Tuesday, September 23, 2014

"დიშელი"

ვზივარ და ვიცინი..
ხმამაღლა ვიცინი...  ძალიან ხმამაღლა ვიცინი...
მთეელი გულით და გონებით ვიცინი
არა, კი არ ვიცინი... ვხარხარებ...
აჰაჰჰხაჰჰაჰჰა
აი ასე.... ))

ვიცინი და ვფიქრობ, რა მაცინებს? ნუთუ მართლა რაიმე ნარკოტიკული საშუალება ურევია მაგ კრემებში?
ახლა მაგაზე ვიცინი... რა ნარკოტიკული... ჰხაჰხაჰხაჰ ))))

არა, უნდა დავწყნარდე და თავიდან მოვყვე
იქნებ არც არაფერია სასაცილო )))

მოკლედ ასე იყო ეს ამბავი

კომპანია დიშელის შესახებ პირველად 4-5 თვის წინ გავიგე, მეგობარმა დამილნკა ერთი ფრენდის პოსტი. ვიღაც ჩემთვის უცნობი გოგონა წერდა, მაგ კომპანიას უნდა ვუჩივლოვო, დედაჩემს ძალით ააღებინა კრედიტიო, ფრთხილად იყავით, თქვენც არ მოტყუვდეთო...
ვიფიქრე, კარგი, ფრთხილად ვიქნები... მაგრამ მაინც საოცარია, როგორ შეიძლება მოგატყუონ  ისე, რომ აზრად ვერ მოხვიდე რომ გატყუებენთქო...

მერე კომპანიის სახელიც დამავიწყდა და ეს ამბავიც, მაგრამ დაახლოებით ერთი თვის წინ ზუსტად იგივე ისტორია მოყვა უკვე ჩემმა  ფრენდმა... წერდა, მომატყუესო.. აი მისგან ნამდვილად არ ველოდი, რომ შეიძლება მოტყუებულიყო..
ოო, მაშინ უკვე ძალიან დავინტერესდი ამ კომპანიით.. მართლა საოცარია, როგორ შეიძლება ადამიანს ხელი მოაწერინო დოკუმენტზე დაძალებით... ვინატრე, ნეტავ მეც დამირეკონ, მინდა საკუთარ თავზე გამოვცადო ეს ყველაფერითქო და აი კვირას გაისმა  ჩემს ტელეფონზე ზარი... კომპანია დიშელიდან მირეკავდნენ...

ზუსტად 3 ჯერ დამირეკა ერთი და იგივე გოგონამ და ზუსტად 3 ჯერვე ერთი და იგივე ტექსტი შეუცდომლად, ერთსა და იმავე სიტყვებზე აქცენტით, ერთი და იგივე ტემბრით გამიმეორა... დავეჭვდი, რომ რობოტი რეკავდა და კიდევ უფრო დავინტრიგდი...
ნუ მერე უკვე იმდენი ამბავი მომიყვნენ ამ კომპანიის შესახენ, რომ ზუსტად ვიცოდი არ მოვტყუვდებოდი...
თუმცა, აქ მოტყუება/არ მოტყუება არ იყო მთავარი... მინდოდა საკუთარი თვალით მენახა და საკუთარ თავზე გამომეცადა ეს მორალური ზეწოლა, რაზეც ამდენი ადამიანი ყვება....

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, დღეს 7ის ნახევარზე მივადექი კომპანია "დიშელს".. მანამდე კაფეში დავჯექი, გემრიელი ყავა და ბრაუნი შევუკვეთე.... მოკლედ განწყობა შევვიქმენი :D
დიშელი მდებარეობს კინო ამირანის წინ.... მე-4 სართულზე...  გარემო იყო ზუსტად ისეთი როგორსაც მოველოდი.. წყნარი მუსიკა... იასამნისფერი კედლები,.. ბრჭყვიალა მაგიდა თავისზე უფრო ბრჭვიალა და ძალით გაღიმებული რეგისტრატორებით...
არ მეგონა ჩემ გარდა ამდენი ადამიანი თუ იქნებოდა დაბარებული ე.წ. უფასო სეანსზე...

მივაწოდე რეგისტრატორს პირადობა, რომელშიც, იმის მიუხედავად რომ საკმაოდ შელახულია (პირადობა რომ ტაო ბანკის ოპერატორმა შემიჭამა მაგაზე რომ დავბლოგე ოდესღაც? არა? კაი, მერე იყოს) შავით თეთრზე ეწერა : ხათუნა კვახაძე.

მოკლედ, ვსხედვართ მოსაცდელში მე და 3-4 სხვადასხვა ასაკის და რჯულის ადამიანი და ამ დროს გამოდის კბილებამდე გაღიმებული კონსულტანტი გოგონა და ამბობს, " რომელი ბრძანდებით ქალბატონი ნონა?"  ოო... ანუ ჩემ წინ ჯერ სხვა ადამიანს უნდა მოემსახურნონ -  ვიფიქრე მე და გავბრაზდი.. ეგრე ძალიანაც არ მაინტერესებს ეს კომპანია, რომ ამდენ ხანს ველოდოთქო... კონსულტანტი კი არ ჩერდება "რომელი ბრძანდებით ქალბატონი ნონა?? როგორ , არცერთი??  კი მაგრამ ქალბატონი ნონა კვახაძე  არ მობრძანდა??"
ნონა კვახაძეოო... ო ლა ლაა ))))))) წამოვდექი ახარხარებული... კვახაძე ვარ, მაგრამ ნონა ნამდვილად არათქო....  ასე სიცილით შევედი კაბინეტში და რას ვხედავ.. ერთ პატარა ვარდისფურცლებით მოფენილ მოთახში დაფაზე ცარცით წერია " კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ქალბატონო ნონა კვახაძე" )))) აი მანდ უკვე ვეღარ შევიკავე თავი...  მთელი დაგროვილი ემოცია სიცილად წამოვიდა ))) ნონა ნონა ნონა აჰხაჰხჰაჰა... ხათუნა არ მეყოფოდა? ახლა ნონა ))))

ნუ კაი, დავივიწყოთ ნონა ))) და აქ დაიწყო ყველაზე საოცარი... მაუგლიში ის ეპიზოდი ჰხომ გახსოვთ, გველი რომ თვალებით აჯადოვებს მაუგლის... პატარა ლამაზი გოგო იყო ეს კონსულტანტი, აი ისეთი რომ დაჯდები და "ჰხოოდა გოგო რას გიყვებოდი"-ს  სტილში რომ მოგინდება საუბარი და ამ დროს ეგ გოგონა ჩაირთო და არ ჩერდება,... ყვება გადაზეპირებულ ტექსტს.. ზუსტად რომ იცის სად უნდა იყოს მძიმე და სად წერტილი... ვხვდები რომ ვერ ვუსმენ, ვერც ვუყურებ.. ვათვალიერებ ოთახს, ნეტავ კამერა ხომ არ აყენია სადმე? თუ კამერა არ არის და არავინ უსმენს, რა აიძულებს ამ გოგოს ასე ისაუბროს???  ხვდება, რომ არ ვუსმენ და ჩერდება "ქალბატონო ხათუნა, რა ლამაზი თვალები გაქვთ" )))0 ნუ ეს უკვე მეტისმეტია, ვიცინი... ხვდება რომ დამაბრუნა ოთახში გონებით და აგრძელებს ისევ გაზეპირებულ ფრაზას... ოჰ, ღმერთო ჩემო -  ვფიქრობ, ნეტავ სად ჩაუტარეს ამ გოგოს ტრენინგი მომსახურების დარგში... როგორი ხელოვნურია ეს ყველაფერი... აი თურმე რითი ებმევა ამდენი ხალხი, როგორი საწყლები ვართ, როგორ არ ვართ მიჩვეული ნორმალურ მომსახურებას... ისე გვიკვირს, რომ ყველაფერზე ვთანხმდებით  -  მოკლედ, ჩემ ფიქრებში ვარ...

მერე მე ვყვები ჩემს შესახებ. ვეუბნები, რომ ზოგადად ალერგიული ვარ, მაგრამ  ძირითადად მედიკამენტებზე... მიტარებს ანტიალერგიულ სინჯს ყოველი შემთხვევისათვის... ვწყნარდები...

ამავდრულად მიტარებენ სახის კანზე რაღაც გამოკვლევებს სახის კანის ტიპის დასადგენად.. წინასწარ ვარ გაფრთხილებული, რომ საშინელებებს მეტყვიან.. ამიტომ არ ვრეაგირებ მათ კომენტარებზე...

სანამ ამ გამოკვლევას მიტარებდნენ, ჩემი კონსულტანტი გოგონა ოთახში გაპარულა და  "ნონა" -ს ნაცვლად ხათო დაურეწერია ))))  კიდევ ეს მინდოდა?? ისევ ვიცინი )))))

ამ დროს დაიწყო ძირითადი პროცედურა... სახის ნახევარზე მისვამენ N რაოდენობის კრემებს და თითოეულის წასმისას  კონსულტანტი კითხულობს" გრძნობთ შედეგს??" "მოგწონთ"?? " ხომ მშვენიერია?? " ვიცი, რომ ამ ყველაფრის დასრულების შემდეგ დაიწყება მთავარი.,.. იყიდე დეიდა ჩვენი პროდუქცია, შენი ლამაზი თვალების ჭირიმე,... დაღლილი ვარ და ძალიან მეზარება...
კონსულტანტი კი არ ჩერდება: ჩვვენი პროდუქცია დამზადებულია ბრინჯის მტვერზე... ჩვენს პროდუქციაში არ შედის არაფერი ის , რაც სხვაში... შენ გახდები 7 წლით უფრო ახალგაზრდა და აღარასდროს დაბერდები  ... ომგ... რატომღაც შიმშილის თამაშები მახსენდება.. აი ის მკერავდიზაინერი გოგო რომაა...  რამ გაარობოტოა ეს გოგო , ვფიქრობ...

აი ახლა კი შედეგი - მეუბნება -  ჩაიხედე სარკეში, შენი სახის მარჯვენა ნაწილი 10 წლით ახალგაზრდაა, ვიდრე მარცხენა   -  ისეთი აღტაცებით საუბრობს, რომ ერთი სული მაქვს სარკეში ჩავიხედო
მაწვდის სარკეს
ვიხედები
და
ლალააააა
ნანანნანააააააა

 ეს იყო იმ შოკთაგანი, რომლის მსგავსიც არასდროს გამომიცდია!

სარკიდან მიყურებს  რაღაც სახის მაგვარი, რომლის ერთი ნაწილი ისეთი შესიებულია, რომ თვალი არ უჩანს... სახე მთლიანად დაფარული მაქვს დიდი წითელი ლაქებით! მექანიკურად ხელს ვიდებ სახის იმ მონაკვეთზე , რომელზეც ამდენი რაღაც წამისვეს.. ვხვდები, რომ მგრძნობელობა ნული..... მხოლოდ დაბუჟებას ვგრძნობ.. და კიდევ იმას, რომ თვალი თანდათან უფრო  იკარგება ..

და ამ დროს

კონსულტანტის  ბედნიერი ხმა

"გრძნობთ განსხვავებას მარჯვენა და მარცხენა მხარეს შორის? "

ნერწყვს ვყლაპავ, ძალას ვიკრებ და ვამბობ

"კი, ვგრძნობ... ვგრძნობ, რომ საშინელი ალერგია მაქვს და  ვგრძნობ, რომ სასწრაფოდ უნდა დამალევინოთ რაიმე ანტიალერგიული, თორემ გავითიშები...."

ბედნიერი რობოტის სახე თანდათან ადამიანის სახეს ემსგავსება. მეც შევნიშნე და მეგონა მეჩვენებოდაო )) მერე ყვირის და მორბიან ვიღაცეები )))) ყველა ერთად წყლით მბანს სახეს და ყველა ერთად გაჰკივის რაღაცას )))))



ბუნდოვნად ჩამესმის ხმები:
"კარგად ხარ?
"გაგიარა??"

ეს გოგო ყურში მეუბნება, რომ წამოდი საპირფარეშოში ჩამობიანე კარგად სახე წყლით, ეს კრემები არ გინდა, თან იქ კამერა არ დგასო... კამერა? აი თურმე  რატომ იყო ეს გოგო რობოტი...  თავს ძალა დავატანე და მაინც მიმოვიხედე ოთახში კამერის დასანახად... არსაიდან ჩანდა... არც ნიშანი... მდაჰ..... ჩუმად გვითვალთვალებენ , ვიფიქრე,,, ))

ნუ რა თქმა უნდა არავის არაფრის ყიდვა არ შემოუთავაზებია


ჩემი მომზადებული ტექსტი, რომ არა გმადლობთ, რამდენიც არ უნდა მეხვეწოთ, თქვენს პროდუქციას ვერ ვიყიდი,  წყალში ჩამეყარა...


რა უნდა მექნა?
ვიცინე
ძალიან ბევრი ვიცინე
ძალიან ძალიან ძალიან ბევრი ვიცინე ))))

ლიპტში  ქალი მხვდება: მეუბნება, რომ უბედნიერესია... რომ  რა თქმა უნდა ხელი მოაწერა კრედიტს, რომ აწი აღარასდროს დაბერდება...

ვუღიმი )) აბა რა უნდა ვუთხრა ? ))
კი, ქალბატონო, კი... აუცილებლად გაახალგაზრდავდებით ))



 პ.ს. წამოსვლისას აფთიაქში შეევედი და პირველად ვნახე ფარმაცევტი ბიჭი :D
შემომხედა
მიყურა,
მიყურა  და   -
"ანტიალერგიული გინდათ  ალბათ ჰხომო? )))


ყველაზე ძლიერმოქმედი ანტიალერგიული საშუალება მომცა
დალევ თუ არა , გაითიშებიო
ჰხოდა აი ვგრძნობ, რომ ვითიშები
სახე ისევ შესიებული მაქვს..
ნეტავ რომ გავიღვიძებ  როგორ ვიქნები
ფიქრის თავი არ მაქვს,
წამალი მოქმედებას იწყებს
ვიძინებ

დასასრული


))))




Tuesday, April 15, 2014

:)

 დედამიწაზე რამდენი მწერალიც არსებობს ალბათ იმდენი ტიპის წიგნი მოიპოვება, მაგრამ დღეს უეცრად ჩემმა წაკითხულმა წიგნებმა ერთმანეთს წესრიგისკენ მოუწოდეს და რამდენიმე ჯგუფში გადანაწილდნენ

ჯგუფი N1:

წიგნები, რომელთა გადაშლისთანავე უეცრად ამ წიგნში აღმოჩნდები და შენც ერთ-ერთი პერსონაჟი ხარ, დროსა და სივრცეში მოგზაურობ და ყველგან ხარ, გარდა იმისა, სადაც რეალურად ხარ ( მაგ: "სოფის სამყარო", "ჰობიტი")


ჯგუფი N2

წიგნები, რომელთა გადაშლისთანავე სიუჟეტი სიტყვებად წიგნიდან ამოდის და თავს გეხვევა და გბოჭავს, იმ ადგილზე გტოვებს გაქვავებულს, სადაც კითხვა დაიწყე და მედიტაციის პროცესში გამყოფებს წიგნის სრულ ამოწურვამდე 
(მაგ: "უიმედოთა ქალაქი", "უძილობა"...)

ჯგუფი N3

წიგნები, რომლებიც წიგნი კი არა, შენი ფიქრებია.. წიგნს კი არ კითხულობ, უბრალოდ ფიქრობ... როგორც წესი, ასეთი წიგნიფიქრები თუ წაკითხვაფიქრისთანავე არ დაასრულე, მერე მიბრუნება რთულია, როგორც შეწყვეტილი ფიქრების  შუიდან გაგრძელება.... (მაგ:"მისტერიები", "ჯადოსნური მთა"....)

ჯგუფი N4

წიგნები, რომლებიც შენზეა... მნიშვნელობა არ აქვს ეს "შენ" წიგნში ქალია, კაცი, ცხოველი თუ ფრინველი... უბრალოდ შენზეა... და "შენ" ამ შენს ისტორიას ისმენ/კითხულობ სხვისგან მოთხრობილს და გიკვირს რომ ვიღაც სხვა ასე კარგად გიცნობს ან არ გიცნობს...  (მაგ: "ყოფიერების აუტანელი სიმსუბუქე", "უცხო".....)

ჯგუფი N5

წიგნები, რომლებსაც კითხულობ და გრძნობ, რომ ძალიან მოგწონს ან ძალიან არ მოგწონს... გამხიარულებს, გაკეთილშობილებს, ნერვებს გიშლის, გატირებს, გაბრაზებს, დროს გაკარგვინებს... მოკლედ, იძულებულს გხდის მასზე იფიქრო და რაღაც დამოკიდებულება შეიქმნა, ცუდი/კარგი მნიშვნელობა არ აქვს......... (მაგ: "დეიდა ხულიოთი დაწყებული "99 ფრანკით დამთავრებული)

და  ბოლოს წიგნები, რომლებიც ვერანაირ ჯგუფში ვერ თავსდებიან თავიანი რაოდენობიდან და შინაარსიდან გამომდინარე.... წიგნები, რომლებიც მილიარდობით არიან და რომლებსაც თავაუღებლივ კითხულობ ბოლომდე ან პირველივე გვერდის წაკითხვისთანავე გბეზრდებიან და გვერდით აგდებ... წიგნები, რომელთა არც სახელი გამახსოვრდება, არც ავტორი, არც პირველი და მეასე ხარისხოვანი პერსონაჟი... წიგნები, რომლებიც არ გახსოვს სად შეიძინე ან ვინ გაჩუქა ან სად კითხულობდი, ან კითხულობდი თუ არა, ან როგორ დასრულდა,  ან როგორ დაიწყო, 

მაგრამ ყოველ დღეს, თითქმის ყოველ საათს და ყოველ წუთს, ჩვეულებრივ ბანალურ, არაფრით გამორჩეულ წუთს თუ იმ მომენტში, რომელიც არასდროს დაგავიწყდება, თავს გახსენებენ პატარა ფრაზებად თუ უმცირეს ამონარიდებად  და შენ ასეთ წუთებში წამით ჩერდები, თითქოს რაღაცის გახსენება გინდა, თითქოს სუნსაც გრძნობ იმ ფრაზების რასაც კითხულობდი  და მერე  ამბობ : " აუუ, აი ერთ წიგნში, არ მახსოვს რა ერქვა და რა ხდებოდა, მაგრამ იქ იყო ზუსტად ასეთი შემთხვევა, რომ............."


უკვალოდ არაფერი ქრება

არც წიგნი
არც სიტყვა
და არც მალაიზიის თვითმფრინავი თავისი მგზავრებით :)





Tuesday, January 28, 2014

...

5-6 წლის  ვიყავი აფაზეთის ომი რომ დაიწყო
დაიწყო და არ დამთავრდა..
ნუ მაშინ ასე მეგონა,
პრინციპში ახლაც...
ჰხო, 5-6 წლის ვიყავი  და ერთ დღეს ტელევზორში, მორიგი საომარი კადრების ყურებისას, ერთ ჩემი ასაკის გოგოს მოვკარი თვალი...
თხელი ქურთუკით მობუზული იდგა ტყეში, ყინავდა და თავზე ათოვდა...
5-6 წლის ვიყავი, მაგრამ უკვე ვიცოდი, რომ იმ ტყიდან, იმ ყინვასა და იმ თოვლში ბევრი ცოცხალი ვეღარ გამოდიოდა...
ანუ შესაძლოა, გოგონა, რომელიც ჩემხელა იყო და ძალიან მგავდა ( რატომღაც ასე ვიფიქრე) , ვერ გადარჩენილიყო ...
იმ ღამეს ადრე დავწექი, კედლისკენ გადავბრუნდი, საბანი გადავიფარე და დავიწყე ფიქრი, სახელწოდებით  : " როგორ უნდა გადარჩე"...
ჰხოდა აქვე იმასაც ვიტყვი, რომ ჩემს ფიქრებს ერთი თავისებურება ახასიათებს, ვფიქრობ, ვფიქრობ, ვფიქრობ და უცბაშად აღმოვაჩენ, რომ კი არ ვფიქრობ, ვოცნებობ... ჰხო, რაღაც შუალედური ფიქრსა და ოცნებას შორის ...
მაშინაც ასე მოხდა, დავიწყე ფიქროცნება: ვითომ მე ვარ ის გოგო, თხელი ქურთუკით, ტყეში, ცივა და ყინავს და თავზე მათოვს..
როგორ უნდა გადავრჩე,
 როგორ როგორ როგორ...
და მოვიფიქრე....
თმები უნდა შემოვიხვიო სახეზე, რომ არ მომეყინოსმეთქი..,
ვიფიქრე და გადავრჩი ჩემს ფიქრ-ოცნებაში
რა გასაკვირია
სულ რაღაც 5-6 წლის ვიყავი....

მერე იყო და მიწისძვრა მოხდა
სკოლაში მივდიოდი და არ გამიშვეს, შეეშინდათ სკოლა თავზე არ დამხობოდა...
ღამე მაღვიძებდნენ და ეზოში მიმარბენინებდნენ...
მახსოვს, მიკვირდა, რატომ შესცქეროდა ყველა ცას მაშინ, როცა მიწა იძროდა, ცა კი არა,....

ჰხოდა მაშინ გავაგრძელე ჩემი თამაში: როგორ უნდა გადავრჩე...
ვთქვათ, ჩვენი საყვარელი სახლი თავზე ჩამოგვენგრა
ვთქვათ, ტყეში გავიხიზნეთ საცხოვრებლად...
ვთქვათ, ცუდი ამინდია და ჩვენ არაფერი გაგვაჩნია, რომ თავი შევაფაროთ...
როგორ უნდა გადავრჩეთ...
მაშინაც ვიფიქრე, ვიფიქრე, ვიფიქრე და
ჩემმა ფიქრებმა ისევ ოცნება შვა,
ოცნებამ კი ტყეში გამოქვაბული,
რომელშიც შევედი და გადავრჩი
მეც
და
მთელი ჩემი ოჯახიც...

მერე წლები გადიოდა და საფიქრალ - გადასარჩენი ისტორიებიც უფრო და უფრო მოხშირდა
როგორ  უნდა "გადავრჩე" თუ მასწავლებელმა ის გაკვეთილი მკითხა, რომელიც არ ვიცი
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ გამოცდაზე ის საკითხი შემხვდა, რომელიც არ მისწავლია
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ სამსახური ვერ ვიშოვე
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ ლაშქრობისას ხრამში გადავიჩეხე
როგორ უნდა "გადავრჩე"
როგორ
როგორ
როგორ
და თითქმის ყველა დაბრკოლება შემომეფიქრშემომეოცნება
და
თითქმის ყველა გასაჭირს  გადავურჩი
ყველა შემთხვევიდან ვიპოვნე გამოსავალი....

და ახლა ვზივარ და ვფიქრობ,
რომ
მთავარი გამომრჩა...
მთავარი დამავიწყდა....

როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა საფრთხე არსაიდანაა
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა არაფერი მემუქრება
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა გადარჩენილი ვარ

როგორ გადავურჩე ჩვეულებრივ, დინჯ, დუნე ცხოვრებას
როგორ
როგორ
როგორ....