Wednesday, September 30, 2009

:


უკვალობამ დიდი კვალი დატოვა

ჩემ

ში...

ვგრძნობ...

სა20არია

აღმოვაჩინე

რომ ნაწერ/წაკითხული

ბევრად უფრო მე ემო ციურება

ვიდრე

გაგონილ/მოსმენილი

მიზეზსაც მივხვდი, მაგრამ არ მომეწონა,

ამიტომ

დავივიწყე

და

ჩემთვის უფრო ხელსაყრელი მიზეზის ძებნა დავიწყე

თუ ვიპოვნი გეტყვით...

დრო ისევ მემტერება

და

ისევ მინდა

გაუდაბურებტყევება

სულ ცოტა ხნით.......

.....ისევ შემრჩა თუ არა მხიარული თვალები

თუ დრომ გადაუარა

და

ჩამიქრო 

ალ

ები........

ორ ურთიერთსაწინააღმდეგო თეორიას 1დროულად ვამტკიცებ

და

არც კი ვიცი

რომლის მხარეს უფრო ვარ

კი არა და

ყველაფერი თუ გავლადია

მაშინ

გამოდის, რომ

ადამიანები იცვლებიან?

მმმ

ყველაფერი არის ძლიერ კარგად.........  : )

Monday, September 28, 2009

:o

ერთი დღით ადრე და ერთი დღით გვიან

დაწერილი პოსტი

ანუჰხთ

გუშინ მინდოდა ამ პოსტის  დაწერა

უფრო სწორად

გუშინწინ,

ჯერ კიდევ მაშინ როცა  გავიფიქრე

ნეტავ ხვალ რა რიცხვიათქო

და

ვუიჰხთ, 27 სექტემბერი მოსულა  მეთქი

მერე ტვინმა დასერჩა და  ჩემი ტვინის 27 სექტემბრიდან რამდენიმე ამოაგდო...

 პავიჩს არ დაუწერია იმდენჯერ ეს ფრაზა

"მოგონებები სულის ოფლია"

რამდენჯერაც მე გავიმეორცოდნისდედავე

დაე, კიდევ ერთხელ...

 ყოველ წლის 27 სექტემბერს დედაჩემის 19 წლის ძმის საფლავზე გასვლა

ოჯახური ტრადიცია იყო

განსაკუთრებთ მაშინ,

როცა ჩემ ჯერ კიდევ ვერათეულწლიან ასაკში

მის გარდა სიტყვა "გარდაცვალება" არავისზე ვრცელდებოდა...

16 წლის წინაც იგივე იყო

ჯერ სასაფლაო, 

მერე ბებიაჩემთან სადილი

და

ბიძაჩემის  მიერ მონათხრობი

"დღეს ღამით დამესიზმრა, რომ თეთრი და შავი ერთმანეთს ებრძოდა

და

შავმა აჯობაო"

ეს ალბათ იმ ერთადერთი სიზმარია

რომელიც მე თავად არ მინახავს, 

მაგრამ აგერ უკვე 16 წელია მახსოვს...

იმ ღამით, სახლში დაბრუნებისას, ტელევიზორმა თქვა, 

რომ

სოხუმი დაეცა....

მარტო ეს სიტყვები მახსოვს

"სოხუმი დაეცა"

და მერე დაიწყო  ქართული ფილმი

"მოკვეთილი"

და

ეს იყო პირველი ქართული ფილმი, რომლის დაწყებაც არ გამხარებია...

მაშინ მეგონა, რომ

ომს საზღვრები ჰქონდა...

რომ სადღაც აფხაზეთში ომის დაწყება / დამთავრება მე არ  მეხებოდა

მაშინ მეგონა რომ

ჩემამდე ვერასდროს მოაღწევდა ვერც ტყვია

და

ვერც ცეცხლი...

არც მაშინ ვიცოდი

და

არც შარშან

როცა 10 აგვისტოს 

გორის დაბომბვის დროს, 

გორის ცენტრში საშინელ ქაოსში

საცობში ვიყავი გაჭედილი

და

მხოლოდ იმას ვოცნებობდი, რომ

მალე დამენახა 

გორის ე.წ. "ფასიანი ტუალეტი"

რადგან დარწუმენლი, ვიყავი, რომ

სწორედ აქ

გორთან მთავრდებობდა ომი...

მერე ის მოხდა რაც მოხდა

მერე ომის საზღვრებიც ისე დაინგრა

როგორც ჩემი წარმოდგენები

ომზე

და

არა მარტო ომზე

და ახლა

ამ

უსაზღვროობიდან

ყველაფერი უფრო  მკვეთრად ჩანს, 

თუმცა

შავ–თეთრად.......

ჰხოდა ასთრე

პ.ს. გუშინ მოვიბირთვისე.....

არც ბირთვისები აღმოჩნდა ისეთი, როგორიც მეგონა 

და

გამიხარდა : ))

Tuesday, September 22, 2009

პპპპპპპპპპპპპ


ალბათ ბოშა ვარ

ჩვეულებრივი ბოშა- მომთაბარველმინდორმწვერვალე ცხოვრებით

ჰხო , ნამდვილად ბოშა ვარ

ჯერ მივალ შემოვუვვლი ადგილს

და

ერთხელ გავიარ-გამოვივლი ისე, გაუბედავად

და

თუ ჩემს ბარგსაც დამადებინებე ჯერ უჩუმრად დავრჩები

ვერც კი შემამჩნევს ვინმე

და

მერე როცა თანდსათან გავშინაურგავსახლიანდები

მერე უკვე ყველა მეზობლის ყოველდღიური სტუმარი ვხდები

და

ბოლოს ისეც კი ხდება, ხოლმე რომ

მთლიანად დასახლების ბატონ-პატრონ-1ად1 ბინადარი

და

კარის გამღები დილაობით

და

კარის ჩამკეტი საღამოობით

და მერე ერთ მზიან ან მთუარიან ან ვარსკვლავიან

ან სულაც უკუნ ღამეს

სხვები მოვლენ

ჩემ

სავით

გაუბედავად

ფეხაკრეფით

და

მე ღიმილი დამენანება

და

გაბრაზებაც დამენანება

და

საერთოდ, რეაქცია და ემოაცია დამენანება

და

უბრალოდ

მშუიდად

სუულსუუუსლსუუუულ

ცოოოტა დანანებდანაკლულგულიანად

ავიკრეფ ჩემს ბარგს

და

წავალ ახალი ადგილის საძებნელად

ახალი ციხე კოშკის ასაგებად....

უკვე მერამდენედ

შევეჩვიე გამგზავრებეს

და

გადასახლებებს

და

ახალ ქალაქებს

და

ახალ ბინადრებს

და

ქუდი კი არ მაქვს

არც ერთი და არც ათასი

რომ სადაც მივალ დავიხურო ყველგან თავისი

და

ამიტომ ყველა უქუდობით მცნობს

კი არა და

აწმყო მიმტკიცებს, 

რომ

რეალური მხოლოდ ისაა

და

წარსული ჩემი მოგონილია

და

მომავალი მაიმედებს

რომ

ეს აწმყო მომავლის წარსულია

და

შესაბამისად ესეც მოგონილი

ანუჰხთ

ცისკარას ქვის ქალაქი...

მოჯადოებული

და

დაამნეზიავებული ხალხით

არ ღირს გაღვიძება

დაე, ეძინოთ....

სიზმარში შემომაფიქრდა, რომ ყველა

ღირსეული ადამიანი

ეულია

და

თან

ღირსია ეულობის

და

ღირსეულობაც ალბათ აქედან მოდის....

ვერ ვღირსეულდები

: \

პ.ს. თმა შემომეღება....

ნეტავ რა ფერი ვარ

:უსერ

Monday, September 21, 2009

ძბს

:სურათი:

მე არა ვარ ჩერჩილი

მე არ მქონია არჩევანი

ომსა

და

მშვიდობას

შორის

და

მე არ ამირჩევია მშვიდობა

რის გამოც 

არ მიმიღია

ომი....

მე  ვარ ხათო

და

ეს არის ჩემი არჩევანი,

რადგან

სიტყვა

არჩევანი

თავის თავში მოიცავს უარყოფას

არ ჩევანი

და

გვეუბნება,

რომ

ყოველი  ჩვენ მიერ გაკეთებული არჩევანი

მცდარია,

რადგან

შედგება სიტყვისგან ”არ”...

ჰხო, აბა ადამიანს რომ არჩევანის უფლება ჰქონდეს

ამ სიტყვას

კიჩევანი

ან

დიახჩევანი

ან

ჰხოჩევანი ერქმეოდა

და

არა

არჩევანი

და რადგან მე მაქვს არ ჩევანი

და

არ მაქვს დიახ ჩევანი

ამიტომაც

ძალიან

ძალიან

ძალიან

მშუიდად

გაგრძელდი, ცხოვრებავ..... 

მე ეს იმედიც

მე

ყოფა

სა

გზ(ლ)ა

იმედი, 

რომელიც

ჩემი

არ

ჩევანია,

არ............

ძილისწინა ბოდვების სერიიდან

Sunday, September 20, 2009

:ვჩუმ:


”დაეცი?! წამოდექი და გაიარე !!!!”

რაც უფრო მებევრფიქრიანება

მით

უფრო

მეერთწინადადებბლოგიანება

: \

მანამ, სანამ გამივლის.........

Thursday, September 17, 2009

?

რა განსხვავებაა

ბევრ

ჭამასა

და

ბევრ

ლაპარაკს შორის???

Tuesday, September 15, 2009

...


გადაწყდა!

ხუთშაბათს ექიმთან მივდივარ...

ჰხო

ზუსტად ასთრე

დარკეს და ხუთშაბათს მოვაო

მანამდე მეჩხუბნენ

:უსერ:

ჰხოდა დამეზარა კიდევ შეკამათება

ბოლოს და ბოლოს და ბოლოს

როგორც ნინო იტყოდა

ცხოვრებაში ყველაფერი ოდესღაც პირველად ხდება

და

კაი..

ჯანდაბას

ჩემს ცხოვრებაში ექიმთან ვიზიტი პირველად ზეგ შედგება :\

არ ვიცი რა ჰქვია ექიმის შიშს

უფრო სწორად

დიაგნოზის შიშს

თორემ  აგერ სახლში 2 ექიმი მყავს და აშკარად არ მეშინია არცერთის

ჰხუხ

ჰხოდა რაც შეეხება დიაგნოზს...

ყველა შიში საბოლოოდ თავს იყრის ერთ შიშში

და

ეს არის სიკვდილის შიშიო

ალბათ ასთრეცაა..

თუმცა..

აი დავჯექი და უცებ წარმოვიდგინე

როგორ მივალ ხუთშაბათს უშველებელ პირქუშ შენობაში

როგორ გავივლი ბნელ დერეფანს

და

როგორ შევალ პატარა ჭუჭყიან ოთახში

სადაც იდგება საშინელი წამლების სუნი...

დერეფანში იბოდიალებს უამრავი უბერუსახიანი ადამიანი

რომელთათვისაც სულ ერთია შენი დიაგნოზი

სულ1ია იცოცხლებ თუ არა

სულ ერთია

ექიმი დაიწყებს ჩემს გასინჯვას და გასინჯვიდან 2 წუთის შემდეგ სახეზე აღებეჭდება სიტყვა

”საშინელება”

მე მივხვდები რომ ყველაფერი მორჩა

და

დავინდობ ექიმს და ვეტყვი, რომ არაუშავს.. რომ მერე რა...

მერე ალბათ ოპერაცია დამჭირდება

ყველაზე ცუდი იქნება ოპერაციამდე პერიოდი..

ახლობლები, ვინც გაიგებენ ჩემს ამბავს

თავს ვერ შეიკავებენ

და

ჩემი თანდასწრებით იტირებენ

და

მე ვიგრძნობ საშინელი დანაშაულის გრძნობას

რომ

ჩემი ავად ყოფნით ამდენი ხალხი ასე დავთრგუნე...

გამახსენდება ჩემი სიზმრები დიაგნოზამდე

ვიტყვი რომ

ვუიჰხთ ბოლო პერიოდში სულ მიცვალებულებს ვხედავდი

და

”რაღაცა არსებობს”...

ოპერაციას დანიშნავენ ხუთშაბათ დღეს

მანამდე დილით წავალ ეკლესიაში და ვეზიარები

საოპერაციოში შესვლამდე შევეცდები მქონდეს მხიარული სახე

და

ყველას დავანახო რომ არაფერია..

რომ ყველაფერი კარგად იქნება, რომ....

მერე ალბათ საოპერაციოში ნარკოზზე დამემართება ანაფილაქსიური შოკი

და

ეკრანზე გამოჩნდება შავი ფონი

წარწერით

1984-229

:უსერ:

: ))))))))))))))))))))

ორი მაინც ვიყო...

მეორეს გავუშვებდი ექიმთან

ჰხუხ

კი არა და

ეს იყო წინასწარ გამოცხადებული სიკვდილის ქრონიკა

გმადლობთ 

ყურად და თვალად ღებისათვის

:ც

Monday, September 14, 2009

:]


ლაქები მზესაც გააჩნია

მაგრამ მზე რა შუაშია....

აი სითეთრეს რომ უყურებ დიდხანს

დიიიდხანს

მერე რაღაც სიყვითლე რომ ჩნდება თითქოს

და

სხვაგან რომ გაიხედები

და

ის ლაქა რომ არ გშორდება

და

გეჩხირება თვალებში,....

ეგრე დამემართა 

მმმ...

კი არა და

ბავშვიბაში ჩემი ყველაზე საყვარელი გასართობი იყო

თვალს ვისრესდი ძალიან

და

ძააალიან

და

მერე რომ გავახელდი

ჰაერში რაღაც ფიგურებს ვხედავდი

ბეეეევრს

და

მათგან ერთი იყო ცეცლოვანი თვალის მაგვარი რაღაც

და მე

პატარა მე

დარწმუნებული ვიყავი

რომ ეს უცხოპლანეტელი იყო

რომელსაც მარტო მე ვხედავდი

და

ეს ფაქტი უნდა შემენახა საიდუმლოდ

ჩემი საიდუმლო

ჰხეხ

გუშინ ბეჭდების მბრძანებლის სამივე სერია რომ გავიცოდნისდედე

და

ის ცეცხლოვანი თვალი რომ დავინახე

შემომახსენდა..... : ))

ჩემმა ცხოვრებამ

ცხოვრება და მოღვაწეობა

ჩემს

გარეშე განაგრძო

მე უბრალოდ ჩუმად ვზივარ

და

თვაყურცხვირს ვადევნებ

და

ვითვლი

ყოველ

წამს

და

ყოველ

სუნთქვას

და

ყოველ ნაბიჯს

და

საკონტროლო პაკეტი დავკარგე....

გავკოტრდი

მაგრამ

საიდუმლო დარჩა

ჩემი საიდუმლო

:უსერ

Sunday, September 13, 2009

.



....................ისევ,

როგორც

წინ..............................................

Tuesday, September 8, 2009

:\


კი, შემეშინდა

და

ძალიანაც გადავფითრდავიგულისკანკალე კიდეც

მაგრამ

აბა 

დაფიქრდით

და

თუ დაფიქრდებით

წარმოიდგინეთ,

მიწა რომ ხარ

და

ამდენი ადამიანი ყოველ დღე

ზედ გაცოცდება

და

გთელავს

და

გჩიჩქნის

და

გირჭობს ხეებს

და

არც კი ახსოვხარ

და

არაფრად გაგდებს

როგორ უნდა მოითმინო

როგორ უნდა შეძლო

რომ

5-10 წელიწადში ერთხელ მაინც

არ ამოიხვნეშო

და

ერთი შენი გაზმორებით არ გაახსენო

რომ

არსებობ!!!

Monday, September 7, 2009

20


ჟამსა უსაქმურობისასა და ფორუმ.გე –ს რეფრეშისასა

ერთ ისეთ სიტყვას მოვკარი თვალი

რომ

თემაში შევედი

"მწვანე ქალაქი"

:ც

ჰხოდა ისა... რა ხდებოდა შიგნით არ წამიკითხავს

და

რა უნდოდათ და რას წერდნენ და რატომ

მაგრამ თვითონ სათაური ისეთი იყო

ჩემთან შედარებით მაშტაბური

და

შევამცირე

და

გავმწუნესოფლე...

მერე ნებები შევაგროვე

20

და.....

20ნებები მწუნე სოფელზე...

იყო და არა იყო რა 

ვიყავი

მე

და

იყო 11 ოჯახი

და

იყო  ბურულბურულ დაბურული ტყე

და

რა გასაკვირია რომ იყო მწუნე

და

ტყის არსებობა

ხომ გულისხმობს ტყის არ არსებობასაც

და

ამ არსებობა/ არ არსებობას

საზღვარზე

სადაც

მთავრდება სალათისფერი მინდორი და იწყება ჭაობისფერი ხეები

იდგა და დგას და იგდმევა

სანამ

ეს ნაწერი დასრულდება

12 წითელსახურავიანი სახლი

რა ღა თქმა უნდა

რომ

ხის

და

სახლები განლაგებული იყქნება ჭადრაკისებურად

და

ამ 11 სახლში იცხოვრებენ

1 მხატვარი

1 პოეტი

2 მუსიკოსი

2 მწერალი

1 ფოტოგრაფი

1 არქიტექტორი

1 გამომგნებელი

1 მოქანდაკე

1 ფსიქოლოგი

და

მე

:ც

და ყოველ დილით გავა სახლიდან მხატვარი

წაიყვანს  მინდორში საბალახოდ 2 ბეკეკოს

და

თან გაშლის თავის სახატავს და დახატავს და დახატავს და

თან ბეკეკოებსაც შეხედავს ხოლმე

რომ

არ შეუჭამოს მგელმა იმ დაბურული ტყიდან ...:უსერ:

და

მწერალიც  წაიყვანს საბალახოდ თავის  ცხენს

და

ფოტოგრაფი გაატყევებს ძროხებს

და

ფსიქოლოგმა რომ ქათმები და წიწილები გამოიყვანოს ეზოში

იქნებ

რამე 

ფსიქოლოგიური იდეებიც მოუციდეს თავში

და

თან ყველას ერთი პატარა ბაღჩა–ბაღი ექნებათ

დაბარავენ

დათოხნიან

ხეებს დარგავენ

ბეეეეეეევრს

და

ვაზსაც ჩაყრიან

და

საღამოს რომ დაღამდება

12 ოჯახიანი მწუნე სოფლის ცენტრში

დაინთება დიიიიიდიიი კოცონი

და

ყველა ყველა

11 შემოქმედახლისშე,ქმნელმაძიებელი

და

1

მე

შემოვუსხდებით

ამ დიიიდ კოცონს

და

თან ცაზე ხან იქნება ვარსკვლავები

ხან

არა

ხან მთვარეც ამოვა

ხან

არა

და

ამ ხანმთვარიან ხან უვარსკვლავებო ცის ქვეშ

დიიიდი კოცონის ირგვლივ

11 ადამიანი

შეეცდება

პასუხი გასცეს

კიტხვას

"რატომ?"

და მეც იქ ვიქნები სადმე რომელიმე კუთხეში

ჩუმად

და

მოვუსმენ

მანამ სანამ არ გამივლის............ :\

და თუკი ყველა 20ნება

ასრულებადია

თუ

კი

სურვილები ვერ ძლებენ

აუხდენელად

მაშინ...

იიისა

:ვ

Sunday, September 6, 2009

:უსერ


3-4-5

დღის წინ

გიორგი კეკელიძემ დადო ფაცებოოკ ზე ეს ლექსი

http://www.lib.ge/body_text.php?7823

(..თოთხმეტი წლისა )
ანონიმი ავტორი

(ამოკაწრული ვარძიაში, მონასტრის კედელზე)



თოთხმეტი წლისა აღმკვეცეს მონაზვნად,
აქვე შევსრულდი სამოცდათოთხმეტის...
რა ლამაზი იყავი ბიჭო...


3-4-5 დღეა 

ვერ ამოვიგდე თავიდან

ანუჰხთ

ისა...

კი არა და

მერე სხვისგან გავიგე ვარძიაში კი არა ვანის ქვაბებშია ეგ წარწერა

დედათა მონასტერი რომ იყო ოდესღაც იქო

ანუჰხთ

სავარაუდოდ ვიღაცაც ვიღაცა უყვარდა და მაგის გამო 14 წლის მონოზვნად აღკვეცეს და აი 74 წლისა გახდა და მაინც უყვარს....

ჰხოდა რომ ეწერა

”ამოკაწრული ვარძიაშიო”

და

ახლა ხომ ვარძიაში მამათა მონასტერია

და

მე მეგონა ბერის დაწერილი იყო...

და 

ამ ტექსტის წაკიტხვისას ჩემმა თავმა ასეთი სიუჟეტი გადაიღო

რომ

14 წლის ბიჭი თავისი ნებით აღიკვეცა ბერად

და

აი მთელი 60 წელი უფლის სამსახურს შეალია

და

სადღაც 74 წლის ასაკში

გულში მაინც შემორჩა ეჭვი რომ

ცხოვრება სხვანაირადაც შეიძლებოდა

და

საკუთარი დაბერებული სახის დანახვისას 

მაინც შემოაფიქრდა

რომ

”რა ლამაზი იყავი ბიჭო”

:უსერ:

და ისა...

მოვლენის ასე განვითარება უფრო მესევდიანა

ვიდრე ის

რომ

ვიღაცას ვიღაცა უყვარდა

და

60 წლის მერეც უყვარს

: \

და ამ ჩემი შეხედულება/დასკვნებიდან

ახლა ვცდილობ

საკუთარ ტვინში

ჩემთვის დაბნელებული

ხვეულები გავანათო

და

ახალი აღმოჩენები გავაკეთო

:დ

კი არა და

გინდათ გოლი? მიიღებთ გოლს!

სთქუა მანდ და........

2:0

Saturday, September 5, 2009

: \


მთეეეეეეეეეეეეელი 51 კგ ვარ :|

აი ასე

სულ რაღაც 2 კვირაში 3 კგ მოვიმატე :| :|

ანუჰხთ 

2010 წელს მინიმუმ 70 კგ შევხვდები

მარტივი ლოგიკა

: | :| : |

Thursday, September 3, 2009

5


ისევ რიცხვებამდე მივედი

უფრო სწორად სიტყვებში ჩამარხულ საიდუმლოებამდე

3წუხარო...

სიმ7...

და უცებ ისა

სამოთხე...

ანუჰხთ

3+4=სამოთხეს

მმმ

არ დავფქირებივარ ამ სიტყვას ასე რიცხობრივად არასდროს..

მერე გამახსენდა უნივერსიტეტში მოსმენილი ლექცია

რომ

3 დასავლეთის სიმბოლოა

და

4 აღმოსავლეთის

და

ყველაზე სრულყოფილი ციფრია 7

ანუჰხტ 3+4

ანუჰხთ

დასავლეთს + აღმოსავლეთი

და

იქნებ სამოთხეც ააქედან მოდის

ანუჰხთ

თუ სამოთხე ყველაზე სრულყოფილყოველმხრივი ადგილია

და 

თან ამ სიტყვა რიცხობრივად ასე გადმოირიცხვება

3(სამ)4(ოთხ)ე

ჰხუხ

იქნებ....

შემოდგომა მოვიდა წითელ–ყვითელ ფერებით

ჯერ არ

მარა

ხომ გაყვითლდგაწითელგაყავისფერალაგალაგმაინცგამწუანდება

სიმრავალფეროვნე

მამრავალფეროვნებს

და

მაინც...

რა კავშირშია

ნოემბერი რიცხვ "5" – თან და ასო "ხ" –სთან?

და

ყველაფერი,

რასაც ისინი შეიცვავენ

რატომაა

შინდისფერი?

და

ყველაფერი შინდისფერი რატომაა სევვდიანნისლიანი?

ნოემბრის 

მე

შინ

ისა

: \

Tuesday, September 1, 2009

1


შემოდგომა მშვიდობისა

კი არა და

პირველი სექტემბერი მშვიდობისა

ბედნიერებისა

ჯანმრთელობისა

გახარებისა

გალაღებისა

გალაჟვარდებისა

პირველი სეტემბერი მაინც პირველი სექტემბერია

ალბათ იმიტომ

რომ

ჩემთვის

ყველაფერი შემოდგომიდან იწყება

მერე აღმოვაჩინე რომ

საეკლესიო კალენდრის მიხედვით

1 სექტემბერი ახალი წელი ყოფილა

ასრე თუ ისრე

ჩემთვის პირველი სექტემბერი ახლის დასაწყისია

უფრო სწორად ახალ ეტაპზე გადასვლის

ან უფრო აწორედ ახალ კლასში გადასვლის

სკოლა

ჰხეხ

დღეს არ მინდა,  დაუფიქრებლად

ყოველგვარი ჩემი წინასწარ განზრახულობის გარეშე

თეთრი მაისური ჩავიცვი

მერე შემომახსენდა

რომ

1 სექტემბერს ჩათეთრმაისურება 11 წელი გრძელდებოდა

არა 11 არა

მახსოვს

მე–8 კლასში  მწუნე მწუნე მწუნე

ტანსაცმელი მიყიდა დედაჩემმა

და

სულ ჩამამწუნა

და

მერე ისა...

მეორე დღეს სკოლაში დაიბარეს

ვის გაუგია ისაო

მწუნე ტანსაცმელი პირველ სექტემბერსო

:უსერ:

მაგრამ პირველი პირველი სექტემბერი მაინც სულ სხვა იყო

ჰხეხ

მითუმეტეს რომ

ჩემი პირველი სეტქემბერი

სულაც არ ყოფილა 1 სექტემბერს

:უსერ:

სულ მიკვირდა ბავშვების, რომლებიც სკოლაში წასვლის წინ ტიროდნენ

მე რაც მახსოვრობა მაქვს 

იქიდან მახსოვს რომ

სკოლაში წასვლას ველოდი

:დ

არადა მახსოვრობა 9 თვიდან მაქვს :ბოლი

მოკლედ

სკოლაში წასვლას და სწავლის დაწყებას

ვე

ლოდი

მთეეელი 6 წელი

და ისა...

მთეეელი 1 წელი დედაჩემი მირჩევდა რა ჩამეცვა პირველ კლასში წასვლის წინ

და

ისიც მახსოვს, რომ 

რამდენიმე თვით ადრე

როცა სკოლაში წასვლა მოახლოვდა

დავჯექი

დავფიქრდი

ვიფიქრე

ვიფიქრე

და

მერე ვიტირე

რა ყოფილა ეს ცხოვრება

აი სადაცაა სკოლაში წავალ

ასე მალე თუ დავბერდებოდი

რას ვიფიქრებდიმეთქი :დ:დ

მოკლედ დავუბრუნდეთ

სკოლაში წასვლის 31 აგვისტოს

სამი დღით ადრე დაუთოვებულ გამზადებული ტანსაცმელი

და

ჩანთა მემილიარდეჯერ

რომ

გადმოვალაგე

დედაჩემმა უცებ

ვუი ეს რა არისო

და

ისა...

მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო

სკოლაში წასვლის წინა დღეს 

აღმოჩნდა

რომ

ბატონები თუ ჩუტყვავილა თუ წითელა

თუ

რაღაც მაგდაგვარი მჭირდა

:უსერ:

სულ ასე იყო

და

სულ ასეა

ჩემი წინათგრძნობა

არასოდეს

შეესაბამება რეალობას..

ჯერ კიდევ 6 წლის ასაკში ვადანაშაულებდი საკუთარ თავს

ასეთი დიდი მოლოდინი რომ არ გქონოდა

ყველაფერი კარგად იქნებოდათქო

ჰხახ

მაინც ევრ მოვკალი მოლოდინი ჩემში

ჩართული ვარ მუდმივი მოლოდინის რეჟიმში...

აი ამ წამსაც 

ჰხეხ

რაც შეეხება ჩემს "1 სექტემბერს" ეს ორი კვირის დაგვიანებით მოხდა...

საშინლად განვიცდიდი, რომ

პროგრამას ჩამოვრჩი

და

მეგონა ცხოვრებაში ვეღარ დავეწეოდი :დ:დ

ისე მეშინოდა ამ ფაქტის

რომ

შეშინებული ვიმეორებდი ყველაფერს

რაც სხვებს უკვე ნასწავლი ჰქონდათ..

ჰხოდა პირველ დღეს  მასწავლებელს დარიგებულისამებრ ვუთხარი "გამარჯობა"

და

დავჯექი 

და

მერე ერთი ბავშვი შემოვიდა

და

იმანაც "გამარჯობა" –ო 

და

მასწავლებელმა უთხრა, როგორ  გასწავლე მე

"გამარჯობა" კი არა და "დილა მშვიდობისა" 

და

იმ ბავშვმაც გაიმეორა "დილა მშვიდობისა"

და

მე ხომ მეშინოდა ვეღარ დავეწევი პროგრამას

უნდა ყველაფერი ვისწავლო რაც იმათ ნასწავლი აქვთ მეთქი

და

უცებ წამოვხტი გაკვეთილიდან

ავიღე ჩემი ჩანთა

და

მოვიხურე კარები

და

დავაკაკუნე თავიდან

და

მთელი ხმით გამოვაცხადე

"დიიილა მშვიდობიიისა"

და

დავჯექი ისევ ჩემს ადგილას...

:უსერ: :უსერ : უსერ:

მასწავლებლის გა20ებული თვალები მახსოვს..

ეთერი ერქვა

:ვ

ასთრე იყო ეს ამბავი...

რაც დრო გადის

იმ

პატარა "ხათო" სთან

სა1ოს ვეძებ

ცოტცოტას 

ვპოულობ

და

მიხარია.......:ც