Tuesday, December 29, 2009


მოდის, მოფრინავს

ახალი წელი

მე არაფრისგან არაფერს ველი



:ბის:




Thursday, December 24, 2009


შეიძლება აიმანი ჩამოვიდეს თბილისშიო

დაურეკავს და უთქვამს

რომ

ისაო...

ამ ზამთარს ვფიქრობ გეწვიოთო...

ჰხო

აიმანი ისაა

რა ჰქვია...

მოკლედ ეგვიპტეში რომ ვიყავით ეგ ხომ უკვე ყველამ იცით

და

იმ ეგვიპტეში რომ სასტუმროში გავჩერდებოდით ეგეც ხომ ცხადია

და

მოკლედ ეს აიმანი

მაგ სასტუმროს მენეჯერია...

იქვე დაგვპირდა  ჩამოვალ და ვნახავ რა არის და სად არის ეგ თქვენი საქართველოვო

ჰხოდა იქ ცოტა დაუჯერებლად კი ჟღერდა

მაგრამ რახან დარეკა და თქვა

ჩამოვალო

ე.ი. ისა.... :ც


ჰხოდა აი ხომ ამბობენ რომ

სახელმწიფო იგივე ოჯახიაო

კი არა და პირქით

ყველა ოჯახი პატარა სახელმწიფოაო...

ჰხოდა ეგ გამახსენდა ზუსტად

აი სტუმარს რომ ელოდები და 

თან საპატიო სტუმარს

ისეთს

თავი რომ გინდა მოიწონო

და

სახლს რომ ალაგებ

და

საჭმელს სულ ნაირნაირს ამზადებ

და

ასთრე და ისთრე

ასე მოხდა ახლაც...

უცებ დავიწყეთ ფიქრი

”ასე ხომ არ დავხვდებით აიმანს”

” ასეთ თბილისს ხომ არ დავახვედრებთ”

”რით შეიძლება მოვაწონოთ თავი”

მართლა და რა შეიძლება მოეწონოს ამ ზამთარიან ატალახებულ ნისლიან წუიმიან განაცრისფერებულ თბილისში

მზის და სითბოს და მუდმივად მილიარდი ადამიანებით სავსე ქალაქიდან წამოსულ კაცს

ხოდა ბევრი ვიკამათეთ

ზოგმა ის სთქუა

ზოგმა ეს

”სირცხვილია””

”პირიქით”

”აღფრთოვანდება”

”დაღფრთოვანდება”

”გული გაუსკდება და ორ დღეში უკან გაიქცევა”


ჰხოდა  ისა

მოკლედ



ჯერ ჩამოვიდეს და ვნახავთ...

კი არა და

დილით ავტობუსით ვიმგზავრე... ჩვეულებრისამებრ...

და აი ყავის დალევამდე ხომ განსაკუთრებით ბუნდოვნად ჩანს სამყარო

ხოდა ვიჯექი და ვფიქრობდი

რომ

მივალ სამსახურში და დავწერ

როგორი

ვერსაახალწლო და ვერმზიანი ქალაქი გვაქვს

როგორი

ჭუჭყიანი

და

მსოფლიოში ყველაზე უფრო სევდიანი ხალხი..

ყველაზე უფრო

უღიმილო....

ვფიქრობდი

და

უცებ ინკასატორი კი არა კონტროლიორი ამოვიდა ავტობუსში

და

ერთ ამაყ კი არა და კარგად თავმოყვარე ქალს ჩხუბი დაუწყო

ბილეთი რატომ არ გაქვსო..

ეს ქალი სულ უკან იჯდა და გაოცებისგან და შურაცხყოფისგან ხმას ვერ იღებდა

გაწითლდა,

გამწვუანდა

და

უცებ სულსულ წინა რიგიდან

ერთი სრულიად უცნობი გოგო წამოდგა 

და

ინკასატორს კი არა და კონტრლიორს  უთხრა

”რა გნებავთ კი მაგრამ, მე და ეს ქალბატონი ერთად ვართ და მე წინ იმიტომ გაადავედი რომ ორივესთვის ბილეთი ამეღოვო”

არადა პირველად ხედავდა ამ ქალს...

ჰხუხ

მოკლედ ისა...

რაღაცნაირად...

მმმ...

 საქართველოოო....უუუუჰხთ......


:ც



Sunday, December 20, 2009

დასკვნა # 5438295832582


სიყვარული  წარმოუდგენელია თავისუფლების გარეშე

თავისუფლება წარმოუდგენელია უსაზღვროების გარეშე

ყველაფერი უსაზღვრო აბსურდია

ანუჰხთ

სისულელე....

მარტივად რომ ვსთქუათ

გავლადი

ანუჰხთ 

სიყვარული გავლადია


:ბის:




პ.ს შემეკამათეთ, მე მაინც არ შეგეკამათებით.... :ც


Friday, December 18, 2009


გოგი გვახარიას ყველა სტატია წავიკითხე

საიტზე

www.tavisupleba.org


და არ ვიცი რატომ...

მაგრამ ვგრძნობ, 

რომ

ვკანკალებ................ : )



Tuesday, December 15, 2009


იყო და არა იყო რა

იყო ერთი გოგო

ნა

ანდაც ბიჭუნა

ან სულაც იყო ერთი ადამიანი

ანუ არსება

მოკლედ რა მნიშვნელობა აქვს ვინ იყო

მთავარია რომ იყო..

იყო და თანაც ისე იყო რომ

არა მარტო

იყო

არამედ

ფიქრობდა კიდევაც

ხანდხან არა...

სულსულსულ

ფიქრობდა ფიქრობდა ფიქრიბდა

და

ეს ფიქრი მას აძლევდა ფორმას და ფერს

მისი ფორმა იყო ყველასაგან განსხვავებული

არც მრგვალი

არც ოთხკუთხედი

არც სწორხაზოვანი

არც ჰეპტადეკაგენური, რომელიც კარლ გაუსმა ააგო 1796 სელს

ფარგლისა და სახაზავის დახმარებით

:როლ:

მისი ფერიც არაერთფეროვანი იყო

და

თანაც ერთფეროვანი

როგორიცაა

მწუნის მრავალგვარი განშტობა

ტონებისა და შეფერილობების მიხედვით

თუმცა ამ ყოველგვარ ფორმაფერით განსხვავებულ არსებას

ერთი  უცნაურად ვერაკარგი თვისება სჭირდა

როგორც კი მისი ფიქრი  სხვა თავისნაირ

ანდაც სრულიან განსხვავებულ ადამიანებს გადასწვდებოდა

მისი ფორმა და ფერი იშლებოდა მარტივ მამრავლებად

და

სრულიად არაფრად იქცეოდა

ამიტომ  იგი ცდილობდა არასოდეს ეფიქრა სხვაზე

რათა

თავისი ბევრმწუანჰეპტადეკაგენურობა შეენარჩუნებინა

მაგრამ სხვების ვერ ნაფიქრი ფიქრები 

მას

ისე ძლიერ აწამებდა

რომ ერთხელ ფიქრში ისეთი რეალობა იხილა

რომელიც მანამდე მხოლოდ სიზმრად ენახა...

ის მიდიოდა მაღლა, სულ მაღლა

ისე მაღლა

რომ ყველაზე დიდი მწუერვალებიც კი 

მასთან შედარებით მხოლოდ ასანთის კოლოფები იყვნენ

მის ირგვლივ იყო

სივრცე

სივრცე

სივრცე

და

მის გვერდით ენთო 

მზე

კაშკაშა

მერე  იყო რყევა

და

ჯერ 

ნისლი ნისლი ნისლი ნისლი ნისლი

და

შემდეგ

ბევრი სინაცრისფრე

მან კი იცოდა რომ

მაღლა

სულ მაღლა

მზე დატოვა

და

გაზაფხული

ამიტომაც მისი ფიქრები ზოგჯერ ამ ნაცრისფერ ნისლსაც არღვევდნენ

და

გაზაფხულზე მიდიოდნენ

მაღლის მაღლა...


სულ ეს არ იყო

კიდევ იყო

მაგრამ

რაც იყო

იყო

ანუ

წარსული........






Thursday, December 10, 2009

=


აი კიდევ რას მივხვდი

ცოდნა = სიცოცხლეს !

ანუჰხთ

ადამიანი მაშინ კი არ იბადება, როცა იბადება

არამედ მაშინ როცა  სხვა ადამიანი იგებს, რომ არსებობს... :როლ:

აი, ახლა მსოფლიოში რამდენი ადამიანი ცოცხლობს?

ტრილიონრაღაცა?

და მათგან ჩემთვის ცოცხალი რამდენია?

როგორ შეიძლება ცოცხლად ჩაივთვალო ადამიანი

რომლის არსებობის შესახებ საერთოდ არაფერი ვიცი?

როგორ შეიძლება მომინდეს ხილი

თუ ის სადღაც უღრან ტყეში ხარობს

და

მისი გემო  არასდროს, არავის გაუსინჯავს?

ყოველი ახალი ადამიანის გაცნობა

ხომ

იმ ადამიანის შენში დაბადებაა...

აი თუნდაც ღმერთი

როცა სრულიად მარტო იყო სამყაროში

და

მის გარდა მხოლოდ ქაოსი იყო

ცოცხალი იყო??

კი არა და

ღმერთი ხომ მაშინ გახდა ღმერთი, როცა მისი არსებობის შესახებ შეიტყვეს?

ანუ 

ცოდნა, რომ ვიღაც სადღაც რაღაც იგივე არსებობაა?

თუ ასეა

რამდენი ადამიანი დაიბადა ამ ათ დღეში ჩემ ში

რააამდენი

და

ყველაზე ცუდი

ყველაზე გულის დასაწყვეტი

კი ისაა

რომ

ასევე რამდენი ადამიანი გარდაიცვალა  ჩემს გონებაში..

გარდაცვალება გარდაცვალების გარეშე

ანუხთ

ცოდნის შეწყვეტა = გარდაცვალებას...

მე ვერასოდეს

ვერასოდეს

ვერასოდეს გავიგებ

ვეღარაფერს მათ შესახებ...

უბრალო, მეორადი ეპიზოდური როლის შემსრულებელი ადამიანების შესახებ

”ჩვენ ვერ დავუხადეთ ერთმანეთის გარდაცვალებას

და

ამიტომ ერთმანეთი გამოვიტირეთ დიაგნოზის დასმისთანავე”

თუ რაღაც  მსგავსი...

გვამებით ვარ დატვირთული

ანუ

მოგონებებით..... : )


პ.ს. ბევრი უნდა გავიცნო, რომ ცოტამ მაინც იცოცხლოს ...


Wednesday, December 9, 2009


თქვენ გგონიათ მე არ მინდა ყველაფერი დაწვრილებით მოვყვე?

ძალიანაც მინდა

ძალიან

იმიტომ კი არა რომ

თქვენ მოგიყვეთ

იმიტომ რომ არასოდეს, არასოდეს არასოდეს

მიეცეს დავიწყებას

ის რისი დავიწყებაც ყველაზე ნაკლებად მინდა

მაგრამ ადამიანებს ხომ

ყველაზე პირველად ის ავიწყდებათ,

რაც

არ უნდათ რომ დაივიწყონ

ამიტომაც აგერ უკვე რამდენი ხანია

მინდა დავწერო

მინდა

მინდა

მინდა

მაგრამ

მარტო სურვილი რას უშველის თუ ბუნებამც არ უშველა

კი არა და

ალბათ ასე დავიწყებდი წერას

მე

რომ წერა შემეძლოს

”ღამის 12 საათზე ორმა არაბმა გამოგვიარა და უდაბნოსკენ ავიღეთ გეზი...”

მაგრამ მე წერა არ ვიცი

და ამიტომ 

ვწერ მხოლოდ იმას

რომ

ყველაფერი დაიწყი ისე

როგორც იწყება 

ძილი...

ჯერ დუნედ დუნედ დუნედ მივგორავდით

მერე სხეული უწონობის მდგომარეობაში გადავიდა

და

რამდენჯერმე შეხტა

მაგრამ მიხვდა რომ

გამოფხიზლება შეუძლებელი იყო

და

დაიძინა 12 დღიანი ძილით....


პ.ს. ცხოვრება ეგვიპტის გზებს ჰგავს

მიდიხარ მიდიხარ მიდიხარ

უდაბნოში

და

როცა გგონია, რომ მიხვედი

უცებ 

უხვევ....(ც) ნადია



Friday, November 27, 2009

არაფერი განსაკუთრებული
ყველაფერი ისეა, როგორც უნდა იყოს
ანუჰხთ
სამი საათით ადრე
აღმენიშნება
უხასიათობა
ცვალებადი მოღრუბლულობა
გულის სიგნალიზაცია
და
ტორმუზი

ვცდილობ არაფერზე ვიფიქრო
სერვერი გამოვათავისუფთაო
რათა ამ 12 დღის განმავლობაში
ბევრი საჭირო ინფორმაცია ცავტვირთო


კეთილი მგზავრობა, ხათო


: *

Sunday, November 22, 2009

S


 ისევ და ისევ და ისევ და ისევ


დროში არეული პოსტი

ანუჰხთ

2 კვირის შემდგომ დასაწერი...

მომავალი მეაწმყოვება

სხვისი სიტყვებით


ახლა რომშიც წამიყვანე, ვეუბნები ჩემ ცხოვრებას,

რომელიც იცინის.

ალბათ ბოლომდე არ მჯეროდა, რომ სამყარო მართლა არსებობს,
რომ ის ქვეყნები, ქალაქები, ჩანჩქერები, კუნძულები
მართლა არსებობს,

და როცა ერთხელ, ორჯერ, მესამედ
თვითონ აღმოვჩნდი ისე სხვაგან, როგორც არასდროს,
უხერხულობა, გაწბილება, ყველაფერი ერთად ვიგრძენი,

გაწბილება ორივეთი, სამყაროთიც, ჩემი თავითაც,
მაგრამ უფრო – სამყაროთი, რადგან მისგან მეტს მოველოდი.
ის კი აღმოჩნდა ისეთი და სწორედ ისეთი,
როგორიც უნდა ყოფილიყო. თანაც –
ნამდვილი.



2

რაც მეტს ნახავ, მით ნაკლები გეხსომება,
ვეუბნები საკუთარ თავს,

ის კი უღიმის

მაღალფეხება ქერა მიმტანს,
რომელიც მისი მაგიდისკენ მოირწევა საფერფლით ხელში

და არ არის გამჭვირვალე.

მე ვაფხიზლებ საკუთარ თავს: შეჩერდი, დაფიქრდი,

ეს ყველაფერი მირაჟია!


ის კი იცინის


და ნეტარებით ეწაფება ზომიერად ქაფმოდებულ ქარვისფერ სითხეს,
რომელიც არის ისეთი და სწორედ ისეთი,
როგორიც ლუდი უნდა იყოს. ყველაფერი არის ისეთი,
როგორიც არის. ყველაფერი მართლა არსებობს.
მათშორის – რომიც. უკვე მჯერა. და თუ ასეა,

ახლა რომშიც წამიყვანე, ვეუბნები მთელ სამყაროს,
მაგრამ არ ესმის.


3

ყოველთვის სხვები მიდიოდნენ.
მე კი, აეროპორტიდან მობრუნებული,
კმაყოფილი ჩემი თავით – რომ გავაცილე,
ავტობუსის გრილ მინაზე შუბლმიდებული,
მონუსხული გავყურებდი ნაადრევი დილის მზეში გათქვეფილ თბილისს
და საკუთარ თავს დაბრუნებას ვათამაშებდი:

თითქოს წლების წინ დაკარგული
და სამყაროშემოვლილი, როგორც იქნა, სახლში ვბრუნდები
და სიყვარულით შევყურებდი ყველა ხეს და სახლს და ფანჯარას
და ყველა გამვლელს. ეს არ იყო ცუდი თამაში.

4

ყოველთვის სხვები ბრუნდებოდნენ. მე ვხვდებოდი აეროპორტში
და ვისმენდი მათ მონათხრობ უცნაურ ამბებს
უცხო ქვეყნებზე, ქალაქებზე, ჩანჩქერებზე, კუნძულებზე,
მოკლედ – ქალებზე,

და მჯეროდა. არ მჯეროდა.
არ მჯეროდა. ისევ მჯეროდა.

მჯეროდა,
მაგრამ არ მჯეროდა,
რომ სამყარო მართლა არსებობს

და როცა ერთხელ, როცა ორჯერ, როცა მესამედ
თვითონ აღმოვჩნდი ისე სხვაგან, როგორც არასდროს,
უხერხულობა, გაწბილება, ყველაფერი ერთად ვიგრძენი,

და თან ჩემს თავზე ვბრაზდებოდი,
რომელიც ისე ბუნებრივად, ისე სწრაფად მოერგო სივრცეს,
ისე მოერგო, შეირგო და გაშინაურდა,

თითქოს არასდროს წვეთი ეჭვიც არ გასჩენოდეს,
რომ ის, სამყარო, უსასრულო,
მართლა არსებობს.

5

მართლა არსებობს, ვფიქრობდი სტამბოლში.

მართლა არსებობს, ვფიქრობდი ვენაში.

მართლა არსებობს, ვფიქრობ ახლა, გოტებორგის ღია კაფეში

და ნეტარებით ვეწაფები ზომიერად ქაფმოდებულ ქარვისფერ სითხეს,
რომელიც მართლა ზღაპრულია. მართლა როგორ ყვარებიათ
შვედებს სასმელი. მართლა როგორი მშვენიერი გოგოები
ყოლიათ შვედებს. მართლა რამდენი წრფელი მართლა
გროვდება ტვინში. და ყველა მართლა თუკი მართლა,

მაშინ რომშიც წამიყვანე,

აკი ყველა გზა რომში მიდის,

ვეუბნები

ჩემს ცხოვრებას,

რომელიც მიკვირს.

(ც) ზ.რ.







ეს ვარიანტი

ეს შეგრძნება

ეს მომავალი

წინასწარ  გავთვალშევიგრძენგავიემოცივე

რაც იმას ნიშნავს

რომ

ყველაფერი სხვაგვარად იქნება

მაგრამ 

ისიც ხომ გავთვალე, რომ ყველაფერი შესაძლოა სხვაგვარად იყოს

ანუჰხთ

ყველაფერი სხვაგავარად ევრ იქნება

მაგრამ

ისიც ხომ გავთვალე

კი არა და

ავიბლანდე

ყველაფერი ისე იქნება

როგორც იქნება




5 დღეში კიდევ ერთ შიშს შევასკდები პირისპირ

ან მოვკლავ,

ან მომკლავს..

თუ გადავრჩი გავძლიერდები

კი არა და

ფობიების მკვლელი


მანამდე კი

ჩემი ბავშვობის ყველაზე დიიიდი შიში,

რკინის ჩიტი 

მე

ლის......


მე შინია 


: )




Tuesday, November 17, 2009

/


არ არსებობს ბუნებაში

სხვა ფერი

გარდა

მწუანისა

და

შავისა............




სხვა ყველაფერი მე-2 ხარისხოვანია

რადგან

სწორედ ამ ორ ფერში ნაწილდება

დედამიწა

მამამიწა

შვილიმიწა

და

ცა

და

ქვეყანაც



ჩემი თვალები ორფეროვანსამყაროს უმზეს...

შავ/მწუნეს

ხანაც

მწუნე/შავს

Friday, November 13, 2009

*


ცხოვრებაში ერთხელ მაინც

ალბათ,

ადამიანი გაახელს თვალებს

და

იფიქრებს:

” და აი, მე ვარ იმაზე უფრო წარმატებული ადამიანი,

ვიდრე ჩემს ასაკში სხვები არიან..

მაქვს საქმე და სამსახური

რომელსაც სიხარულით ვაკეთებ,

ვიპოვნე ცხოვრებაში ადამიანი

რომელიც მავსებს,

მყავს შვილები, რომლებიც ჩემს ცხოვრებას კიდევ უფრო ლამაზს ხდიან,

არიან ადამიანები ჩემს გარშემო,

რომლებიც მიყვარან...

ჩემი ცხოვრების ყოველი დღე

ერთმანეთისაგან განსხვავებული და მრავალფეროვანია,

ვგრძნობ, რომ

ისევე საჭირო ვარ სხვებისთვის,

როგორც ისინი არიან ჩემთვის,

ვიცი რომ

ხვალინდელი დღე 

იქნება

უფრო,

ვიდრე დღეს....



და  ამ ყველაფრის მიუხედავად

როგორი

დიდი სისულელეა

ცხოვრება”


-


ო.....




კი არა და

რა კარგია

რომ

მე ჯერ კიდევ მგონია

რომ

რომ

რომ

ისა............... :ც




მეცრუიმედება


Monday, November 9, 2009

+


”დავიზარდეთ, უკვე იმ ასაკში ვართ, ჩვენს გარშემო შეყვარებული წყვილები აღარ დარჩნენ, უკვე ყველა დაოჯახდაო” - გუშინ ქეთიმ თქვა

და

ასაკის ფაქტორი გუშინ კიდევ ერთხელ გამეჩხირა ყელში... : დ

მერე იყო და დილით, 

დილა ადრიან,

გაჩერებაზე ორი გოგო, ასე 18-19 წლისები

თავქუდმოგლეჯილები გარბოდნენ სიცილით

და

და რომ ჩამირბინეს, წინ ”აჭარის” მინებზე აირეკლა

როგორ გარბოდა ორი ახალგაზრდა გოგო

და

როგორ ვიდექი მათ ფონზე

მე - დიდი...

ჰხუხ

აი, საკუთარი ანარეკლი რომ შეგაკრთობს ისე დამემართა

კი არა და

მერე მთელი გზა იმაზე ვფიქრობდი

რომ

გავიზარდე..

და

ამ დროს არ გავზრდილვარ..

ჰხო...ზუსტად ეგრე..

გავიზარდე, მაგრამ ვერ გავიზარდე

და

ეს შეფერხებული, დროსა და სივრცეში არეული ზრდა

ჩემი განწყობის ზრდის

უკუპროპორციულია... : \






პ.ს.  ყოველ დილით, ერთსა და იმავე ქალთან ერთად ვმგზავრობ... ასე 60 წლის იქნება...ექიმია მგონი, იაშვილის კლინიკასთან ჩამოდის ხოლმე... ყოველ დღეს ერთად ვმგზავრობთ და ყოველ დღეს მხოლოდ ერთი ფიქრი მიტრიალებს, რომ ოდესმე ეს ქალი გარდაიცვლება და მე მხოლოდ იმას შევამჩნევ, რომ ”მარშუტკაში” ერთი ადგილი გათავისუფლდა............ : |  არავის დავაკლდებით..... არავინ დაგვაკლდება.....

Sunday, November 8, 2009

----


კარგი რამეა სხვისი ბლოგი...

აი, უცებ მოგინდება გაიგო 

ვინ 

სად

რატომ

რისთვის

ვისთვის

რისგან

ვისგან

რამდენჯერ

და

შეხვალ და წაიკითხავ

და

მერე შეიძლება აგერიოს კიდევაც

ეს წავიკითხე

თუ მეც იქ ვიყავი მაგ დროსო....

ჰხუხ

მოკლედ, დღეს იმ იშვიათ დღეთაგანია რამდენიმე ადამიანის ბლოგზე რომ შევიჭყიტე

და

წავიკითხე

და

ახლა ვიცი  რომ ის რომელიღაც კონკრეტული ადამიანები

ამა და ამ ადგილას არიან

და

გუშინ იქ იყვნენ

და

ასე გაიფიქრეს

და

იმას აპირებენ

და

ეს უხარიათ

და

ის სწყინთ.........





კი არა და



კარგია მერე ეს ყველაფერი?

მმმ

არ ვიცი....


ის ვიცი

რომ

უიშვიათესად, მაშინ როცა მეც მსგავსობები მინდება

ვჯდები

და

ვხსნი ბლოგის თეთრ ბურცელს

და

მერე ვხურავ....


პ.ს. უამრავი იდეა სიკვდილს ჰგავს - ო

Wednesday, November 4, 2009


თმისფერი ხშირად იცვლება

მე - არასოდეს



კი არა და



ბევრი მრავალფეროვნება

ერთ

ერთფეროვნება

ში




ფერი ვიცვალე

ვერ

შე

ვი

ცვალ

ბევრი ფერები

მონა

ფერები

შენ

გეფერები

შე

გეფერები

ან

კი

ან

არ.................. 




შევაფერადე ცის კარი

კი არა და

ზე

ცის ფანჯარა

სარკე

მელის

სარკ

მელ

ში

თევზს ვერ ვიჭერ

ბადეში...

აქეთ ფინჯანი

იქით ფინჯანი

ყავა გაცივდა

ძლივსღა გიცანი

ვეღა

გიცანი

შეგიცანი

შენ

გიცანი

ციცანი

იცანი

ვიცი

ნი

ცი

ციციციცი

ვიღი მი ღი

ღიღიღიღიღი

ძილო მოდი შინა

შინ

ძილო შენ რაღამ შე გა შინ

გულო მოდი გულთან

სულო მოდი

სულ

თან ა

სულთან

სულ თან....

სულსულსულსულ


ურთი1ობა თანაავტორობასავითაა

1 წიგნს

2

ავტორი რომ წერს

ის

ე...


საერთო შინა 

არს

ზე

შეთანხმება

უცილებელ

ია



კი არა და


მე სხვანაირად დავამთავრებდი

მიყვარს ზღაპრები

: )

Sunday, November 1, 2009


..........ძლიერ, ძლიერ

რაც

გა

დის

დრო

და

ჟამი.......................






სიკვდილი სიცოცხლის იდეისათვის...

Wednesday, October 28, 2009

%


ვერავინ ვერაფერ უჩვეულოს ვერ ხედავს იმაში

რომ

არაფერი უჩვეულო არ ხდება...

მე კი ეს არაჩვეულებრივი უჩვეულობა

მაოცებს

არა..

კი არ მაოცებს

მაფიქრებს...

მათ ჰგონიათ, რომ  მე ერთ ჩვეულებრივ სამსახურში ვმუშაობ

ჩვეულებრივ თანამშრომელად

და ჩემი სამუშაო დღე,

ჩვეუნებრივ, ისეთივეა,

როგორც ჩვეულებრივი ადამიანის...

მე ჩვეულებრისამებრ, ვიღვიძებ 8 სთ ზე

და ჩემი სამსახური , ჩვეულებრივად, იწყება 9 სთზე

ისევე როგორც, ჩვეულებრივ ხდება ხოლმე

მე სახლიდან სამსახურამდე მისვლას ვანდომებ ნახევარ საათს

ჩემი სამუშაო დრო, ჩვეულებრივ, მთავრდება 6-7 სთ ზე

ჩემი საქმე  ისეთჳვეა, როგორიც ჩვეულებრივად, დასაქმებულ ადამიანებს აქვთ...

თითქოს არაფერი უჩვეულო არ ხდება

მაგრამ

კიდევ და კიდევ და კიდევ

ეს ჩვეულებრივობა მაფიქრებს...

მგონი დღეს კვალს მივაგენი

მგონი მივხვდი

რომ

რიცხვების ტყვე ვარ...

მგონი სამსახურში ჩვეულებრივმა რიცხვებმა დამიქირავეს

რადგან

მათ ჩემში რიცხვი აღმოაჩინეს

არ ვიცი რამდენი..

არამგონია 1...

ჰხო, ზუსტად რიცხვების ტყვე ვარ

და

რიცხვები მეუბნებიან რომ

ჩემი გამრავლება არ შეიძლება

არც გაყოფა

რადგან ჯამში მივიღებთ

0 -ს

:როლ:

სასრულად უსასრულო გალაქტიკაში გაბნეული რიცხვები მარწმუნებენ,

რომ

ჩემი მისია  სამყაროს გადარჩენაში ჯერ არ მდგომარეობს

თუმცა, ჯერჯერობით შესაძლებელია გადავარჩინო

პატარ-პატარა ობიექტები..

ამისათვის რიცხვებთან თანამშრომლობაა საჭირო...

ამისათვის, უნდა  დიდხანს, ძალიან დიდხანს

ძალიიან დიიდხანს ვუყურო 

ათასობით ციფრს...

უნდა თითოეული მათგანის ნდობა მოვიპოვო

უნდა დავანახო, რომ მეც ერთი ჩვეულებრივი ციფრი ვარ

ხანაც რიცხვი

რომელიც არც იყოფა და არც მრავლდება

უნდა დავაჯერო

რომ

მეც

როგორც მათ

მხოლოდ ერთი სურვილი მამოძრავებს

ვიპოვნო ჯამი!

და ამის შემდეგ მილიარდი პატარ პატარა ციფრი

ციმციმს იწყებს,

შესაკრებლები ადგილს იცვლიან

და

ჩემი თვალები ემსგავსება მათემატიკის უჯრიან რვეულს

რომელშიც

5 ოსანი მე8 კლასელი

უცნობ განტოლებებს ხსნინს....

სულ ესაა ჩემი სამსახური

ჩემი ჩვეულებრივი სამსახური

თავისი ჩვეულებრივი საქმით

რომელიც

ჩემს რიცხობრივად თვლად ტვინს

ზოგჯერ უთვლადს ხდის

და

არწმუნებს, რომ

ცხოვრება სხვა არაფერია, თუ არა ერთი განტოლების ამოხსნა....









Friday, October 23, 2009


მომწონს, რომ

ისეთი ვხდები,

როგორიც არასდროს მსურდა გავმდარიყავი

და

არ მომწონს

რომ

მომწონს ისეთი, რომ ვხდები

როგორიც არ მინდოდა არასდროს გავმხდარიყავი....


ჰხუხ


მთელი ცხოვრება მეზობლის სახლში შეჭყეტვას რომ გიშლიან

და

უცებ

ამოყოფ თავს ამ მეზობლის სახლში

და

იცი

რომ

ცუდს შვრები

მაგრამ

სადღაც გულის სიღრმრეში თან რომ გიხარია...



მმ



აკრძალული ხილი

არ ვიცი და

ნურასოდეს იტყვი, ნურასოდეს იტყვი ნურასოდეს

მგონი გადამისამართება მოხდა

აბსოლუტური იდენტურობა..

ჰხახ

სა20არ -სა80 არია

ნუთუ ასე აუცილებელია გაიცოდნისდედავო

სხვისი ცხოვრება

რათა

მისი ქმედების თითოეულ მონაკვეთს ჩასწვდრე

კი არა და

თუ ყველა სხვის ცხოვრებას იმეორებს

გამოდის, რომ

პროგრამაა არეული სამყაროში...

დამიბრუნეთ ჩემი სიზმრები!!!

დამიბრუნეთ, ვაჰხთ....







...........



როგორც არასდოროს, ისე მინდა

გამოვრთო მობილური, ჩავალაგო ერთი ხელი ტანსაცმელი...არა, ორი....

ჩამოვიკიდო ფოტოაპარატი

მუსიკა- ყურებში

და

მარტო წავიდე უცხო ქალაქში...



1-2-3-4-5 დღით



ფიქრი მომენატრა....


და კიდევ ერთხელ


”როდესაც იყო სუსტი, პატარა

მკითხავმა უთხრა: იყავ გმირია...

24 წლამდე დრო გაატარა

და

25-ზე გადაირია...”

Wednesday, October 21, 2009

წლევანდელი შემოდგომა

გამოვტოვე



: \



უჩემოდ გადაშემოდგომდა...........







Monday, October 19, 2009

:|


ვიწყებ აღღღღშფოთებული პოსტის წერას!

სანამ დავწერდე აღმაშფოთებელ საკითხზე

1-2-3-4-5 სიტყვას

მანამდე მინდა ვსთქუა, რომ

თავდაპირველად განვიზრახე ფეისბუქზე დამეწერა

ეს ყველაფერი

და

შემდეგ ის მაგიური წინადადება გამახსენდა

”არავის ძალუძს ორთა მეფეთა მონება”

და

მერე კიდევ ის, რომ

ამ ბოლო დროს

ფაცებუქელებსა და ბლოგერებს შორის

დაახლოებით ისეთჳვე დამოკიდებულება ჩამოყალიბდა

როგორც

რეალისა

და

ბარსელონას ფანებს შორის

და......

ნუ მოკლედ, ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო

გადავწყვიტე ბლოგზე დამეწერა..

თუნდაც იმ მარტივი მიზეზის გამო,

რომ ბლოგის ლინკს კი არა და ბმულს

ფაცე ზეც დადებ

და

რა გამოვა

ორი კურდღლის დაჭერა

არა

კვახი!



უჰხთ...

ამდენი ვიბოდიალე

და

კინაღამ გადამავიწყდა რამ აღმაშფოთა

: |



საქმე იმაშია, როოომ

ზუუუუუუუუსტად 1 კვირაა

ყოველ ღამით, დაახლოებით ერთსა და იმავე დროზე

ანუჰხთ

ღამის 3-4 სთ -სა  და დილის 6-7 სთ-ზე

ჩემი და არა მარტო ჩემი კორპუსის წინ მდგარი ენ რაოდენობის მანკანებიდან

1-1

ერთვება სიგნალიზაცია :|

ეს ის სიგნალიზაცია არ გეგონოთ

პიპო პაპო

პაპიპო

და

მორჩა

ესაა დაახლოებით 3 წუთიანი სირენის გააამკინავი ხმა

რომელიც აღწევს მძინარე ადამიანის ტვინში

და

ურევს სიზმრებს მიქსერივით

და

ეს ჯოჯოხეთური ტანჯვა გრძელდება გადაბმულად

დაახლოებით

6 წრეზე...


არა, აშკარად კარგად ვერ ავღწერე თუ აღვწერე ამ სიგნალიზაციის ხმა

აი დაახლოებით ასეთია

იუიუიუიუიუიუიუიუი

იუიუიუიუიუიუიუიუუ

უ უ უ უ უ უ უ უ უ უ უ 

უუუუუუუუუუუუუუ

 უ უ უუ უ უ უ უ უუ  

აუუუუუუუ აუუუუუუუუ აუუუუუუუუუუ

უუუუუუუუუუ უუუუუუუუ უუუუუუუ

აუუუუუუუ აუუუუუუუუუ აუუუუუუუ

უუუუუუუ უუუუუუუუუუუუუ უუუუუუუ

წუუუუუუუუუწუუუუუუუუუუუუუწუუუუუუუ

წწწწწწ წწწწწწწწწწ წწწწწწწ

წუუუუუუუუ წუუუუუუუუ წუუუუუუუუ

წწწწწწწწწწწწწ წწწწწწწწწ წწწწწწწ




:| :| :|


არც მკაცების  ”გამორთე მე შენი დედა...”

არც ქალების ”ბავშვი ძლიიივს დავაძინე, გამოორთეეე”

არც ჩემნაირების ”აუაუაუაააააააუ ისეეეეეევ, დამაძინეეეეეეეეთ”

არ შველის... : \ :\



ვის შევჩივლო

რუსთაველი  მკვდარია

კი არა და

მიშველეთ

ვაჰხთ :|


––

სიარული ვერ ვისწავლე

ჩემ მიერ გადადგმული ყველა ნაბიჯი

(თითქმის ყველა ნაბიჯი)

მცდარია.......

ჩახლართული, გადახლართული

გვერდითი მოვლენებით

ამოხლართული

სიმართლე სწორი გზით მიდის

ალბათ

ამიტომაც ვერ ადის

მაღლა

ალბათ.....

Tuesday, October 13, 2009

A ხალი


ახალი სისხლი

ახალი ენერგია

ახალი მისწრაფებები

ახალი ემოციები

ახალი დარდი

ახალი სიხარული

ახალი მიზანი

ახალი უმიზნობა

ახალი  ადამიანები

ახალი შემართება

ახალი ოცნებები

ახალი ფიქრები

ახალი გარემო

ახალი  დასკვნები

და

ახალი ტვინის წვალებები

ვგრძნობ ვჭედავ

ვგრძნობ  შევნელსვლავდი

ვგრძნობ, რომ ვეღარ ვგრძნობ

ვერც

კარგს

ვერც 

ცუდს.....

ახალი მინდა ძველის გარეშე!!!!

ახლის ძველი სურვილი...

ჰხუხ

ვეღარ ვიზრდები

და

არც კი ვიცი

ეს ფაქტი

მზრდის თუ არა.....

სიმწუნე დამიმატეთ ძარღვებში

თორემ

მივეცემი ზამთრის ძილს

 : |

დრო ვ, მოდი მალე..........

Saturday, October 10, 2009

რამის დაწერა მინდა

და

დავწერ 

რამე!!!!

Wednesday, October 7, 2009

მმმ


გვაპატიე მუმია!

ჩვენ შენი შესაძლებლობები ვზომეთ

ვზომეთ

ვზომეთ

და

სახაზავი გადაგვიტყდა

შევცდით!

გვაპატიე მუმია!

ჩვენ შენი იუმორის გრძნობა

ვირუსზე ავცერით

თუმცა

წამალი შეგვეშალა და...

გვაპატიე მუმია!

ჩვენ წლოვანებით

ბებიის

ბებიის

ბებიის

ბებიის

ბებიის

დიდიდიდიდიიდიდიდიიდიდიდიდიდიიდიდიდდიდიიდიდიდდიდიიდიდ

ბებიად მოგნათლეთ

და

ვერ შევნნიშნეთ რომ 

ჩვენხელა ყოფილხარ!

გვაპატიე მუმია!

შენ სიცოცხლე გწყუროდა

თურ

მე

ჩვენ წყალი გვეგგონა

მაგრამ

ვერც წყალი

შეგა

სვით...

გვაპატიე მუმია!

გვაპატიე

და

ნუღარ ეძებ შურს ჩვენში

ნუღარ იძიებ შურის ჩვენით

ნუღარ მოგვძებნი ჩვენ საშუროდ

გვაპატიე მუმია!

გვაპატიე, 

რომ

ჩვენ  ვერ გაპატიეთ!

უსახელო.........

მუზეუმის  სურნელიანი სამუზეუმო ქალი მოგვიბრუნდა

და

გვითხრა:

ნუ დასცინით მუმიას, მუმიებმა ხომ შურისძიება იციან

და

კიდევ უფრო გაგვეცინა....

ზაფხული იდგა

ან შემოდგომა

შესაძლოა გაზაფხულიც

ანდა  მაისი

თუმცა ზამთარი არ........

წელი 2006 

ან

5

მაშინ ჯერ კიდევ არ გვქონდა ბბორბალი აგორებული

ბედის

ავაგორეთ

თავქვე დაეშვა

გვაპატიე მუმია!

Friday, October 2, 2009

შემო დგომა

ყვიითეეეელი ფოთლებიიიი

თააან მიიიაააქვს ქაააარს............

და აააყრიიის ფიფქეეებად

შენს სახლიიის კაააარს......

გეეეეძახიიი, არაააავიიიიიიინ

არააააა მცეეეემს ხმაააააააააააააას

:ტან :ტან :ტან

კი არა და

ის მიდიოდა ქუჩაში მააარტოოო

სახეზეეე ჰქოოონდაა

ღი

მი

ლიიი

იდგა შემოდგომის დღეები გარეთ

და

ქუჩა სახელად ტკივიიილიიიის

ოქროს ფოთოლთააა ლივლივიიიის

ყვითეეელ ფოთოოოლთა ლივლიიივიიიის

:ტან :ტან :ტან

და მაინც ყვითელი ფოთლეეების მწამს!

და

ყველაფერი თავიდან იწყება

როგორც ყოველთვის

ჭკნობით

და

თუ ცხოვრება არ იღლება ახალ/ახალი სიძნელე/დაბრკოლებების მოგონებით

მე რატომ

ღა

უნდა დავიღალო

ღიმილით

ო?!

– ვსთქუი მე

:როლ:

ჩემსა და ჩემს თავს შორის

ვიღაც

მესამე

ჩადგა

ვგრძნობ

აგერ უკვე რა ხანია.....

შენობით ვეღარ ველაპარაკები ჩემს თავს

უკვე მესამე პირზე გადავედი

მმმ

ან ავშენდები

ან მაინც ავშენდები

ყველაფერი ხომ უკეთესობისაკენ მიემართება

მითუმეტეს

რომ

ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს ჰგავს

და

კომფორტულად ვგრძნობ თავს საკუთარ თავში

მიხარია

: )

პ.ს.  მორიგი გამოცდის ჩაბარება მიწევს, თუ არ მოვკვდი, გავძლიერდები...

წარმატებებს გისურვებ

ხათო

:ც

Wednesday, September 30, 2009

:


უკვალობამ დიდი კვალი დატოვა

ჩემ

ში...

ვგრძნობ...

სა20არია

აღმოვაჩინე

რომ ნაწერ/წაკითხული

ბევრად უფრო მე ემო ციურება

ვიდრე

გაგონილ/მოსმენილი

მიზეზსაც მივხვდი, მაგრამ არ მომეწონა,

ამიტომ

დავივიწყე

და

ჩემთვის უფრო ხელსაყრელი მიზეზის ძებნა დავიწყე

თუ ვიპოვნი გეტყვით...

დრო ისევ მემტერება

და

ისევ მინდა

გაუდაბურებტყევება

სულ ცოტა ხნით.......

.....ისევ შემრჩა თუ არა მხიარული თვალები

თუ დრომ გადაუარა

და

ჩამიქრო 

ალ

ები........

ორ ურთიერთსაწინააღმდეგო თეორიას 1დროულად ვამტკიცებ

და

არც კი ვიცი

რომლის მხარეს უფრო ვარ

კი არა და

ყველაფერი თუ გავლადია

მაშინ

გამოდის, რომ

ადამიანები იცვლებიან?

მმმ

ყველაფერი არის ძლიერ კარგად.........  : )

Monday, September 28, 2009

:o

ერთი დღით ადრე და ერთი დღით გვიან

დაწერილი პოსტი

ანუჰხთ

გუშინ მინდოდა ამ პოსტის  დაწერა

უფრო სწორად

გუშინწინ,

ჯერ კიდევ მაშინ როცა  გავიფიქრე

ნეტავ ხვალ რა რიცხვიათქო

და

ვუიჰხთ, 27 სექტემბერი მოსულა  მეთქი

მერე ტვინმა დასერჩა და  ჩემი ტვინის 27 სექტემბრიდან რამდენიმე ამოაგდო...

 პავიჩს არ დაუწერია იმდენჯერ ეს ფრაზა

"მოგონებები სულის ოფლია"

რამდენჯერაც მე გავიმეორცოდნისდედავე

დაე, კიდევ ერთხელ...

 ყოველ წლის 27 სექტემბერს დედაჩემის 19 წლის ძმის საფლავზე გასვლა

ოჯახური ტრადიცია იყო

განსაკუთრებთ მაშინ,

როცა ჩემ ჯერ კიდევ ვერათეულწლიან ასაკში

მის გარდა სიტყვა "გარდაცვალება" არავისზე ვრცელდებოდა...

16 წლის წინაც იგივე იყო

ჯერ სასაფლაო, 

მერე ბებიაჩემთან სადილი

და

ბიძაჩემის  მიერ მონათხრობი

"დღეს ღამით დამესიზმრა, რომ თეთრი და შავი ერთმანეთს ებრძოდა

და

შავმა აჯობაო"

ეს ალბათ იმ ერთადერთი სიზმარია

რომელიც მე თავად არ მინახავს, 

მაგრამ აგერ უკვე 16 წელია მახსოვს...

იმ ღამით, სახლში დაბრუნებისას, ტელევიზორმა თქვა, 

რომ

სოხუმი დაეცა....

მარტო ეს სიტყვები მახსოვს

"სოხუმი დაეცა"

და მერე დაიწყო  ქართული ფილმი

"მოკვეთილი"

და

ეს იყო პირველი ქართული ფილმი, რომლის დაწყებაც არ გამხარებია...

მაშინ მეგონა, რომ

ომს საზღვრები ჰქონდა...

რომ სადღაც აფხაზეთში ომის დაწყება / დამთავრება მე არ  მეხებოდა

მაშინ მეგონა რომ

ჩემამდე ვერასდროს მოაღწევდა ვერც ტყვია

და

ვერც ცეცხლი...

არც მაშინ ვიცოდი

და

არც შარშან

როცა 10 აგვისტოს 

გორის დაბომბვის დროს, 

გორის ცენტრში საშინელ ქაოსში

საცობში ვიყავი გაჭედილი

და

მხოლოდ იმას ვოცნებობდი, რომ

მალე დამენახა 

გორის ე.წ. "ფასიანი ტუალეტი"

რადგან დარწუმენლი, ვიყავი, რომ

სწორედ აქ

გორთან მთავრდებობდა ომი...

მერე ის მოხდა რაც მოხდა

მერე ომის საზღვრებიც ისე დაინგრა

როგორც ჩემი წარმოდგენები

ომზე

და

არა მარტო ომზე

და ახლა

ამ

უსაზღვროობიდან

ყველაფერი უფრო  მკვეთრად ჩანს, 

თუმცა

შავ–თეთრად.......

ჰხოდა ასთრე

პ.ს. გუშინ მოვიბირთვისე.....

არც ბირთვისები აღმოჩნდა ისეთი, როგორიც მეგონა 

და

გამიხარდა : ))

Tuesday, September 22, 2009

პპპპპპპპპპპპპ


ალბათ ბოშა ვარ

ჩვეულებრივი ბოშა- მომთაბარველმინდორმწვერვალე ცხოვრებით

ჰხო , ნამდვილად ბოშა ვარ

ჯერ მივალ შემოვუვვლი ადგილს

და

ერთხელ გავიარ-გამოვივლი ისე, გაუბედავად

და

თუ ჩემს ბარგსაც დამადებინებე ჯერ უჩუმრად დავრჩები

ვერც კი შემამჩნევს ვინმე

და

მერე როცა თანდსათან გავშინაურგავსახლიანდები

მერე უკვე ყველა მეზობლის ყოველდღიური სტუმარი ვხდები

და

ბოლოს ისეც კი ხდება, ხოლმე რომ

მთლიანად დასახლების ბატონ-პატრონ-1ად1 ბინადარი

და

კარის გამღები დილაობით

და

კარის ჩამკეტი საღამოობით

და მერე ერთ მზიან ან მთუარიან ან ვარსკვლავიან

ან სულაც უკუნ ღამეს

სხვები მოვლენ

ჩემ

სავით

გაუბედავად

ფეხაკრეფით

და

მე ღიმილი დამენანება

და

გაბრაზებაც დამენანება

და

საერთოდ, რეაქცია და ემოაცია დამენანება

და

უბრალოდ

მშუიდად

სუულსუუუსლსუუუულ

ცოოოტა დანანებდანაკლულგულიანად

ავიკრეფ ჩემს ბარგს

და

წავალ ახალი ადგილის საძებნელად

ახალი ციხე კოშკის ასაგებად....

უკვე მერამდენედ

შევეჩვიე გამგზავრებეს

და

გადასახლებებს

და

ახალ ქალაქებს

და

ახალ ბინადრებს

და

ქუდი კი არ მაქვს

არც ერთი და არც ათასი

რომ სადაც მივალ დავიხურო ყველგან თავისი

და

ამიტომ ყველა უქუდობით მცნობს

კი არა და

აწმყო მიმტკიცებს, 

რომ

რეალური მხოლოდ ისაა

და

წარსული ჩემი მოგონილია

და

მომავალი მაიმედებს

რომ

ეს აწმყო მომავლის წარსულია

და

შესაბამისად ესეც მოგონილი

ანუჰხთ

ცისკარას ქვის ქალაქი...

მოჯადოებული

და

დაამნეზიავებული ხალხით

არ ღირს გაღვიძება

დაე, ეძინოთ....

სიზმარში შემომაფიქრდა, რომ ყველა

ღირსეული ადამიანი

ეულია

და

თან

ღირსია ეულობის

და

ღირსეულობაც ალბათ აქედან მოდის....

ვერ ვღირსეულდები

: \

პ.ს. თმა შემომეღება....

ნეტავ რა ფერი ვარ

:უსერ

Monday, September 21, 2009

ძბს

:სურათი:

მე არა ვარ ჩერჩილი

მე არ მქონია არჩევანი

ომსა

და

მშვიდობას

შორის

და

მე არ ამირჩევია მშვიდობა

რის გამოც 

არ მიმიღია

ომი....

მე  ვარ ხათო

და

ეს არის ჩემი არჩევანი,

რადგან

სიტყვა

არჩევანი

თავის თავში მოიცავს უარყოფას

არ ჩევანი

და

გვეუბნება,

რომ

ყოველი  ჩვენ მიერ გაკეთებული არჩევანი

მცდარია,

რადგან

შედგება სიტყვისგან ”არ”...

ჰხო, აბა ადამიანს რომ არჩევანის უფლება ჰქონდეს

ამ სიტყვას

კიჩევანი

ან

დიახჩევანი

ან

ჰხოჩევანი ერქმეოდა

და

არა

არჩევანი

და რადგან მე მაქვს არ ჩევანი

და

არ მაქვს დიახ ჩევანი

ამიტომაც

ძალიან

ძალიან

ძალიან

მშუიდად

გაგრძელდი, ცხოვრებავ..... 

მე ეს იმედიც

მე

ყოფა

სა

გზ(ლ)ა

იმედი, 

რომელიც

ჩემი

არ

ჩევანია,

არ............

ძილისწინა ბოდვების სერიიდან

Sunday, September 20, 2009

:ვჩუმ:


”დაეცი?! წამოდექი და გაიარე !!!!”

რაც უფრო მებევრფიქრიანება

მით

უფრო

მეერთწინადადებბლოგიანება

: \

მანამ, სანამ გამივლის.........

Thursday, September 17, 2009

?

რა განსხვავებაა

ბევრ

ჭამასა

და

ბევრ

ლაპარაკს შორის???

Tuesday, September 15, 2009

...


გადაწყდა!

ხუთშაბათს ექიმთან მივდივარ...

ჰხო

ზუსტად ასთრე

დარკეს და ხუთშაბათს მოვაო

მანამდე მეჩხუბნენ

:უსერ:

ჰხოდა დამეზარა კიდევ შეკამათება

ბოლოს და ბოლოს და ბოლოს

როგორც ნინო იტყოდა

ცხოვრებაში ყველაფერი ოდესღაც პირველად ხდება

და

კაი..

ჯანდაბას

ჩემს ცხოვრებაში ექიმთან ვიზიტი პირველად ზეგ შედგება :\

არ ვიცი რა ჰქვია ექიმის შიშს

უფრო სწორად

დიაგნოზის შიშს

თორემ  აგერ სახლში 2 ექიმი მყავს და აშკარად არ მეშინია არცერთის

ჰხუხ

ჰხოდა რაც შეეხება დიაგნოზს...

ყველა შიში საბოლოოდ თავს იყრის ერთ შიშში

და

ეს არის სიკვდილის შიშიო

ალბათ ასთრეცაა..

თუმცა..

აი დავჯექი და უცებ წარმოვიდგინე

როგორ მივალ ხუთშაბათს უშველებელ პირქუშ შენობაში

როგორ გავივლი ბნელ დერეფანს

და

როგორ შევალ პატარა ჭუჭყიან ოთახში

სადაც იდგება საშინელი წამლების სუნი...

დერეფანში იბოდიალებს უამრავი უბერუსახიანი ადამიანი

რომელთათვისაც სულ ერთია შენი დიაგნოზი

სულ1ია იცოცხლებ თუ არა

სულ ერთია

ექიმი დაიწყებს ჩემს გასინჯვას და გასინჯვიდან 2 წუთის შემდეგ სახეზე აღებეჭდება სიტყვა

”საშინელება”

მე მივხვდები რომ ყველაფერი მორჩა

და

დავინდობ ექიმს და ვეტყვი, რომ არაუშავს.. რომ მერე რა...

მერე ალბათ ოპერაცია დამჭირდება

ყველაზე ცუდი იქნება ოპერაციამდე პერიოდი..

ახლობლები, ვინც გაიგებენ ჩემს ამბავს

თავს ვერ შეიკავებენ

და

ჩემი თანდასწრებით იტირებენ

და

მე ვიგრძნობ საშინელი დანაშაულის გრძნობას

რომ

ჩემი ავად ყოფნით ამდენი ხალხი ასე დავთრგუნე...

გამახსენდება ჩემი სიზმრები დიაგნოზამდე

ვიტყვი რომ

ვუიჰხთ ბოლო პერიოდში სულ მიცვალებულებს ვხედავდი

და

”რაღაცა არსებობს”...

ოპერაციას დანიშნავენ ხუთშაბათ დღეს

მანამდე დილით წავალ ეკლესიაში და ვეზიარები

საოპერაციოში შესვლამდე შევეცდები მქონდეს მხიარული სახე

და

ყველას დავანახო რომ არაფერია..

რომ ყველაფერი კარგად იქნება, რომ....

მერე ალბათ საოპერაციოში ნარკოზზე დამემართება ანაფილაქსიური შოკი

და

ეკრანზე გამოჩნდება შავი ფონი

წარწერით

1984-229

:უსერ:

: ))))))))))))))))))))

ორი მაინც ვიყო...

მეორეს გავუშვებდი ექიმთან

ჰხუხ

კი არა და

ეს იყო წინასწარ გამოცხადებული სიკვდილის ქრონიკა

გმადლობთ 

ყურად და თვალად ღებისათვის

:ც

Monday, September 14, 2009

:]


ლაქები მზესაც გააჩნია

მაგრამ მზე რა შუაშია....

აი სითეთრეს რომ უყურებ დიდხანს

დიიიდხანს

მერე რაღაც სიყვითლე რომ ჩნდება თითქოს

და

სხვაგან რომ გაიხედები

და

ის ლაქა რომ არ გშორდება

და

გეჩხირება თვალებში,....

ეგრე დამემართა 

მმმ...

კი არა და

ბავშვიბაში ჩემი ყველაზე საყვარელი გასართობი იყო

თვალს ვისრესდი ძალიან

და

ძააალიან

და

მერე რომ გავახელდი

ჰაერში რაღაც ფიგურებს ვხედავდი

ბეეეევრს

და

მათგან ერთი იყო ცეცლოვანი თვალის მაგვარი რაღაც

და მე

პატარა მე

დარწმუნებული ვიყავი

რომ ეს უცხოპლანეტელი იყო

რომელსაც მარტო მე ვხედავდი

და

ეს ფაქტი უნდა შემენახა საიდუმლოდ

ჩემი საიდუმლო

ჰხეხ

გუშინ ბეჭდების მბრძანებლის სამივე სერია რომ გავიცოდნისდედე

და

ის ცეცხლოვანი თვალი რომ დავინახე

შემომახსენდა..... : ))

ჩემმა ცხოვრებამ

ცხოვრება და მოღვაწეობა

ჩემს

გარეშე განაგრძო

მე უბრალოდ ჩუმად ვზივარ

და

თვაყურცხვირს ვადევნებ

და

ვითვლი

ყოველ

წამს

და

ყოველ

სუნთქვას

და

ყოველ ნაბიჯს

და

საკონტროლო პაკეტი დავკარგე....

გავკოტრდი

მაგრამ

საიდუმლო დარჩა

ჩემი საიდუმლო

:უსერ

Sunday, September 13, 2009

.



....................ისევ,

როგორც

წინ..............................................

Tuesday, September 8, 2009

:\


კი, შემეშინდა

და

ძალიანაც გადავფითრდავიგულისკანკალე კიდეც

მაგრამ

აბა 

დაფიქრდით

და

თუ დაფიქრდებით

წარმოიდგინეთ,

მიწა რომ ხარ

და

ამდენი ადამიანი ყოველ დღე

ზედ გაცოცდება

და

გთელავს

და

გჩიჩქნის

და

გირჭობს ხეებს

და

არც კი ახსოვხარ

და

არაფრად გაგდებს

როგორ უნდა მოითმინო

როგორ უნდა შეძლო

რომ

5-10 წელიწადში ერთხელ მაინც

არ ამოიხვნეშო

და

ერთი შენი გაზმორებით არ გაახსენო

რომ

არსებობ!!!

Monday, September 7, 2009

20


ჟამსა უსაქმურობისასა და ფორუმ.გე –ს რეფრეშისასა

ერთ ისეთ სიტყვას მოვკარი თვალი

რომ

თემაში შევედი

"მწვანე ქალაქი"

:ც

ჰხოდა ისა... რა ხდებოდა შიგნით არ წამიკითხავს

და

რა უნდოდათ და რას წერდნენ და რატომ

მაგრამ თვითონ სათაური ისეთი იყო

ჩემთან შედარებით მაშტაბური

და

შევამცირე

და

გავმწუნესოფლე...

მერე ნებები შევაგროვე

20

და.....

20ნებები მწუნე სოფელზე...

იყო და არა იყო რა 

ვიყავი

მე

და

იყო 11 ოჯახი

და

იყო  ბურულბურულ დაბურული ტყე

და

რა გასაკვირია რომ იყო მწუნე

და

ტყის არსებობა

ხომ გულისხმობს ტყის არ არსებობასაც

და

ამ არსებობა/ არ არსებობას

საზღვარზე

სადაც

მთავრდება სალათისფერი მინდორი და იწყება ჭაობისფერი ხეები

იდგა და დგას და იგდმევა

სანამ

ეს ნაწერი დასრულდება

12 წითელსახურავიანი სახლი

რა ღა თქმა უნდა

რომ

ხის

და

სახლები განლაგებული იყქნება ჭადრაკისებურად

და

ამ 11 სახლში იცხოვრებენ

1 მხატვარი

1 პოეტი

2 მუსიკოსი

2 მწერალი

1 ფოტოგრაფი

1 არქიტექტორი

1 გამომგნებელი

1 მოქანდაკე

1 ფსიქოლოგი

და

მე

:ც

და ყოველ დილით გავა სახლიდან მხატვარი

წაიყვანს  მინდორში საბალახოდ 2 ბეკეკოს

და

თან გაშლის თავის სახატავს და დახატავს და დახატავს და

თან ბეკეკოებსაც შეხედავს ხოლმე

რომ

არ შეუჭამოს მგელმა იმ დაბურული ტყიდან ...:უსერ:

და

მწერალიც  წაიყვანს საბალახოდ თავის  ცხენს

და

ფოტოგრაფი გაატყევებს ძროხებს

და

ფსიქოლოგმა რომ ქათმები და წიწილები გამოიყვანოს ეზოში

იქნებ

რამე 

ფსიქოლოგიური იდეებიც მოუციდეს თავში

და

თან ყველას ერთი პატარა ბაღჩა–ბაღი ექნებათ

დაბარავენ

დათოხნიან

ხეებს დარგავენ

ბეეეეეეევრს

და

ვაზსაც ჩაყრიან

და

საღამოს რომ დაღამდება

12 ოჯახიანი მწუნე სოფლის ცენტრში

დაინთება დიიიიიდიიი კოცონი

და

ყველა ყველა

11 შემოქმედახლისშე,ქმნელმაძიებელი

და

1

მე

შემოვუსხდებით

ამ დიიიდ კოცონს

და

თან ცაზე ხან იქნება ვარსკვლავები

ხან

არა

ხან მთვარეც ამოვა

ხან

არა

და

ამ ხანმთვარიან ხან უვარსკვლავებო ცის ქვეშ

დიიიდი კოცონის ირგვლივ

11 ადამიანი

შეეცდება

პასუხი გასცეს

კიტხვას

"რატომ?"

და მეც იქ ვიქნები სადმე რომელიმე კუთხეში

ჩუმად

და

მოვუსმენ

მანამ სანამ არ გამივლის............ :\

და თუკი ყველა 20ნება

ასრულებადია

თუ

კი

სურვილები ვერ ძლებენ

აუხდენელად

მაშინ...

იიისა

:ვ

Sunday, September 6, 2009

:უსერ


3-4-5

დღის წინ

გიორგი კეკელიძემ დადო ფაცებოოკ ზე ეს ლექსი

http://www.lib.ge/body_text.php?7823

(..თოთხმეტი წლისა )
ანონიმი ავტორი

(ამოკაწრული ვარძიაში, მონასტრის კედელზე)



თოთხმეტი წლისა აღმკვეცეს მონაზვნად,
აქვე შევსრულდი სამოცდათოთხმეტის...
რა ლამაზი იყავი ბიჭო...


3-4-5 დღეა 

ვერ ამოვიგდე თავიდან

ანუჰხთ

ისა...

კი არა და

მერე სხვისგან გავიგე ვარძიაში კი არა ვანის ქვაბებშია ეგ წარწერა

დედათა მონასტერი რომ იყო ოდესღაც იქო

ანუჰხთ

სავარაუდოდ ვიღაცაც ვიღაცა უყვარდა და მაგის გამო 14 წლის მონოზვნად აღკვეცეს და აი 74 წლისა გახდა და მაინც უყვარს....

ჰხოდა რომ ეწერა

”ამოკაწრული ვარძიაშიო”

და

ახლა ხომ ვარძიაში მამათა მონასტერია

და

მე მეგონა ბერის დაწერილი იყო...

და 

ამ ტექსტის წაკიტხვისას ჩემმა თავმა ასეთი სიუჟეტი გადაიღო

რომ

14 წლის ბიჭი თავისი ნებით აღიკვეცა ბერად

და

აი მთელი 60 წელი უფლის სამსახურს შეალია

და

სადღაც 74 წლის ასაკში

გულში მაინც შემორჩა ეჭვი რომ

ცხოვრება სხვანაირადაც შეიძლებოდა

და

საკუთარი დაბერებული სახის დანახვისას 

მაინც შემოაფიქრდა

რომ

”რა ლამაზი იყავი ბიჭო”

:უსერ:

და ისა...

მოვლენის ასე განვითარება უფრო მესევდიანა

ვიდრე ის

რომ

ვიღაცას ვიღაცა უყვარდა

და

60 წლის მერეც უყვარს

: \

და ამ ჩემი შეხედულება/დასკვნებიდან

ახლა ვცდილობ

საკუთარ ტვინში

ჩემთვის დაბნელებული

ხვეულები გავანათო

და

ახალი აღმოჩენები გავაკეთო

:დ

კი არა და

გინდათ გოლი? მიიღებთ გოლს!

სთქუა მანდ და........

2:0

Saturday, September 5, 2009

: \


მთეეეეეეეეეეეეელი 51 კგ ვარ :|

აი ასე

სულ რაღაც 2 კვირაში 3 კგ მოვიმატე :| :|

ანუჰხთ 

2010 წელს მინიმუმ 70 კგ შევხვდები

მარტივი ლოგიკა

: | :| : |

Thursday, September 3, 2009

5


ისევ რიცხვებამდე მივედი

უფრო სწორად სიტყვებში ჩამარხულ საიდუმლოებამდე

3წუხარო...

სიმ7...

და უცებ ისა

სამოთხე...

ანუჰხთ

3+4=სამოთხეს

მმმ

არ დავფქირებივარ ამ სიტყვას ასე რიცხობრივად არასდროს..

მერე გამახსენდა უნივერსიტეტში მოსმენილი ლექცია

რომ

3 დასავლეთის სიმბოლოა

და

4 აღმოსავლეთის

და

ყველაზე სრულყოფილი ციფრია 7

ანუჰხტ 3+4

ანუჰხთ

დასავლეთს + აღმოსავლეთი

და

იქნებ სამოთხეც ააქედან მოდის

ანუჰხთ

თუ სამოთხე ყველაზე სრულყოფილყოველმხრივი ადგილია

და 

თან ამ სიტყვა რიცხობრივად ასე გადმოირიცხვება

3(სამ)4(ოთხ)ე

ჰხუხ

იქნებ....

შემოდგომა მოვიდა წითელ–ყვითელ ფერებით

ჯერ არ

მარა

ხომ გაყვითლდგაწითელგაყავისფერალაგალაგმაინცგამწუანდება

სიმრავალფეროვნე

მამრავალფეროვნებს

და

მაინც...

რა კავშირშია

ნოემბერი რიცხვ "5" – თან და ასო "ხ" –სთან?

და

ყველაფერი,

რასაც ისინი შეიცვავენ

რატომაა

შინდისფერი?

და

ყველაფერი შინდისფერი რატომაა სევვდიანნისლიანი?

ნოემბრის 

მე

შინ

ისა

: \

Tuesday, September 1, 2009

1


შემოდგომა მშვიდობისა

კი არა და

პირველი სექტემბერი მშვიდობისა

ბედნიერებისა

ჯანმრთელობისა

გახარებისა

გალაღებისა

გალაჟვარდებისა

პირველი სეტემბერი მაინც პირველი სექტემბერია

ალბათ იმიტომ

რომ

ჩემთვის

ყველაფერი შემოდგომიდან იწყება

მერე აღმოვაჩინე რომ

საეკლესიო კალენდრის მიხედვით

1 სექტემბერი ახალი წელი ყოფილა

ასრე თუ ისრე

ჩემთვის პირველი სექტემბერი ახლის დასაწყისია

უფრო სწორად ახალ ეტაპზე გადასვლის

ან უფრო აწორედ ახალ კლასში გადასვლის

სკოლა

ჰხეხ

დღეს არ მინდა,  დაუფიქრებლად

ყოველგვარი ჩემი წინასწარ განზრახულობის გარეშე

თეთრი მაისური ჩავიცვი

მერე შემომახსენდა

რომ

1 სექტემბერს ჩათეთრმაისურება 11 წელი გრძელდებოდა

არა 11 არა

მახსოვს

მე–8 კლასში  მწუნე მწუნე მწუნე

ტანსაცმელი მიყიდა დედაჩემმა

და

სულ ჩამამწუნა

და

მერე ისა...

მეორე დღეს სკოლაში დაიბარეს

ვის გაუგია ისაო

მწუნე ტანსაცმელი პირველ სექტემბერსო

:უსერ:

მაგრამ პირველი პირველი სექტემბერი მაინც სულ სხვა იყო

ჰხეხ

მითუმეტეს რომ

ჩემი პირველი სეტქემბერი

სულაც არ ყოფილა 1 სექტემბერს

:უსერ:

სულ მიკვირდა ბავშვების, რომლებიც სკოლაში წასვლის წინ ტიროდნენ

მე რაც მახსოვრობა მაქვს 

იქიდან მახსოვს რომ

სკოლაში წასვლას ველოდი

:დ

არადა მახსოვრობა 9 თვიდან მაქვს :ბოლი

მოკლედ

სკოლაში წასვლას და სწავლის დაწყებას

ვე

ლოდი

მთეეელი 6 წელი

და ისა...

მთეეელი 1 წელი დედაჩემი მირჩევდა რა ჩამეცვა პირველ კლასში წასვლის წინ

და

ისიც მახსოვს, რომ 

რამდენიმე თვით ადრე

როცა სკოლაში წასვლა მოახლოვდა

დავჯექი

დავფიქრდი

ვიფიქრე

ვიფიქრე

და

მერე ვიტირე

რა ყოფილა ეს ცხოვრება

აი სადაცაა სკოლაში წავალ

ასე მალე თუ დავბერდებოდი

რას ვიფიქრებდიმეთქი :დ:დ

მოკლედ დავუბრუნდეთ

სკოლაში წასვლის 31 აგვისტოს

სამი დღით ადრე დაუთოვებულ გამზადებული ტანსაცმელი

და

ჩანთა მემილიარდეჯერ

რომ

გადმოვალაგე

დედაჩემმა უცებ

ვუი ეს რა არისო

და

ისა...

მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო

სკოლაში წასვლის წინა დღეს 

აღმოჩნდა

რომ

ბატონები თუ ჩუტყვავილა თუ წითელა

თუ

რაღაც მაგდაგვარი მჭირდა

:უსერ:

სულ ასე იყო

და

სულ ასეა

ჩემი წინათგრძნობა

არასოდეს

შეესაბამება რეალობას..

ჯერ კიდევ 6 წლის ასაკში ვადანაშაულებდი საკუთარ თავს

ასეთი დიდი მოლოდინი რომ არ გქონოდა

ყველაფერი კარგად იქნებოდათქო

ჰხახ

მაინც ევრ მოვკალი მოლოდინი ჩემში

ჩართული ვარ მუდმივი მოლოდინის რეჟიმში...

აი ამ წამსაც 

ჰხეხ

რაც შეეხება ჩემს "1 სექტემბერს" ეს ორი კვირის დაგვიანებით მოხდა...

საშინლად განვიცდიდი, რომ

პროგრამას ჩამოვრჩი

და

მეგონა ცხოვრებაში ვეღარ დავეწეოდი :დ:დ

ისე მეშინოდა ამ ფაქტის

რომ

შეშინებული ვიმეორებდი ყველაფერს

რაც სხვებს უკვე ნასწავლი ჰქონდათ..

ჰხოდა პირველ დღეს  მასწავლებელს დარიგებულისამებრ ვუთხარი "გამარჯობა"

და

დავჯექი 

და

მერე ერთი ბავშვი შემოვიდა

და

იმანაც "გამარჯობა" –ო 

და

მასწავლებელმა უთხრა, როგორ  გასწავლე მე

"გამარჯობა" კი არა და "დილა მშვიდობისა" 

და

იმ ბავშვმაც გაიმეორა "დილა მშვიდობისა"

და

მე ხომ მეშინოდა ვეღარ დავეწევი პროგრამას

უნდა ყველაფერი ვისწავლო რაც იმათ ნასწავლი აქვთ მეთქი

და

უცებ წამოვხტი გაკვეთილიდან

ავიღე ჩემი ჩანთა

და

მოვიხურე კარები

და

დავაკაკუნე თავიდან

და

მთელი ხმით გამოვაცხადე

"დიიილა მშვიდობიიისა"

და

დავჯექი ისევ ჩემს ადგილას...

:უსერ: :უსერ : უსერ:

მასწავლებლის გა20ებული თვალები მახსოვს..

ეთერი ერქვა

:ვ

ასთრე იყო ეს ამბავი...

რაც დრო გადის

იმ

პატარა "ხათო" სთან

სა1ოს ვეძებ

ცოტცოტას 

ვპოულობ

და

მიხარია.......:ც

Friday, August 28, 2009


არ მინდა წერა...

ველოდები როდის გამივლის

რა არ ვიცი

"თანდაყოლილი სიარაფრე" ალბათ..

რაღაცეები ხდება

რაღაცეები არ ხდება

რაც ხდება სულ 1 ია

რაც არ ხდება  –  მაკლია

პირიქით რომ იყოს

მაინც იგივე იქნებოდა

შევეჩვიე

მაგრამ ვერ შევეგუე

"გულის ქვეშ მუდმივ შიმშილს"..

ვცდილობ ამინდს არ შევუწყო ხასიათი

ვცდილობ

ჩემი შეგრძნებებ/შეემოციურეობები უფრო ძლიერი იყოს

ვიდრე

მზე

და

მთუარე

და

დღე

და

სიღამე

და

სიბნელე

და

წუიმა

და

ბლაბლაბლაბლა
ტყუილად ვფარტხალებ

რაღა თქმა უნდა

ახლა რომ გარეთ მზე იყოს და გულში დარი

ის ვულკანი არ ამოიფრქვეოდა

რაც წეღან ამოიფრქვა

მიზეზებს ვუძებნი კავშირებს

და რა

არც რა.....

ბევრს არაფერს მაძლევს ცოდნა

ფაქტები რჩება ფაქტად

კითხვები რჩება კითხვებად

პასუხები – პასუხებად

და

ეჭვი..

რა იქნებოდა, რომ...

რომ...

რომ...

რა იქნებოდა და ის არ იქნებოდა რაც არის

მაგრამ 

თუ არ იქნებოდა ის, რაც არის

არ იქნება ის

რაც

უნდა იყოს...

არადა რა უნდა იყოს

ჰხეხ

ყველაფერი ჩემგან იწყება

და

ჩემგან მთავრდება

მინდა მქონდეს განახლების ღილაკი

მინდა მქონდეს წაშლის ღილაკი

მინდა ვინმემ ახალი პროგრამები ჩამიწეროს თავში

მინდა დავრესტარტდე

მინდა წავშალო ტვინის ც და დ დისკები

მინდა მოდელი შემეცვალოს

მაგრამ 

რომც.. რა...

კომპიუტერი კომპიუტერად დარჩება

ანუჰხთ

მე –  მე –დ

როცა საკუთარ თავს აღემატები

შეუთავსებლობა წარმოიშვება

კი არა და

სა20არია

25 წელია

ყოველ დღეს

ერთსა და იმავე სახეს ვუყურებ სარკეში

და

ვერ შევეჩვიე

ვერც შევეგუე

არც გამიარა...........

სიზმარში აბსოლუტურად სხვანაირი ვარ

ეს ალბათ იმას ნიშნავს

რომ......

ისა...

Monday, August 24, 2009

რჭ






პირველად ვნახე თოვლიანი რაჭა

და

მითუმეტეს პირველად ვნახე თოვლიანი რაჭა აგვისტოში

შეფასებები ყოველთვის ასეთია 

ვარიანტი 1)  კარგი იყო

ვარიანტი 2) ცუდი იყო

ვარიანტი 3) არაუშავდა რა

აირჩიეთ სასურველი ვარ იანტი

და

თქვენ მოგიებთ ხოხბის ჩახოხბილს

:ვაშა: :ვაშა:

იანტიც ხარ და უარესიც

ჰმ

კი არა და

როგორც ხდება ხოლმე

შევხვდით

ჩავბარგდით

ვიარეთ ვიარეთ ვიარეთ

და

კიდევ უფრო ბევრი ვიარეთ

და

მივედით

დავიძინეთ გავიღვიძეთ

ვიარეთ ვიარეთ ვიარეთ ვიარეთ

იმაზე ნაკლები ვიდრე უნდა გვევლო

ვჭამეთ

ვიცინეთ

ვიცეცლვიკოცონეთ

გავიყინეთ

დავიძინეთ

გავიღვიძეთ 

ვიარეთ ვიარეთ ვიარეთ ვიარეთ ვიარეთ

იმაზე მეტი ვიდრე უნდა გვევლო

ჩავბარგდით წამოვედით

დავიძინეთ

გავიღვიძე

და

ახლა ამას ვწერ

ჰხუხ

საყურადღებო ფაქტები:

1) დასკვნა ნომერი 721037103

სიარულისას ფიქრი უფრო თავისუფალია

მას შეუძლია

საერთოდ გაგშორდეს

და

დაგტოვოს უფიქვრელი....

2) ჯერ კიდევ არ მჯერა, რომ

მოვკვდები...

3200 მეტრზე

ორი ხელით ჩუელებრივ მწუნე ბალახზე ჩამოკიდებულს

და

ორივე ფეხით უფსკრულში გადაკიდებულს

მხოლოდ ერთი რამ მადარდებდა

რომ

ჩავვარდნილიყავი, 

მერე ისევ თავიდან მომიწევდა აცოცება იქ, სადაც უკვე აცოცებული ვიყავი...

არადა რომ ჩავვარდნილიყავი

ნამდვილად აღარ მომიწევდა მეორედ აცოცება

ჰხახ

3)  აგვისტოს ომის წლისთავზე

ჩვენ

ჰხო ჩვენ შევძელით

ყოველგვარი  ბოროტგულშიჩადებულსიძულვილის გარეშე

სამ რუსთან ერთად

საქართველო–რუსეთის მეგობრობის სადღეგრძელო დაგველია!

მართალია  მიწა ყველას თავისი აქვს

მაგრან

ცა ყველას ერთი გვახურავს

თუ როგორ არის ეგ?

ალბათ მაგიტომაც 

რაც უფრო უახლოვდები ცას

მით მეტ საერთოს პოულობ ადამიანებთან...

4) მაგარი ვინმეა ნისლი .... :დ

5) გვიმრები მიყვარდებიან, მაგრამ ვერ ვუმხელ.... :უსერ:

6) ჩემსა და პასუხიმგებლობას შორის  უფსკრულია

7) მე შემიძლია, არ შემეძლოს...

და ბოლოს

8) რაჭა – ჩემი ფესვურძარღვულსისხლიანი სიყვარული.......!

Friday, August 21, 2009

:ც


დამთაგეს 

ვაშა! ვაშა : ))

კი არა და

რაც პირველად ბავშვიბის მოგონებები თუ რაღაც წავიკიტხე

'რომელიღაც ბლოგზე

იმის მერე ვფიქრობ, ნეტავ მე რა მეგონათქო

და

ისა...

ბევრი ვერაფერი გავიხსენე :უსერ:

უფრო სწორად რაც მეგონა, სწორად მეგონა და ახლაც ისე მგონია :დ

აი წერომ მომიყვანაო და კომბოსტოში მიპოვნესო და ეგეთი სისულელეების არასდროს მჯეროდა...

კი არა და

მაინც...

1) მეგონა, რომ ვიყავი ძალიან ლამაზი და საყვარელი და ქუჩაში ვინმე თუ არ მეფერებოდა მივდიოდი და ვეკითხებოდი, ხომ ძალიან ლამაზი და საყვარელი ვარ მეთქი და მერე იძულებულნი იყვნენ მომფერებოდნენ :უსერ:

2) მეგონა, რომ აუცილებლად მოვხვდებოდი სამოთხეში და მახსოვს ჩემი პირველი რეაქცია, ვიღაცამ მითხრა რომ ეგრე თუ გააგრძელე ჯოჯოხეთში მოხვდებიო და სერიოზული დეპრესია მქონდა, როგორ მეე, ასეთი კარგი და საყვარელი როგორ შეიძლება ჯოჯოხეთში მოვხვდეთქო :დ

3) კიდევ მახსოვს ერთი ფარდაგი, რომელზეც ტყე და ცხოველები იყვნენ გამოსახული და ეს ფარდაგი ჩემს საწოლტან იყო ჩამოკიდებული და დარწმუნებული ვიყავი, რომ ფარდაგის უკან ნამდვილად ცხოვრობდნენ ეს დათვები და მგლები და მელიები და სულ ემშინოდა შემთხვევით ფარდაგი არ გამოწეულიყო და არ ჩამოხვენილიყვნენ :როლ:

4) კიდევ მეგონა, რომ ღამე ცაზე შავ ნაჭერს აკრავდნენ და ეს ნაჭერი ნემსით იყო გახვრეტილი და იმიტომ ჩანდა იქიდან სინათლე ანუ ვარსკვლავები და ერთ ადგილას მეგონა ის შავი ნაჭერი გაიხათქო და მაგიტომ ჩანს ასე დიდად სინათლე კი არა და მთვარე ლოლ

5) ჰხო, კიდევ დარწმუნებული ვიყავი, რომ როცა ვიძინებდი, ჩემი საწოლი მიფრინავდა იქ რასაც ვხედავდი სიზმარში და მეშინოდა რომ გავიღვიძებდი მალე არ გამეხილა თვალები, რომ საწოლს მოესწრო ოთახში დაბრუნება :უსერ:

6) ჰხო, ეს დღემდე შემომრჩა... მგონია კი არა და დარწმუნებული ვარ, რომ როცა სახლში არავინაა, ნნივთები მოძრაობენ და ამიტომ, როცა ვიცი რომ არავინ დამხვდება სახლში მაშინაც 5 წუთს ვრეკავ კარზე და ნივთებს ვაფრთხილებ, მოვედი და დაეწყვეთ ისევ ისეთქო  : ))))))

7)  მეგონა, რომ ბაბუაჩემი იყო შოშია :უსერ: და მეშინოდა არ გაფრენილიყო ზამთარში.... 

8) მეგონა, რომ როცა 25 წლის გავხდებოდი, მეყოლებოდა ქმარი და 2 შვილი : )) და სახლში მედგმებოდა მრგვალი მაგიდა და წარმოდგენილი მქონდა როგორ ისხდნენ  ამ მრგვალი მაგიდის გარშემო ჩემი ქმარ–შვილი და მე როგორ შემომქონდა საცივი : ))))))))))))) და მე, ჩემს წარმოსახვაში ვიყავი, მაღალი, გამხდარი, უკან შეკრული კიკინა მქონდა, თმები გადაწეული შუბლზე და კაბა მეცვა წელზე რეზინით და მერე რომ იშლება და ფართოვდება :უსერ: და თან ეს კაბა ცისფერი იყო რატომღაც :როლ:

არადა აი ახლა ვარ 25 წლის და  მაცვია შავი შორტები, იასამნისფერი მასური, მწუნე კეტები, მოვარდისფრო  შარფი მიკეთია და წითელი თმა მაქვს თვალებში ჩამოფხატული და ქმარი 2 შვილი კიდევ ისა...............: დ :დ :დ

კი არა  და

ჰხუხ

დავასრულო ბავშვიბაში მოგზაურობა

და

დავუბრუნდე დისლოკაციის ადგილს

კი არა და

დათარგვა თუ რაღაც არ ვიცი როგორ ხდება

და

ისთრე რომ ჩამოვწერო ნიკები

არ შეიძლება?

:უსერ:

უბრალოდ

მაინც

პერწკლი

Thursday, August 20, 2009


რა კარგია, რომ ახლა შენობაში ვარ

და

ვზივარ

და

ადგომა არ მჭირდება

ტორემ

გზაში რომ ვიყო

სადმე

უკვე წაქცეული ვიქნებოდი

კი არა და

წნევა მაქვს 

ააალბათ

40/20 ზე

ან არც

მთავარია, რომ

დედამიწის ღერძად ვარ აქმ წამს ქცეული

და

ყველაფერი ჩემს გარშემო ტრიალებს

ჰხუხ

ამოჩემებული სიზმარი:

ვწევარ უვიწროვეს ფიცარზე და არ ვარ დაბმული, 

ერთი მოძრაობა და გადმოვვარდები

ზღვის დონიდან

4ე7274274217107 მეტრზე

და

მთეეეეეეელი სისწრაფით მაბზრიალებს

ვინ

ღაც...

ჰხუხ

ყველა სიზმარი ახდენადია

და

აი....

ჰხუხ

ნეტავ ახა გული არ წამივიდეს

სირცხვილია სამახურში...

ნეტავ ახლა ვინმემ ყავა გადამისხას ძარღვებში

ცოტა ოდენი ენერგია

ხალხო

სუულ ცოტა ოდენი..

ენერგიის მათხოვარი

შემათხოვარი

შემ ვედრ ებ ელ ი

ჰხუხ

ვიცი, რომ უნდა ვიმოძრაპ

უნდა ვწერო

რომ არ გავითიშო

ბოდვაი საკვირველი

კი არა და

პრობლემა

მეგრიშასპრობლემება

ანუ რა არის მთავარი...

არ ვიცი, რამ იმმოქმედა როცა "გრიშა ანუ მთავარი" წავიკითხე პირველად 

(დოჩანაშვილია)

დიდი ხნის წინ იყო

და

ისე ვერ იმოქმედებდა

და ისე ვერ აღვიქვამდი როგორც ახლა

მაგრამ

ალბათ იმოქმედა

ნიკიც ხომ ამ მოთხრობიდან ავირჩიე...

ჰხუხ

წელიწადში

ან ტვეში

ან

კვირაში

ან

დღეში

მაინც

ადამიანი ერთსა და იმავე წერტილში ბრუნდება

ერთი და იგივე შეკითხვით

რისთვის?!

რა არის ის,

მ თ ა ვ ა რ ი

რისთვისაც

იტყვი

აი, ამისთვის........

რა არის???!!!!

ცხოვრება ეჭვია, სახელად "იქნებ ამისთვის?"

და

ცხოვრება პასუხია, "არა, ამისთვის არა, თუურმე..."

და

ცხოვრება ძებნაა, იპოვნო "რისთვის"

და

ცხოვრება იმედგაცრუებაა, "ვერ ნაპოვნის გამო"

და

ცხოვრება ნაპოვნის დაკარგვაა

ნაპოვნის გავლაა

და

ისევ და ისევ და ისევ

ყველაფერი გავლადია!

და

მთავარის პრობლემა!

რა არის მთავარი?

ის, რომ მთავარი არაფერია?

: |