tag:blogger.com,1999:blog-19738444180375716832024-03-13T07:51:30.166-07:00მე-ხათობედნიერებაა, რომ ვარსებობ, თორემ ნაღველს მივეცემოდიმე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.comBlogger406125tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-85078335001584779322014-09-23T10:08:00.002-07:002014-09-23T10:08:33.395-07:00"დიშელი"ვზივარ და ვიცინი..<br />
ხმამაღლა ვიცინი... ძალიან ხმამაღლა ვიცინი...<br />
მთეელი გულით და გონებით ვიცინი<br />
არა, კი არ ვიცინი... ვხარხარებ...<br />
აჰაჰჰხაჰჰაჰჰა<br />
აი ასე.... ))<br />
<br />
ვიცინი და ვფიქრობ, რა მაცინებს? ნუთუ მართლა რაიმე ნარკოტიკული საშუალება ურევია მაგ კრემებში?<br />
ახლა მაგაზე ვიცინი... რა ნარკოტიკული... ჰხაჰხაჰხაჰ ))))<br />
<br />
არა, უნდა დავწყნარდე და თავიდან მოვყვე<br />
იქნებ არც არაფერია სასაცილო )))<br />
<br />
მოკლედ ასე იყო ეს ამბავი<br />
<br />
კომპანია დიშელის შესახებ პირველად 4-5 თვის წინ გავიგე, მეგობარმა დამილნკა ერთი ფრენდის პოსტი. ვიღაც ჩემთვის უცნობი გოგონა წერდა, მაგ კომპანიას უნდა ვუჩივლოვო, დედაჩემს ძალით ააღებინა კრედიტიო, ფრთხილად იყავით, თქვენც არ მოტყუვდეთო...<br />
ვიფიქრე, კარგი, ფრთხილად ვიქნები... მაგრამ მაინც საოცარია, როგორ შეიძლება მოგატყუონ ისე, რომ აზრად ვერ მოხვიდე რომ გატყუებენთქო...<br />
<br />
მერე კომპანიის სახელიც დამავიწყდა და ეს ამბავიც, მაგრამ დაახლოებით ერთი თვის წინ ზუსტად იგივე ისტორია მოყვა უკვე ჩემმა ფრენდმა... წერდა, მომატყუესო.. აი მისგან ნამდვილად არ ველოდი, რომ შეიძლება მოტყუებულიყო..<br />
ოო, მაშინ უკვე ძალიან დავინტერესდი ამ კომპანიით.. მართლა საოცარია, როგორ შეიძლება ადამიანს ხელი მოაწერინო დოკუმენტზე დაძალებით... ვინატრე, ნეტავ მეც დამირეკონ, მინდა საკუთარ თავზე გამოვცადო ეს ყველაფერითქო და აი კვირას გაისმა ჩემს ტელეფონზე ზარი... კომპანია დიშელიდან მირეკავდნენ...<br />
<br />
ზუსტად 3 ჯერ დამირეკა ერთი და იგივე გოგონამ და ზუსტად 3 ჯერვე ერთი და იგივე ტექსტი შეუცდომლად, ერთსა და იმავე სიტყვებზე აქცენტით, ერთი და იგივე ტემბრით გამიმეორა... დავეჭვდი, რომ რობოტი რეკავდა და კიდევ უფრო დავინტრიგდი...<br />
ნუ მერე უკვე იმდენი ამბავი მომიყვნენ ამ კომპანიის შესახენ, რომ ზუსტად ვიცოდი არ მოვტყუვდებოდი...<br />
თუმცა, აქ მოტყუება/არ მოტყუება არ იყო მთავარი... მინდოდა საკუთარი თვალით მენახა და საკუთარ თავზე გამომეცადა ეს მორალური ზეწოლა, რაზეც ამდენი ადამიანი ყვება....<br />
<br />
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, დღეს 7ის ნახევარზე მივადექი კომპანია "დიშელს".. მანამდე კაფეში დავჯექი, გემრიელი ყავა და ბრაუნი შევუკვეთე.... მოკლედ განწყობა შევვიქმენი :D<br />
დიშელი მდებარეობს კინო ამირანის წინ.... მე-4 სართულზე... გარემო იყო ზუსტად ისეთი როგორსაც მოველოდი.. წყნარი მუსიკა... იასამნისფერი კედლები,.. ბრჭყვიალა მაგიდა თავისზე უფრო ბრჭვიალა და ძალით გაღიმებული რეგისტრატორებით...<br />
არ მეგონა ჩემ გარდა ამდენი ადამიანი თუ იქნებოდა დაბარებული ე.წ. უფასო სეანსზე...<br />
<br />
მივაწოდე რეგისტრატორს პირადობა, რომელშიც, იმის მიუხედავად რომ საკმაოდ შელახულია (პირადობა რომ ტაო ბანკის ოპერატორმა შემიჭამა მაგაზე რომ დავბლოგე ოდესღაც? არა? კაი, მერე იყოს) შავით თეთრზე ეწერა : ხათუნა კვახაძე.<br />
<br />
მოკლედ, ვსხედვართ მოსაცდელში მე და 3-4 სხვადასხვა ასაკის და რჯულის ადამიანი და ამ დროს გამოდის კბილებამდე გაღიმებული კონსულტანტი გოგონა და ამბობს, " რომელი ბრძანდებით ქალბატონი ნონა?" ოო... ანუ ჩემ წინ ჯერ სხვა ადამიანს უნდა მოემსახურნონ - ვიფიქრე მე და გავბრაზდი.. ეგრე ძალიანაც არ მაინტერესებს ეს კომპანია, რომ ამდენ ხანს ველოდოთქო... კონსულტანტი კი არ ჩერდება "რომელი ბრძანდებით ქალბატონი ნონა?? როგორ , არცერთი?? კი მაგრამ ქალბატონი ნონა კვახაძე არ მობრძანდა??"<br />
ნონა კვახაძეოო... ო ლა ლაა ))))))) წამოვდექი ახარხარებული... კვახაძე ვარ, მაგრამ ნონა ნამდვილად არათქო.... ასე სიცილით შევედი კაბინეტში და რას ვხედავ.. ერთ პატარა ვარდისფურცლებით მოფენილ მოთახში დაფაზე ცარცით წერია " კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ქალბატონო ნონა კვახაძე" )))) აი მანდ უკვე ვეღარ შევიკავე თავი... მთელი დაგროვილი ემოცია სიცილად წამოვიდა ))) ნონა ნონა ნონა აჰხაჰხჰაჰა... ხათუნა არ მეყოფოდა? ახლა ნონა ))))<br />
<br />
ნუ კაი, დავივიწყოთ ნონა ))) და აქ დაიწყო ყველაზე საოცარი... მაუგლიში ის ეპიზოდი ჰხომ გახსოვთ, გველი რომ თვალებით აჯადოვებს მაუგლის... პატარა ლამაზი გოგო იყო ეს კონსულტანტი, აი ისეთი რომ დაჯდები და "ჰხოოდა გოგო რას გიყვებოდი"-ს სტილში რომ მოგინდება საუბარი და ამ დროს ეგ გოგონა ჩაირთო და არ ჩერდება,... ყვება გადაზეპირებულ ტექსტს.. ზუსტად რომ იცის სად უნდა იყოს მძიმე და სად წერტილი... ვხვდები რომ ვერ ვუსმენ, ვერც ვუყურებ.. ვათვალიერებ ოთახს, ნეტავ კამერა ხომ არ აყენია სადმე? თუ კამერა არ არის და არავინ უსმენს, რა აიძულებს ამ გოგოს ასე ისაუბროს??? ხვდება, რომ არ ვუსმენ და ჩერდება "ქალბატონო ხათუნა, რა ლამაზი თვალები გაქვთ" )))0 ნუ ეს უკვე მეტისმეტია, ვიცინი... ხვდება რომ დამაბრუნა ოთახში გონებით და აგრძელებს ისევ გაზეპირებულ ფრაზას... ოჰ, ღმერთო ჩემო - ვფიქრობ, ნეტავ სად ჩაუტარეს ამ გოგოს ტრენინგი მომსახურების დარგში... როგორი ხელოვნურია ეს ყველაფერი... აი თურმე რითი ებმევა ამდენი ხალხი, როგორი საწყლები ვართ, როგორ არ ვართ მიჩვეული ნორმალურ მომსახურებას... ისე გვიკვირს, რომ ყველაფერზე ვთანხმდებით - მოკლედ, ჩემ ფიქრებში ვარ...<br />
<br />
მერე მე ვყვები ჩემს შესახებ. ვეუბნები, რომ ზოგადად ალერგიული ვარ, მაგრამ ძირითადად მედიკამენტებზე... მიტარებს ანტიალერგიულ სინჯს ყოველი შემთხვევისათვის... ვწყნარდები...<br />
<br />
ამავდრულად მიტარებენ სახის კანზე რაღაც გამოკვლევებს სახის კანის ტიპის დასადგენად.. წინასწარ ვარ გაფრთხილებული, რომ საშინელებებს მეტყვიან.. ამიტომ არ ვრეაგირებ მათ კომენტარებზე...<br />
<br />
სანამ ამ გამოკვლევას მიტარებდნენ, ჩემი კონსულტანტი გოგონა ოთახში გაპარულა და "ნონა" -ს ნაცვლად ხათო დაურეწერია )))) კიდევ ეს მინდოდა?? ისევ ვიცინი )))))<br />
<br />
ამ დროს დაიწყო ძირითადი პროცედურა... სახის ნახევარზე მისვამენ N რაოდენობის კრემებს და თითოეულის წასმისას კონსულტანტი კითხულობს" გრძნობთ შედეგს??" "მოგწონთ"?? " ხომ მშვენიერია?? " ვიცი, რომ ამ ყველაფრის დასრულების შემდეგ დაიწყება მთავარი.,.. იყიდე დეიდა ჩვენი პროდუქცია, შენი ლამაზი თვალების ჭირიმე,... დაღლილი ვარ და ძალიან მეზარება...<br />
კონსულტანტი კი არ ჩერდება: ჩვვენი პროდუქცია დამზადებულია ბრინჯის მტვერზე... ჩვენს პროდუქციაში არ შედის არაფერი ის , რაც სხვაში... შენ გახდები 7 წლით უფრო ახალგაზრდა და აღარასდროს დაბერდები ... ომგ... რატომღაც შიმშილის თამაშები მახსენდება.. აი ის მკერავდიზაინერი გოგო რომაა... რამ გაარობოტოა ეს გოგო , ვფიქრობ...<br />
<br />
აი ახლა კი შედეგი - მეუბნება - ჩაიხედე სარკეში, შენი სახის მარჯვენა ნაწილი 10 წლით ახალგაზრდაა, ვიდრე მარცხენა - ისეთი აღტაცებით საუბრობს, რომ ერთი სული მაქვს სარკეში ჩავიხედო<br />
მაწვდის სარკეს<br />
ვიხედები<br />
და<br />
ლალააააა<br />
ნანანნანააააააა<br />
<br />
ეს იყო იმ შოკთაგანი, რომლის მსგავსიც არასდროს გამომიცდია!<br />
<br />
სარკიდან მიყურებს რაღაც სახის მაგვარი, რომლის ერთი ნაწილი ისეთი შესიებულია, რომ თვალი არ უჩანს... სახე მთლიანად დაფარული მაქვს დიდი წითელი ლაქებით! მექანიკურად ხელს ვიდებ სახის იმ მონაკვეთზე , რომელზეც ამდენი რაღაც წამისვეს.. ვხვდები, რომ მგრძნობელობა ნული..... მხოლოდ დაბუჟებას ვგრძნობ.. და კიდევ იმას, რომ თვალი თანდათან უფრო იკარგება ..<br />
<br />
და ამ დროს<br />
<br />
კონსულტანტის ბედნიერი ხმა<br />
<br />
"გრძნობთ განსხვავებას მარჯვენა და მარცხენა მხარეს შორის? "<br />
<br />
ნერწყვს ვყლაპავ, ძალას ვიკრებ და ვამბობ<br />
<br />
"კი, ვგრძნობ... ვგრძნობ, რომ საშინელი ალერგია მაქვს და ვგრძნობ, რომ სასწრაფოდ უნდა დამალევინოთ რაიმე ანტიალერგიული, თორემ გავითიშები...."<br />
<br />
ბედნიერი რობოტის სახე თანდათან ადამიანის სახეს ემსგავსება. მეც შევნიშნე და მეგონა მეჩვენებოდაო )) მერე ყვირის და მორბიან ვიღაცეები )))) ყველა ერთად წყლით მბანს სახეს და ყველა ერთად გაჰკივის რაღაცას )))))<br />
<br />
<br />
<br />
ბუნდოვნად ჩამესმის ხმები:<br />
"კარგად ხარ?<br />
"გაგიარა??"<br />
<br />
ეს გოგო ყურში მეუბნება, რომ წამოდი საპირფარეშოში ჩამობიანე კარგად სახე წყლით, ეს კრემები არ გინდა, თან იქ კამერა არ დგასო... კამერა? აი თურმე რატომ იყო ეს გოგო რობოტი... თავს ძალა დავატანე და მაინც მიმოვიხედე ოთახში კამერის დასანახად... არსაიდან ჩანდა... არც ნიშანი... მდაჰ..... ჩუმად გვითვალთვალებენ , ვიფიქრე,,, ))<br />
<br />
ნუ რა თქმა უნდა არავის არაფრის ყიდვა არ შემოუთავაზებია<br />
<br />
<br />
ჩემი მომზადებული ტექსტი, რომ არა გმადლობთ, რამდენიც არ უნდა მეხვეწოთ, თქვენს პროდუქციას ვერ ვიყიდი, წყალში ჩამეყარა...<br />
<br />
<br />
რა უნდა მექნა?<br />
ვიცინე<br />
ძალიან ბევრი ვიცინე<br />
ძალიან ძალიან ძალიან ბევრი ვიცინე ))))<br />
<br />
ლიპტში ქალი მხვდება: მეუბნება, რომ უბედნიერესია... რომ რა თქმა უნდა ხელი მოაწერა კრედიტს, რომ აწი აღარასდროს დაბერდება...<br />
<br />
ვუღიმი )) აბა რა უნდა ვუთხრა ? ))<br />
კი, ქალბატონო, კი... აუცილებლად გაახალგაზრდავდებით ))<br />
<br />
<br />
<br />
პ.ს. წამოსვლისას აფთიაქში შეევედი და პირველად ვნახე ფარმაცევტი ბიჭი :D<br />
შემომხედა<br />
მიყურა,<br />
მიყურა და - <br />
"ანტიალერგიული გინდათ ალბათ ჰხომო? )))<br />
<br />
<br />
ყველაზე ძლიერმოქმედი ანტიალერგიული საშუალება მომცა<br />
დალევ თუ არა , გაითიშებიო<br />
ჰხოდა აი ვგრძნობ, რომ ვითიშები<br />
სახე ისევ შესიებული მაქვს..<br />
ნეტავ რომ გავიღვიძებ როგორ ვიქნები<br />
ფიქრის თავი არ მაქვს,<br />
წამალი მოქმედებას იწყებს<br />
ვიძინებ<br />
<br />
დასასრული<br />
<br />
<br />
))))<br />
<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-13018777185312461942014-04-15T07:43:00.001-07:002014-04-15T07:43:29.908-07:00:) დედამიწაზე რამდენი მწერალიც არსებობს ალბათ იმდენი ტიპის წიგნი მოიპოვება, მაგრამ დღეს უეცრად ჩემმა წაკითხულმა წიგნებმა ერთმანეთს წესრიგისკენ მოუწოდეს და რამდენიმე ჯგუფში გადანაწილდნენ<div>
<br /></div>
<div>
ჯგუფი N1:</div>
<div>
<br /></div>
<div>
წიგნები, რომელთა გადაშლისთანავე უეცრად ამ წიგნში აღმოჩნდები და შენც ერთ-ერთი პერსონაჟი ხარ, დროსა და სივრცეში მოგზაურობ და ყველგან ხარ, გარდა იმისა, სადაც რეალურად ხარ ( მაგ: "სოფის სამყარო", "ჰობიტი")</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ჯგუფი N2</div>
<div>
<br /></div>
<div>
წიგნები, რომელთა გადაშლისთანავე სიუჟეტი სიტყვებად წიგნიდან ამოდის და თავს გეხვევა და გბოჭავს, იმ ადგილზე გტოვებს გაქვავებულს, სადაც კითხვა დაიწყე და მედიტაციის პროცესში გამყოფებს წიგნის სრულ ამოწურვამდე </div>
<div>
(მაგ: "უიმედოთა ქალაქი", "უძილობა"...)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ჯგუფი N3</div>
<div>
<br /></div>
<div>
წიგნები, რომლებიც წიგნი კი არა, შენი ფიქრებია.. წიგნს კი არ კითხულობ, უბრალოდ ფიქრობ... როგორც წესი, ასეთი წიგნიფიქრები თუ წაკითხვაფიქრისთანავე არ დაასრულე, მერე მიბრუნება რთულია, როგორც შეწყვეტილი ფიქრების შუიდან გაგრძელება.... (მაგ:"მისტერიები", "ჯადოსნური მთა"....)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ჯგუფი N4</div>
<div>
<br /></div>
<div>
წიგნები, რომლებიც შენზეა... მნიშვნელობა არ აქვს ეს "შენ" წიგნში ქალია, კაცი, ცხოველი თუ ფრინველი... უბრალოდ შენზეა... და "შენ" ამ შენს ისტორიას ისმენ/კითხულობ სხვისგან მოთხრობილს და გიკვირს რომ ვიღაც სხვა ასე კარგად გიცნობს ან არ გიცნობს... (მაგ: "ყოფიერების აუტანელი სიმსუბუქე", "უცხო".....)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ჯგუფი N5</div>
<div>
<br /></div>
<div>
წიგნები, რომლებსაც კითხულობ და გრძნობ, რომ ძალიან მოგწონს ან ძალიან არ მოგწონს... გამხიარულებს, გაკეთილშობილებს, ნერვებს გიშლის, გატირებს, გაბრაზებს, დროს გაკარგვინებს... მოკლედ, იძულებულს გხდის მასზე იფიქრო და რაღაც დამოკიდებულება შეიქმნა, ცუდი/კარგი მნიშვნელობა არ აქვს......... (მაგ: "დეიდა ხულიოთი დაწყებული "99 ფრანკით დამთავრებული)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
და ბოლოს წიგნები, რომლებიც ვერანაირ ჯგუფში ვერ თავსდებიან თავიანი რაოდენობიდან და შინაარსიდან გამომდინარე.... წიგნები, რომლებიც მილიარდობით არიან და რომლებსაც თავაუღებლივ კითხულობ ბოლომდე ან პირველივე გვერდის წაკითხვისთანავე გბეზრდებიან და გვერდით აგდებ... წიგნები, რომელთა არც სახელი გამახსოვრდება, არც ავტორი, არც პირველი და მეასე ხარისხოვანი პერსონაჟი... წიგნები, რომლებიც არ გახსოვს სად შეიძინე ან ვინ გაჩუქა ან სად კითხულობდი, ან კითხულობდი თუ არა, ან როგორ დასრულდა, ან როგორ დაიწყო, </div>
<div>
<br /></div>
<div>
მაგრამ ყოველ დღეს, თითქმის ყოველ საათს და ყოველ წუთს, ჩვეულებრივ ბანალურ, არაფრით გამორჩეულ წუთს თუ იმ მომენტში, რომელიც არასდროს დაგავიწყდება, თავს გახსენებენ პატარა ფრაზებად თუ უმცირეს ამონარიდებად და შენ ასეთ წუთებში წამით ჩერდები, თითქოს რაღაცის გახსენება გინდა, თითქოს სუნსაც გრძნობ იმ ფრაზების რასაც კითხულობდი და მერე ამბობ : " აუუ, აი ერთ წიგნში, არ მახსოვს რა ერქვა და რა ხდებოდა, მაგრამ იქ იყო ზუსტად ასეთი შემთხვევა, რომ............."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
უკვალოდ არაფერი ქრება</div>
<div>
<br /></div>
<div>
არც წიგნი</div>
<div>
არც სიტყვა</div>
<div>
და არც მალაიზიის თვითმფრინავი თავისი მგზავრებით :)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-39824631269709194182014-01-28T11:47:00.001-08:002014-01-28T11:47:15.056-08:00...5-6 წლის ვიყავი აფაზეთის ომი რომ დაიწყო<br />
დაიწყო და არ დამთავრდა..<br />
ნუ მაშინ ასე მეგონა,<br />
პრინციპში ახლაც...<br />
ჰხო, 5-6 წლის ვიყავი და ერთ დღეს ტელევზორში, მორიგი საომარი კადრების ყურებისას, ერთ ჩემი ასაკის გოგოს მოვკარი თვალი...<br />
თხელი ქურთუკით მობუზული იდგა ტყეში, ყინავდა და თავზე ათოვდა...<br />
5-6 წლის ვიყავი, მაგრამ უკვე ვიცოდი, რომ იმ ტყიდან, იმ ყინვასა და იმ თოვლში ბევრი ცოცხალი ვეღარ გამოდიოდა...<br />
ანუ შესაძლოა, გოგონა, რომელიც ჩემხელა იყო და ძალიან მგავდა ( რატომღაც ასე ვიფიქრე) , ვერ გადარჩენილიყო ...<br />
იმ ღამეს ადრე დავწექი, კედლისკენ გადავბრუნდი, საბანი გადავიფარე და დავიწყე ფიქრი, სახელწოდებით : " როგორ უნდა გადარჩე"...<br />
ჰხოდა აქვე იმასაც ვიტყვი, რომ ჩემს ფიქრებს ერთი თავისებურება ახასიათებს, ვფიქრობ, ვფიქრობ, ვფიქრობ და უცბაშად აღმოვაჩენ, რომ კი არ ვფიქრობ, ვოცნებობ... ჰხო, რაღაც შუალედური ფიქრსა და ოცნებას შორის ...<br />
მაშინაც ასე მოხდა, დავიწყე ფიქროცნება: ვითომ მე ვარ ის გოგო, თხელი ქურთუკით, ტყეში, ცივა და ყინავს და თავზე მათოვს..<br />
როგორ უნდა გადავრჩე,<br />
როგორ როგორ როგორ...<br />
და მოვიფიქრე....<br />
თმები უნდა შემოვიხვიო სახეზე, რომ არ მომეყინოსმეთქი..,<br />
ვიფიქრე და გადავრჩი ჩემს ფიქრ-ოცნებაში<br />
რა გასაკვირია<br />
სულ რაღაც 5-6 წლის ვიყავი....<br />
<br />
მერე იყო და მიწისძვრა მოხდა<br />
სკოლაში მივდიოდი და არ გამიშვეს, შეეშინდათ სკოლა თავზე არ დამხობოდა...<br />
ღამე მაღვიძებდნენ და ეზოში მიმარბენინებდნენ...<br />
მახსოვს, მიკვირდა, რატომ შესცქეროდა ყველა ცას მაშინ, როცა მიწა იძროდა, ცა კი არა,....<br />
<br />
ჰხოდა მაშინ გავაგრძელე ჩემი თამაში: როგორ უნდა გადავრჩე...<br />
ვთქვათ, ჩვენი საყვარელი სახლი თავზე ჩამოგვენგრა<br />
ვთქვათ, ტყეში გავიხიზნეთ საცხოვრებლად...<br />
ვთქვათ, ცუდი ამინდია და ჩვენ არაფერი გაგვაჩნია, რომ თავი შევაფაროთ...<br />
როგორ უნდა გადავრჩეთ...<br />
მაშინაც ვიფიქრე, ვიფიქრე, ვიფიქრე და<br />
ჩემმა ფიქრებმა ისევ ოცნება შვა,<br />
ოცნებამ კი ტყეში გამოქვაბული,<br />
რომელშიც შევედი და გადავრჩი<br />
მეც<br />
და<br />
მთელი ჩემი ოჯახიც...<br />
<br />
მერე წლები გადიოდა და საფიქრალ - გადასარჩენი ისტორიებიც უფრო და უფრო მოხშირდა<br />
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ მასწავლებელმა ის გაკვეთილი მკითხა, რომელიც არ ვიცი<br />
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ გამოცდაზე ის საკითხი შემხვდა, რომელიც არ მისწავლია<br />
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ სამსახური ვერ ვიშოვე<br />
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ ლაშქრობისას ხრამში გადავიჩეხე<br />
როგორ უნდა "გადავრჩე"<br />
როგორ<br />
როგორ<br />
როგორ<br />
და თითქმის ყველა დაბრკოლება შემომეფიქრშემომეოცნება<br />
და<br />
თითქმის ყველა გასაჭირს გადავურჩი<br />
ყველა შემთხვევიდან ვიპოვნე გამოსავალი....<br />
<br />
და ახლა ვზივარ და ვფიქრობ,<br />
რომ<br />
მთავარი გამომრჩა...<br />
მთავარი დამავიწყდა....<br />
<br />
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა საფრთხე არსაიდანაა<br />
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა არაფერი მემუქრება<br />
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა გადარჩენილი ვარ<br />
<br />
როგორ გადავურჩე ჩვეულებრივ, დინჯ, დუნე ცხოვრებას<br />
როგორ<br />
როგორ<br />
როგორ....<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-14725528607103956902013-12-17T03:53:00.000-08:002013-12-17T03:53:40.576-08:00ეწრწმიყვარს დეკემბერი..<br />
არა, ნოემბერიც მიყვარს, აგვისტოც, თებერვალიც და მარტიც და მაისი ხომ მიყვარს და მიყვარს, მაგრამ დეკემბერი რამდენიმე მიზეზის გამო გამოვყავ-გამოვაცალკევე<br />
<br />
<b>პირველი</b> იმიტომ, რომ ახლა დეკემბერია და ივლისი მიყვარს მეთქი რომ დამეწერა, არადამაჯერებელბლური იქნებოდა..<br />
<br />
<b>მეორე</b> იმიტომ, რომ გინდათ თუ არ გინდათ, წელსაც დეკემბრის ბოლოს მოდის ახალი წელი და მთელი თვე გულის თუ სულის კუთხე-კუნჭულებში სულ გახსენდება, რომ მოვა.. აბა სად წავა... მოვა და მოიტანს....<br />
<br />
და<b> მესამე</b> - დეკემბერში განსაკუთრებით მისი შემჯამებლური ბუნება-ხასიათი მიყვარს :)<br />
<br />
ახლა არ იკითხოთ, ეს რა არისო...<br />
კაი, თუ მაინც იკითხავთ, მაშინ გიპასუხებთ: რა არის და ეს არის "საუკეთესო" :)<br />
ჰხო, საუკეთესო..<br />
"წლის საუკეთესო ფოტოები"<br />
"წლის საუკეტესო მომენტები"<br />
"წლის საუკეთესო სიმღერები"<br />
ფილმები<br />
ანიმაციები<br />
ნახატები<br />
რეკლამა<br />
იუმორი<br />
ესა<br />
ისა...<br />
მიყვარს ყველაფერი საუკეთესო<br />
ანუ<br />
ადამიანი ვარ :)<br />
<br />
ჰხო, გაგიკვირდებათ და.. ადამიანი ვარ.. რომელსაც, უყვარს "საუკეთესო" აბა თუ იცით რატომ? იმიტომ, რომ საუკეთესო სხვებისგან გამორჩეულს ნიშნავს, განსხვავებულს.. როგორც ნაცრისფერში მწუანეს, როგორც უდაბნოში ხეს და როგორც კიდევ ბევრი მაგალითის მოყვანა რომ შეიძლება და მე რომ მეზარება მოფიქრება, იმას :) :)და გამორჩეული რატომღა გვიყვარს? იმიტომ რომ ერთ დღესაც თუ ღამესაც, რომ დაჯდები და დაფიქრდები, ნეტავ 2012 წლის 17 დეკემბერს ამ დროს რა ხდებოდაო და გაიხსენებ რაც ხდებოდა, ის გაგახსენდება, რაც ყველაზე გამორჩეული იყო ამ დღეს.. ისეთი გამორჩეული, რომ შენი მეხსიერების ხვეულებში აღიბეჭდა და აგერ უკვე ერთი წლის მერეც გახსოვს, რაც იმას ნიშნავს რომ ორი წლის მერეც გეხსომება, ათისაც ანუ სამუდამოდ...<br />
<br />
ზოგჯერ არ ფიქრობთ, რომ ადამიანი დედამიწის მაკეტის საფუძველზეა შექმნილი? ზოგჯერ.. ყოველთვის კი არა...<br />
მერე რა რომ დედამიწა მრგვალია და ადამიანი მრავალწახნაგოვანი...<br />
სამაგიეროდ, ერთს მზე ჰყავს და მეორეს გული<br />
დილით, თვალებს ახელ ანუ თენდები და მზე ამოდის და გულიც იწყებს ბაგა-ბუგს და ყოველ დილით მთელი დღე ანუ მთელი ცხოვრება წინაა და გულით გჯერა, რომ დღეს.. აი სწორედ დღეს იქნება, ის რაც იქნება , ანუ სულ მზე და სულ გული და მერე ამ ფიქრებში მზეც ჩადის და გულიც მშვიდდება და მერე ფორიაქდება და შავი ღრუბელივით სევდამაც იცის ხოლმე შემოწოლა.. მარა გულის სიღრმეში, მაინც იცი რომ მზე ამოვა ანუ გათენდება და წრეზე იბრუნებ მანამ, სანამ დედამიწის მექანიზმი შენში ღრმადაა გასისხლძვალკანხორცებული.. და ზოგჯერ ისეთი გლობალურმასშტაბური ხდები, რომ მთელი წელი ხარ, თავისი ორივე დროით და არ დაგმართნიათ, რომ შუა აგვისტოში, სიცხე-პაპანაქებაში ზედმეტი მზით გათანგულს უცებ გიგრძვნია, რომ დეკემბერში ხარ ან იანვარში ან ოქტომბერში ან...<br />
<br />
ზოგჯერ გრძნობ, რომ უნდა შეწყვიტო<br />
აი ასე<br />
შუა გზაზე<br />
სიტყვის დაღმართში<br />
<br />
მერე რა<br />
ანუ<br />
ზოგჯერ უბრალოდ ადრე ღამდება<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-31316707133901428172013-10-26T12:22:00.003-07:002013-10-26T12:22:35.459-07:00ცად" აი იცი როგორი ხარ? როგორი და.. დაფიქრდა - როგორი და, აი არასდროს რომ წავა პარიზში ისეთი"- ასე ჩემმა ყოფილმა თანამშრომელმა დამახასიათა ერთდროს :) ახლა 2013 წლის 9 ოქტომბერია.. 8 საათი სრულდება . თვითმფრინავში ვზივარ და მივფრინავ. ჰხო, სწორედაც რომ პარიზში და რატომღაც მიწიდან ამდენი მეტრის მოშორებით მაინცდამაიინც ეს სიტყვები მახსენდება "შენ ისეთი ხარ, პარიზში რომ არასოდეს წავა..."
არადა მივდივარ, მივდივარ და რას მივდივარ.. სულ ფრენა-ფრენით :) "აი მე იცი როგორი ვარ? - ვეუბნები ჩემს თავს - როგორი და... როგორი დაა.. პარიზშიც რომ წავალ, იქ რომ ბერლინი მომენატრება და ბერლინიდან ამსტერდამში რომ წავალ და იქიდან ნეპალშიც რომ წავა და ნეპალიდან ყირგიზეთში და ყირგიზეთიდან არგენტინაში და ყველგან და ყველგან და ყველგან.. აი იცი როგორი ვარ? როგორი და..."
უცნაურია, როცა ცაში ხარ და აცნობიერებ რომ მიწისა ხარ...
უცნაურია..
დედაო მიწავ, ძალიან გთხოვ, ნუ პატარავდები ჰხოლმე როცა ცაში ვარ,
თორემ ძალიან
მრცვენია
:)
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMRePz6RqHzVyphjHG2cBn6HrUnc5FDrbL9O-oz8y8jd-juUJh-DB1Rql689rqtPcRl84AhBGFKjLHs69tlkwFI4JX4wkr1HkS9xZVMM4n2NkXW0WRNOHQvaGpkxM7bRlVK6L-rbrZY6Js/s1600/385186_10200588381104926_1893897034_n.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMRePz6RqHzVyphjHG2cBn6HrUnc5FDrbL9O-oz8y8jd-juUJh-DB1Rql689rqtPcRl84AhBGFKjLHs69tlkwFI4JX4wkr1HkS9xZVMM4n2NkXW0WRNOHQvaGpkxM7bRlVK6L-rbrZY6Js/s320/385186_10200588381104926_1893897034_n.jpg" /></a> -
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-59770712048851848602013-09-07T03:52:00.000-07:002013-09-07T03:52:15.455-07:00:)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2iRqlxe6Lcl0YJCg2H9KcDfaEI1ocKsUDXr4bSQ4SBnNWuEgDuOXlliqXBQ08RbrqEUKBsJpz3lWF8gy9HlhT3dKquWzHKH9bDqA1VkysgJuRuBRn-FvFrHVP8AXuBH4AZx5a8MbBnPMB/s1600/67197_1536828433589_2116924_n.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2iRqlxe6Lcl0YJCg2H9KcDfaEI1ocKsUDXr4bSQ4SBnNWuEgDuOXlliqXBQ08RbrqEUKBsJpz3lWF8gy9HlhT3dKquWzHKH9bDqA1VkysgJuRuBRn-FvFrHVP8AXuBH4AZx5a8MbBnPMB/s320/67197_1536828433589_2116924_n.jpg" /></a>
გასაღები გადავატრიალე. ჯერ ტორმუზს ავუშვი ფრთხილად ფეხი, შემდეგ ნელნელა კონუსს..
მანქანა დაიძრა
ჰხუხ.. ამოვისუნთქე, ანუ ყველაფერი სწორად გავაკეთე...
-იცი ამ რვეულში რეები წერია? ეშმაკურად იცინის - ეს "შპარგალკაა"...
- რა შპარგალკა, რის მერე რა მოდის? - ვეკითხები სწრაფად... დაძაბული ვარ, დიდად არ მაინტერესებს რვეულის ამბავი
- არა, აქ სახელები მიწერია რომელ მოსწავლეს რა ჰქვია... რთულია ყველას დამასოვრება, სანამ შეეჩვევი
- აააჰ, არადა რომ იცოდეთ როგორ მინდა ისე მალე ჩავაბარო, რომ ჩემი სახელის დამახსოვრება ვერ მოასწროთ - ვეუბნები სიცილით.. გულწრფელად ვამბობ ... მართლა გულით მინდა, ისე მალე ჩავაბარო რომ ვერავინ მოასწროს ჩემი დამახსოვრება..
- არა, მალე ჩაბარებაზე არაა.. ჰხომ იცი მასწავლებლებს ყველაზე ძლიერი და ყველაზე სუსტი მოსწავლეები ამახსოვრდებათ :) შეგიძლია ხვალვე ჩააბარო და მაგით დაგვამახსოვრო თავი - ისევ ეშმაკურად იღიმის...
როგორც ყოველთვის სიტყვებს და ფრაზებს ვეჭიდები :)
იქნებ მართლა..იქნებ, იქნებ, იქნებ...
ეს უკვე იმედია...
იმედი კარგია
თუ არ დაგეზარება და აცოცხლებ :)
ფრაზები კი.. ყველაფერი ფრაზებით იწყება..
არ აქვს მნიშვნელობა სად ამოიკითავ ამ ფრაზებს
წიგნში
კომპიუტერში
თუ
თვალეში
:)
მე ფეისბუქში ამოვიკითხე
4-5 წლის წინ...
"30 წელს გადაცილებული ადამიანი, რომელიც საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სარგებლობს, უიღბლოა"
არ ვიცი რატომ დამამახსოვრდა ასე მძაფრად,,
ალბათ იმიტომ, რომ ჩემს მეგობრებსაც დაამახსოვრდათ :)
ალექსმა, რომელსაც 1 წელიწადში 30 წელი უსრულდებოდა, სასწრაფოდ მანქანა იყიდა... სულ შენი ბრალია, შენი სტატუსებისო... შემეშინდა მეც უიღბლო არ ვყოფილიყავიო - ხუმრობდა :))
მეც ვხუმრობდი ამ თემაზე, ჯერ დრო მაქვსთქო
მერე დრო მოჩოჩდა მოჩოჩდა მოჩოჩდა
და
ამ ზაფხულს, ჩემი 29 წლის იუბილე რომ ვიზეიმე ზარზეიმწვიმევით, უცბაშად შემეშინდა, უიმე სულ ცოტა დამრჩა, უნდა მოვასწროთქო...
ვსთქუ მე და მოვასწარი
:)
მოვასწარი ერთდროულად რამდენიმე რამ
1) მართვის მოწმობის აღება უმოკლეს ვადაში
2) რეალურად გაცნობიერება იმის, რომ იღბლიანობა - უიღბლობა, მანქანიანობა-უმანქანიანობით და 30 წლამდე-30 წელს ზემოთ ობით არ იზომება
3) კუნფუ პანდა ყოველთვის მართალია - შეუძლებელი არაფერია!
4) ყველაზე ცუდი რაც არის, საკუთარი თავის დაპროგრამებაა "მე ამას ვერ შევძლებ", "ეს მე არ მეხება"... თუ არ გჯერათ, იხილეთ მე-3 პუნქტი "შეუძლებელი არაფერია!"
5) ყველაზე კარგი რაც არის, საკუთარი თავის დაპროგრამებაა "მე ამას შევძლებ", "ეს მე მეხება"... ისევ მე-3 პუნქტი - "შეუძლებელი არაფერია!"
და კიდევ..
წვიმა, რომ ვყოფილიყავი, ალბათ ვიფიქრებდი
"რამ შემქნა წვიმად, რატომ არ მოველ ადამიანადა"- სთქო
:)
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-12332479277283821152013-04-21T11:02:00.003-07:002013-04-21T11:02:44.119-07:00:)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCCT1Ot0sqgsRtJqpK7seZDrSkiMxwtBiw0WxiwxUcwlT_0N8If08eIaBAgIFZi0zz-YSfTB9xpi4HZ4vnIdsqWbPOYmxFcqhFVKKCKHi7pAqyz_JpiTLrWENkPZtDDp35r92ELbjNJSS1/s1600/59266_650814564934559_500288716_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCCT1Ot0sqgsRtJqpK7seZDrSkiMxwtBiw0WxiwxUcwlT_0N8If08eIaBAgIFZi0zz-YSfTB9xpi4HZ4vnIdsqWbPOYmxFcqhFVKKCKHi7pAqyz_JpiTLrWENkPZtDDp35r92ELbjNJSS1/s320/59266_650814564934559_500288716_n.jpg" width="320" /></a></div>
აბა დაძაბეთ გონება და გაიხსენეთ<br />
<div>
ყველა ის<br />
<div>
სახლი,</div>
<div>
სასტუმრო,</div>
<div>
ჰოტელი,</div>
<div>
ოტელი,</div>
</div>
<div>
სადაც კი ოდესმე</div>
<div>
ღამე გაგითევიათ...</div>
<div>
გაიხსენეთ?</div>
<div>
რამდენი?</div>
<div>
ერთი თუ ორი</div>
<div>
სამი თუ ჰხაჰხა ოთხი..</div>
<div>
მაგრამ ყველა არა</div>
<div>
არა კი არა ვერ.....</div>
<div>
არადა იყო დრო,<br />
კი დრო ნამდვილად იყო</div>
<div>
და</div>
<div>
სახლიც იყო</div>
<div>
და ზაფხულიც იყო</div>
<div>
ან ზამთარი</div>
<div>
ან შემოდგომა</div>
<div>
ანდაც გაზაფხული</div>
<div>
და თქვენ იარეთ ბეეეეევრი ან ცოტა</div>
<div>
ფეხით ან თვითმფრინავით<br />
მატარებლით ან გემით<br />
იარეთ, იარეთ<br />
და<br />
დამალვად არ ღირს,<br />
დაიღალეთ..<br />
მერე ინატრეთ<br />
სახლი<br />
ხო, სახლი<br />
ჩვეულებრივი<br />
მყუდრო<br />
და წყნარი<br />
და<br />
რაც მთავარია საწოლი<br />
და ძილი<br />
და<br />
დასვენება<br />
და<br />
სახლმა მიგიღოთ<br />
კარი გაგიღოთ<br />
და შეგიფარათ როგორც სახლის მოვალეობაა<br />
ერთ დღეს<br />
ან ორ დღეს<br />
ანდაც ეერთ კვირას<br />
შესაძლოა მეტიც<br />
კი, ნამდვილად შესაძლოა...<br />
თქვენ კი ერთ დილით ჩაალაგეთ ბარგი<br />
უკანასკნელად შეხედეთ ამ სახლს<br />
ჩასხედით ისევ თვითმფრიბნავებში<br />
ან მატარებლებში<br />
ანდაც გემში<br />
თუ ფეხით იყავით?<br />
ხო, შესაძლოა...<br />
და წამოხვედით იქ<br />
საიდანაც დაიწყო ყველაფერი<br />
რადგან სახლი,<br />
საკუთარი,<br />
თუნდაც<br />
უმყუდრო<br />
ყველა იმ სახლზე მაგარია<br />
სადაც კი გძინებიათ<br />
და ამ სახლებმა, დანარჩენებმა<br />
სასტუმროებმა<br />
ვარსკვლავიანებმა თუ უვარსკვლავოემა<br />
ოტელებმა თუ ჰოსტელებმა<br />
ყოველთვის, ყოველთვის, ყოველთვის იციან<br />
რომ ოდესმე წახვალ<br />
და<br />
დაივიწყებ<br />
იმ კედლებს,<br />
იმ ფანჯარას<br />
იმ კარებს<br />
სადაც გეძინა...<br />
იქნებ სიზმარში დაგესიზმროს კიდეც<br />
იქნებ სიზმარში უფრო რეალური იყოს ყველაფერი ვიდრე რეალურად იყო<br />
მაგრამ სიზმარი სიზმარია<br />
სიზმარს პასუხს ვერ მოსთხოვ<br />
<br />
<br />
ხოლო ჩემი სიზმრისეული რეაობებიდან<br />
<br />
1) პირველი იყო ბაკურიანი<br />
სახლი ხის<br />
თანაც რუსული თუ უკრაინული<br />
კედლებს შორის იყო ღუმელი დიდიდი, მოგიზგიზე<br />
გარეთ იყო თოვლი<br />
და<br />
მე ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე მივდიოდი ამ სახლში<br />
დაღლილი<br />
გადაქანცული<br />
მივდიოდი და ვიძინებდი<br />
თანაც ტკბილად და თბილად...<br />
მერე ერთ დილით გავიღვიძე, გავხსენი ჩემი დიიიდი ჩანთა<br />
და<br />
ჩავალაგე ყველაფერი რაასაც ამ უცხო სახლში ჩემი ერქვა<br />
და<br />
კარების გამოხურვისას, მივხვდი რომ........<br />
მერე შევბრუნდი ამ სახლში<br />
დიდხანს, დიდხანს ვაკვირდებოდი მის კედლებს და შევპირდი<br />
რომ არასდროს<br />
არასდროს დავვივიწყები<br />
ამ განლაგებას ფანჯრებისას..<br />
ამ იატაკს და ამ ჭერს<br />
და<br />
რაც მთავარია, ყვავილებს, რომელიც ამ სახლის შპალერზე ეხატა....<br />
<br />
<br />
2) მეორე იყო ალვანი..<br />
თუშეთი ხომაა ახლაც სიზმარივით<br />
და<br />
ოცნებასავით<br />
და<br />
მოგონებასავით...<br />
მაშინ იყო სამმაგად სიზმარივით და სამმაგად ოცნებასავით და სამმაგად მოგონებასავით..<br />
მივდიოდით, მივდიოდით მივდიოდით<br />
და ამ დროს დაღამდა<br />
და<br />
ღამე გავჩერდით ალვანში,...<br />
ჩაკეტილ სახლში<br />
და კარავში და ტალახში ძილისთვის მორალურად გამზადებულებმა<br />
თბილ და რბილ საწოლებში დავიძინეთ..<br />
და მეორედ მაშინ მივეცი პირობა სახლს, რომ არასდროს დამავიწყდებოდა...<br />
<br />
3) მესამე ტაოკლარჯეთი<br />
სასტუმრო მდინარის პირას..<br />
მდინარის ხმით<br />
და<br />
შემწვარი თევზის სურნელით..<br />
მაშინ ჩემ თავს პირობა მივეცი რომ სახლში დავრუნებული<br />
აუცილებლად დავწერდი<br />
სასტუმროებისა და მეძავების შედარებით დახასიათებას<br />
მაგრამ შეპირება შეპირებად დარჩა...<br />
<br />
<br />
სახლები კი დგანან და დგანან<br />
უძრავად<br />
უხმოდ<br />
და მთელ დღეს ელიან<br />
როდის მივა მათთან ვინმე<br />
უფრო<br />
მგზავრი<br />
სტუმარი<br />
როდის გააღებს კარებს<br />
და<br />
შევა და დასახლება<br />
სახლებს არ შეუძლიათ სიხარულით ხტუნვა სტუმრების დანახვისას<br />
სალებს არ შეუძლიათ ყვირილი ადამიანების დანახვისას<br />
სახლებს მხოლოდ შეუძლიათ კედლები გაათბონ<br />
და<br />
აურა , ხო მყუდრო აურა უსახსოვრონ ადამიანებს,<br />
რომლებიც წავლენ და დაივიწყებენ,...<br />
და დგანან სახლები დღეები და თვეები<br />
წლები<br />
და<br />
წლები<br />
და<br />
წლებზე უფრო წლები<br />
ანუ საუკუნენი<br />
და ელოდებიან ადამიანებს ფართოდ დაჭყეტილი ფანჯრებიდან<br />
და აივნებიდან<br />
ისევე როგორც ბებიაჩემი,<br />
ხო ბებიაჩემი,<br />
ახლა მწოლარე<br />
წევს და მელის და მელის და მელის<br />
ორშაბათიდან შაბათამდე<br />
მე კი არ მივდივარ<br />
ანდაც მივდივარ<br />
და<br />
მალევე მოვდივარ<br />
როგორც მგზავრი, დროებით შეჩერებული...<br />
ბებიას კი არ შეუძლია შემაჩეროს,<br />
ისევე როგორც სახლებს, რომლებიც ყველაფერს დათმობენ, რომ ადამიანები მათთან დარჩნენ,<br />
მაგრამ ადამიანი ხომ მოძრაობისთვისაა გაჩენილი.....<br />
მოძრაობისთვის და მხოლოდ მოძრაობისთვის<br />
და<br />
კიდევ იმისთვის,<br />
რომ ამ მოძრაობასა და მოძრაობას შორის<br />
წამით ჩამოჯდეს<br />
და<br />
მოიგონოს<br />
სახლები,<br />
ყვავილებიანი შპალერები<br />
და<br />
რაც მთავარია<br />
ბებიები<br />
<br />
:)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOIBbRgWRP_NjOQTKmpaaA7NZkufvcjxD6JWKpSqyQCtSU3cJOqo-ohSIGoAfwOObkRv1xh754Ck_vDJowx2_mSxvNB8njlKZ9Wr7dBrCSx7l1wLkDr5r65FYL9Esa-W8xjHxlbuRhSxah/s1600/0be40d4a5283.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOIBbRgWRP_NjOQTKmpaaA7NZkufvcjxD6JWKpSqyQCtSU3cJOqo-ohSIGoAfwOObkRv1xh754Ck_vDJowx2_mSxvNB8njlKZ9Wr7dBrCSx7l1wLkDr5r65FYL9Esa-W8xjHxlbuRhSxah/s320/0be40d4a5283.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-46639074343319661862013-02-13T22:38:00.002-08:002013-02-13T22:38:52.441-08:00:)ერთი ჩვევა მაქვს ბავშვობიდან - როცა რაღაც განსაკუთრებულ/მოულონდელ/ჩემთვის მნიშვნელოვანი ხდება, საათს ვუყურებ....<br />
ხშირას საათს ვუყურებ მაშინაც, როცა ვლოცულობ..<br />
ალბათ, მიხვდით დროს რამხელა მნიშვნელობას ვანიჭებ..<br />
რამხელას არ ვიცი, მაგრამ გადაჭარბებულს ..<br />
მაგრამ ეს რა შუაშია იმ ამბავთან, რისი მოყოლის სურვილიც გუშინ ძილის წინ გამოჩნდა და ფიქრებში ისეთი კარგი და გემრიელი პოსტი გამოვაცხე, რომლის მსგავსზეც რეალში არც კი უნდა ვიოცნებო<br />
<br />
მოკლედ უეცარმა ხმაურმა რომ გამომაღვიძა პირველი საათს შევხედე და ოთხს ეკლდა ოცი წუთი..<br />
წამის მეასედებში მივხვდი რა ხდებოდა..<br />
ეს არ იყო შიში ან სიხარული ან რამე მაგდაგვარი<br />
ეს იყო სიტყვა "გაფაციცება"<br />
საბანი ცხვირზე ავიფარე და შევეცადე სუნთქვა შემეკავებინა რომ ჩემი არსებობის შეხსენებით ის დაბნეული ჰაერი არ გამეფანტა, რაც სახლში სუფევდა<br />
დედა გარბოდა მარჯვნივ<br />
მამა -მარცხნივ<br />
ბებია- ჩრდილოეთით<br />
პაპა -სამხრეთით<br />
და<br />
ამ დროს ჩემმა უფროსმა დამ, რომელიც ძილბურანიდან ყველაზე გვიან გამოერკვა, ნახევრად მძინარე ხმით იყვირა: "დედა, ფეხმძიმედ ხარ?" :D<br />
უცებ ყველა გაჩერდა, ერთმანეთს გადახედა და ყველას გაეცინა<br />
ყველას ანუ მეც<br />
მე დედას შევხედე და დედაც იცინოდა<br />
და<br />
რადგან იცინოდა, ე.ი. მშობიარობა არ იყო საშიში, ვიფიქრე მე და უფრო ხმამაღლა გავიცინე<br />
საწოლებიდან წამოვხტით სამივე<br />
ფეხებში ავებლანდეთ<br />
ვიცონოდით<br />
ვხტუნავდით<br />
მალემალემალე<br />
ძმა გვინდა, ძმა გვინდა :))<br />
<br />
მე ვიყავი 8 წლის<br />
ჩემი უფროსი და -12 წლის<br />
და<br />
კიდევ უფრო უფროსი და -13 წლის...<br />
<br />
გარეთ თოვლი იყო მუხლს ზემოთ<br />
წასვლამდე დედამ დამიბარა იმ დღისთვის ჩემთვის ყველაზე მძიმე სასჯელი - სკოლა არ გააცდინო !<br />
"იქნებ ტყუპები იყვნენ?"<br />
"იქნებ ცისფერი თვალები ჰქონდეს?"<br />
"ნეტავ როგორი ხმა ექნება?"<br />
"ნეტავ 20 წლის მერე ამ დროს როგორი იქნება"<br />
"ნეტავ 20 წლის მერე ამ დროს ჩვენ როგორები ვიქნებით?"<br />
"20 წელი... 20 წელი... 20 წელი"<br />
<br />
20 წელი დროის აღქმის ყველაზე დიდი საზომია... 20 წლის შემდეგ... 20 წლის წინ...<br />
<br />
<br />
"ბიჭი იქნება თუ გოგო" - ეს შეკითხვა არც განიხილებოდა, მიუხედავად იმისა რომ მაგ დროს ეხო ჯერ ახალი ხილი იყო და ექიმები ისევე ხედავდნენ, როგორც ახლა მე :D<br />
<br />
<br />
სკოლაში მქონდა გაკვეთილი კომშზე<br />
რა მეკომშებოდა...<br />
სახლში გავაკეთეთ საჭმელი - შემწვარი კარტოფილი<br />
რა გვეკარტოფილებოდა..<br />
<br />
<br />
სამჯერ მოვიდნენ და სამჯერ დაბრუნდნენ სამშობიაროდან<br />
ჯერ არაფერია<br />
ჯერ ადრეა<br />
<br />
<br />
მერე როგორც ხდება ხოლმე<br />
მანქანების ხმა<br />
სიგნალები<br />
სიცილი , ხმაური, ესა, ისა..<br />
არა, თოფი არ გაუსროლიათ :)<br />
<br />
<br />
და მაინც ეს 20 წელი...<br />
20 წლის მერე მე ვიქნები მოხუცი - ამბობდა მამა<br />
20 წელის მერე თუ მოვესწრები ნეტავ როგორი იქნება ჩემი შვილიშვილი -ამბობდა პაპა<br />
20 წლის მერე მე ვიქნები დიდი - ვამბობდი მე<br />
<br />
<br />
მამა არ დაბერებულა, მე ისევ ისეთად აღვიქვამ როგორადაც 20 წლის წინ<br />
პაპა ვეღარ მოესწრო 20 წლის შემდეგ თავისი შვილიშვილის ნახვას<br />
მე გავიზარდე<br />
<br />
ანუ<br />
<br />
გამოხდა ხანი<br />
<br />
<br />
ხვალ არა და ზეგ<br />
<br />
<br />
ამ ისტორიას 20 წელი შეუსრულდება<br />
<br />
:)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-16020766403698292902012-12-30T07:35:00.001-08:002012-12-30T07:35:17.616-08:00ახალი წლის ტრადიციებიყოველ წელს, ახალ წელს ვხვდები მცხეთაში<br />
ყოველ წელს, 23 საათზე ვიწყებთ მაგიდის გაშლას<br />
ყოველ წელს, 23:55 წუთზე გავრბივარ აივანზე და ვისვრი შუშხუნებს<br />
ყოველ წელს, როცა აივანზე ვდგავარ და შუშხუნას ვისვრი,მოდის მატარებელი, რომელიც ახალ წელს დიდი სიგნალით ხვდება<br />
ყოველ წელს, 00:00 საათზე მავიწყდება რაიმე სურვილის ჩაფიქრება<br />
ყოველ წელს, 00:01 საათზე, იხსნება შამპანური<br />
ყოველ წელს, ახალი წლის პირველი 15 წუთი არის ყველაზე გრძელი პერიოდი მთელი წლის მანძილზე, რადგან რეალურად, არავის გვინდა არც შამპანური, არც საჭმელი, ყველა ნაძვის ხის ქვეშ ვიხედებით და ერთი სული გვაქვს როდის გავხსნით საჩუქრებს<br />
ყოველ წელს, 00:15 საათიდან ვდგებით სათითაოდ მაგიდიდან და ნაძვის ის ქვეშ დაწყობილ, ჩვენს ნაყიდ საჩუქრებს ვიღებთ და ერთმანეთს ვჩნუქნით<br />
ყოველ წელს, საჩუქრებით აღფრთოვანებული ვარ, უფრო მეტად, ვიდრე გასულ წელს<br />
ყოველ წელს, ვრწმუნდები, რომ ახალი წელი ერთადერთი საოჯახო დღესასწაულია და ყოველ წელს მინდა, რომ სულ ასე გაგრძელდეს... სულსულსულ ასე<br />
<br />
<br />
:)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaiPuRXMmHAanR7FS_0dt4hIbH6RPJz3JaJttWut6JCh9rRLm1iMYCOQqBi5dSEWtFxnsMvU2Dg7l3u03MZwIrM9FtIZKvoew5UYf_MfrHmLlM2jUvBZM9YObkhAFwHRYgKSzd4jWlcdW8/s1600/tumblr_mfegrmK1Al1qzt4vjo1_500.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaiPuRXMmHAanR7FS_0dt4hIbH6RPJz3JaJttWut6JCh9rRLm1iMYCOQqBi5dSEWtFxnsMvU2Dg7l3u03MZwIrM9FtIZKvoew5UYf_MfrHmLlM2jUvBZM9YObkhAFwHRYgKSzd4jWlcdW8/s320/tumblr_mfegrmK1Al1qzt4vjo1_500.gif" width="320" /></a></div>
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-65366355729191955092012-11-27T23:33:00.001-08:002012-11-27T23:33:38.787-08:00bbbbbbbbbbbbbb<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWCqFgD2KbLtKOgDPeNyrMk0pFCkaGrqdmxqaP5F_JaAKuG76QPo8BgOGvXSlHoqu7zkoBhYyfaTQpFQPdWtiS_eAzpMJ-c31gnwrQnOI54xMbX7rgIYCi4rJ2VfRLCH3JWAjDdc39SLyz/s1600/252376_567883283227688_1231293737_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWCqFgD2KbLtKOgDPeNyrMk0pFCkaGrqdmxqaP5F_JaAKuG76QPo8BgOGvXSlHoqu7zkoBhYyfaTQpFQPdWtiS_eAzpMJ-c31gnwrQnOI54xMbX7rgIYCi4rJ2VfRLCH3JWAjDdc39SLyz/s320/252376_567883283227688_1231293737_n.jpg" width="320" /></a></div>
გუშინ ვიფიქრე, რომ მეტს ვეღარასდროს დავწერდი<br />
დღესაც ასე ვფიქრობ,<br />
მაგრამ<br />
ჯერჯერობით ემოციების გადმოცემის სიტყვებზე უკეთესს საშუალებას ვერ მივაგენი<br />
მითუმეტეს, თუ ეს სიტყვები დაწერილია...<br />
აი, მაგალითად<br />
ზიხარ კომპთან წარბეუხრელი<br />
ურეაქციო სახით,<br />
ერთ ემოციას რომ ვერ წამოიკითხავს გვერდით მჯდომი ადამიანი<br />
და<br />
ამ დროს მეგობარს სადმე ჩათში წერ<br />
ლოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოლ -ს<br />
ანუ ხარხარებ სიტყვიერად..<br />
ხარხარებ რა მაგარი სიტყვაა ისე არა?<br />
ხარ ხარ ებ<br />
ვარ ვარ ებ<br />
არის არის ებ<br />
ანუ მე როცა ვხარხარებ<br />
მე ვშენაობ?<br />
მმ<br />
არადა სიცილი ისეთი რამეა, მხოლოდ შენი შეიძლება იყოს<br />
მეორე პირი რა შუაშია?<br />
აა, მივხვდი, ეტყობა სიცილი ადამიანის ბუნებისთვის ისეთი უჩვეულო რამაა,<br />
როცა იცინის ის ის არ არის<br />
არამედ სხვა ვინმე მეორე<br />
ამიტომ მე ვხარხარებ და არა ვვარვარებ<br />
ჰხო, ეგრე იქნება...<br />
<br />
დრო მიშლის ნერვებს<br />
მაბრაზებს<br />
თვითონ ჰხომ გადის და გადის<br />
და<br />
მეც გადავყავარ სხვადასხვა განზომილებებში<br />
მე რაღას მერჩის<br />
არ ვიცი<br />
აი მე რომ 5 წლის წინ ვიყავი ამ დროს<br />
ნუ 5 წლის წინ რა ხდებოდა და სად ვიყავი არ მახსოვს, მაგრამ სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი<br />
მაგალითად, ამ დროს ალბათ სახლში ვიყავი<br />
ჰხო, ხუთი წლის წინ ამ დროს რომ ვიყავი სადღაც და ახლა ჩემს მეხსიერებაში რომ ვიცი და ვაცნობიერებ რომ იქ ვიყავი, მაგრამ ახლა აქ ვარ, ეს რას ნიშნავს, რომ იქ აღარ ვარ? თუ ახლა აქ ვარ და იქაც ვარ, ოღონდ მაშინ? ო_O ანუ ბევრი ვარ და ყველგან ვარ სადაც კი ოდესმე ვყოფილვარ მიმობნეული მილიარდ ადგილას, უბრალოდ, როცა ერთსა და იმავე ადგილას ვხვდები დროის სხვადასხვა მონაკვეთში ორი მე ერთდება ოღონდ არც იმ დროში რასაც "წარსულს" ვეძახი და არც იმაში რასაც "აწმყოს", არამედ რაღაც ჯერ უსახელოში და ჩემთვის გაურკვეველში და ამიტომაც მაგ დროს განსაკუთრებულად რთულს, რადგან იცი რომ ბევრი ხარ მაგრამ არ იცი სად.....<br />
<br />
დრო, სივრცე და რაოდენობა დაძმობილდნენ<br />
გაუდგნენ გზასა<br />
<br />
შინაგანი სიმყუდროვე იმას ჰგავს<br />
ხის ტოტები რომაა ერთმანეთზე გადაჯაჭვულ-გადმოჯაჭვული<br />
ისე რომ ცა არ ჩანს<br />
და<br />
მის ძირში კი პატარა მოტბო-მოგუბოვო რაღაცაა<br />
და<br />
ოდნავ ნიავი უბერავს<br />
სულ ოდნავ<br />
აი წყალზე ოდნავ ზოლებს რომ აკეთებს სასიამოვნო სანახავს...<br />
თუ მოხდა და ტოტები გადაიწია<br />
მზემ თუ გამოანათა<br />
ბედნიერებამ,<br />
ლამაზი სანახავი კია ეს გუბეტბოვანება, მაგრამ ბევრი მზისგან და სიცხისგან მალე შრება და ქრება საერთოდ,<br />
თუ მოხდა და წვიმა წამოვიდა<br />
ქარი ამოვარდა და თოვლიც თუ ჩამოფანტელდა<br />
ხომ საერთოდ აიმღვრევა<br />
გაიყინება<br />
გაუშნოვდება...<br />
ამიტომ, ისევ მყუდროება სჯობს<br />
ოღონდ ნიავი<br />
სულ ცოტა ნიავი მაინც უნდა ჰქონდეს..<br />
<br />
და ყავა<br />
და მუსიკა<br />
რამე ისეთი... :)<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-61276526000973948432012-11-12T10:49:00.001-08:002012-11-12T10:49:35.916-08:00ფჯჯფეროცა ამბობენ, რომ ყავა უყვართ<br />
და<br />
როცა წერენ, რომ სვანეთზე გიჟდებიან<br />
და<br />
როცა ფიქრობენ, რომ მწვანე მათი ფერია<br />
და<br />
როცა კითხულობენ "სოფის სამყაროს"<br />
და<br />
როცა უყურებენ " სიმღერები მეორე სართულიდან"-ს<br />
და<br />
როცა უსმენენ სერგის და ბიბის "გაგივლის"<br />
და<br />
როცა ოცნებობენ "ჩრდილოეთის ციალის" ნახვას....<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ვგრძნობ, რომ ფრჩხილები მეზრდება...........<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-42199642333692496172012-10-11T10:35:00.001-07:002012-10-11T10:37:13.486-07:00გაადამიანებისპროცედურები<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgidt0wqNFQ74wPboEcjcsUGoJ4v81oMJ_QdAnU9CKhPfcbC_nj_iFLpv7Xoqlsc6K6wzSuPVn7PeYoUnPlTiCPPAfRjdqtDskcb89t-dvwmaEW01Q1ctsGw_Onkhhm-QBdkfF7rbvOYSrg/s1600/6800559235_9763c57a81_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgidt0wqNFQ74wPboEcjcsUGoJ4v81oMJ_QdAnU9CKhPfcbC_nj_iFLpv7Xoqlsc6K6wzSuPVn7PeYoUnPlTiCPPAfRjdqtDskcb89t-dvwmaEW01Q1ctsGw_Onkhhm-QBdkfF7rbvOYSrg/s320/6800559235_9763c57a81_z.jpg" width="232" /></a></div>
...............გამოვრთე კომპიუტერი<br />
<div>
ანუ 12 საათიანი სამუშაო დღე დასრულდა...</div>
<div>
სეირნობის ხასიათზე ვარ , მაგრამ წვიმს,</div>
<div>
გავალ და მერე გადავწყვეტ რა ვქნა - ვფიქრობ...</div>
<div>
Fოიე სავსეა ბავშვებით</div>
<div>
თუ ახალგაზრდებით...</div>
<div>
არ ვიცი ახლა 10-11 კლასელებს როგორ მოიხსენიებენ..</div>
<div>
რაც მართალია, მართალია</div>
<div>
ჩუმად სხედან, </div>
<div>
ნუ ზოგი დგას, მაგრამ ჰხომ იცი როგორაა,</div>
<div>
სამი ზრდასრული ადამიანი უკვე ხმაურია</div>
<div>
და</div>
<div>
მითუმეტეს 13-15 ბავშვი თუ ახალგაზრდა ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
- რა ამბავია, რა ხდება? ვკითხულობ...</div>
<div>
- რა ვიცი, 2 დღის წინ ვიღაც 18 წლის ბავშვს თავში ესროლეს და აპარატზეა შეერთებული, კარგა ხანს მოუწევს აქ ყიფნა საერთოდ თუ გადარჩა და ამ ბავშვებსაც ვერ მოვიშორებთ სანამ აქ იქნება - პასუხი...</div>
<div>
- უუუუფ, აბა კარგად ყოფილა ჩვენი საქმე- უკმაყოფილო ვარ, არ ვიცი რატომ.. შენ ის მითხარი, რაო იმან, რა მოგწერა?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
დაღამებულა ამასობაში</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
სერიიდან </div>
<div>
როგორ გავხდი ადამიანი</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
:\</div>
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-1439581022047985402012-10-04T11:28:00.001-07:002012-10-04T11:28:37.285-07:00წიგნი თანაც სამი<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOgT8oIRcJDk-RA0jZ5ul3mg3q8m5clY22xzCLSSHp9VMvepjZZWIAgx2Om2oRCErxmDF9irnuSGGXWEzDpR6x_3YWkNpGdLhsa5ThmhWLcm9cbgffToOEO_nMGjacYgY5ZS1BcdrYjyeD/s1600/tumblr_lwn0enZMgN1qdfcgso1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOgT8oIRcJDk-RA0jZ5ul3mg3q8m5clY22xzCLSSHp9VMvepjZZWIAgx2Om2oRCErxmDF9irnuSGGXWEzDpR6x_3YWkNpGdLhsa5ThmhWLcm9cbgffToOEO_nMGjacYgY5ZS1BcdrYjyeD/s320/tumblr_lwn0enZMgN1qdfcgso1_500.jpg" width="320" /></a></div>
ჩემი მოგონილი ტრადიციებიდან ერთ-ერთი<br />
<br />
ყოველთვის, ხელფასის აღებიდან<br />
2-3 დღის შემდეგ<br />
შევდივარ წიგნების მაღაზიაში<br />
და<br />
ვყიდულობ წიგნს<br />
თან სამს...<br />
ჰხო, ესეც ტრადიციაა, რომ უნდა უნდა ვიყიდო<br />
არა ერთი ან ორი ან ოთხი ან ათი<br />
არამედ<br />
3 წიგნი...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXPJD6sWJFfRByy3DzG2Wdfdr2jQlGo0w-UqvFMwaP8HTUYM-iO29UI_01C-WcYz4O6-P7c8Oi4PianMIrF9Y0wHuVPY0r0b1ifo9M2M8Pmh5wG7LiewOLiGdo0CY3zt4zvESOCvDzfJ56/s1600/DSC_0288.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXPJD6sWJFfRByy3DzG2Wdfdr2jQlGo0w-UqvFMwaP8HTUYM-iO29UI_01C-WcYz4O6-P7c8Oi4PianMIrF9Y0wHuVPY0r0b1ifo9M2M8Pmh5wG7LiewOLiGdo0CY3zt4zvESOCvDzfJ56/s320/DSC_0288.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
ტრადიციულია შემდგომი ხელფასის აღებამდე დარჩენილი 28 დღეც<br />
სამი წიგნის წაკითხვას, როგორც წესი ვანდომებ ორ კვირას<br />
და<br />
დანარჩენ ორი კვირას კი ვფიქრობ, რომელი წიგნები ვიყიდო შემდეგ ხელფასზე...,....<br />
ვფიქრობ ვფიქრობ და მერე ჰხან ნეტში გადავაწყდები ჰხომე რაღაც საინტერესო წიგნზე ანოტაციას<br />
ან ვასასიკოს წამოსცდება რამე რომელიმე ახალ წიგნზე...<br />
მოკლედ, მაღაზიაში მისვლამდე<br />
ზუსტად ვიცი<br />
რა მინდა...<br />
მერე შევდივარ შიგნით და ჰხოი საოცრებავ..<br />
ნუ ესეც ტრადიციაა..<br />
ტრადიციულად, მავიწყდება ყველაფერი<br />
ყევლა მწერალი<br />
ყველა წიგნი<br />
წაკითხულიც<br />
წაუკითხავიც<br />
და<br />
5-10 წუთს შევყურებ წიგნებით გატენილ თაროებს<br />
ისე თითქოს ცხოვრებაში პირველად ვხედავე საერთოდ წიგნს...<br />
და მერე უცბაშAად ხდება სასწაული<br />
ჰო, სასწაული<br />
დაახლოებით ისეთივე, როგორიც იერუსალიმში აღდგმას ცეცხლის გადმოსვლაა,<br />
იმ ხმაურში<br />
თუ სიჩუმეში<br />
გარკვევით ისმის, როგორ გეძახის ვიღაც<br />
მე შემომხედე მეო<br />
და<br />
იმდენი თითქოს ერთნაირი წიგნიდან თვალი ზუმავს ერთს,<br />
ტრალდები, იღებ<br />
და<br />
შლი შუაში..<br />
არც ტექსტს კითხულობ, არც ავტორს არც სათაურს<br />
უბრალოდ შუაში შლი<br />
და<br />
ხვდები<br />
რომ<br />
ის ის არის<br />
და<br />
ის წიგნიც ისე გებღაუჭება, ისე ეგწებება ხელებზე, თითქოს ისიც ხვდება რომ შენ შენ ხარ...<br />
პირველი წიგნი საშუალო ზომისაა ჰხოლმე, ჩვეულებრივ შრიფტიანი და საშუალო სტატისტიკური ყდით<br />
მერე თვალს თუ მოავლებ მის გარშემო, დაახლოებით 2-3 წიგნის მოშორებით რაიმე დიდ, სქელყდიან, 11იანი შრიფტით აკრეფილ წიგნსაც შეავლებ თვალს რომელიც აუცილებლად პირველ პირშია მოთხობილი და იმასაც გამოაყოლებ ხელს და აი უკვე სალაროში ფულის გადახდისას, როცა მოლაერი ისის არის ჩეკს ამოარტყამს, უცბაშად საიდანმე მესამე წიიგნიც შემოგაჩეჩდება, უფრო მომცრო ზომის,რომელიმე ესპანურენოვანი მწერლის მოთხრობების კრებული ძირითადად და ყდიდან ამმწერლის ფოტოსურათი ისე შემოგყურებს, კარგი გოგო ხარ და არ იყიდო აბა...<br />
მერე გამოდიხარ დატვირთული მაღაზიიდან<br />
დატვირთული მთელი სამი წიგნით<br />
და<br />
როგორც წესი, ამ დროს საღამოა ჰხოლმე<br />
და<br />
ასევე, ტრადიციულად, ფეხით ხარ<br />
და<br />
გრძნობ, როგორ სირბილით მიდიხარ სახლში<br />
რომმალე ამოიღო პარკიდან მთელი ეს სიმდიდრე<br />
და შეუდგე კითხვას...<br />
გზადაგზა რომელიმე ცნობილი ბრენდის რომელიმე მაღაზიის რომელიმე ვიტრინაში გამოფენილ ტანსაცმელს მოავლებ თვალს,<br />
აი იმას, მთელი თვის მანძილზე ხელფასის აღებას რომ ელოდები, რომ მიხვიდე და იყიდო<br />
და<br />
დედას გეფიცები,გრძნობ, ეს ტანსაცმელი, როგორ არარააობაა იმასთან შედარებით, რაც შეიძინე...........<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv8YbgIJ27dhrEVm3hxfJ9Hbo_2ZpEYkLdd6PxPMoiE4VO0NV9tnWZkZt5w8SNhBw-MTC_xDkOhLVnQXCzT-edg2isH7SyWK63Y7FsyVQRpWs_UPMgLD-a4FPkhfpiRn12AiP8MTm2yg8L/s1600/DSC_0650.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv8YbgIJ27dhrEVm3hxfJ9Hbo_2ZpEYkLdd6PxPMoiE4VO0NV9tnWZkZt5w8SNhBw-MTC_xDkOhLVnQXCzT-edg2isH7SyWK63Y7FsyVQRpWs_UPMgLD-a4FPkhfpiRn12AiP8MTm2yg8L/s320/DSC_0650.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
მაგრამ ხანდახან ისიც ხდება, რომ<br />
შედიხარ წიგნის მაღაზიაში<br />
იწყებ სასწაულის პროცესს,<br />
იღებ ხელში ხან ერთ,ხან მეორე, ან მეასე წიგნს<br />
ათვალიერებ<br />
ეძებ<br />
ეძებ<br />
ეძებ<br />
და<br />
არცერთი მათგანი არ გეძახის მოდი,მიყიდეო...<br />
<br />
ხელცარიელობა კი ისე ჰგავს თავდახრილობას<br />
და<br />
ისე ჰგავს ნელა სიარულს<br />
რომ.........<br />
<br />
როგორც დღეს<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-66397361532735964522012-10-01T06:04:00.001-07:002012-10-01T06:04:28.161-07:00ჩემი პირველი (არ)ჩევანიპირველად წავედი არჩევნებზე<div>
და</div>
<div>
არჩევნები აღმოჩნდა იმაზე უფრო დამთრგუნველი, ვიდრე მოველოდი</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
აი რატომ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
1) 5-6 წლის შემდეგ პირველად მომიწია მისვლა იმ ეზოში, იმ სახლთან, სადაც გაავტარე ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი 8 წელი</div>
<div>
<br /></div>
<div>
2) უცნაურად ემოციური აღმოჩნდა ის ფაქტი, რომ საარჩევნო უბანი გახსნილი იყო</div>
<div>
საბავშვო ბაღის ტერიტორიაზე და ხმის მიცემის მომენტში კედლიდან მიყურებდა მიკი მაუსი</div>
<div>
<br /></div>
<div>
3) მთელი საარჩევნო ციებ-ცხელების დროს რეალურად არ მიფიქრია ვისთვის მიმეცა ხმა, ვფიქრობდი, რომ როცა ფარდაჩამოფარებულ კაბინაში შევიდოდი და ბიულეტინს დავხედავდი, თავისთავად მივხვდებოდი ვინ ვინ იყო და ბლაბლა.... მაგრამ მიკი მაუსმა დამაბნია... დავხედე ბიულეტინს და საერთოდ ევრ გაავრჩიე რა ეწერა და ვინც ეწერა ვერავინ ვიცანი, ასე რომ საფიქრალად დრო არ დამრჩა</div>
<div>
<br /></div>
<div>
4) იმდენ ხანს რიგში დგომის დროს მივხვდი, რომ ბიულეტინის გაუქმება არ მინდოდა, მინდოდა ვინმესთვის ხმა მიმეცა, მაგრამ მაინცდამაინც იმ წამებშიმ როცა ფარდაჩამოფარებულ კაბინაში აღმოვჩნდი, ჩემში გაიღვიძა ხატვის სურვილმა და ჩემს ბიულეტინზე ხელოვნების ნიმუში შევქმენი... იმედია, როცა დაითვლიან და ჩემს კონვერტს გახსნიან, ვინმე თანამედროვე ხელოვნების თაყვანისმცემელი იქნება გარშემო და ტაშს მაინც დაუკრავს.....</div>
<div>
<br /></div>
<div>
5) ტყუილი ყოფილა რომ მატყუებდნენ ა ხმა უნდა მისცეო, სინამდვიელში მხოლოდ ბიულეტინი ჩავაგდე, ხმა არავის მოუთხოვია......</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-64092634454801203472012-09-21T10:36:00.002-07:002012-09-21T10:36:56.674-07:00კჯნჰ;კნჰ;კლგუშინ ჩემმა ერთმა ნაცნობმა თქვა,<br />
მთელი სკოლის პერიოდი ყველა, დიდი თუ პატარა, თავში ვურტყამდით ახალაიას,<br />
ყველა მაგას ვცემდით<br />
და<br />
ახლა, ერთადერთი რაზეც მწყდება გული,<br />
რატომ არ მოვკალით მაშინო...<br />
<br />
<br />
<br />
მრავალწერტილმრავალძახილისნიშანი<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
გუშინვე, უცბაშად<br />
ძალიან<br />
დიდი შვება ვიგრძენი<br />
იმ ფაქტის, გამო<br />
რომ<br />
არ მყავს შვილი.....<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
არც მჩაგვრელი<br />
არც ჩაგრული<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
აღზრდის ხელოვნება<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-38471715759160408032012-09-18T05:40:00.000-07:002012-09-18T05:40:22.573-07:002ყოველი ახალი დღე<br />
ახალი ბრძოლის ველია<br />
ახალ პლანეტაზე<br />
ახალ საუკუნეში<br />
ახალ სივრცეში<br />
ახალ დროში<br />
იმ განსხვავებით, რომ<br />
მებრძოლები,<br />
ყოველთვის ჩვენ ვართ...<br />
ყოველი ახალი დღე<br />
ახალი ბრძოლის ველია<br />
ახალი ბრძოლებით<br />
და<br />
ძველი შედეგებით...<br />
ყოველი ახალი დღე<br />
ახალი ბრძოლის ველია<br />
და<br />
ყოველი ახალი დღის ბოლოს<br />
ძილის წინ<br />
ღიმილით ვფიქრობ<br />
"დღეს გავიმარჯვე...."<br />
"დღეს დავმარცხდი..."<br />
<br />
მაგრამ, ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ ახალი დღის დასაწყისში<br />
ახალ საუკუნეში<br />
ახალ სივრცეში<br />
ახალი სახით<br />
და<br />
ახალი შეგრძნებებით<br />
დავბოდიალობ<br />
და<br />
დაგეძებ,<br />
საომრად გიწვევ..<br />
შენ კი არ ჩანხარდარ...<br />
წლებიდან წლებში დავხტივარ<br />
უძრავად მჯდომი მონიტორს მიღმა<br />
და<br />
ვსევდიანდები...<br />
<br />
არც გამარჯვება<br />
არც დამარცხება...<br />
უბრალოდ<br />
ომი მწყურია<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgtfg5S71UPUuv-FKiRadFF50ZBmjxMHl_qgDyh1Vpl8v5kyox-d0ptmfBaQ8f7QTnpeoHwmGA7rU4a4UItKWMJqs7OKrFAce_Dx2Ni313tiXUBtajqLr_Qy0vafKQSGxrckFmHgr0nj8a/s1600/pb-120805-viking2-cannon.photoblog900.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgtfg5S71UPUuv-FKiRadFF50ZBmjxMHl_qgDyh1Vpl8v5kyox-d0ptmfBaQ8f7QTnpeoHwmGA7rU4a4UItKWMJqs7OKrFAce_Dx2Ni313tiXUBtajqLr_Qy0vafKQSGxrckFmHgr0nj8a/s320/pb-120805-viking2-cannon.photoblog900.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-26765956257028830452012-09-04T01:45:00.003-07:002012-09-04T01:45:39.623-07:00კლნჰ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibWijWaXgV3o-OZJogTiiKsNcMo3GdKIdmslKpaIKDyRfmFv8iUYW79WXifdqVexdBxsYETEiEGZLTUxn32-QNGynJ1XvEhT9LVmVudqkt3U-whO_4eqO5KRCrIq_YuRptGwvE4xrnJCDP/s1600/aspen-forest-colorado_57996_990x742.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibWijWaXgV3o-OZJogTiiKsNcMo3GdKIdmslKpaIKDyRfmFv8iUYW79WXifdqVexdBxsYETEiEGZLTUxn32-QNGynJ1XvEhT9LVmVudqkt3U-whO_4eqO5KRCrIq_YuRptGwvE4xrnJCDP/s320/aspen-forest-colorado_57996_990x742.jpg" width="320" /></a></div>
აცივდა<br />
სიზმარში ვნახე, რომ სამოგზაუროდ ვემზადებოდი<br />
ბარგს ვალაგებდი<br />
და<br />
დედამ მითხრა, თბილი ფეხსაცმელები წაიღე,<br />
ჰხომ იცი მთვარეზე როგორ ცივაო...<br />
ე.ი. ნამდვილად აცივდა..<br />
<br />
სხვა წლებთან შედარებით ახლა უფრო ხშირად მოდის შემოდგომა..............<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-10124048102010509912012-08-22T11:29:00.000-07:002012-08-22T11:29:19.068-07:00ყიოჰკჯბლდრო და დრო<div>
როცა მე მე არ ვარ</div>
<div>
ვგრძნობ, რომ სწორედ ის ვარ</div>
<div>
რაც არ ვარ</div>
<div>
რეალურად</div>
<div>
თუ არარეალურად..</div>
<div>
მოკლედ, მე ის ვარ რაც არ ვარ</div>
<div>
და</div>
<div>
მიხარია,</div>
<div>
რომ ვარ</div>
<div>
ანუ არ ვარ</div>
<div>
მაგრამ ვარ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
წამართვით ძალაუფლება,</div>
<div>
წამართვით და ვიბრძოლებ, რომ მოვიპოვო...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
პ.ს. ჩემი ცხოვრების ერთი დიდი ეტაპი, დაყოფილი მრავალ ეტაპად</div>
<div>
რომლებიც თავის მრივ წვრილ-წვრილი ეტაპებისგან შედგება</div>
<div>
და</div>
<div>
კიდევ და კიდევ და კიდევ</div>
<div>
მოიცავს ეტაპებს</div>
<div>
რომლებიც ისეთივეა, როგორიც ის სათვალეები, რომლებითაც დროის იმ ეტაპზე</div>
<div>
როცა ეტაპი ეტაპად იწოდა</div>
<div>
ვუყურებდი სამყაროს...</div>
<div>
ყოველი ახალი სათვალე ახალი ეტაპის დასაწყისია</div>
<div>
და</div>
<div>
ყოველი გატეხილ/დაკარგული სათვალე</div>
<div>
ეტაპის დასასრული...</div>
<div>
ანუ გამოდის, რომ დღეს კიდევ ერთი ეტაპი დასრულდა ...</div>
<div>
ახალი სათვალით ახალი ეტაპის მოლოდინში.... : )</div>
მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-27157722787153685022012-07-22T12:02:00.001-07:002012-07-22T12:02:19.261-07:00ეჯწპეპო3მე ყოველთვის საოცარი ტაქსის მძღოლები მხვდება<div>
ეს ალბათ ბედია..</div>
<div>
ან უბედობა..</div>
<div>
ჰხო, ყველა ერთმანეთზე გასაოცარია და ყველა მათგანი ისე ჰგავს წიგნის პერსონაჟს</div>
<div>
თავიანთი გასაოცარი ისტორიებით, </div>
<div>
რომ</div>
<div>
ხანდახან, როცა გაგიკვირდებათ და დრო მაქვს, </div>
<div>
ვფიქრობ</div>
<div>
წიგნი ხომ არ დამეწერა</div>
<div>
ან</div>
<div>
ფილმი ხომ არ </div>
<div>
გადამეღო</div>
<div>
სათაურით</div>
<div>
"მე და ჩემი უცნაური ტაქსის მძღოლები"...</div>
<div>
მაგრამ დღევანდელი ტაქსის მძღოლი მაინც ყველაზე უცნაური იყო..</div>
<div>
ალბათ იმიტომ , რომ სულაც არ იყო უცნაური</div>
<div>
და</div>
<div>
სწორედ ეს აუცნაურებდა..</div>
<div>
არ ვიცი, შეიძლება არაფერია იმაში იცნაური, </div>
<div>
როცა ტაქსში ზიხარ</div>
<div>
ღამეა</div>
<div>
ხედავ მხოლოდ მძღოლის თეთრ თმას</div>
<div>
და</div>
<div>
ფიქრობ, რომ იქნება ალბათ 60-65 წლის</div>
<div>
არა, ამასაც არ ფიქრობ...</div>
<div>
ზიხარ შენთვის ფანჯარასთან და აკვირდები ღამეში განათებულ შენობებს</div>
<div>
და</div>
<div>
ფიქრობ, რამდენი ახალი მაღაზია გახსნილა</div>
<div>
რამდენი ახალი შენობა აშენებულა, მანამ</div>
<div>
სანამ</div>
<div>
მე სამსახურში ვიზვარო</div>
<div>
ჰხო, შეიძლება სულაც არაა უცნაური,</div>
<div>
ამ სიჩუმეში,</div>
<div>
ამ საკუთარ თავთან დიალოგში\</div>
<div>
უცბაშად ტაქსის მძღოლი</div>
<div>
ისე, რომ თავს არ სწევს უკან</div>
<div>
გეკითხება</div>
<div>
"შეყვარებული გყავს?"</div>
<div>
ჰხო, არაა უცნაური, ბოლოსდაბოლოს იმდენნაირი ტაქსი დადის დედამიწაზე\</div>
<div>
იმდენნაირი მძღოლით, რომ რა გასაკვირია ერთს ასეთი შეკითხვა გასჩენოდა..</div>
<div>
მაგრამ დედას გაფიცებთ, დამეთანხმდეთ</div>
<div>
რომ</div>
<div>
ნამდვილად უცნაურია, </div>
<div>
როცა ვიღაც, თუნდაც ტაქსის მძღოლი, გკითხავთ,</div>
<div>
შეყვარებული გყავსო</div>
<div>
და</div>
<div>
შენ მთელი სიგულწრფელით, მთელი სიცხადით, უპასუხებ</div>
<div>
კიო..</div>
<div>
თავს დახრი, დაიმორცხვებსავით</div>
<div>
და</div>
<div>
უცბაშად გაგახსენდება, რა შეყვარებული </div>
<div>
და</div>
<div>
უპასუხებ, უი შემეშალა, არა არ მყავსო :ს :ს</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ნუ სხვა შეკითხვა აღარ დაუსვამს ან დამისვა და არ მასოვს..</div>
<div>
ან რაღა მემასოვრება</div>
<div>
გავოცდი</div>
<div>
ზუსტად არ ვიცი რის გამო...</div>
<div>
ალბათ იმიტომ, რომ</div>
<div>
ჩემი პასუხი მეც პირველად მოვისმინე</div>
<div>
და</div>
<div>
გამიკვირდა, ისეთი გაკვირვებით</div>
<div>
შუა სიზმრიდან რომ ვიღაც გაღვიძებს,</div>
<div>
იღვიძებ, ფხიზლდები, ყავას სვამ, პირს იბან</div>
<div>
და</div>
<div>
გულში მაინც სიზმარზე ფიქრობ....</div>
<div>
<br /></div>
<div>
მიკვირს და მიხარია, რადგან მიკვირს, ე.ი. ჯერ კიდევ შეიძლება ჩემგან ფილოსოფოსი გამოვიდეს</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCc3MbT_yRjseGSY1frNpPsyRIpo-KNt4i_cJy0o3-a7js8WqTo1rVRasX2un1AXKGt_pIbZ2SrkCbJiuOLa8FfK1hg6upX402oIn8SZ8JjXm8rWvvYygs9dLo0T81_80O1U6wbtqJNPSb/s1600/Smaller_Image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCc3MbT_yRjseGSY1frNpPsyRIpo-KNt4i_cJy0o3-a7js8WqTo1rVRasX2un1AXKGt_pIbZ2SrkCbJiuOLa8FfK1hg6upX402oIn8SZ8JjXm8rWvvYygs9dLo0T81_80O1U6wbtqJNPSb/s320/Smaller_Image.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
თღუნდაც სიზმარში : )</div>მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-58288534180612642102012-07-18T12:07:00.000-07:002012-07-18T12:07:15.734-07:00wqwr 30.05.12<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBqO9CqwLHJQVRwQmZdWdY_v6D4QQvK5iKZ4-xq93a9V_Zxhs80_gcnhvzbqA2lYas2kS_XC43AK6iN1m7d2So8sb_qk7g5ObpbFA0H9yvew1u5aDYbyQYzpMX0bSUr_nkUXUu5qwfkQmK/s1600/185127_3734658097957_1635727915_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBqO9CqwLHJQVRwQmZdWdY_v6D4QQvK5iKZ4-xq93a9V_Zxhs80_gcnhvzbqA2lYas2kS_XC43AK6iN1m7d2So8sb_qk7g5ObpbFA0H9yvew1u5aDYbyQYzpMX0bSUr_nkUXUu5qwfkQmK/s320/185127_3734658097957_1635727915_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
17.06.12</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGTX579qYUgSIfswjnwieONtv7TrHIXeqHrBfjkumxgSYoBuYtwAXqE8d-l0hnI-cWHU_b2vWMulobpmQmOnmVpE1BDuzv189kmDvt0dUo6zVc6ktW3NAsFl63jX97ent7jqv8tyavsfxl/s1600/554653_3772129634722_1837388524_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGTX579qYUgSIfswjnwieONtv7TrHIXeqHrBfjkumxgSYoBuYtwAXqE8d-l0hnI-cWHU_b2vWMulobpmQmOnmVpE1BDuzv189kmDvt0dUo6zVc6ktW3NAsFl63jX97ent7jqv8tyavsfxl/s320/554653_3772129634722_1837388524_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
13.07.12</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBeiUTP9QtpQ4gMpFuD7W24ulEO4VKD0wErEnyQiebTDCHfb_VaOMPwQLJ89p8l3lP1Ta3vAhX4OjhKJqw6FwrAOFICyJ7RTLk0z_pVz8K1FJfbW9wU4_YNhLFqbA5w8Ht_wvRAxAp5FYd/s1600/DSC_0968.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBeiUTP9QtpQ4gMpFuD7W24ulEO4VKD0wErEnyQiebTDCHfb_VaOMPwQLJ89p8l3lP1Ta3vAhX4OjhKJqw6FwrAOFICyJ7RTLk0z_pVz8K1FJfbW9wU4_YNhLFqbA5w8Ht_wvRAxAp5FYd/s320/DSC_0968.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
19.07.12</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYDDmBvSqy0MZiKE_8kVhRr4lO0Fw0STjZjSd5Ih6YtNYTEGmExklhbpsQXk5lESfrpaSjVx0NYTYHMqWvrbbdv9FWzj0i4yFkuh3GlQgpH2AQnHVLz1HmtHShQ90G6r5LKCtRhCG4_Xji/s1600/DSC_1022.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYDDmBvSqy0MZiKE_8kVhRr4lO0Fw0STjZjSd5Ih6YtNYTEGmExklhbpsQXk5lESfrpaSjVx0NYTYHMqWvrbbdv9FWzj0i4yFkuh3GlQgpH2AQnHVLz1HmtHShQ90G6r5LKCtRhCG4_Xji/s320/DSC_1022.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
პ.ს. ვიტირე.........................პ.ს.ს 2 წლის ბავშვისგან მხოლოდ ასაკით განვსხვავდები :|</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<br /><div>
<br /></div>
</div>მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-32631135053163008172012-06-18T09:21:00.001-07:002012-06-18T09:21:21.377-07:00:)ადამიანები არ იცვლებიან!<div>
<br /></div>
<div>
უბრალოდ, იცვლება აღქმა...</div>
<div>
</div>
<div>
1998 წელი</div>
<div>
"დახასიათების რვეული"</div>
<div>
<span style="background-color: white;">:)</span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
მე - 13 წლის </div>
<div>
საკუთარი თავის შესახებ :)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghCrHNrMTd06IyjtM0tV0YSpqyfM-bUx4zRBNvULR7Km-ufOk9PDvwos0ExV3G3EUAsb7T7_jIaHDx_Ec9bQvG1V0A5QoLWiaRkJ1l0W_UsE30venqhlnI0pts0DuHUcuYAKvfvhv-XhF9/s1600/1+004+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghCrHNrMTd06IyjtM0tV0YSpqyfM-bUx4zRBNvULR7Km-ufOk9PDvwos0ExV3G3EUAsb7T7_jIaHDx_Ec9bQvG1V0A5QoLWiaRkJ1l0W_UsE30venqhlnI0pts0DuHUcuYAKvfvhv-XhF9/s320/1+004+(1).jpg" width="273" /></a></div>
<div>
15 წლის შემდეგ - შეიცვალა საცხოვრებელი ადგილი. ჩემს უარყოფით თვისებებს რაემატა კიდევ რამდენიმე, დადებითზე ისევ არაფერი შემიძლია ვთქვა... გარეგნულად ისევ მსუქნად მივიჩნევ საკუთარ თავს, ისევ მოკლედ მაქვს თმა და ტუჩები არ გამზრდია :D. ისევ მიყვარს სიცილი, ანეგდოტები, კვერცხი და.... "ცეცე" სხვა "ცეცეებმა" შეცვალეს, თუმცა ობიექტები იცვლებიან, გრძნობა იგივე რჩება .... : ))</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ანუკა - ჩემი უფროსი და - 16 წლის</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMMk2YC7EXBXVchpObiullWdbD1Rp_GSUreljdENoIW92vQtgJeYbOoqXIWM5ZzQB2ZwhIxZrz-xSXfXFWdIOqTkkQhfWtTWG5z3Tz3qlZDZg6hH3Ey7rmKvh1VLWYJ5aIZ5kJoIf0NUl2/s1600/1+006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMMk2YC7EXBXVchpObiullWdbD1Rp_GSUreljdENoIW92vQtgJeYbOoqXIWM5ZzQB2ZwhIxZrz-xSXfXFWdIOqTkkQhfWtTWG5z3Tz3qlZDZg6hH3Ey7rmKvh1VLWYJ5aIZ5kJoIf0NUl2/s320/1+006.jpg" width="229" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx7c0CRC6gduRlm1UWE4UIj5yafkI-ufmyeYPvSPgvgXSiKnd0WulFIXC6cGsLR0eAaKyXdlACjT9lUmMm7o1H9yV0CavBR8n_mOUHWjyvFxx0Tobur05iM4x2m6RMxmoQqYOn57jpf2-x/s1600/1+007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx7c0CRC6gduRlm1UWE4UIj5yafkI-ufmyeYPvSPgvgXSiKnd0WulFIXC6cGsLR0eAaKyXdlACjT9lUmMm7o1H9yV0CavBR8n_mOUHWjyvFxx0Tobur05iM4x2m6RMxmoQqYOn57jpf2-x/s320/1+007.jpg" width="227" /></a></div>
<div>
ვფიქრობ, რომ დღეს რომ ვთხოვო ჩემი დახასიათების დაწერა, სიტყვა-სიტყვით იგივეს გაიმეორებს :) </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
თამუნა - ჩემი შუათანა და - 14 წლის :)</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWZN8mnWlH5P-4BJiDDw1OjHKEEDWkIMhyTupRAVfVy_ipIHQpvjlqitei1HNobXRvpnuHZfKIl5Jg25U4nKkggZInjYABtvrYdyrh2912jghe9m3uklo-UturKgied6ARU87joOvvQmCt/s1600/1+011+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWZN8mnWlH5P-4BJiDDw1OjHKEEDWkIMhyTupRAVfVy_ipIHQpvjlqitei1HNobXRvpnuHZfKIl5Jg25U4nKkggZInjYABtvrYdyrh2912jghe9m3uklo-UturKgied6ARU87joOvvQmCt/s320/1+011+(1).jpg" width="276" /></a></div>
<div>
დღემდე სჯერა, რომ გადავლახავ "ამ პერიოდს" და "დავსერიზულდები" :)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
გიორგი - ჩემი ძმა - 4 წლის</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS6ptDI2cY948TPSH4qOmOxOF0O2d6Kpai4srAgpXivqQCjaZSKfti6GY4dQDvMGMqoQDrgnQ3YLC9Db2fGemNFjf5982m3AISDXsz7Ej0HDNNcxPH8DaW8zTg3SDinbL4Kmq5J2DlU3yQ/s1600/1+012+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS6ptDI2cY948TPSH4qOmOxOF0O2d6Kpai4srAgpXivqQCjaZSKfti6GY4dQDvMGMqoQDrgnQ3YLC9Db2fGemNFjf5982m3AISDXsz7Ej0HDNNcxPH8DaW8zTg3SDinbL4Kmq5J2DlU3yQ/s320/1+012+(1).jpg" width="257" /></a></div>
<div>
15 წლის შემდეგ ისწავლა წერა და იგივეს, რასაც 4 წლის წინ ჩემი დის ხელით წერდა, უკვე საკუთარი ხელით დაწერს ახლა :)) დღესაც ვაბრაზებ და თვლის რომ ვარ ცუდი "ბავშვი", გულკეთილი ალბათ აღარ ვარ მის თვალში, მაგრამ მაინც ვუყვარვარ (ნონ) : ))</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
თამარ კარელიძე- ვასასი - 8 წლის </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2rp1e8f4t-mgi9l59PTDQDLghYEFLcdNZlZ5LdEt86HX2xzP7MztUqSuGWKc_jqR1_g8TmUo9U-QwvJcCQMTONqtYXZiDWFxD4DxZ2jZYQ01mesXYIwTB8goNZbjh86CwmVFr3tTIHYGz/s1600/1+(35).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2rp1e8f4t-mgi9l59PTDQDLghYEFLcdNZlZ5LdEt86HX2xzP7MztUqSuGWKc_jqR1_g8TmUo9U-QwvJcCQMTONqtYXZiDWFxD4DxZ2jZYQ01mesXYIwTB8goNZbjh86CwmVFr3tTIHYGz/s320/1+(35).jpg" width="240" /></a></div>
<div>
ჩემი ფავორიტი ჩანაწერი ამ რვეულში :)))))))))</div>
<div>
ყველაზე ყველაზე ყველაზე უცვლელი დამოკიდებულება ; D</div>
<div>
"როცა ვინმე მოვა მათ გადავყვები და ყურადრებნას არ ვაქცევ, მაგრამ ძალიანძალიან ვუყბარვარ" <3</div>
<div>
<br /></div>
<div>
თეონა ( გვარი არ მახსოვს) - ქართულის მასწავლებელი - 27-28-29 წლის</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQbwDbviwGoCjU5-tWJ3hIJKaX_vnrZhTxhXeCXvM0BHv-S0kuT_mEeFnxM0P9VE3MiKSDL2UedarMFZ-dVYFC7TCf20hSlnKfo3U4nf7gbuH90REXCnxMAv60nIJi-6ANhIVvUEb4DCZf/s1600/1+008+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQbwDbviwGoCjU5-tWJ3hIJKaX_vnrZhTxhXeCXvM0BHv-S0kuT_mEeFnxM0P9VE3MiKSDL2UedarMFZ-dVYFC7TCf20hSlnKfo3U4nf7gbuH90REXCnxMAv60nIJi-6ANhIVvUEb4DCZf/s320/1+008+(1).jpg" width="245" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuNhdaJNBuDDKRuC2YWCScUVuIAFNG6aYukYjn4yRgkXusZEiCX-_8XJp_OcybfZZMP29UhZO3wbJ2GW3AhAhEVzdFSAjwIxKXeLKKXfgPP2K0qpNEZkbp2XKaKBPH35TJbRS5M5CPfpg9/s1600/1+009.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuNhdaJNBuDDKRuC2YWCScUVuIAFNG6aYukYjn4yRgkXusZEiCX-_8XJp_OcybfZZMP29UhZO3wbJ2GW3AhAhEVzdFSAjwIxKXeLKKXfgPP2K0qpNEZkbp2XKaKBPH35TJbRS5M5CPfpg9/s320/1+009.jpg" width="247" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi48grgA00FrnhdAYEWGXmVSXJy3O9bRnP9e2yPZ-F8T9JvLefHkndo8cQu7O9TECRl28QVRUKetv_lTokEUX-ZOVemluOWm4dCwCFBmjhZRZI0_Hidz2EV_IdW2CdJpr-zE3P_uUI4IA-Z/s1600/1+010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi48grgA00FrnhdAYEWGXmVSXJy3O9bRnP9e2yPZ-F8T9JvLefHkndo8cQu7O9TECRl28QVRUKetv_lTokEUX-ZOVemluOWm4dCwCFBmjhZRZI0_Hidz2EV_IdW2CdJpr-zE3P_uUI4IA-Z/s320/1+010.jpg" width="246" /></a></div>
<div>
როგორც აღმოჩნდა, ჩემს ცხოვრებაში მაშინაც არსებობდნენ ადამიანები, რომლებიც ჩემში რაღაც ისეთებს ხედავ(დნ)ენ, რასაც მე ვერც მაშინ და ვერც ახლა ვერ ვხედავ :) თუმცა გამოგიტყდებით და მაშინაც მსიამოვნებდა და ახლაც მსიამოვნებს ასეთI უტოპიების კითხვა : D</div>
<div>
<br /></div>
<div>
და კიდევ....</div>
<div>
<br /></div>
<div>
15 წლის წინ</div>
<div>
ისევე როგორც ახლა</div>
<div>
ძალიან მინდოდა შემძლებოდა ხატვა</div>
<div>
<br /></div>
<div>
მაააააააააააააგრამ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ჰხეხ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
:))))</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYh9zSIFj3oMeB9VLU09O9mKdNEXg1mTGdQjtjFxHOmkIsA5uVgSV_z-OWCSc5wxHH0B9NrkSHVYHZxNkBe_1IHOFGWRn_YzaLbkC57K11c6vr-3Ln6VqmPDitRAPT07-R-WcKraKGStPz/s1600/1+005.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYh9zSIFj3oMeB9VLU09O9mKdNEXg1mTGdQjtjFxHOmkIsA5uVgSV_z-OWCSc5wxHH0B9NrkSHVYHZxNkBe_1IHOFGWRn_YzaLbkC57K11c6vr-3Ln6VqmPDitRAPT07-R-WcKraKGStPz/s320/1+005.jpg" width="229" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
პ.ს. გუშინ ამ რვეულის არსებობის შესახებ ჩემს მეგობრებს მოვუყევი:) გაეცინათ.. შოთიკომ, უი ჰხედავო, მაშინაც კი, 13 წლის ასაკში, როცა ყველას "მეგობრობის დღიური" ჰქონდა და "რომელი მსახიობი გიყვარს", "რა წიგნს კითხულობ" -ს ეკითხებდონენ ერთმანეთს, მაააშინაც კი როგორი ეგოისტი ყოფილხარ, ხალხს მხოლოდ ერთ შეკითხვას უსვამდი "რას ფიქრობთ ჩემზე" - ო.... ძნელია არ დაეთანხმო... ეგოისტობაც არ ყოფილა გავლადი........ ყოველ შემთხვევაში 15 წლის მანძილზე.............. :)</div>მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-80552067970892908772012-06-08T10:45:00.005-07:002012-06-08T10:45:34.715-07:00დჯსჰფასჰფკლადჰნორხდა,ნ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTJtclbLrrB43Uo6mQUAWjiCTSC3t1hTt_JNW-I5ZGZD1rQHOjhwSpaliketgywRNXSXv6vhcZRx2DGlssBaRcQottr_A1u_8PiQPEaRjT-7ITwQ2EodWFnc1WIRG_uh6QS-LJDErNLyxk/s1600/d1a0f16c87da.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTJtclbLrrB43Uo6mQUAWjiCTSC3t1hTt_JNW-I5ZGZD1rQHOjhwSpaliketgywRNXSXv6vhcZRx2DGlssBaRcQottr_A1u_8PiQPEaRjT-7ITwQ2EodWFnc1WIRG_uh6QS-LJDErNLyxk/s320/d1a0f16c87da.jpg" width="265" /></a></div>
დღეს ჩემი მეგობრის დაბადების დღეა<br />
:)<br />
ჰხო, მეგობრის...<br />
თუ შეიძლება მეგობარი ეწოდოს ადამიანს,<br />
რომელიც<br />
10-15 წელია არ გინახავს...<br />
რომლის ქმარსაც არ იცნობს,<br />
რომლის შვილებიც არასდროს გჭერია ხელში...<br />
არადა დღეს მართლა მისი დაბადების დღეა<br />
მისი - ანუჰხთ მეგობრის...<br />
რამდენი ადამიანი წარმოგიდგებათ თვალწინ, როცა სიტყვა "მეგობარს" გებულობთ?<br />
ერთი?<br />
ორი?<br />
არცერთი?<br />
ვერ გაიხსენეთ?<br />
არა უშავს...<br />
სხვა გაგიხსენებთ...<br />
დღეს ჩემი მეგობრის დაბადების დღეა<br />
და<br />
მე არ ვიცი ნომერი, რომ მივულოცო<br />
არ ვიცი სახლი, რომ მივულოცო<br />
არ მაქვს მისი მაილ, რომ მივულოცო..<br />
დღეს ჩემი მეგობრის დაბადების დღეა და<br />
მახსოვს, რომ დღეს ჩემი მეგობრის დაბადების დღეა...<br />
უბრალოდ, მახსოვს<br />
და<br />
რაღაცნაერად გული მიფრიალებს,<br />
რომ<br />
მისი დაბადების დღეა...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ჰხვალ ჩემი მეგობრის ქორწილია...<br />
ჰხო,<br />
მეგობრის...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ზოგჯერ ცხოვრება ძალიან იფერებს რომ ცხოვრებაა და ისე იქცევა, თითქოს მართლა ცხოვრება იყოს....<br />
<br />
<br />
მეღიმილება<br />
ჩემთვის<br />
დრო<br />
და<br />
დრო.....<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-15662408279634662232012-06-04T10:53:00.001-07:002012-06-04T10:55:22.490-07:008<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcZBIUh6CjKBHjwRAi57wFnSQu69Et3g0QPRrXhzJhHK8rwiHYm_T5d-TztFFlx7wZ4j9XB_Dz4iQJR_eYSXkVlw8b7oTe4cinQsDlvs_BNL1VgPB81Hel7WfGRWjtwAZQpxImTiaBHkPw/s1600/0131.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcZBIUh6CjKBHjwRAi57wFnSQu69Et3g0QPRrXhzJhHK8rwiHYm_T5d-TztFFlx7wZ4j9XB_Dz4iQJR_eYSXkVlw8b7oTe4cinQsDlvs_BNL1VgPB81Hel7WfGRWjtwAZQpxImTiaBHkPw/s320/0131.jpg" width="320" /></a></div>
იმ დღეს დავასტატუსე ფეისბუქზე<br />
"სულ მეგონა, რომ 2008 წელს მოვკვდებოდი და არც შევმცდარვარმეთქი..."<br />
არ მიხუმრია, სიმართლე ვთქვი..<br />
<br />
7-8 კლასში რომ ხარ და მასწავლებლები ერთ ზედმეტ სიტყვას რომ არ ამბობენ გაკვეთილზე საგნის და წიგნში ისედაც დაწერილის გარდა და ეს ყველაფერი რომ სასტიკად მომაბეზრებელია და უცბაშად, კარი რომ გაიხსნება და ერთ-ერტი რიგითი საგნის ახალი მასწავლებელი რომ შემმოვა კლასში და უცბაშად თემიდან გადაუხვევს, ეგ შეგრძნება ალბათ ყველას გამოგიცდიათ და ალბათ ყველას გახსოვთ არა?არა? კაი :\<br />
<br />
ჰხოდა ფიზიკაში კი სამწუხაროდ ბევრი ვერაფერი ვისწავლე, მაგრამ სამაგიეროდ მასწავლებლის გადახვეულ/გადმოხვეულმა ფრაზმებმა ღრმად დაიმკვიდრა ჩემი ტვინის ხველულებში ადგილი და ჩემს ცხოვრებაში რაღაც-რაღაცეები შეცვალა თავისებურად... უკვალოდ ჰხომ არაფერი იკარგება...<br />
<br />
ჰხოდა ერთხელად ამ მასწავლებელმა რიცხვებზე დაგვიწყო ლაპარაკი და ყველა რიცხვის შესახებ ისეთი რაღაცეები გვითხრა რომ,..<br />
თურმე ნუ იტყვით და 3 აღმოსავლეთის სიმბოლო ყოფილა<br />
4 დასავლეთის<br />
და<br />
7 მთლიანობის ანუჰთ აღმოსავლეთს პლუს დასავლეთი<br />
მაგრამ ჯერ სად ხარ<br />
მთავარი წინაა..<br />
8<br />
ჰხო 8<br />
ესაო, ისაო...<br />
აი რვა ჰხომ თითქოს არაფერიო, მაგრამ სინამდვილეში სიკვდილის რიცხვიაო<br />
აი თუ არ გჯერათ სვანურს დააკვირდით, სვანურად რვა სიკვდილიაო თუ რაღაც...<br />
მოკლედ, დღემდე არ ვიცი მაშინ მწარედ გვატყუებდა ეს მასწავლებელი<br />
და<br />
ჩვენს ყურებდაცქვეტილ-თვალებგაფაციციებულები ვუსმენდით<br />
და<br />
გვჯეროდა<br />
და<br />
დღემდე გვჯერა<br />
თუ არა<br />
არ ვიცი, მაგრამ<br />
თუმცა ერთი ცხადია,<br />
ამ დღის მერე, ჩემდა უნებურად დავიჯერე, რომ<br />
2008 წელს მოვკვდებოდი<br />
მერვე თვეს,,,<br />
მერე მოვიდა 01.01.01 და ყველა ამაზე ლაპარაკობდა ვა რა მაგარი თარიღიაო<br />
და<br />
მე კი ვიჯექი და ველოდი 08,08.08 -ს<br />
02.02.02 რომ მოვიდა, მაშინაც 08.08.08 ს ველოდებოდი<br />
და<br />
მერეც და მერეც და მერეც და მერეც..<br />
და მერე კი მოვიდა 08.08,08 და ომიც დაიწყო<br />
და<br />
მერე ეს ომიც დამთავრდა და მეგონა გადავრჩი,...<br />
მეგონა თქვენც გადარჩით<br />
და<br />
მეგონა მორჩა, ამ დღით დავამთავრეთ კაცობრიობამ სიკვდილი,<br />
მაგრამ თურმე სად ხარ...<br />
თურმე სულ ტყუილად....<br />
<br />
<br />
გუშინ ვიდექი ერთ-ერთი იმ ბევრ ერთ-ერთ ადამიანს შორის,<br />
რომლებიც ჯამში ბევრ ადამიანს ქმნიდა<br />
და<br />
მეც ჩემ ერთერთურად ველოდებოდი დდტ ს და<br />
გარშემო რომ სივრცეა<br />
და<br />
თავს ზემოთ ცა ღიაა<br />
და<br />
ლუდი კი ცოტაა და ბევრი წვალებით მოსაპოვარი, მაგრამ მაინც ჰხომ არის<br />
და<br />
თუ დაიღლები პირდაპირ შეგიძლია იქვე წამოწვე სადაც დგახარ<br />
და<br />
თუ გინდა იყვირე<br />
და<br />
თუ გინდა იცინე<br />
და<br />
მოკლედ თავისუფლებაა<br />
და<br />
სილაღეა<br />
და<br />
მუსიკაა<br />
თანაც ისეთი... დდტ ური<br />
და<br />
უეცრად, ჯერ ერთმა იყვირა родина, მეორე მეორემ , მერე მესამემ<br />
და<br />
სულ მალე ყველა ყვიროდა родина родина родина родина родина родина<br />
თან ისე<br />
თოთქოს სიმღერას კი არა<br />
შევჩუკისგან საქართველოს დამოუკიდებლობის აღიარებას მოიტხოვენო<br />
და<br />
უეცრად მივხვდი, რომ მართალი ვიყავი<br />
როცა ვფიქრობდი<br />
რომ<br />
2008 წელს მოვკვდებოდი<br />
რომ ყველაფერი 2008 წელს დამთავრდებოდა...<br />
<br />
ჰხომ ხვდებით რატომაც?<br />
ვერ?<br />
არაუშავს..........მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-41197577544428245232012-05-24T11:38:00.002-07:002012-05-24T11:38:25.559-07:00HB<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSuWChhN9CfChNC2lUt1hJgI_fieAFWsCTbBwKZoavXBsfdjjdU82wvcASyyjcQEcbQLvihC6ZjxIe-1QPk4x-wR1BBY8QS_UA_iZiRLEv4nn6oNRSVw6NDrXddHgcwrbsQVbTmkKj_Tey/s1600/_The_Happy_Mad_Girls__by_NegativeNig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSuWChhN9CfChNC2lUt1hJgI_fieAFWsCTbBwKZoavXBsfdjjdU82wvcASyyjcQEcbQLvihC6ZjxIe-1QPk4x-wR1BBY8QS_UA_iZiRLEv4nn6oNRSVw6NDrXddHgcwrbsQVbTmkKj_Tey/s320/_The_Happy_Mad_Girls__by_NegativeNig.jpg" width="184" /></a></div>
ბავშვობაში ყოველ დღეს ჩერდებოდა მატარებელი ამ სადგურზე<br />
ახლა კი გაივლის რიხინ-რიხინით<br />
ო<br />
თუ რაღაც მაგდაგვარი ლექსი ჰქონდა დაწერილი მიხეილ ქვლივიძეს<br />
მახსოვს,,,,,<br />
ჰხო დამავიწყდა, ლექსის სათაურია<br />
"დაბადების დღე"..<br />
ანუჰხთ მორალი: ბავშვობაში გვიხაროდა დაბადების დღე და ახლა კიდევ ისაო...<br />
ჰმ<br />
ნურას უკაცრავად,,<br />
მოკლედ,<br />
ჩემს საყვარელ ფრაზას მოვიშველიებ და ზუსტად გადმოვცემ<br />
ჩემს დამოკიდებულებას ამ<br />
დღისადმი<br />
<br />
<h3>
"ბედნიერებაა, რომ ვარსებობ, თორემ ნაღველს მივეცემოდი!!!"</h3>
<br />
სამი ისტორია ჩემი დაბდღეების ისტორიიდან:<br />
<br />
1) ყოველ 24 მაისს საღამოს , მაშინ როცა დედა სამზარეულოში ფუსფუსებდა და ათასნაირი საჭმლის სურნელი იფრქვეოდა სახლში, მე ვიმიზეზებდი ათას მიზეზს და გავდიოდი სახლიდან, მივდიოდი ერთსა და იმავე გზაზე და ვიწყებდი განვლილი წლის შეჯამებას... რა მოხდა ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი 6 წლის ასაკში? რა მოხდა მნიშვნელოვანი ჩემს ცხოვრებაში 7 წლის ასაკში, 8 წლის, 9 წლის, 10 წლის..... ვიწყებდი ფიქრს და მოსაგონარი და მნიშვნელოვანი ამბები თავზე საყრელი იყო და ჩემს თავს პირობას ვაძლევდი, რომ არასდროს დამავიწყდებოდა რით იყო მნიშვნელოვანი 7 წელი ჩემს ცხოვრებაში, რომ ამ წელს მასწავლებელმა კუთხეში დამაყენა და ქართულში საშინაო დავალება ვერ დავწერე კარგად და სუფთა წერისას მინდორში გადავედი და ბლაბლაბლა..და ეს ყველაფერი ისეთი დასამახსოვრებელი იყო, ისეთი მნიშვნელოვანი, ისეთი, ისეთი რომ ამის გარშემო ტრიალდება მთელი სამყარო... მართლაც და როგორია იყო 8 წლის და დაგავიწყდეს როგორ მიიღე ხუთიანი მხოლოდ შენ, მთელს კლასში.... :)<br />
ახლა კი ვზივარ არა და ვწევარ და ვიხსენებ და ვერ ვიხსენებ რით იყო მნიშვნელოვანი ჩემს ცხოვრებაში 27 წელი...<br />
<br />
მერე გავიდა დრო და ეს წინა სადაბადებისდღევო რიტუალი, თავისი მსვლელობა-გახსენებებით წარსულს ჩაბარდა.... 12-13 წელი იქნება იმ გზაზე აღარ ვყოფილვარ... არც 24 მაისს და არც წელიწადის სხვა დღეს..... მაგრამ სულ მახსოვს, როგორ ისა....<br />
<br />
<br />
2) 24 მაისს ვიძინებდი ადრიანად... არა, ვერ ვიძინებდი... ვწვებოდი ადრიანად და ვერ ვიძინებდი... და მარტო იმიტომ არა, რომ ამ მეორე დღეს ჩემი დაბადების დღე იყო.... ჩემს მეზობლად ქალი ცხოვრობდა, ლიანა ... მე რომ 10 წლის ვიყავი, ის 50 წლის იყო... მე რომ 11 წლის ვიყავი, ის 51 წლის და ა.შ. ჰხოდა მაშინ მიკვირდა და ახლა აღარ მიკვირს, მაგრამ ამ ლიანასაც 25 მაისს ჰქონდა დაბადების დღე... და მე ძალიან მჯეროდა, რომ თუ დილით ადრიანად ავდგებოდი და ჯერ მე მივულოცავდი ლიანას დაბადების დღეს, ის წელი ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი იქნებოდა... ვიღვიძებდი ადრიანად 6 საათზე, 7 საათზე და გავრბოდი ლიანასთან საგულდაგულოდ მომზადებული საჩუქრით... ეს მართლა ძალიან სანერვიულო საქმე იყო, ვაი და დაესწრო მოლოცვა, მერე?... მერე ეს სადაბადებისდღევო რიტუალიც წარსულს ჩაბარდა, იმ ერთი შეხედვით მარტივი მიზეზის გამო, რომ ლიანა გარდაიცვალა.... და ახლა ვეღარავინ დამასწრებს დაბადების დღის მოლოცვას, მაგრამ....<br />
<br />
<br />
3) 9 წლის იუბილე მქონდა... ჰხომ არ ეხუმრებით 9 წელს, მთეეეეეელი 9 წლის ვხდებოდი... იმ წელს დაიბადა ჩემი ძმა :) 3 თვის იყო... დედა დარბოდა ბავშვით ხელში დღე და ღამ... ვისღა ეცალა ჩემი დაბდღისთვის...მე კი 9 წლის ვხდებოდი, ხუმრობა ხომ არაა 9 წელი,.... ჰხოდა რას იზამთ მაშინ, როცა გინდათ რომ დიიიიდი დაბადების დღე გქონდეთ და სახლში კიდევ 9 წლის კი ხარ, მაგრამ ხვდები, რომ შენი დაბდღისთვის არავის სცალია.... ყველაფერი ძალიან მარტივად მოგვარდა: მივედი სკოლაში, გამოევდი შუა გაკვეთილზე დაფასთან და მთეეელი 32 მოსწავლე დავპატიჟე დაბადების დღეზე... ვუთხარი, რომ დედამ გემერილი ნამცხვრები გამოაცხო და ყველას მოუთმენლად ელოდება.... მერე გავიქეცი სახლში შეშფოთებული სახით და დედას ვუთხარი, რომ თურმე ჩემს მასწავლებელს მთელი კლასით გამიზნული ჰქონდა დაბადების დღის მოსალოცად ჩემთან სტუმრობა... ისიც ვთქვი, როგორ ვეხვეწეოდი ბავშვებს არ მოხვიდეთ, დედას არ სცალია მეღქი, მაგრააამ...... :)))))))) დაბადების დღემ მშვენივრად ჩაიარა... ბევრი ბავშვებით და ბევრი ნამცხვრებით :)<br />
<br />
<br />
პ.ს. ზუსტად საათ ნახევარში კიდევ ერთი 25 მაისი მოვა ჩემს ცხოვრებაში... ვცდილობ გავიხსენო რა ხდებოდა ამ დროს 28 წლის წინ, მაგრამ არ მახსოვს.... ვფიქრობ, ნეტავ გარდაცვლილი ადამიანებიც თუ ზეიმობენ თავიანთი გარდაცვალების დღეს....მოკლედ მიტრიალებს თავში მილიარდნაირი აზრი და ფიქრი, მაგრამ ვგრძნობ, რომ 25 მაისის მოახლოებას ისეთივე გულისფანცქალით ველოდები ახლა, როგორც მაშინ, როცა 7 წლის ვხდებოდი და როცა 8 წლის ვხდებოდი და როცა 13 წლის ვხდებოდი და 16 და 20 და 27....<br />
<br />
<h3>
და მიხარია, მიხარია რომ ვარსებობ, თორემ რომ არ ვარსებობდე დედას გეფიცებით, მართლა ნაღველს მივეცემოდი..... </h3>
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1973844418037571683.post-28455456758356017022012-05-21T13:26:00.000-07:002012-05-21T13:26:09.478-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDl55e0e-QhTE2fbKk7ojeE_PeVZY-koeT-i4Z_uyrgizT24bwsGo1H5kb5c5ZUNnHLl4rGvgupwIcBZlv7Wdny34Ls2aLpta-_p3My27ao2Hd7HwBusi9t1fQsWcBqlOyo43H1SaRqmqT/s1600/0131.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDl55e0e-QhTE2fbKk7ojeE_PeVZY-koeT-i4Z_uyrgizT24bwsGo1H5kb5c5ZUNnHLl4rGvgupwIcBZlv7Wdny34Ls2aLpta-_p3My27ao2Hd7HwBusi9t1fQsWcBqlOyo43H1SaRqmqT/s320/0131.jpg" width="320" /></a></div>
რა რთული იყო შენი თავი..<br />
ჰხო. შენი თავი და არა ის<br />
ვინც გვერდით დგას და შენს თავს უყურებს<br />
შენს ქცევებს აკვირდება<br />
და<br />
ყოველი მოქმედების ბოლოს ახნა-განმარტებას ითხოვს...<br />
ოო, აი თუ ვერ ახსენი მერე მტრისას..<br />
ბრაზდება რომელია<br />
აწყდება კლდე-ღრეს არა და კედლებს<br />
და<br />
დაეძებს რას თვითონაც არ იცის...<br />
რა რთულია, იყო შენ კი არა არამედ ის, ვინს<br />
ყოველ წამს გეკითხება მხოლოდ ერთ შეკითხვას<br />
"რატომ?"<br />
რატომ ასე და არა ისე?<br />
რატომ ეს მაინცდამაინც ახლა?<br />
რატომ ის, როცა ყველაფერი ასეა?<br />
რატომ ეს, როცა ყველაფერი ისეა?<br />
რა რთულია, როცა შენ შენ კი არ ხარ<br />
არამდე, ის, რომელიც თვალებში გიყურებს და შენ კიდევ აღარ იცი სად გაექცე მის მზერას<br />
და<br />
სად წახვიდე და სად გადაიკარგო<br />
და<br />
იქნებ ნიჩაბი რომ გქონოდა დიდი ორმო ამოგეთხარა<br />
და<br />
ჩამძვრალიყავი შიგნით, ოღონდ ეს მზერა არ დაგენახა....<br />
ახლა კი რაღა დაგრჩენია<br />
საბანი გაქვს თავზე გადაფარებული და გგონია, რომ ეს დაგიცავს ყველა და ყველაფტისგან,,<br />
გგონია, როგორც მაშინ გეგონა, ბევრი წლის წინ<br />
რომ თუ ომი დაიწყებოდა<br />
თუ სამყარო ყველა მის კლანჭს ერთად გამოაჩენდა<br />
და<br />
გადაყლაპვას დაგიპირებდა<br />
შეძვრებოდი გამოქვაბულში და დაიმალებოდი//<br />
დაემალებოდი ცხოვრებას<br />
და განა არ ასრულდა<br />
100რულდა<br />
და<br />
ახლა ზიხარ გამოქვაბულში და უყურებ ატომური აფეთქების შემდეგ გამუტანტებულ სამყაროს<br />
და<br />
ზოგჯერ გამოქვაბულიდან თუ გაამოხვალ<br />
დილობ შეერწყა და შეეთვისო<br />
მაგრამ ის მეორე<br />
ის სხვა<br />
ის დამკვირვებელი<br />
თითქოს წინა ცხოვრებაში ჩარჩენილა<br />
და<br />
თითქოს იქიდან გიყურებს<br />
ძალიან შორიდან ახლოს<br />
და<br />
ძალიან მკრთალად და მკვეთრად<br />
და<br />
განა რამეს გეკითხხება<br />
განა რამეს გსაყვედურობს<br />
განა რამეს გიშავებს<br />
უბრალოდ იღიმება<br />
იღიმება ისე მკაფიოდ<br />
ისე 1000აზროვნად<br />
ისე სევდიანსიხარულიანად<br />
რომ შენამდე მოსული ღიმილი ყურებში შეკითხვად იქცევა და<br />
გაიძახის<br />
რატომრატომრატომრატომ.....<br />
<br />
<br />
<br />
<br />მე-ხათოhttp://www.blogger.com/profile/07903919023633219546noreply@blogger.com1