ჰხოდა ამ  ფიქრებში ვიყავი და თან პეპსის ვსვამდი რომ უცბაშად გადმოხტა ერთი მაიმუნი მაიმუნი და გამომგლიჯა ხელიდან ჩემი პეპსი და დამილია :შ

ჰხოდა მეორე აუცილებლად სანახავი ადგილი იყო პატანი... თვითონ კატმანდუში კიდევ ორი ქალაქია პატანი და ბახტაპური.. ანუ ქალაქი ქალაქში : ) ჰხოდა ამ პატანში არის დურბარ სქვერი და უძველესი ლამაზი შენობები... შეიძლება ლამაზი იმიტომაა რომ ძველია, ყოველ შემთხვევაში ისტორია ნამდვილად ალამაზებს ამ ადგილს : ) ჰხოდა პატანში გვყავდა ერთი სიმპატიური გიდი, რომელმაც ყველა შენობა აგვიხსნა დეტალურად... მერე შეგვიყვანა ერთერთ მაღაზიაში და მედიტაციური მეთოდების ჩვენზე გამოცდა დაიწყეს - დაახურეს რკინის ჯამი ერთ-ერთ ჩვენგანს და ურტყეს რაღაც ჯოხი და ჰხომ განიკურნე თავის ტკივილისგანო : შ


ნეპალში 6 საათზე უკვე კარგად სიბნელე იყო, ამიტომ სხვა აუცილებლადსანახავი ადგილები მეორე დღისთვის გადავდეთ, სამაგიეროდ თვითონ კატმანდუში აღმოვაჩინეთ ტურისტებისთვის განკუთვილი ქუჩები, განათებებით და უამრავი ბარებით და ცოცხალი მუსიკით/// ჰხოდა ერთი ბარი იყო განსაკუთრებით საყვარელი : ტომი და ჯერი ერქვა : )) ვსვით რომი და ვუსმინეთ მუსიკას და ღამე კიდევე რთხელ რომ ვკითხე საკუთარ თავს, ჰხათო, მოგწონს აქაურობამეთქი? უკვე გაეღიმა და მგონი კიო : ))

მეორე დილაც ისეთივე მზიანი იყო და ხალისიანი.. ამ დღეს განსაკუთერბით ველოდი, რადგან  ერთ-ერთი მტავარი რისთვისაც ნეპალში წასვლა მინდოდა პაშუპატინატის ნახვა იყო : ) პირველად პაშუპატინატი ეს სახელი მაშინ გავიგე გოოგლე ში რომ დავსერჩე პატაპუტინამეთქი და გოოგლმა მკითხა შემტხვევით პაშუპატინატი ჰხომ არ გინდაო : )) ჰხოდა მაშინ გული დამწყდა პატაპუტინას ნაცვლად პაშუპატინატი რომ არ დავირქვი : D მოკლედ, ეს არის დიდი ბუდისტური ტაძარი, სადაც ხდება კრემაცია...
მოჰყავთ იმ დღეს გარდაცვლილები და ბედნიერი სახეებით წვავენ ... ძალიან მინდოდა ამ ყველაფრის საკუთარი თვალით ნახვა და თან არ ვიცოდი რამდენად გავუძლებდი ან საერთოდ რა ემოციას გამოიწვევდა ჩემში ცეცხლწაკიდებული ადამიამების ხილვა... პირველი რაც პაშუპატინატში შესვლისას იგრძნობოდა, იყო სუნი: დამწვრის :\ ენთო დაახლოებით 15 კოცონი და ამ კოცონების შემხედვარე ვერაფრით მიხვდებოდი რომ ამ ცეცხლში ადამიანი იწვოდა... მერე დავინახე როგორ მოასვენეს იქვე ახლად გარდაცვლილი ადამიანი და ვიფიქრე ამას მაინც ვუყურებ როგორ დაწვავენთქო...

პროცედურა საკმაოდ დიდხანს გრძXელდება, ჯერ მდინარეში განბანეს მიცვალებული, მერე მოაყარეს რაღაც ყვითელი ყვავილები და დაასვენეს  კოცონისთვის გამზადებულ კოცონზე... როგორც მივხვდი ცეცხლის დანთების პატივი ოჯახის წევრს აქვს... ჰხოდა მოუკიდეს ცეცხლი... ჰხოდა რომ აგიზგიზდა კოცონი მერე მესაფლავემ თუ არ ვიცი რა ჰქვია ამ პორფესიის ადამიანს იქ, ანუ ვისაც ევალება მთლიანად დაიფერფლოს მიცვასლებული, ამოურია დიდი ჯოხით ამ კოცონს და უცბაშად ნახევრად დამწვარი ფეხი გაიჩხირა ჰაერში :შ :შ ... მერე ფერფლი ჩაყარეს მდინარეში და იმ ახლობელმა პირი დაიბანა იმავე მდინარეში და დაიშალნენ ყველანი ბედნიერი სახეებით :შ

ჰხოდა მიცვალებული ყველგან მიცვალებულია და ცეცხლში დაწვისგან ალბათ არც არაფრით განსხვავდება მიწაში დაფვლა...

მეოთხე გაჩერება იყო ბუდა... ყველაზე დიდი  ტაძარი ბუდასი ... უშველებელი მრგვალი თეთრი შენობა გარშემრტყმული ბზრიალა რგოლებით  .. რა შუაშია ბუდიზმი, უბრალოდ სიამოვნებით დავატრიალე ყველა გორგოლაჭი... ბუდისტებს სჯერათ რომ თუ ყველა მათგანს დააატრიალებენ რასაც ჩაიფიქრებენ აუსრულდებათ : )... ჰხოდა გარშემო იყო უამრავი მტრედი და ბუდისტურ ტანსაცმელში გამოწყობილი მომლოცველები, რომელთაგან განსაკუთრებულად დამამახსოვრდა ერთი... უცნაურად მშვიდი სახითა და საოცარი კისრით : )

სასტუმროში დაბრუნებულებმა გადავწყვიტეთ კატმანდი იმავე დღეს დაგვეტოვებინა და პოხარაში გადავსახლებულიყავით : ) ვიქირავეთ სამარშუტო და გავუდექით 6 საათიან მიხვეულ მოხვეულ დახვეულ გზას... პოხარაში იწყება სხვა ნეპალური ეპოქა...
ჰხოდა ამ ეპოქაზე მერე მოვყვები : ))