Thursday, March 24, 2011

უყტდცჯკჯლმნტა


ერთ დღეს მე და ჩემმა თავმა ვიჩხუბეთ
ჰხო ავდექით და ვიჩხუბეთ
თან ძალიან ძალიან ძალიან
დაუნდობლად
ვიჩხუბეთ
და
გაგიკვირდება და მოვერიე...
მეც გამიკვირდა
რადგან აქამდე როგორც წესი, ჩემი თავი მეორეოდა
და
მერე იჯდა მთელ დღეს და მიკითხავდა დემაგოგიურ ლექციებს
და
მეუბნებოდა, რომ ისაო...
შენ ისაო და ესაო
და
იმდენჯერ მითხრა
იმდენჯერ
იმდენჯერ
იმდენჯერ
და ისე დამაჯერა, რომ მე მას ვერასდროს მოვერეოდი
რომ
ერთ დღესაც გავბრაზდი და
დავუწყე ჩხუბი
და
ვიჩხუბეთ, ვიჩხუბეთ, ვიჩხუბეთ
და
მოვერიე...
ჰხოდა ერთ ხანს კი დამყავდა მერე ხელში აყვანილი ჩემი თავი
მაგრამ
სადამდე უნდა მეტარებინა
მეც ხომ ადამიანი ვარ
დავიღალე
არადა უკვე არაფერში მჭირდებოდა
და
გამოგიტყდებით და ისა...
ავდექი და გადავაგდე..
აბა მაინც ნერვებს მიშლიდა და რა უნდა მექნა ვაჰხთ...
არა კი არ გადავაგდე
მე მოვდიოდი ერთ დღეს
აც
და
მივხვდი რომ აღარ შემეძლო ჩემი თავის ხელში აყვანა და ტარება
და
დავსვი უცხო ქუჩის უცხო კუთხეში და მივატოვე..
ჰხოდა უნდა გითხრათ რომ დავისვენე..
რა კარგი ყოფილა
ვიღაცა რომ ტვინს არ გიბურღავს განუწყვეტლივ
ამოვისუნთქე ძლივს
და
ასე ამოსუნთქული დავდივარ აგერ უკვე რა ხანია
მაგრამ ისა...
არ ვიცი რატომ და რისთვის, მაგრამ
უცბაშად
დღეს მომენატრა...
დღეს კი არა პრინციპში უკვე დიდი ხანია
მაგრამ მაგას ხომ არ ვიტყოდი
მომენატრა ჩემი მიტოვებული თავი მეთქი,
მაგრამ\
მერე ძალიან რომ შEმაწუხა ამ მოენატრებამ,
ჯანდაბას მეთქი, რაც არის არის...
ამ ერთხელ მინც ვნახავმეთქი
და
მოვძებნე
და ვიპოვნე
და
გაბუტულია...
ხმას არ მცემს... :\
არა, კი არ ვადანაშაულებ, მაგის ადგილას მეც ასე მოვიქცეოდი
უბრალოდ ისა....
ყველაზე ცუდი ისაა, რომ მეც არ ვიცი რაზე ველაპარაკო...
აი უკვე ორი დღეს ვზივარ და შევყურებ და ველოდები როდის იტყვის რამეს..
ლაპარაკი კიდევ, იცოცხლე, უყვარს...
ჰხოდა მითუმეტეს მიკვირს როგორ სძლებს ამდენ საათს ჩუმად...

არადა დრო იყო, ხელს ჩავჭიდებდი ჰხოლმდე და ვასეირნებდი და ვაბოდიალებდი ჰხან სად ჰხან სად
მომენატრა....
და იძულებული ვარ
ისევ მე ვუთხრა პირველი
თავო ჩემო
შემირიგდი
და
მეჩემთავმეგობრე რა...

შენ ჰხომ არ იცი, რამდენი ამბავი დამიგროვდა მოსაყოლი....


Tuesday, March 15, 2011

აჯსჯასჯა;


აუჰხთ და
იქნებ იმ ათასობით ადამიანიდან
ერთს მაინც ეძინა და კარგ სიზმარს ხედავდა როცა მიწისძვრა მოხდა
და
ვერც კი მოასწრო გაღვიძება და ისე დაიღუპა...
და
იქნებ ერთი ყავას სვამდა ნახევრად მძინარე და გაღვიძება ეზარებოდა
და
მაგ დროს დაიღუპა
და
შეიძლება ერთი სახლიდან გადიდოდა და კარს კეტავდა და არაფერზე ფიქრობდა
როცა დაიღუპა
და
ალბათ ერთი მაინც იჯდა ლიპტში და ელოდებოდა როდის გაიღებოდა კარები
უცბაშად მიწა რომ იძრა და დაიღუპა
და
ვინ იცის, იქნებ ერთი ფიქრობდა რომ მივალ სამსახურში
ამ საქმეს გავაკეთებ
და
ყველაფერი კარგად იქნება ამის შემდეგ ო და უცბაშად დაიღუპა
და
იქნებ ვიღაცას გული ატკინეს და ტიროდა და ამბობდა ნეტავ მიწა გაიპოს და თან ჩამიტანოს
და
უეცრად მიწა გაიპო და თან ჩაიტანა
და
ორს თუ არა სამს მაინც ჰხომ ჰხონდა დაბდდღე და იქნებ ტორტსაც კი აქრობდა
და
თან სურვილს უთქვამდა
და
უცებ დაიღუპა
და
ალბათ ვიღაც ვიღაცას სიყვარულს უხსნიდა
და
უეცრად დაიღუპა
და ალბათ ვიღაც მშობიარობდა კიდეც იმ დროს
და
ვიღაც ფიქრობდა ნეტავ ასე უმიზეზოდ საშინელ ხასიათზე რატომ ვარ ო
და
კიდევ ვიღაც გეგმებს აწყობდა
და
ვიღაც ფიქრობდა, ნეტავ გავიგო რისთვის ვცოცხლობ ო
და
ვიღაც გენიოსი იყო და ჯერ მხოლოდ იმან იცოდა რომ გენიოსი იყო
და
იქნებ ვიღაცა კიბოს წამალსაც გამოიგონდა ა და თქმა ვერ მოასწრო
და
ერთი მაინც ხომ პოსტავდა ბლოგზე იმ მომენტში
და
გამოქვეყნება არ დასცალდა
და
ვინ იცის
რა იცის
არავინ არაფერი იცის...

ყველაფერი იქნებობითაა


კი არა და

დაღუპულთა სულები დათარეშობენ ჩემს სივრცეში
და
ყველა თავის ამბავს მიყვება
თავიდან ვერ ვიშორებ.....

: \


ნეტავ როგორი იქნება ბოლო წუთი
ნეტავ როგორი




Saturday, March 12, 2011

დსკდადკა;


მახსოვს, როგორ მინდოდა ჰხოლმე ჩემს სახლში ბევრი ხალხი მოსულიყო..
მთელ მეზობლებს ჩვენს სახლში მოეყარა თავი
დიდი-პატარა, ყველა ჩვენთან ყოფილიყო..
ძალიან მინდოდა
ძალიან ძალიან
დავხუჭავდი თვალებს და ვიგონებდი ათას ამბავს, როგორ შეიძლება შემომეტყუებინა ჩემს სახლში ბევრი ხალხი...
ჰხოდა ერთხელ ბაბუა კი არა და პაპა გარდაიცვალა....
უეცრად
დილით ცუდად გახდა და საღამოს 19:40 წუთზე გარდაიცვალა..
და მახსოვს როგორ მოიყარა თავი მთელმა სამეზობლომ ჩემს სახლში..
ყველა მოვიდა
ვიზეც და რაზეც მიცნებია მაშინდელი 12 წლის ცხოვრების განმავლობაში
და
მახსოვს ჩემი რეაქცია,
ჩემი დიდიდიდი სურვილი, რომ ოღონდ ყველაფერი ისევ ისე ყოფილიყო როგორც წინა დღით,
ოღონდ პაპა ისევ ცოცხალი ყოფილიყო
ოღონდ ეს ამდენი ხალხი გამქრალიყო ჩემი სახლიდან
და
ის 19;40 საათი ისეთივე 19;40 საათი ყოფილიყო
როგორც წინა დღეს
და
როგორც კიდევ იმის წინა დღეს
და
კიდევ იმის წინა დღეს....



კიდევ ის მახსოვს, რომ ყოველ დღე
კი არა და დღეში 40939483 ჯერ ელ.ფოსტის შემოწმებისას ყოჰოო ზე დღის ნიუსი ჩნდებოდა....
ჩნდებოდა რა, დღესაც ჩნდება...
რომ
ობამა შეხვდა პუტინს
და
ამერიკაში ახალი მაკდონალდსი გაიხსნა
და
ლონდონში წვიმს
და
პარიზში ცხელა...
და აი ყოველ წუთას, ფოსტაზე შესვლისას და ამ ნიუსების დათვალირებისას
გულში უეცრად გამიელვებდა ჰხოლმე
რომ
რა იქნება, ერთხელაც საქართველოზე ეწეროს რამე
რა იქნება, მსოფლიო იცნობდეს საქართველოს
რა იქნება, გერმანიისთვის ნაცნობი და არანეტავესრომელკონტინენტზემდებარეობს ქვეყანა ვიყოთ...
და მერე მახსოვს ომის დროს, რაჭიდან ჩამოსულმა პირველი მაილ შევამოწმე და დღის ნიუსებში საქართველო დავინახე მთავარ ადგილას...
მეორე დღესაც
მესამე დღესაც
და
როგორც მაშინ, 12 წლის ასაკში,
რას არ დავთმობდი, რომ ოღონდ აც ყველაფერი ისევ ისე მიწყნარებულიყო
და
გათავისადგილასდაბრუნებულიყო
როგორც
ეს აგვისტომდე და ომამდე იყო...

ჰხოდა რატომ შემომახსენდა ეს ყველაფერი...
რა ხანია ვფიქრობ რომ სამყარომ მიიძინა
რომ
აღარაფერი ხდება საინტერესო
ისეთი, რომ ჩემი ყურადღება არა მარტო მიიპყროს, დაიტოვოს კიდევაც თავისთან....
და ახლა
იაპონიის კადრების შემხედვარე
როგორც მაშინ და კიდევ როგორც მაშინ
ფიქრებში დროის მანქანას ვიგონებ
და
უკან ვაბრუნებ, რომ ყველაფერი ისე არ იყოს როგორც არის....
..


ჰხათო, რით ვერ ისწავლე, დააკონკრეტე ჰხოლმე სურვილები ვაჰთ...
თორემ უკვე მეშინია
საკუთარი
20ნებების
რადგან
ისინი
უკვე
ყოველ ფეხის ნაბიჯზე რეალურდებიან


:შ