ჯდოწჯკდწ 3-4

დღე მესამე

რაც იყო იგი რომ არა, არ იქნებოდა რაც არის

ო

სიზმრები მიდიოდა რეალობიდან შემოღწეული მუსიკალური გაფორმებით...ვგრძნობდი, რომ რაღაც კარგს და მაგარს ვაკლდებოდი, მაგრამ არ შემეძლო ძილისთვის თავის დაღწევა და სუფრაზე გადაჯდომა...დაღლამ მაჯობა...მახსოვს იმ დღის ბოლო კადრი ჩემს თვალებში - მარცხნივ პერწკლი იწვა, მარჯვნივ ერთი ცისფერთვალა გოგონა.... დილის 7 საათისათვის მუსიკა და მუსიკოსები მიჩუმდნენ, თუმცა უცბაშად არანორმალურმა ხვრინვამ გამომაღვიძა... დავიბენი... გულში გავიფიქრე, რა არის ცხოვრება, რას წაროვიდგენდი ამ ნაზ ქერათვალება ცისფერთმიან გოგოს ასეთი ხვრინვა თუ შეეძლომეთქი... თავს ვარწმუნებდი, რომ ეს ხვრინვა სულაც არ იყო ისეთი აუტანელი როგორიც მეჩვენებოდა... ისევ ჩამთვლიმა... დილით თვალს ვახელ და რას ვხედავ - იმ გოგონას ნაცვლად ერთი მსუქანი ანუჰხთ ბედნიერღიპიანი რეინჯერი წევს და ხვრინავს :D

თბილისიდან გამგზავრებიდან 2 დღის შემდეგ მივხვდი რომ ჩემი თანამგზავრების უმეტესობის გაცნობა ვერ მოვასწარი. ჰხომ ვამბობ, მთა იმდენად ეგოისტია, მასში ყოფნისას მხოლოდ ტყეს ამჩნევ და ბუნებას ამჩნევ და კიდევ ცას ამჩნევ და წყარო თუ შEგხვდა, წყაროსაც ამჩნევ ... და შენს თავს... ბუნებას და შენს თავს, სხვას არავის.... შემრცხვა, რომ 14 საათი ისე ვიარე ადამიანებთან ერთად, რომ მათი უმრავლესობისათვის სახეზე შეხედვა, არათუ დამახსოვრება, ვერ მოვასწარი.

წინ მთელი ორი დღე გვქოდა... ანუჰხთ საკმარისი დრო წინა დღის დაღლა ჩამოგვებერტყა და ახალ-ახალი ემოციებით ავსებულიყავით. გარეთ არ ვიცი რა ხდებოდა, ალბათ წვიმდა ან თოვდა ან ქროდა ან არ ვიცი.... ფანჯრიდან სხვანაირად ჩანს 3ყარო, Fანჯრის მინის იქით და გახედების თავი გვქონდა? არ გვქონდა...

რეინჯერების კოტეჯი წინა დღით დასვრილდასველებული ტანსაცმელებით აივსო.... ღუმელზე ჩაიდანი თავისი მოვალეობის შესრულებას ვეღარ აუდიოდა - ცხელი წყალი შეციებული ორგანიზმისთვის და დაღლილი ტვინინს გამოსაფხიზებლად ყველაზე საუკეთესო საშუალება იყო. თუმცა რატომ ყველაზე, არაყი, გიტარა, სიმღერა და ჩქარი ტაში რეინჯერების კოტეჯიდან 8 მაისს ყველაზე დიდი დოზით გავიდა თავისი არსებობის ისტორიაში...

რა სჯობს ქართულ სიმღერას, თან ცოცხალი შესრულებით, როცა გარეთ წვიმს და გულში დარია, უკან ტყეა და წინ კიდე ბუნება...ბუნებაში მონასტერი დგას, მამათა... ბერები კელიებში არიან, ალბათ მათ მდუმარებას შესეულ მათთვის უცხო ტურისტებს მოერიდნენ... გარეთ წვიმს და მონასტრიდან გალობის ხმა ისმის... ქრისტე აღსდგა მკვდრეთით, სიკვდილითა სიკვდილითა დამთრგუნველი.... არ ვიცი რატომაა რწენა დამოკიდებული ადგილმდებარეობაზე... იქ ყველას სწამს, ყველა დარწმუნებულია, ყველას სჯერა... მთას გაშორდები და აწოწილი მახინჯი შენობების გამრავლებასთან ერთად ეჭვებიც მატულობს...არადა რა კარგია უეჭვო ცხოვრება....

წეღან დავწერე 2 დღე ისე ვვიცხოვრე ადამიანებთან ერთად რომ მათი გაცნობა ვერ მოვასწარიმეთქი... ადამიანის გაცნობას 2 დღე კი არა 2 საუკუნეც რომ არ ჰყოფნის არახალია ძველია, თუმცა ალბათ მთავარია სურვილი გაგიჩნდეს რომ გაიცნო, უბრალოდ იფიაქრო ვინ არის, რატომ არის ის რაც არის, რა რისთვის არის და ა.შ. საღამომ ისე მოაღწია წესიერად გამოფხიზლება ვერ მოვახერხე...თუმცა ერთი შეხედვით უმნიშვნელო ჩბვეულებრივი თამაში მაინც მრავალინფორმაციული აღმოჩნდა, ისეთი, სწორედ ის რომ სჭირდებოდა სიტუაციას და არა სხვა რამ... გადაწყვიტო რომ 25 ადამიანის წინაშე თქვა ის, რასაც ფიქრობ, თუნდაც მუსიკაზე ან კარავზე ან აქ წამოსვლის მზეზებზე, ბოლოსდაბოლოს იმაზე თუ შენი აზრით, რატომ ეწევა გოგო სიგარეტს, ნიშნავს კარები გააღო და მათ უთხრა: მობრძანდით, დაბრძანდით.. თავი ისე იგრძენით როგორც საკუთარ სახლში....

თამაში ნაკლებად და საკუთარი აზრების გაზიარება გვიანობამდე გაგრძელდა - იმ დღის შეფასებით გასვლა 10 ქულიდან 8,5 ქულას ითვლიდა...იმიტომ რომ ვიცოდი წინ კიდევ ერთი დღე მქონდა...ჯერ არ დამთავრებლი ლაშქრობა

მესამე დღის დასასრული

მეოთხე სერიაში თქვენ ნახავთ

"შენ ჰხომ გესმის ბულბულის...."

დღე მეოთხე

დილა გათენდა, ავ თვალს არ დაენახვებოდა... ცა იყო ლურჯზე ლურჯი და მზე იყო მანათობელზე მანათობელი.... ისეთი დრო მოვიდა, ამინდი.გე -ც კი არ ცდება, თორემ ვინ წარმოიდგენდა რომ ამდენი წუიმებისა და გადაუღებელი უამინდობების შემდეგ მაისი მაინც თავისას იზამდა და გაიმაისებდა....

ნუნისი იყო ისეთი, როგორიც პირველი ნახვისას მახსოვდა - აბიბინებულ ამწუანებული, პარალონის გაშლა და მზის გულზე თვალების დახუჭვა რომ მოგინდებოდა ადამიანს...მაგრამ უკან დაბრუნება ადამიანს სწორედ მაშინ უწევს, როცა ყველაფერი ისეა როგორც უნდა იყო იყოს... ალბათ იმიტომ რომ წავიდეს და იფიქროს ისევ დავრუნდებიო...ვინ იცის : )

თბილისსში დაბრუნება რამდენიმე ადამიანმა სხვებზ 2-3 საათით ადრე გადავწყვიტეთ... ჩავბარგდით და გავუყევით გზას ა ... გზის ბოლოს რკინიგზის სადგური და ლუდი იყო...ლუდი იყო ციივი, ცივიცივი..რომ დალევ და ძარღვებში რომ ჩადის და ორგანიზმს რომ აცოცხლებს : D

მატარებელი იყო ხალხით სავსე და ჭუჭყიანი, მაგრამ 1 ჭიქა ლუდის დალევის შემდეგ სიბინჭურეშიც შეიძლებოდა სილამაზის დანახვა, აბა სხვას რას დავაბრალო ის ფაქტი, რომ იმ ბინძური მატარებლის უფრო ბინძური ნაგვის ურნიდან ერთჯერადი ჭიქები ამოვაძვრინეთ და ლუდის სმა განვაგრძეთ... : ) სასაცილოა ნასვამი ადამიანი..იმდენად სასაცილო რომ თვითონვე ეცინება ჰხოლმე თავისი სისასაცილოვის გამო და აბრალებს სასმელს....

მერე არაფერი განსაკუთრებული - როგორც ხდება ჰხოლმე... დავიშალეთ სიცილით, მაგრამ არავის გვეცინებოდა, იმიტომ რომ ნებისმიერი დამშვიდობება, ვისთანაც არ უნდა იყოს, რაღაცნაირად სევდიანია... თბილისი იყო ისეთივე, როგორც ოთხი დღის წინ და ჩვენ ვიყავით სუუულ ცოტათი მაინც სხვანაირები, რადგან ნებისმიერი პატარა თავგადასავალიც გვცვლის და გვასხვაფერებს... ჩვენ კი იძულებულები ვართ არ შევიმჩნიოთ რომ შევიცვალეთ და გავაგრძელოთ ცხოვრება ისევ იმ რუტინაში, რაც დავტოვეთ... ყველაფერი ასე იწყება და ასე მთავრდება "ვითომ არაფერი...."

ტჰე ენდ

მიძღვნა:

ეს ნაბოდვარნაბჟუტურალი ეძღვნება ხათოს, რომელმაც არ დაიზარა და დაწერა ყველაფერი, იმის გარდა რაც უნდოდა რომ დაეწერა

ეძღვნება დედას და მამას და დებს და ძმას და ბებიას, იმიტომ რომ ისინი რომ არა ჰხათო არ იქნებოდა ისეთი, როგორიც არის

ეძღვნებათ მეგობრებს, მხოლოდ იმ მეგობრებს რომლებიც ამ სიტყვაში შედიან და რომელთან არსებობაც მაშინაც იცი, როცა ფიქრობ რომ არავინ არსებობს

ეძღვნებათ თანამშრომელბს, რომლებიც არ არიან "თანამშრომლები", მაგრამ თან Gთანამშრომლები არიან და რომლებიც მიხარია რომ თანაშრომლები არიან მაშინ როცა მარტო თანამშრომლები არ არიან : D

ეძღვნება პერწკლის, იმიტომ რომ თვითონ იცის რატომაც.... : D

ეძღვნება ჯნოსს, რომელიც რომ არა, 6-7-8-9 მაისი იქნებოდა ჩვეულებრივი 6--7-8-9 მაისი

ეძღვნებათ ამირანს და ლაშას, რომლებსაც ისე ავეკიდე როგორს ტკიპი და გადარჩენის ინსტიქტის გამო სულაც ვერ ვგრძნობდი სინდისის ქენჯნას :უსერ:

ეძღვნება ბარტყს, რომელიც რომ არა, ეს დღეეები ისეთი არ იქნებბოდა როგორიც იყო...

ეძღვნება მარიტას, რომელმაც თავისი დაბადებით გაალამაზა ეს დღეები

ეძღვნება წივწივას და ბუნტურას და დოლიძელს, იმიტომ რომ ძალიან გამიხარდა მათი უეცარი დანახვა...

ეძღვნება ბასილას, იმიტომ რომ ბასილა იმ ფერია რა ფერიც ბასილა არ არის :ს

ეძღვნება ბაქარს და მის მეგობრებს, იმიტომ რომ კარგი(!) ადამიანები არიან!!!

ეძღვნებათ რეინჯერებს

და

მათ ვინც ამას წაიკითხავენ და საკუთარ თავს აღმოაჩენენ

და

მათ ვინც არ წაიკითხავენ და საკუთარ თავს მაინც აღმოაჩენენ

და

მათ ვინც წაიკითხავენ და საკუთარ თავს ვერ აღმოაჩენენ

და

გეძღვნება შენ,

ჰხო

შენ....