საკუთარი თავს რომ რამეს მოჰპარავ, ქურდობაში გეთვლება?
სულ მაინტერესებდა,
ბავშვიბიდან
ამ კიტხვაზე პასუხი.......
აი ჯერ კიდევ მაშინ
მეორე დღისთვის გადანახულ შოკოლადებს წინა დღით რომ ვუჭამდი ჩემ ტავს და თან თავს რომ ვიკატუნებდი(ჰეჰე, მოკატუნება რა მაგარი სიტყვაა) თითქოს არ ვიცოდი.....
ჰხოდა ახლაც
შარშანდელ ჩემს პოსტებს გადავაწყდი
და
ეს ლექსი დამიპოსტავს
არ ვიცი ვისია და სად ვნახე და რატომ დავპოსტე და ამას რომ ვპოსტავდი რას ვფიქრიბდი და....
ჰხოდა ახლა ჩემ თავს იმ ლექსს ვპარავ,
მხოლოდ ლექსს,
ემოციებს არა,
სამყოფილი მაქვს ჯერჯერობით
ჰხოდა ასთრე......
მერამდენედ, კედელზე ვაჭედებ ცას
და ვუბარებ, რომ არსად წავიდეს -
ვიპოვი - მოვკლავ.
და მაინც ყოველ დილით
ცა მეპარება თითებს შორის
და სადღაც მიდის.
ეგ არაფერი.
დავაბრალოთ დაუდგრომლობას,
მომთაბარე სხეულის ლტოლვას,
და დავივიწყოთ.
უკვე მერამდენედ ვკარგავ ჩაის კოვზს
და აღმოვაჩენ აივანზე,
გამზადებულს გადასავარდნად.
ეგ არაფერი.
მივეჩვიე თვითმკვლელ საგნებს
და ამ საგნების ჩემდამი მიუჩვევლობას.
მერამდენედ მიჯიუტდება დრო და
საკუთარ ნაღრძობ ბუნებას ავლენს,
საათის ისრებს ატრიალებს უკან და - ტირის.
ეგ არაფერი.
მივეჩვიე დაკომპლექსებულ ცნებებს,
რომლებსაც საკუთარი განსაზღვრება აშინებთ.
მერამდენედ ვეძებ საკუთარ სხეულზე ხალს
რომელიც ერთხელ აღმოვაჩინე
და მას მერე აღარ მინახავს.
ეგ არაფერი,
მივეჩვიე საკუთარ სხეულს,
ბავშვობიდან ამას ვცდილობდი.
მერამდენედ ვეძებ კარს,
საიდანაც სიბნელე მოჩანს
და მერამდენედ ვპოულობ,
მაგრამ ვერ გამიღია.
ეგ არაფერი.
მივეჩვიე, რომ გასაღები ყველაფრის -
არ მაქვს.
მერამდენედ გავდივარ სახლიდან მარტო
ისევ უმიზნოდ სახეტიალოდ.
ეგ არაფერი.
მივეჩვიე, რომ ჩემს მიზანს უმიზნოდ თვლიან.
მერამდენედ ვეძებ შენში მეოთხე განზომილებას
და მერამდენედ ვპოულობ.
მიკვირს, რომ დღემდე ვერ მივეჩვიე.
No comments:
Post a Comment