Thursday, August 18, 2011

gdfgsdgs

ასეთი ჩვევა მაქვს
როცა რაღაც კონკრეტულის მეშინია,
უნდა დავდგე და გაფართოებული თვალებით ვუყურო დიდხანს
დიდხანს
დიდხანს
სანამ
არ გადამაშინდება....

ბავშვობაში, როგორც ყველა ბავშვს, მეც მეშინოდა სიბნელის....
დარწმუნებული ვიყავი რომ,
საწოლის ქვეშ ღამრამობით ვიღაც იყო შემძვრალი
და
ფარდის იქიდან
ვიღაცის შავი ხელი მოჩანდა...

ვფიქრობდი რომ საბნის თავზე გადაფარვა და დამალვა უარესი იყო
ამიტომაც ვძვრებოდი საწოლის ქვეშ ვინ იცის რამდენჯერ ღამე და
რამდენჯერ ვწევდი ფარდას რომ დავრწმუნებულიყავი არავინ იყო....

ჰხოდა რატომ გამახსენდა...

ბავშვი მოიყვანეს დღეს საავადმყოფოში
6-7 წლის
თავის ტვინის სიმსივნეთი

ვიცოდი რომ არ უნდა გავსულიყავი გარეთ
და
არ უნდა მენახა
მაგრამ რა თქმა უნდა მაშინვე გავედი და მაშინვე ვნახე...

საკაცეზე იწვა და ტიროდა წამიყვანეთო

ახლა ვიცი რომ ამ ბავშვის სახე დიდხანს არ დამავიწყდება
და
როცა დროდადრო შემომახსენდება
გული ისევ ისე დამიმძიმდება
როგორც
ახლა
ამ წუთას...

ვიცი მაგრამ ისიც ვიცი რომ
ცნობისმოყვარეობა
თუ როგორი იყო ეს ბავშვი
უფრო დიდხანს გამყვებოდა
და
უფრო დიდხანს დამტანჯავდა
ვიდრე
არცოდნა....

ამიტომაც ვეძებ კითხვებზე პასუხებს
თუნდაც ეს პასუხები ისა....