Tuesday, December 17, 2013

ეწრწ

მიყვარს დეკემბერი..
არა, ნოემბერიც მიყვარს, აგვისტოც, თებერვალიც და მარტიც და მაისი ხომ მიყვარს და მიყვარს, მაგრამ დეკემბერი რამდენიმე მიზეზის გამო გამოვყავ-გამოვაცალკევე

პირველი იმიტომ, რომ ახლა დეკემბერია და ივლისი მიყვარს მეთქი რომ დამეწერა, არადამაჯერებელბლური იქნებოდა..

მეორე იმიტომ, რომ გინდათ თუ არ გინდათ, წელსაც დეკემბრის ბოლოს მოდის ახალი წელი და მთელი თვე გულის თუ სულის კუთხე-კუნჭულებში სულ გახსენდება, რომ მოვა.. აბა სად წავა... მოვა და მოიტანს....

და მესამე  -  დეკემბერში განსაკუთრებით მისი შემჯამებლური ბუნება-ხასიათი მიყვარს :)

ახლა არ იკითხოთ, ეს რა არისო...
კაი, თუ მაინც იკითხავთ, მაშინ გიპასუხებთ: რა არის და ეს არის "საუკეთესო" :)
ჰხო, საუკეთესო..
"წლის საუკეთესო ფოტოები"
"წლის საუკეტესო მომენტები"
"წლის საუკეთესო სიმღერები"
ფილმები
ანიმაციები
ნახატები
რეკლამა
იუმორი
ესა
ისა...
მიყვარს ყველაფერი საუკეთესო
ანუ
ადამიანი ვარ :)

ჰხო, გაგიკვირდებათ და.. ადამიანი ვარ.. რომელსაც, უყვარს "საუკეთესო" აბა თუ იცით რატომ? იმიტომ, რომ საუკეთესო სხვებისგან გამორჩეულს  ნიშნავს, განსხვავებულს.. როგორც ნაცრისფერში მწუანეს, როგორც უდაბნოში ხეს და როგორც კიდევ ბევრი მაგალითის მოყვანა რომ შეიძლება და მე რომ მეზარება მოფიქრება, იმას :) :)და გამორჩეული რატომღა გვიყვარს? იმიტომ რომ ერთ დღესაც თუ ღამესაც, რომ დაჯდები და დაფიქრდები, ნეტავ 2012 წლის 17 დეკემბერს ამ დროს რა ხდებოდაო და გაიხსენებ რაც ხდებოდა, ის გაგახსენდება, რაც ყველაზე გამორჩეული იყო ამ დღეს.. ისეთი გამორჩეული, რომ შენი მეხსიერების ხვეულებში აღიბეჭდა და აგერ უკვე ერთი წლის მერეც გახსოვს, რაც იმას ნიშნავს რომ ორი წლის მერეც გეხსომება, ათისაც ანუ სამუდამოდ...

ზოგჯერ არ ფიქრობთ, რომ ადამიანი დედამიწის მაკეტის საფუძველზეა შექმნილი? ზოგჯერ.. ყოველთვის კი არა...
მერე რა რომ დედამიწა მრგვალია და ადამიანი მრავალწახნაგოვანი...
სამაგიეროდ, ერთს მზე ჰყავს და მეორეს გული
დილით, თვალებს ახელ ანუ თენდები და მზე ამოდის და გულიც იწყებს ბაგა-ბუგს და ყოველ დილით მთელი დღე ანუ მთელი ცხოვრება წინაა და გულით გჯერა, რომ დღეს.. აი სწორედ დღეს იქნება, ის რაც იქნება , ანუ სულ მზე და სულ გული და მერე ამ ფიქრებში მზეც ჩადის და გულიც მშვიდდება და მერე ფორიაქდება და შავი ღრუბელივით სევდამაც იცის ხოლმე შემოწოლა.. მარა გულის სიღრმეში, მაინც იცი რომ მზე ამოვა ანუ გათენდება და წრეზე იბრუნებ მანამ, სანამ დედამიწის მექანიზმი შენში ღრმადაა გასისხლძვალკანხორცებული.. და ზოგჯერ ისეთი გლობალურმასშტაბური ხდები, რომ მთელი წელი ხარ, თავისი ორივე დროით და არ დაგმართნიათ, რომ შუა აგვისტოში, სიცხე-პაპანაქებაში ზედმეტი მზით გათანგულს უცებ გიგრძვნია, რომ დეკემბერში ხარ ან იანვარში ან ოქტომბერში ან...

ზოგჯერ გრძნობ, რომ უნდა შეწყვიტო
აი ასე
შუა გზაზე
სიტყვის დაღმართში

მერე რა
ანუ
ზოგჯერ უბრალოდ ადრე ღამდება


Saturday, October 26, 2013

ცად

" აი იცი როგორი ხარ? როგორი და.. დაფიქრდა - როგორი და, აი არასდროს რომ წავა პარიზში ისეთი"- ასე ჩემმა ყოფილმა თანამშრომელმა დამახასიათა ერთდროს :) ახლა 2013 წლის 9 ოქტომბერია.. 8 საათი სრულდება . თვითმფრინავში ვზივარ და მივფრინავ. ჰხო, სწორედაც რომ პარიზში და რატომღაც მიწიდან ამდენი მეტრის მოშორებით მაინცდამაიინც ეს სიტყვები მახსენდება "შენ ისეთი ხარ, პარიზში რომ არასოდეს წავა..." არადა მივდივარ, მივდივარ და რას მივდივარ.. სულ ფრენა-ფრენით :) "აი მე იცი როგორი ვარ? - ვეუბნები ჩემს თავს - როგორი და... როგორი დაა.. პარიზშიც რომ წავალ, იქ რომ ბერლინი მომენატრება და ბერლინიდან ამსტერდამში რომ წავალ და იქიდან ნეპალშიც რომ წავა და ნეპალიდან ყირგიზეთში და ყირგიზეთიდან არგენტინაში და ყველგან და ყველგან და ყველგან.. აი იცი როგორი ვარ? როგორი და..." უცნაურია, როცა ცაში ხარ და აცნობიერებ რომ მიწისა ხარ... უცნაურია.. დედაო მიწავ, ძალიან გთხოვ, ნუ პატარავდები ჰხოლმე როცა ცაში ვარ, თორემ ძალიან მრცვენია :) -

Saturday, September 7, 2013

:)

გასაღები გადავატრიალე. ჯერ ტორმუზს ავუშვი ფრთხილად ფეხი, შემდეგ ნელნელა კონუსს.. მანქანა დაიძრა ჰხუხ.. ამოვისუნთქე, ანუ ყველაფერი სწორად გავაკეთე... -იცი ამ რვეულში რეები წერია? ეშმაკურად იცინის - ეს "შპარგალკაა"... - რა შპარგალკა, რის მერე რა მოდის? - ვეკითხები სწრაფად... დაძაბული ვარ, დიდად არ მაინტერესებს რვეულის ამბავი - არა, აქ სახელები მიწერია რომელ მოსწავლეს რა ჰქვია... რთულია ყველას დამასოვრება, სანამ შეეჩვევი - აააჰ, არადა რომ იცოდეთ როგორ მინდა ისე მალე ჩავაბარო, რომ ჩემი სახელის დამახსოვრება ვერ მოასწროთ - ვეუბნები სიცილით.. გულწრფელად ვამბობ ... მართლა გულით მინდა, ისე მალე ჩავაბარო რომ ვერავინ მოასწროს ჩემი დამახსოვრება.. - არა, მალე ჩაბარებაზე არაა.. ჰხომ იცი მასწავლებლებს ყველაზე ძლიერი და ყველაზე სუსტი მოსწავლეები ამახსოვრდებათ :) შეგიძლია ხვალვე ჩააბარო და მაგით დაგვამახსოვრო თავი - ისევ ეშმაკურად იღიმის... როგორც ყოველთვის სიტყვებს და ფრაზებს ვეჭიდები :) იქნებ მართლა..იქნებ, იქნებ, იქნებ... ეს უკვე იმედია... იმედი კარგია თუ არ დაგეზარება და აცოცხლებ :) ფრაზები კი.. ყველაფერი ფრაზებით იწყება.. არ აქვს მნიშვნელობა სად ამოიკითავ ამ ფრაზებს წიგნში კომპიუტერში თუ თვალეში :) მე ფეისბუქში ამოვიკითხე 4-5 წლის წინ... "30 წელს გადაცილებული ადამიანი, რომელიც საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სარგებლობს, უიღბლოა" არ ვიცი რატომ დამამახსოვრდა ასე მძაფრად,, ალბათ იმიტომ, რომ ჩემს მეგობრებსაც დაამახსოვრდათ :) ალექსმა, რომელსაც 1 წელიწადში 30 წელი უსრულდებოდა, სასწრაფოდ მანქანა იყიდა... სულ შენი ბრალია, შენი სტატუსებისო... შემეშინდა მეც უიღბლო არ ვყოფილიყავიო - ხუმრობდა :)) მეც ვხუმრობდი ამ თემაზე, ჯერ დრო მაქვსთქო მერე დრო მოჩოჩდა მოჩოჩდა მოჩოჩდა და ამ ზაფხულს, ჩემი 29 წლის იუბილე რომ ვიზეიმე ზარზეიმწვიმევით, უცბაშად შემეშინდა, უიმე სულ ცოტა დამრჩა, უნდა მოვასწროთქო... ვსთქუ მე და მოვასწარი :) მოვასწარი ერთდროულად რამდენიმე რამ 1) მართვის მოწმობის აღება უმოკლეს ვადაში 2) რეალურად გაცნობიერება იმის, რომ იღბლიანობა - უიღბლობა, მანქანიანობა-უმანქანიანობით და 30 წლამდე-30 წელს ზემოთ ობით არ იზომება 3) კუნფუ პანდა ყოველთვის მართალია - შეუძლებელი არაფერია! 4) ყველაზე ცუდი რაც არის, საკუთარი თავის დაპროგრამებაა "მე ამას ვერ შევძლებ", "ეს მე არ მეხება"... თუ არ გჯერათ, იხილეთ მე-3 პუნქტი "შეუძლებელი არაფერია!" 5) ყველაზე კარგი რაც არის, საკუთარი თავის დაპროგრამებაა "მე ამას შევძლებ", "ეს მე მეხება"... ისევ მე-3 პუნქტი - "შეუძლებელი არაფერია!" და კიდევ.. წვიმა, რომ ვყოფილიყავი, ალბათ ვიფიქრებდი "რამ შემქნა წვიმად, რატომ არ მოველ ადამიანადა"- სთქო :)

Sunday, April 21, 2013

:)

აბა დაძაბეთ გონება და გაიხსენეთ
ყველა ის
სახლი,
სასტუმრო,
ჰოტელი,
ოტელი,
სადაც კი ოდესმე
ღამე გაგითევიათ...
გაიხსენეთ?
რამდენი?
ერთი თუ ორი
სამი თუ ჰხაჰხა ოთხი..
მაგრამ ყველა არა
არა კი არა ვერ.....
არადა იყო დრო,
კი დრო ნამდვილად იყო
და
სახლიც იყო
და ზაფხულიც იყო
ან ზამთარი
ან შემოდგომა
ანდაც გაზაფხული
და თქვენ იარეთ ბეეეეევრი ან ცოტა
ფეხით ან თვითმფრინავით
მატარებლით ან გემით
იარეთ, იარეთ
და
დამალვად არ ღირს,
დაიღალეთ..
მერე ინატრეთ
სახლი
ხო, სახლი
ჩვეულებრივი
მყუდრო
და წყნარი
და
რაც მთავარია საწოლი
და ძილი
და
დასვენება
და
სახლმა მიგიღოთ
კარი გაგიღოთ
და შეგიფარათ როგორც სახლის მოვალეობაა
ერთ დღეს
ან ორ დღეს
ანდაც ეერთ კვირას
შესაძლოა მეტიც
კი, ნამდვილად შესაძლოა...
თქვენ კი ერთ დილით ჩაალაგეთ ბარგი
უკანასკნელად შეხედეთ ამ სახლს
ჩასხედით ისევ თვითმფრიბნავებში
ან მატარებლებში
ანდაც გემში
თუ ფეხით იყავით?
ხო, შესაძლოა...
და წამოხვედით იქ
საიდანაც დაიწყო ყველაფერი
რადგან სახლი,
საკუთარი,
თუნდაც
უმყუდრო
ყველა იმ სახლზე მაგარია
სადაც კი გძინებიათ
და ამ სახლებმა, დანარჩენებმა
სასტუმროებმა
ვარსკვლავიანებმა თუ უვარსკვლავოემა
ოტელებმა თუ ჰოსტელებმა
ყოველთვის, ყოველთვის, ყოველთვის იციან
რომ ოდესმე წახვალ
და
დაივიწყებ
იმ კედლებს,
იმ ფანჯარას
იმ კარებს
სადაც გეძინა...
იქნებ სიზმარში დაგესიზმროს კიდეც
იქნებ სიზმარში უფრო რეალური იყოს ყველაფერი ვიდრე რეალურად იყო
მაგრამ სიზმარი სიზმარია
სიზმარს პასუხს ვერ მოსთხოვ


ხოლო ჩემი სიზმრისეული რეაობებიდან

1) პირველი იყო ბაკურიანი
სახლი ხის
თანაც რუსული თუ უკრაინული
კედლებს შორის იყო ღუმელი დიდიდი, მოგიზგიზე
გარეთ იყო თოვლი
და
მე ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე მივდიოდი ამ სახლში
დაღლილი
გადაქანცული
მივდიოდი და ვიძინებდი
თანაც ტკბილად და თბილად...
მერე ერთ დილით გავიღვიძე, გავხსენი ჩემი დიიიდი ჩანთა
და
ჩავალაგე ყველაფერი რაასაც ამ უცხო სახლში ჩემი ერქვა
და
კარების გამოხურვისას, მივხვდი რომ........
მერე შევბრუნდი ამ სახლში
დიდხანს, დიდხანს ვაკვირდებოდი მის კედლებს და შევპირდი
რომ არასდროს
არასდროს დავვივიწყები
ამ განლაგებას ფანჯრებისას..
ამ იატაკს და ამ ჭერს
და
რაც მთავარია, ყვავილებს, რომელიც ამ სახლის შპალერზე ეხატა....


2) მეორე იყო ალვანი..
თუშეთი ხომაა ახლაც სიზმარივით
და
ოცნებასავით
და
მოგონებასავით...
მაშინ იყო სამმაგად სიზმარივით და სამმაგად ოცნებასავით და სამმაგად მოგონებასავით..
მივდიოდით, მივდიოდით მივდიოდით
და ამ დროს დაღამდა
და
ღამე გავჩერდით ალვანში,...
ჩაკეტილ სახლში
და კარავში და ტალახში ძილისთვის მორალურად გამზადებულებმა
თბილ და რბილ საწოლებში დავიძინეთ..
და მეორედ მაშინ მივეცი პირობა სახლს, რომ არასდროს დამავიწყდებოდა...

3) მესამე ტაოკლარჯეთი
სასტუმრო მდინარის პირას..
მდინარის ხმით
და
შემწვარი თევზის სურნელით..
მაშინ ჩემ თავს პირობა მივეცი რომ სახლში დავრუნებული
აუცილებლად დავწერდი
სასტუმროებისა და მეძავების შედარებით დახასიათებას
მაგრამ შეპირება შეპირებად დარჩა...


სახლები კი დგანან და დგანან
უძრავად
უხმოდ
და მთელ დღეს ელიან
როდის მივა მათთან ვინმე
უფრო
მგზავრი
სტუმარი
როდის გააღებს კარებს
და
შევა და დასახლება
სახლებს არ შეუძლიათ სიხარულით ხტუნვა სტუმრების დანახვისას
სალებს არ შეუძლიათ ყვირილი ადამიანების დანახვისას
სახლებს მხოლოდ შეუძლიათ კედლები გაათბონ
და
აურა , ხო მყუდრო აურა უსახსოვრონ ადამიანებს,
რომლებიც წავლენ და დაივიწყებენ,...
და დგანან სახლები დღეები და თვეები
წლები
და
წლები
და
წლებზე უფრო წლები
ანუ საუკუნენი
და ელოდებიან ადამიანებს ფართოდ დაჭყეტილი ფანჯრებიდან
და აივნებიდან
ისევე როგორც ბებიაჩემი,
ხო ბებიაჩემი,
ახლა მწოლარე
წევს და მელის და მელის და მელის
ორშაბათიდან შაბათამდე
მე კი არ მივდივარ
ანდაც მივდივარ
და
მალევე მოვდივარ
როგორც მგზავრი, დროებით შეჩერებული...
ბებიას კი არ შეუძლია შემაჩეროს,
ისევე როგორც სახლებს, რომლებიც ყველაფერს დათმობენ, რომ ადამიანები მათთან დარჩნენ,
მაგრამ ადამიანი ხომ მოძრაობისთვისაა გაჩენილი.....
მოძრაობისთვის და მხოლოდ მოძრაობისთვის
და
კიდევ იმისთვის,
რომ ამ მოძრაობასა და მოძრაობას შორის
წამით ჩამოჯდეს
და
მოიგონოს
სახლები,
ყვავილებიანი შპალერები
და
რაც მთავარია
ბებიები

:)














Wednesday, February 13, 2013

:)

ერთი ჩვევა მაქვს ბავშვობიდან - როცა რაღაც განსაკუთრებულ/მოულონდელ/ჩემთვის მნიშვნელოვანი ხდება, საათს ვუყურებ....
ხშირას საათს ვუყურებ მაშინაც, როცა ვლოცულობ..
ალბათ, მიხვდით დროს რამხელა მნიშვნელობას ვანიჭებ..
 რამხელას არ ვიცი, მაგრამ გადაჭარბებულს ..
მაგრამ ეს რა შუაშია იმ ამბავთან, რისი მოყოლის სურვილიც გუშინ ძილის წინ გამოჩნდა და ფიქრებში ისეთი კარგი და გემრიელი პოსტი გამოვაცხე, რომლის მსგავსზეც რეალში არც კი უნდა ვიოცნებო

მოკლედ უეცარმა ხმაურმა რომ გამომაღვიძა პირველი საათს შევხედე და ოთხს ეკლდა ოცი წუთი..
წამის მეასედებში მივხვდი რა ხდებოდა..
ეს არ იყო შიში ან სიხარული ან რამე მაგდაგვარი
ეს იყო სიტყვა "გაფაციცება"
საბანი ცხვირზე ავიფარე და შევეცადე სუნთქვა შემეკავებინა რომ ჩემი არსებობის შეხსენებით ის დაბნეული ჰაერი  არ გამეფანტა, რაც სახლში სუფევდა
დედა გარბოდა მარჯვნივ
მამა -მარცხნივ
ბებია- ჩრდილოეთით
პაპა -სამხრეთით
და
ამ დროს ჩემმა უფროსმა დამ, რომელიც ძილბურანიდან ყველაზე გვიან გამოერკვა,  ნახევრად მძინარე ხმით იყვირა: "დედა, ფეხმძიმედ ხარ?" :D
უცებ ყველა  გაჩერდა, ერთმანეთს გადახედა და ყველას გაეცინა
ყველას ანუ მეც
მე დედას შევხედე და დედაც იცინოდა
და
რადგან იცინოდა, ე.ი. მშობიარობა არ იყო საშიში, ვიფიქრე მე და უფრო ხმამაღლა გავიცინე
საწოლებიდან წამოვხტით სამივე
ფეხებში ავებლანდეთ
ვიცონოდით
ვხტუნავდით
მალემალემალე
ძმა გვინდა, ძმა გვინდა :))

მე ვიყავი 8 წლის
ჩემი უფროსი და -12 წლის
და
კიდევ უფრო უფროსი და -13 წლის...

გარეთ თოვლი იყო მუხლს ზემოთ
წასვლამდე დედამ დამიბარა იმ დღისთვის ჩემთვის ყველაზე მძიმე სასჯელი - სკოლა არ გააცდინო !
"იქნებ ტყუპები იყვნენ?"
"იქნებ ცისფერი თვალები ჰქონდეს?"
"ნეტავ როგორი ხმა ექნება?"
"ნეტავ 20 წლის მერე ამ დროს როგორი იქნება"
"ნეტავ 20 წლის მერე ამ დროს ჩვენ როგორები ვიქნებით?"
"20 წელი... 20 წელი... 20 წელი"

20 წელი დროის აღქმის ყველაზე დიდი საზომია... 20 წლის შემდეგ... 20 წლის წინ...


"ბიჭი იქნება თუ გოგო" - ეს შეკითხვა არც განიხილებოდა, მიუხედავად იმისა რომ მაგ დროს ეხო ჯერ ახალი ხილი იყო და ექიმები ისევე ხედავდნენ, როგორც ახლა მე :D


სკოლაში მქონდა გაკვეთილი კომშზე
რა მეკომშებოდა...
სახლში გავაკეთეთ საჭმელი -  შემწვარი კარტოფილი
რა გვეკარტოფილებოდა..


სამჯერ მოვიდნენ და სამჯერ დაბრუნდნენ სამშობიაროდან
ჯერ არაფერია
ჯერ ადრეა


მერე როგორც ხდება ხოლმე
მანქანების ხმა
სიგნალები
სიცილი , ხმაური, ესა, ისა..
არა, თოფი არ გაუსროლიათ :)


და მაინც ეს 20 წელი...
20 წლის მერე მე ვიქნები მოხუცი  - ამბობდა მამა
20 წელის მერე თუ მოვესწრები ნეტავ როგორი იქნება ჩემი შვილიშვილი -ამბობდა პაპა
20 წლის მერე მე ვიქნები დიდი  -  ვამბობდი მე


მამა არ დაბერებულა, მე ისევ ისეთად აღვიქვამ როგორადაც 20 წლის წინ
პაპა ვეღარ მოესწრო 20 წლის შემდეგ თავისი შვილიშვილის ნახვას
მე გავიზარდე

ანუ

გამოხდა ხანი


ხვალ არა და ზეგ


ამ ისტორიას 20 წელი შეუსრულდება

:)