:)

აბა დაძაბეთ გონება და გაიხსენეთ

ყველა ის

სახლი,

სასტუმრო,

ჰოტელი,

ოტელი,

სადაც კი ოდესმე

ღამე გაგითევიათ...

გაიხსენეთ?

რამდენი?

ერთი თუ ორი

სამი თუ ჰხაჰხა ოთხი..

მაგრამ ყველა არა

არა კი არა ვერ.....

არადა იყო დრო,
კი დრო ნამდვილად იყო

და

სახლიც იყო

და ზაფხულიც იყო

ან ზამთარი

ან შემოდგომა

ანდაც გაზაფხული

და თქვენ იარეთ ბეეეეევრი ან ცოტა

ფეხით ან თვითმფრინავით
მატარებლით ან გემით
იარეთ, იარეთ
და
დამალვად არ ღირს,
დაიღალეთ..
მერე ინატრეთ
სახლი
ხო, სახლი
ჩვეულებრივი
მყუდრო
და წყნარი
და
რაც მთავარია საწოლი
და ძილი
და
დასვენება
და
სახლმა მიგიღოთ
კარი გაგიღოთ
და შეგიფარათ როგორც სახლის მოვალეობაა
ერთ დღეს
ან ორ დღეს
ანდაც ეერთ კვირას
შესაძლოა მეტიც
კი, ნამდვილად შესაძლოა...
თქვენ კი ერთ დილით ჩაალაგეთ ბარგი
უკანასკნელად შეხედეთ ამ სახლს
ჩასხედით ისევ თვითმფრიბნავებში
ან მატარებლებში
ანდაც გემში
თუ ფეხით იყავით?
ხო, შესაძლოა...
და წამოხვედით იქ
საიდანაც დაიწყო ყველაფერი
რადგან სახლი,
საკუთარი,
თუნდაც
უმყუდრო
ყველა იმ სახლზე მაგარია
სადაც კი გძინებიათ
და ამ სახლებმა, დანარჩენებმა
სასტუმროებმა
ვარსკვლავიანებმა თუ უვარსკვლავოემა
ოტელებმა თუ ჰოსტელებმა
ყოველთვის, ყოველთვის, ყოველთვის იციან
რომ ოდესმე წახვალ
და
დაივიწყებ
იმ კედლებს,
იმ ფანჯარას
იმ კარებს
სადაც გეძინა...
იქნებ სიზმარში დაგესიზმროს კიდეც
იქნებ სიზმარში უფრო რეალური იყოს ყველაფერი ვიდრე რეალურად იყო
მაგრამ სიზმარი სიზმარია
სიზმარს პასუხს ვერ მოსთხოვ


ხოლო ჩემი სიზმრისეული რეაობებიდან

1) პირველი იყო ბაკურიანი
სახლი ხის
თანაც რუსული თუ უკრაინული
კედლებს შორის იყო ღუმელი დიდიდი, მოგიზგიზე
გარეთ იყო თოვლი
და
მე ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე მივდიოდი ამ სახლში
დაღლილი
გადაქანცული
მივდიოდი და ვიძინებდი
თანაც ტკბილად და თბილად...
მერე ერთ დილით გავიღვიძე, გავხსენი ჩემი დიიიდი ჩანთა
და
ჩავალაგე ყველაფერი რაასაც ამ უცხო სახლში ჩემი ერქვა
და
კარების გამოხურვისას, მივხვდი რომ........
მერე შევბრუნდი ამ სახლში
დიდხანს, დიდხანს ვაკვირდებოდი მის კედლებს და შევპირდი
რომ არასდროს
არასდროს დავვივიწყები
ამ განლაგებას ფანჯრებისას..
ამ იატაკს და ამ ჭერს
და
რაც მთავარია, ყვავილებს, რომელიც ამ სახლის შპალერზე ეხატა....


2) მეორე იყო ალვანი..
თუშეთი ხომაა ახლაც სიზმარივით
და
ოცნებასავით
და
მოგონებასავით...
მაშინ იყო სამმაგად სიზმარივით და სამმაგად ოცნებასავით და სამმაგად მოგონებასავით..
მივდიოდით, მივდიოდით მივდიოდით
და ამ დროს დაღამდა
და
ღამე გავჩერდით ალვანში,...
ჩაკეტილ სახლში
და კარავში და ტალახში ძილისთვის მორალურად გამზადებულებმა
თბილ და რბილ საწოლებში დავიძინეთ..
და მეორედ მაშინ მივეცი პირობა სახლს, რომ არასდროს დამავიწყდებოდა...

3) მესამე ტაოკლარჯეთი
სასტუმრო მდინარის პირას..
მდინარის ხმით
და
შემწვარი თევზის სურნელით..
მაშინ ჩემ თავს პირობა მივეცი რომ სახლში დავრუნებული
აუცილებლად დავწერდი
სასტუმროებისა და მეძავების შედარებით დახასიათებას
მაგრამ შეპირება შეპირებად დარჩა...


სახლები კი დგანან და დგანან
უძრავად
უხმოდ
და მთელ დღეს ელიან
როდის მივა მათთან ვინმე
უფრო
მგზავრი
სტუმარი
როდის გააღებს კარებს
და
შევა და დასახლება
სახლებს არ შეუძლიათ სიხარულით ხტუნვა სტუმრების დანახვისას
სალებს არ შეუძლიათ ყვირილი ადამიანების დანახვისას
სახლებს მხოლოდ შეუძლიათ კედლები გაათბონ
და
აურა , ხო მყუდრო აურა უსახსოვრონ ადამიანებს,
რომლებიც წავლენ და დაივიწყებენ,...
და დგანან სახლები დღეები და თვეები
წლები
და
წლები
და
წლებზე უფრო წლები
ანუ საუკუნენი
და ელოდებიან ადამიანებს ფართოდ დაჭყეტილი ფანჯრებიდან
და აივნებიდან
ისევე როგორც ბებიაჩემი,
ხო ბებიაჩემი,
ახლა მწოლარე
წევს და მელის და მელის და მელის
ორშაბათიდან შაბათამდე
მე კი არ მივდივარ
ანდაც მივდივარ
და
მალევე მოვდივარ
როგორც მგზავრი, დროებით შეჩერებული...
ბებიას კი არ შეუძლია შემაჩეროს,
ისევე როგორც სახლებს, რომლებიც ყველაფერს დათმობენ, რომ ადამიანები მათთან დარჩნენ,
მაგრამ ადამიანი ხომ მოძრაობისთვისაა გაჩენილი.....
მოძრაობისთვის და მხოლოდ მოძრაობისთვის
და
კიდევ იმისთვის,
რომ ამ მოძრაობასა და მოძრაობას შორის
წამით ჩამოჯდეს
და
მოიგონოს
სახლები,
ყვავილებიანი შპალერები
და
რაც მთავარია
ბებიები

:)

:)

ერთი ჩვევა მაქვს ბავშვობიდან - როცა რაღაც განსაკუთრებულ/მოულონდელ/ჩემთვის მნიშვნელოვანი ხდება, საათს ვუყურებ....
ხშირას საათს ვუყურებ მაშინაც, როცა ვლოცულობ..
ალბათ, მიხვდით დროს რამხელა მნიშვნელობას ვანიჭებ..
 რამხელას არ ვიცი, მაგრამ გადაჭარბებულს ..
მაგრამ ეს რა შუაშია იმ ამბავთან, რისი მოყოლის სურვილიც გუშინ ძილის წინ გამოჩნდა და ფიქრებში ისეთი კარგი და გემრიელი პოსტი გამოვაცხე, რომლის მსგავსზეც რეალში არც კი უნდა ვიოცნებო

მოკლედ უეცარმა ხმაურმა რომ გამომაღვიძა პირველი საათს შევხედე და ოთხს ეკლდა ოცი წუთი..
წამის მეასედებში მივხვდი რა ხდებოდა..
ეს არ იყო შიში ან სიხარული ან რამე მაგდაგვარი
ეს იყო სიტყვა "გაფაციცება"
საბანი ცხვირზე ავიფარე და შევეცადე სუნთქვა შემეკავებინა რომ ჩემი არსებობის შეხსენებით ის დაბნეული ჰაერი  არ გამეფანტა, რაც სახლში სუფევდა
დედა გარბოდა მარჯვნივ
მამა -მარცხნივ
ბებია- ჩრდილოეთით
პაპა -სამხრეთით
და
ამ დროს ჩემმა უფროსმა დამ, რომელიც ძილბურანიდან ყველაზე გვიან გამოერკვა,  ნახევრად მძინარე ხმით იყვირა: "დედა, ფეხმძიმედ ხარ?" :D
უცებ ყველა  გაჩერდა, ერთმანეთს გადახედა და ყველას გაეცინა
ყველას ანუ მეც
მე დედას შევხედე და დედაც იცინოდა
და
რადგან იცინოდა, ე.ი. მშობიარობა არ იყო საშიში, ვიფიქრე მე და უფრო ხმამაღლა გავიცინე
საწოლებიდან წამოვხტით სამივე
ფეხებში ავებლანდეთ
ვიცონოდით
ვხტუნავდით
მალემალემალე
ძმა გვინდა, ძმა გვინდა :))

მე ვიყავი 8 წლის
ჩემი უფროსი და -12 წლის
და
კიდევ უფრო უფროსი და -13 წლის...

გარეთ თოვლი იყო მუხლს ზემოთ
წასვლამდე დედამ დამიბარა იმ დღისთვის ჩემთვის ყველაზე მძიმე სასჯელი - სკოლა არ გააცდინო !
"იქნებ ტყუპები იყვნენ?"
"იქნებ ცისფერი თვალები ჰქონდეს?"
"ნეტავ როგორი ხმა ექნება?"
"ნეტავ 20 წლის მერე ამ დროს როგორი იქნება"
"ნეტავ 20 წლის მერე ამ დროს ჩვენ როგორები ვიქნებით?"
"20 წელი... 20 წელი... 20 წელი"

20 წელი დროის აღქმის ყველაზე დიდი საზომია... 20 წლის შემდეგ... 20 წლის წინ...


"ბიჭი იქნება თუ გოგო" - ეს შეკითხვა არც განიხილებოდა, მიუხედავად იმისა რომ მაგ დროს ეხო ჯერ ახალი ხილი იყო და ექიმები ისევე ხედავდნენ, როგორც ახლა მე :D


სკოლაში მქონდა გაკვეთილი კომშზე
რა მეკომშებოდა...
სახლში გავაკეთეთ საჭმელი -  შემწვარი კარტოფილი
რა გვეკარტოფილებოდა..


სამჯერ მოვიდნენ და სამჯერ დაბრუნდნენ სამშობიაროდან
ჯერ არაფერია
ჯერ ადრეა


მერე როგორც ხდება ხოლმე
მანქანების ხმა
სიგნალები
სიცილი , ხმაური, ესა, ისა..
არა, თოფი არ გაუსროლიათ :)


და მაინც ეს 20 წელი...
20 წლის მერე მე ვიქნები მოხუცი  - ამბობდა მამა
20 წელის მერე თუ მოვესწრები ნეტავ როგორი იქნება ჩემი შვილიშვილი -ამბობდა პაპა
20 წლის მერე მე ვიქნები დიდი  -  ვამბობდი მე


მამა არ დაბერებულა, მე ისევ ისეთად აღვიქვამ როგორადაც 20 წლის წინ
პაპა ვეღარ მოესწრო 20 წლის შემდეგ თავისი შვილიშვილის ნახვას
მე გავიზარდე

ანუ

გამოხდა ხანი


ხვალ არა და ზეგ


ამ ისტორიას 20 წელი შეუსრულდება

:)

ახალი წლის ტრადიციები

ყოველ წელს, ახალ წელს ვხვდები მცხეთაში
ყოველ წელს,  23 საათზე ვიწყებთ მაგიდის გაშლას
ყოველ წელს,  23:55 წუთზე გავრბივარ აივანზე და ვისვრი შუშხუნებს
ყოველ წელს, როცა აივანზე ვდგავარ და შუშხუნას ვისვრი,მოდის მატარებელი, რომელიც ახალ წელს დიდი სიგნალით ხვდება
ყოველ წელს, 00:00 საათზე მავიწყდება რაიმე სურვილის ჩაფიქრება
ყოველ წელს,  00:01 საათზე, იხსნება შამპანური
ყოველ წელს, ახალი წლის პირველი 15 წუთი არის ყველაზე გრძელი პერიოდი მთელი წლის მანძილზე, რადგან რეალურად, არავის გვინდა არც შამპანური, არც საჭმელი, ყველა ნაძვის ხის ქვეშ ვიხედებით და ერთი სული გვაქვს როდის გავხსნით საჩუქრებს
ყოველ წელს, 00:15 საათიდან ვდგებით სათითაოდ მაგიდიდან და ნაძვის ის ქვეშ დაწყობილ, ჩვენს ნაყიდ საჩუქრებს ვიღებთ და ერთმანეთს ვჩნუქნით
ყოველ წელს, საჩუქრებით აღფრთოვანებული ვარ, უფრო მეტად, ვიდრე გასულ წელს
ყოველ წელს, ვრწმუნდები, რომ ახალი წელი ერთადერთი საოჯახო დღესასწაულია და ყოველ წელს მინდა, რომ სულ ასე გაგრძელდეს... სულსულსულ ასე


:)

bbbbbbbbbbbbbb

გუშინ ვიფიქრე, რომ მეტს ვეღარასდროს დავწერდი
დღესაც ასე ვფიქრობ,
მაგრამ
ჯერჯერობით ემოციების გადმოცემის სიტყვებზე უკეთესს საშუალებას ვერ მივაგენი
მითუმეტეს, თუ ეს სიტყვები დაწერილია...
აი, მაგალითად
ზიხარ კომპთან წარბეუხრელი
ურეაქციო სახით,
ერთ ემოციას რომ ვერ წამოიკითხავს  გვერდით მჯდომი ადამიანი
და
ამ დროს მეგობარს სადმე ჩათში წერ
ლოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოლ -ს
ანუ ხარხარებ სიტყვიერად..
ხარხარებ რა მაგარი სიტყვაა ისე არა?
ხარ ხარ ებ
ვარ ვარ ებ
არის არის ებ
ანუ მე როცა ვხარხარებ
მე ვშენაობ?
მმ
არადა სიცილი ისეთი რამეა, მხოლოდ შენი შეიძლება იყოს
მეორე პირი რა შუაშია?
აა, მივხვდი, ეტყობა სიცილი  ადამიანის ბუნებისთვის ისეთი უჩვეულო რამაა,
როცა იცინის ის ის არ არის
არამედ სხვა ვინმე მეორე
ამიტომ მე ვხარხარებ და არა ვვარვარებ
ჰხო, ეგრე იქნება...

დრო მიშლის ნერვებს
მაბრაზებს
თვითონ ჰხომ გადის და გადის
და
მეც გადავყავარ სხვადასხვა განზომილებებში
მე რაღას მერჩის
არ ვიცი
აი მე რომ 5 წლის წინ ვიყავი ამ დროს
ნუ 5 წლის წინ რა ხდებოდა და სად ვიყავი არ მახსოვს, მაგრამ სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი
მაგალითად, ამ დროს ალბათ სახლში ვიყავი
ჰხო, ხუთი წლის წინ ამ დროს რომ ვიყავი სადღაც და ახლა ჩემს მეხსიერებაში რომ ვიცი და ვაცნობიერებ რომ იქ ვიყავი, მაგრამ ახლა აქ ვარ, ეს რას ნიშნავს, რომ იქ აღარ ვარ? თუ ახლა აქ ვარ და იქაც ვარ, ოღონდ მაშინ? ო_O ანუ ბევრი ვარ  და ყველგან ვარ სადაც კი ოდესმე ვყოფილვარ მიმობნეული მილიარდ ადგილას, უბრალოდ, როცა ერთსა და იმავე ადგილას ვხვდები დროის სხვადასხვა მონაკვეთში ორი მე ერთდება ოღონდ არც იმ დროში რასაც "წარსულს" ვეძახი და არც იმაში რასაც "აწმყოს", არამედ რაღაც ჯერ უსახელოში და ჩემთვის გაურკვეველში და ამიტომაც მაგ დროს განსაკუთრებულად რთულს, რადგან იცი რომ ბევრი ხარ მაგრამ არ იცი სად.....

დრო, სივრცე და რაოდენობა დაძმობილდნენ
გაუდგნენ გზასა

შინაგანი სიმყუდროვე იმას ჰგავს
ხის ტოტები რომაა ერთმანეთზე გადაჯაჭვულ-გადმოჯაჭვული
ისე რომ ცა არ ჩანს
და
მის ძირში კი პატარა მოტბო-მოგუბოვო რაღაცაა
და
ოდნავ ნიავი უბერავს
სულ ოდნავ
აი წყალზე ოდნავ ზოლებს რომ აკეთებს სასიამოვნო სანახავს...
თუ მოხდა და ტოტები გადაიწია
მზემ თუ გამოანათა
ბედნიერებამ,
ლამაზი სანახავი კია ეს გუბეტბოვანება, მაგრამ ბევრი მზისგან და სიცხისგან მალე შრება და ქრება საერთოდ,
თუ მოხდა და  წვიმა წამოვიდა
ქარი ამოვარდა და თოვლიც თუ ჩამოფანტელდა
ხომ საერთოდ აიმღვრევა
გაიყინება
გაუშნოვდება...
ამიტომ, ისევ მყუდროება სჯობს
ოღონდ ნიავი
სულ ცოტა ნიავი მაინც უნდა ჰქონდეს..

და ყავა
და მუსიკა
რამე ისეთი... :)

ფჯჯფე

როცა ამბობენ, რომ ყავა უყვართ
და
როცა წერენ, რომ სვანეთზე გიჟდებიან
და
როცა ფიქრობენ, რომ მწვანე მათი ფერია
და
როცა კითხულობენ "სოფის სამყაროს"
და
როცა უყურებენ " სიმღერები მეორე სართულიდან"-ს
და
როცა უსმენენ სერგის და ბიბის "გაგივლის"
და
როცა ოცნებობენ "ჩრდილოეთის ციალის" ნახვას....





ვგრძნობ, რომ ფრჩხილები მეზრდება...........

გაადამიანებისპროცედურები

...............გამოვრთე კომპიუტერი

ანუ 12 საათიანი სამუშაო დღე დასრულდა...

სეირნობის ხასიათზე ვარ , მაგრამ წვიმს,

გავალ და მერე გადავწყვეტ რა ვქნა  -  ვფიქრობ...

Fოიე სავსეა ბავშვებით

თუ ახალგაზრდებით...

არ ვიცი ახლა 10-11 კლასელებს როგორ მოიხსენიებენ..

რაც მართალია, მართალია

ჩუმად სხედან, 

ნუ ზოგი დგას, მაგრამ ჰხომ იცი როგორაა,

სამი ზრდასრული ადამიანი უკვე ხმაურია

და

მითუმეტეს 13-15 ბავშვი თუ ახალგაზრდა ...

 -  რა ამბავია, რა ხდება? ვკითხულობ...

 -  რა ვიცი, 2 დღის წინ ვიღაც 18 წლის ბავშვს თავში ესროლეს და აპარატზეა შეერთებული, კარგა ხანს მოუწევს აქ ყიფნა საერთოდ თუ გადარჩა და ამ ბავშვებსაც ვერ მოვიშორებთ სანამ აქ იქნება  -  პასუხი...

- უუუუფ, აბა კარგად ყოფილა ჩვენი საქმე- უკმაყოფილო ვარ, არ ვიცი რატომ.. შენ ის მითხარი, რაო იმან, რა მოგწერა?

დაღამებულა ამასობაში

სერიიდან 

როგორ გავხდი ადამიანი

:\

წიგნი თანაც სამი

ჩემი მოგონილი  ტრადიციებიდან ერთ-ერთი

ყოველთვის, ხელფასის აღებიდან
2-3 დღის შემდეგ
შევდივარ წიგნების მაღაზიაში
და
ვყიდულობ წიგნს
თან სამს...
ჰხო, ესეც ტრადიციაა, რომ უნდა უნდა ვიყიდო
არა ერთი ან ორი ან ოთხი ან ათი
არამედ
3 წიგნი...

ტრადიციულია შემდგომი ხელფასის აღებამდე დარჩენილი 28 დღეც
სამი წიგნის წაკითხვას, როგორც წესი ვანდომებ ორ კვირას
და
დანარჩენ ორი კვირას კი ვფიქრობ, რომელი წიგნები ვიყიდო შემდეგ ხელფასზე...,....
ვფიქრობ ვფიქრობ და მერე ჰხან ნეტში გადავაწყდები ჰხომე რაღაც საინტერესო წიგნზე ანოტაციას
ან ვასასიკოს წამოსცდება რამე რომელიმე ახალ წიგნზე...
მოკლედ, მაღაზიაში მისვლამდე
ზუსტად ვიცი
რა მინდა...
მერე შევდივარ შიგნით და ჰხოი საოცრებავ..
ნუ ესეც ტრადიციაა..
ტრადიციულად, მავიწყდება ყველაფერი
ყევლა მწერალი
ყველა წიგნი
წაკითხულიც
წაუკითხავიც
და
5-10 წუთს შევყურებ წიგნებით გატენილ თაროებს
ისე თითქოს ცხოვრებაში პირველად ვხედავე საერთოდ წიგნს...
და  მერე უცბაშAად ხდება სასწაული
ჰო, სასწაული
დაახლოებით ისეთივე, როგორიც იერუსალიმში აღდგმას ცეცხლის გადმოსვლაა,
იმ ხმაურში
თუ სიჩუმეში
გარკვევით ისმის, როგორ გეძახის ვიღაც
მე შემომხედე მეო
და
იმდენი თითქოს ერთნაირი წიგნიდან თვალი ზუმავს ერთს,
ტრალდები, იღებ
და
შლი შუაში..
არც ტექსტს კითხულობ, არც ავტორს არც სათაურს
უბრალოდ შუაში შლი
და
ხვდები
რომ
ის ის არის
და
ის წიგნიც ისე გებღაუჭება, ისე ეგწებება ხელებზე, თითქოს ისიც ხვდება რომ შენ შენ ხარ...
პირველი წიგნი საშუალო ზომისაა ჰხოლმე, ჩვეულებრივ შრიფტიანი და საშუალო სტატისტიკური ყდით
მერე თვალს თუ მოავლებ მის გარშემო, დაახლოებით 2-3 წიგნის მოშორებით რაიმე დიდ, სქელყდიან, 11იანი შრიფტით აკრეფილ წიგნსაც შეავლებ თვალს  რომელიც აუცილებლად პირველ პირშია მოთხობილი და იმასაც გამოაყოლებ ხელს და აი უკვე სალაროში ფულის გადახდისას, როცა მოლაერი ისის არის ჩეკს ამოარტყამს, უცბაშად საიდანმე მესამე წიიგნიც შემოგაჩეჩდება, უფრო მომცრო ზომის,რომელიმე ესპანურენოვანი მწერლის მოთხრობების კრებული ძირითადად და ყდიდან ამმწერლის ფოტოსურათი ისე შემოგყურებს, კარგი გოგო ხარ და არ იყიდო აბა...
მერე გამოდიხარ დატვირთული მაღაზიიდან
დატვირთული მთელი სამი წიგნით
და
როგორც წესი, ამ დროს საღამოა ჰხოლმე
და
ასევე, ტრადიციულად, ფეხით ხარ
და
გრძნობ, როგორ სირბილით მიდიხარ სახლში
რომმალე ამოიღო პარკიდან მთელი ეს სიმდიდრე
და შეუდგე კითხვას...
გზადაგზა რომელიმე ცნობილი ბრენდის რომელიმე მაღაზიის რომელიმე ვიტრინაში გამოფენილ ტანსაცმელს მოავლებ თვალს,
აი იმას, მთელი თვის მანძილზე ხელფასის აღებას რომ ელოდები, რომ მიხვიდე და იყიდო
და
დედას გეფიცები,გრძნობ, ეს ტანსაცმელი, როგორ არარააობაა იმასთან შედარებით, რაც შეიძინე...........

მაგრამ ხანდახან ისიც ხდება, რომ
შედიხარ წიგნის მაღაზიაში
იწყებ სასწაულის პროცესს,
იღებ ხელში ხან ერთ,ხან მეორე, ან მეასე წიგნს
ათვალიერებ
ეძებ
ეძებ
ეძებ
და
არცერთი მათგანი არ გეძახის მოდი,მიყიდეო...

ხელცარიელობა კი ისე ჰგავს თავდახრილობას
და
ისე ჰგავს ნელა სიარულს
რომ.........

როგორც დღეს