"დიშელი"

ვზივარ და ვიცინი..
ხმამაღლა ვიცინი...  ძალიან ხმამაღლა ვიცინი...
მთეელი გულით და გონებით ვიცინი
არა, კი არ ვიცინი... ვხარხარებ...
აჰაჰჰხაჰჰაჰჰა
აი ასე.... ))

ვიცინი და ვფიქრობ, რა მაცინებს? ნუთუ მართლა რაიმე ნარკოტიკული საშუალება ურევია მაგ კრემებში?
ახლა მაგაზე ვიცინი... რა ნარკოტიკული... ჰხაჰხაჰხაჰ ))))

არა, უნდა დავწყნარდე და თავიდან მოვყვე
იქნებ არც არაფერია სასაცილო )))

მოკლედ ასე იყო ეს ამბავი

კომპანია დიშელის შესახებ პირველად 4-5 თვის წინ გავიგე, მეგობარმა დამილნკა ერთი ფრენდის პოსტი. ვიღაც ჩემთვის უცნობი გოგონა წერდა, მაგ კომპანიას უნდა ვუჩივლოვო, დედაჩემს ძალით ააღებინა კრედიტიო, ფრთხილად იყავით, თქვენც არ მოტყუვდეთო...
ვიფიქრე, კარგი, ფრთხილად ვიქნები... მაგრამ მაინც საოცარია, როგორ შეიძლება მოგატყუონ  ისე, რომ აზრად ვერ მოხვიდე რომ გატყუებენთქო...

მერე კომპანიის სახელიც დამავიწყდა და ეს ამბავიც, მაგრამ დაახლოებით ერთი თვის წინ ზუსტად იგივე ისტორია მოყვა უკვე ჩემმა  ფრენდმა... წერდა, მომატყუესო.. აი მისგან ნამდვილად არ ველოდი, რომ შეიძლება მოტყუებულიყო..
ოო, მაშინ უკვე ძალიან დავინტერესდი ამ კომპანიით.. მართლა საოცარია, როგორ შეიძლება ადამიანს ხელი მოაწერინო დოკუმენტზე დაძალებით... ვინატრე, ნეტავ მეც დამირეკონ, მინდა საკუთარ თავზე გამოვცადო ეს ყველაფერითქო და აი კვირას გაისმა  ჩემს ტელეფონზე ზარი... კომპანია დიშელიდან მირეკავდნენ...

ზუსტად 3 ჯერ დამირეკა ერთი და იგივე გოგონამ და ზუსტად 3 ჯერვე ერთი და იგივე ტექსტი შეუცდომლად, ერთსა და იმავე სიტყვებზე აქცენტით, ერთი და იგივე ტემბრით გამიმეორა... დავეჭვდი, რომ რობოტი რეკავდა და კიდევ უფრო დავინტრიგდი...
ნუ მერე უკვე იმდენი ამბავი მომიყვნენ ამ კომპანიის შესახენ, რომ ზუსტად ვიცოდი არ მოვტყუვდებოდი...
თუმცა, აქ მოტყუება/არ მოტყუება არ იყო მთავარი... მინდოდა საკუთარი თვალით მენახა და საკუთარ თავზე გამომეცადა ეს მორალური ზეწოლა, რაზეც ამდენი ადამიანი ყვება....

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, დღეს 7ის ნახევარზე მივადექი კომპანია "დიშელს".. მანამდე კაფეში დავჯექი, გემრიელი ყავა და ბრაუნი შევუკვეთე.... მოკლედ განწყობა შევვიქმენი :D
დიშელი მდებარეობს კინო ამირანის წინ.... მე-4 სართულზე...  გარემო იყო ზუსტად ისეთი როგორსაც მოველოდი.. წყნარი მუსიკა... იასამნისფერი კედლები,.. ბრჭყვიალა მაგიდა თავისზე უფრო ბრჭვიალა და ძალით გაღიმებული რეგისტრატორებით...
არ მეგონა ჩემ გარდა ამდენი ადამიანი თუ იქნებოდა დაბარებული ე.წ. უფასო სეანსზე...

მივაწოდე რეგისტრატორს პირადობა, რომელშიც, იმის მიუხედავად რომ საკმაოდ შელახულია (პირადობა რომ ტაო ბანკის ოპერატორმა შემიჭამა მაგაზე რომ დავბლოგე ოდესღაც? არა? კაი, მერე იყოს) შავით თეთრზე ეწერა : ხათუნა კვახაძე.

მოკლედ, ვსხედვართ მოსაცდელში მე და 3-4 სხვადასხვა ასაკის და რჯულის ადამიანი და ამ დროს გამოდის კბილებამდე გაღიმებული კონსულტანტი გოგონა და ამბობს, " რომელი ბრძანდებით ქალბატონი ნონა?"  ოო... ანუ ჩემ წინ ჯერ სხვა ადამიანს უნდა მოემსახურნონ -  ვიფიქრე მე და გავბრაზდი.. ეგრე ძალიანაც არ მაინტერესებს ეს კომპანია, რომ ამდენ ხანს ველოდოთქო... კონსულტანტი კი არ ჩერდება "რომელი ბრძანდებით ქალბატონი ნონა?? როგორ , არცერთი??  კი მაგრამ ქალბატონი ნონა კვახაძე  არ მობრძანდა??"
ნონა კვახაძეოო... ო ლა ლაა ))))))) წამოვდექი ახარხარებული... კვახაძე ვარ, მაგრამ ნონა ნამდვილად არათქო....  ასე სიცილით შევედი კაბინეტში და რას ვხედავ.. ერთ პატარა ვარდისფურცლებით მოფენილ მოთახში დაფაზე ცარცით წერია " კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ქალბატონო ნონა კვახაძე" )))) აი მანდ უკვე ვეღარ შევიკავე თავი...  მთელი დაგროვილი ემოცია სიცილად წამოვიდა ))) ნონა ნონა ნონა აჰხაჰხჰაჰა... ხათუნა არ მეყოფოდა? ახლა ნონა ))))

ნუ კაი, დავივიწყოთ ნონა ))) და აქ დაიწყო ყველაზე საოცარი... მაუგლიში ის ეპიზოდი ჰხომ გახსოვთ, გველი რომ თვალებით აჯადოვებს მაუგლის... პატარა ლამაზი გოგო იყო ეს კონსულტანტი, აი ისეთი რომ დაჯდები და "ჰხოოდა გოგო რას გიყვებოდი"-ს  სტილში რომ მოგინდება საუბარი და ამ დროს ეგ გოგონა ჩაირთო და არ ჩერდება,... ყვება გადაზეპირებულ ტექსტს.. ზუსტად რომ იცის სად უნდა იყოს მძიმე და სად წერტილი... ვხვდები რომ ვერ ვუსმენ, ვერც ვუყურებ.. ვათვალიერებ ოთახს, ნეტავ კამერა ხომ არ აყენია სადმე? თუ კამერა არ არის და არავინ უსმენს, რა აიძულებს ამ გოგოს ასე ისაუბროს???  ხვდება, რომ არ ვუსმენ და ჩერდება "ქალბატონო ხათუნა, რა ლამაზი თვალები გაქვთ" )))0 ნუ ეს უკვე მეტისმეტია, ვიცინი... ხვდება რომ დამაბრუნა ოთახში გონებით და აგრძელებს ისევ გაზეპირებულ ფრაზას... ოჰ, ღმერთო ჩემო -  ვფიქრობ, ნეტავ სად ჩაუტარეს ამ გოგოს ტრენინგი მომსახურების დარგში... როგორი ხელოვნურია ეს ყველაფერი... აი თურმე რითი ებმევა ამდენი ხალხი, როგორი საწყლები ვართ, როგორ არ ვართ მიჩვეული ნორმალურ მომსახურებას... ისე გვიკვირს, რომ ყველაფერზე ვთანხმდებით  -  მოკლედ, ჩემ ფიქრებში ვარ...

მერე მე ვყვები ჩემს შესახებ. ვეუბნები, რომ ზოგადად ალერგიული ვარ, მაგრამ  ძირითადად მედიკამენტებზე... მიტარებს ანტიალერგიულ სინჯს ყოველი შემთხვევისათვის... ვწყნარდები...

ამავდრულად მიტარებენ სახის კანზე რაღაც გამოკვლევებს სახის კანის ტიპის დასადგენად.. წინასწარ ვარ გაფრთხილებული, რომ საშინელებებს მეტყვიან.. ამიტომ არ ვრეაგირებ მათ კომენტარებზე...

სანამ ამ გამოკვლევას მიტარებდნენ, ჩემი კონსულტანტი გოგონა ოთახში გაპარულა და  "ნონა" -ს ნაცვლად ხათო დაურეწერია ))))  კიდევ ეს მინდოდა?? ისევ ვიცინი )))))

ამ დროს დაიწყო ძირითადი პროცედურა... სახის ნახევარზე მისვამენ N რაოდენობის კრემებს და თითოეულის წასმისას  კონსულტანტი კითხულობს" გრძნობთ შედეგს??" "მოგწონთ"?? " ხომ მშვენიერია?? " ვიცი, რომ ამ ყველაფრის დასრულების შემდეგ დაიწყება მთავარი.,.. იყიდე დეიდა ჩვენი პროდუქცია, შენი ლამაზი თვალების ჭირიმე,... დაღლილი ვარ და ძალიან მეზარება...
კონსულტანტი კი არ ჩერდება: ჩვვენი პროდუქცია დამზადებულია ბრინჯის მტვერზე... ჩვენს პროდუქციაში არ შედის არაფერი ის , რაც სხვაში... შენ გახდები 7 წლით უფრო ახალგაზრდა და აღარასდროს დაბერდები  ... ომგ... რატომღაც შიმშილის თამაშები მახსენდება.. აი ის მკერავდიზაინერი გოგო რომაა...  რამ გაარობოტოა ეს გოგო , ვფიქრობ...

აი ახლა კი შედეგი - მეუბნება -  ჩაიხედე სარკეში, შენი სახის მარჯვენა ნაწილი 10 წლით ახალგაზრდაა, ვიდრე მარცხენა   -  ისეთი აღტაცებით საუბრობს, რომ ერთი სული მაქვს სარკეში ჩავიხედო
მაწვდის სარკეს
ვიხედები
და
ლალააააა
ნანანნანააააააა

 ეს იყო იმ შოკთაგანი, რომლის მსგავსიც არასდროს გამომიცდია!

სარკიდან მიყურებს  რაღაც სახის მაგვარი, რომლის ერთი ნაწილი ისეთი შესიებულია, რომ თვალი არ უჩანს... სახე მთლიანად დაფარული მაქვს დიდი წითელი ლაქებით! მექანიკურად ხელს ვიდებ სახის იმ მონაკვეთზე , რომელზეც ამდენი რაღაც წამისვეს.. ვხვდები, რომ მგრძნობელობა ნული..... მხოლოდ დაბუჟებას ვგრძნობ.. და კიდევ იმას, რომ თვალი თანდათან უფრო  იკარგება ..

და ამ დროს

კონსულტანტის  ბედნიერი ხმა

"გრძნობთ განსხვავებას მარჯვენა და მარცხენა მხარეს შორის? "

ნერწყვს ვყლაპავ, ძალას ვიკრებ და ვამბობ

"კი, ვგრძნობ... ვგრძნობ, რომ საშინელი ალერგია მაქვს და  ვგრძნობ, რომ სასწრაფოდ უნდა დამალევინოთ რაიმე ანტიალერგიული, თორემ გავითიშები...."

ბედნიერი რობოტის სახე თანდათან ადამიანის სახეს ემსგავსება. მეც შევნიშნე და მეგონა მეჩვენებოდაო )) მერე ყვირის და მორბიან ვიღაცეები )))) ყველა ერთად წყლით მბანს სახეს და ყველა ერთად გაჰკივის რაღაცას )))))



ბუნდოვნად ჩამესმის ხმები:
"კარგად ხარ?
"გაგიარა??"

ეს გოგო ყურში მეუბნება, რომ წამოდი საპირფარეშოში ჩამობიანე კარგად სახე წყლით, ეს კრემები არ გინდა, თან იქ კამერა არ დგასო... კამერა? აი თურმე  რატომ იყო ეს გოგო რობოტი...  თავს ძალა დავატანე და მაინც მიმოვიხედე ოთახში კამერის დასანახად... არსაიდან ჩანდა... არც ნიშანი... მდაჰ..... ჩუმად გვითვალთვალებენ , ვიფიქრე,,, ))

ნუ რა თქმა უნდა არავის არაფრის ყიდვა არ შემოუთავაზებია


ჩემი მომზადებული ტექსტი, რომ არა გმადლობთ, რამდენიც არ უნდა მეხვეწოთ, თქვენს პროდუქციას ვერ ვიყიდი,  წყალში ჩამეყარა...


რა უნდა მექნა?
ვიცინე
ძალიან ბევრი ვიცინე
ძალიან ძალიან ძალიან ბევრი ვიცინე ))))

ლიპტში  ქალი მხვდება: მეუბნება, რომ უბედნიერესია... რომ  რა თქმა უნდა ხელი მოაწერა კრედიტს, რომ აწი აღარასდროს დაბერდება...

ვუღიმი )) აბა რა უნდა ვუთხრა ? ))
კი, ქალბატონო, კი... აუცილებლად გაახალგაზრდავდებით ))



 პ.ს. წამოსვლისას აფთიაქში შეევედი და პირველად ვნახე ფარმაცევტი ბიჭი :D
შემომხედა
მიყურა,
მიყურა  და   -
"ანტიალერგიული გინდათ  ალბათ ჰხომო? )))


ყველაზე ძლიერმოქმედი ანტიალერგიული საშუალება მომცა
დალევ თუ არა , გაითიშებიო
ჰხოდა აი ვგრძნობ, რომ ვითიშები
სახე ისევ შესიებული მაქვს..
ნეტავ რომ გავიღვიძებ  როგორ ვიქნები
ფიქრის თავი არ მაქვს,
წამალი მოქმედებას იწყებს
ვიძინებ

დასასრული


))))

:)

 დედამიწაზე რამდენი მწერალიც არსებობს ალბათ იმდენი ტიპის წიგნი მოიპოვება, მაგრამ დღეს უეცრად ჩემმა წაკითხულმა წიგნებმა ერთმანეთს წესრიგისკენ მოუწოდეს და რამდენიმე ჯგუფში გადანაწილდნენ

ჯგუფი N1:

წიგნები, რომელთა გადაშლისთანავე უეცრად ამ წიგნში აღმოჩნდები და შენც ერთ-ერთი პერსონაჟი ხარ, დროსა და სივრცეში მოგზაურობ და ყველგან ხარ, გარდა იმისა, სადაც რეალურად ხარ ( მაგ: "სოფის სამყარო", "ჰობიტი")

ჯგუფი N2

წიგნები, რომელთა გადაშლისთანავე სიუჟეტი სიტყვებად წიგნიდან ამოდის და თავს გეხვევა და გბოჭავს, იმ ადგილზე გტოვებს გაქვავებულს, სადაც კითხვა დაიწყე და მედიტაციის პროცესში გამყოფებს წიგნის სრულ ამოწურვამდე 

(მაგ: "უიმედოთა ქალაქი", "უძილობა"...)

ჯგუფი N3

წიგნები, რომლებიც წიგნი კი არა, შენი ფიქრებია.. წიგნს კი არ კითხულობ, უბრალოდ ფიქრობ... როგორც წესი, ასეთი წიგნიფიქრები თუ წაკითხვაფიქრისთანავე არ დაასრულე, მერე მიბრუნება რთულია, როგორც შეწყვეტილი ფიქრების  შუიდან გაგრძელება.... (მაგ:"მისტერიები", "ჯადოსნური მთა"....)

ჯგუფი N4

წიგნები, რომლებიც შენზეა... მნიშვნელობა არ აქვს ეს "შენ" წიგნში ქალია, კაცი, ცხოველი თუ ფრინველი... უბრალოდ შენზეა... და "შენ" ამ შენს ისტორიას ისმენ/კითხულობ სხვისგან მოთხრობილს და გიკვირს რომ ვიღაც სხვა ასე კარგად გიცნობს ან არ გიცნობს...  (მაგ: "ყოფიერების აუტანელი სიმსუბუქე", "უცხო".....)

ჯგუფი N5

წიგნები, რომლებსაც კითხულობ და გრძნობ, რომ ძალიან მოგწონს ან ძალიან არ მოგწონს... გამხიარულებს, გაკეთილშობილებს, ნერვებს გიშლის, გატირებს, გაბრაზებს, დროს გაკარგვინებს... მოკლედ, იძულებულს გხდის მასზე იფიქრო და რაღაც დამოკიდებულება შეიქმნა, ცუდი/კარგი მნიშვნელობა არ აქვს......... (მაგ: "დეიდა ხულიოთი დაწყებული "99 ფრანკით დამთავრებული)

და  ბოლოს წიგნები, რომლებიც ვერანაირ ჯგუფში ვერ თავსდებიან თავიანი რაოდენობიდან და შინაარსიდან გამომდინარე.... წიგნები, რომლებიც მილიარდობით არიან და რომლებსაც თავაუღებლივ კითხულობ ბოლომდე ან პირველივე გვერდის წაკითხვისთანავე გბეზრდებიან და გვერდით აგდებ... წიგნები, რომელთა არც სახელი გამახსოვრდება, არც ავტორი, არც პირველი და მეასე ხარისხოვანი პერსონაჟი... წიგნები, რომლებიც არ გახსოვს სად შეიძინე ან ვინ გაჩუქა ან სად კითხულობდი, ან კითხულობდი თუ არა, ან როგორ დასრულდა,  ან როგორ დაიწყო, 

მაგრამ ყოველ დღეს, თითქმის ყოველ საათს და ყოველ წუთს, ჩვეულებრივ ბანალურ, არაფრით გამორჩეულ წუთს თუ იმ მომენტში, რომელიც არასდროს დაგავიწყდება, თავს გახსენებენ პატარა ფრაზებად თუ უმცირეს ამონარიდებად  და შენ ასეთ წუთებში წამით ჩერდები, თითქოს რაღაცის გახსენება გინდა, თითქოს სუნსაც გრძნობ იმ ფრაზების რასაც კითხულობდი  და მერე  ამბობ : " აუუ, აი ერთ წიგნში, არ მახსოვს რა ერქვა და რა ხდებოდა, მაგრამ იქ იყო ზუსტად ასეთი შემთხვევა, რომ............."

უკვალოდ არაფერი ქრება

არც წიგნი

არც სიტყვა

და არც მალაიზიის თვითმფრინავი თავისი მგზავრებით :)

...

5-6 წლის  ვიყავი აფაზეთის ომი რომ დაიწყო
დაიწყო და არ დამთავრდა..
ნუ მაშინ ასე მეგონა,
პრინციპში ახლაც...
ჰხო, 5-6 წლის ვიყავი  და ერთ დღეს ტელევზორში, მორიგი საომარი კადრების ყურებისას, ერთ ჩემი ასაკის გოგოს მოვკარი თვალი...
თხელი ქურთუკით მობუზული იდგა ტყეში, ყინავდა და თავზე ათოვდა...
5-6 წლის ვიყავი, მაგრამ უკვე ვიცოდი, რომ იმ ტყიდან, იმ ყინვასა და იმ თოვლში ბევრი ცოცხალი ვეღარ გამოდიოდა...
ანუ შესაძლოა, გოგონა, რომელიც ჩემხელა იყო და ძალიან მგავდა ( რატომღაც ასე ვიფიქრე) , ვერ გადარჩენილიყო ...
იმ ღამეს ადრე დავწექი, კედლისკენ გადავბრუნდი, საბანი გადავიფარე და დავიწყე ფიქრი, სახელწოდებით  : " როგორ უნდა გადარჩე"...
ჰხოდა აქვე იმასაც ვიტყვი, რომ ჩემს ფიქრებს ერთი თავისებურება ახასიათებს, ვფიქრობ, ვფიქრობ, ვფიქრობ და უცბაშად აღმოვაჩენ, რომ კი არ ვფიქრობ, ვოცნებობ... ჰხო, რაღაც შუალედური ფიქრსა და ოცნებას შორის ...
მაშინაც ასე მოხდა, დავიწყე ფიქროცნება: ვითომ მე ვარ ის გოგო, თხელი ქურთუკით, ტყეში, ცივა და ყინავს და თავზე მათოვს..
როგორ უნდა გადავრჩე,
 როგორ როგორ როგორ...
და მოვიფიქრე....
თმები უნდა შემოვიხვიო სახეზე, რომ არ მომეყინოსმეთქი..,
ვიფიქრე და გადავრჩი ჩემს ფიქრ-ოცნებაში
რა გასაკვირია
სულ რაღაც 5-6 წლის ვიყავი....

მერე იყო და მიწისძვრა მოხდა
სკოლაში მივდიოდი და არ გამიშვეს, შეეშინდათ სკოლა თავზე არ დამხობოდა...
ღამე მაღვიძებდნენ და ეზოში მიმარბენინებდნენ...
მახსოვს, მიკვირდა, რატომ შესცქეროდა ყველა ცას მაშინ, როცა მიწა იძროდა, ცა კი არა,....

ჰხოდა მაშინ გავაგრძელე ჩემი თამაში: როგორ უნდა გადავრჩე...
ვთქვათ, ჩვენი საყვარელი სახლი თავზე ჩამოგვენგრა
ვთქვათ, ტყეში გავიხიზნეთ საცხოვრებლად...
ვთქვათ, ცუდი ამინდია და ჩვენ არაფერი გაგვაჩნია, რომ თავი შევაფაროთ...
როგორ უნდა გადავრჩეთ...
მაშინაც ვიფიქრე, ვიფიქრე, ვიფიქრე და
ჩემმა ფიქრებმა ისევ ოცნება შვა,
ოცნებამ კი ტყეში გამოქვაბული,
რომელშიც შევედი და გადავრჩი
მეც
და
მთელი ჩემი ოჯახიც...

მერე წლები გადიოდა და საფიქრალ - გადასარჩენი ისტორიებიც უფრო და უფრო მოხშირდა
როგორ  უნდა "გადავრჩე" თუ მასწავლებელმა ის გაკვეთილი მკითხა, რომელიც არ ვიცი
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ გამოცდაზე ის საკითხი შემხვდა, რომელიც არ მისწავლია
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ სამსახური ვერ ვიშოვე
როგორ უნდა "გადავრჩე" თუ ლაშქრობისას ხრამში გადავიჩეხე
როგორ უნდა "გადავრჩე"
როგორ
როგორ
როგორ
და თითქმის ყველა დაბრკოლება შემომეფიქრშემომეოცნება
და
თითქმის ყველა გასაჭირს  გადავურჩი
ყველა შემთხვევიდან ვიპოვნე გამოსავალი....

და ახლა ვზივარ და ვფიქრობ,
რომ
მთავარი გამომრჩა...
მთავარი დამავიწყდა....

როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა საფრთხე არსაიდანაა
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა არაფერი მემუქრება
როგორ უნდა გადავრჩე მაშინ, როცა გადარჩენილი ვარ

როგორ გადავურჩე ჩვეულებრივ, დინჯ, დუნე ცხოვრებას
როგორ
როგორ
როგორ....

ეწრწ

მიყვარს დეკემბერი..
არა, ნოემბერიც მიყვარს, აგვისტოც, თებერვალიც და მარტიც და მაისი ხომ მიყვარს და მიყვარს, მაგრამ დეკემბერი რამდენიმე მიზეზის გამო გამოვყავ-გამოვაცალკევე

პირველი იმიტომ, რომ ახლა დეკემბერია და ივლისი მიყვარს მეთქი რომ დამეწერა, არადამაჯერებელბლური იქნებოდა..

მეორე იმიტომ, რომ გინდათ თუ არ გინდათ, წელსაც დეკემბრის ბოლოს მოდის ახალი წელი და მთელი თვე გულის თუ სულის კუთხე-კუნჭულებში სულ გახსენდება, რომ მოვა.. აბა სად წავა... მოვა და მოიტანს....

და მესამე  -  დეკემბერში განსაკუთრებით მისი შემჯამებლური ბუნება-ხასიათი მიყვარს :)

ახლა არ იკითხოთ, ეს რა არისო...
კაი, თუ მაინც იკითხავთ, მაშინ გიპასუხებთ: რა არის და ეს არის "საუკეთესო" :)
ჰხო, საუკეთესო..
"წლის საუკეთესო ფოტოები"
"წლის საუკეტესო მომენტები"
"წლის საუკეთესო სიმღერები"
ფილმები
ანიმაციები
ნახატები
რეკლამა
იუმორი
ესა
ისა...
მიყვარს ყველაფერი საუკეთესო
ანუ
ადამიანი ვარ :)

ჰხო, გაგიკვირდებათ და.. ადამიანი ვარ.. რომელსაც, უყვარს "საუკეთესო" აბა თუ იცით რატომ? იმიტომ, რომ საუკეთესო სხვებისგან გამორჩეულს  ნიშნავს, განსხვავებულს.. როგორც ნაცრისფერში მწუანეს, როგორც უდაბნოში ხეს და როგორც კიდევ ბევრი მაგალითის მოყვანა რომ შეიძლება და მე რომ მეზარება მოფიქრება, იმას :) :)და გამორჩეული რატომღა გვიყვარს? იმიტომ რომ ერთ დღესაც თუ ღამესაც, რომ დაჯდები და დაფიქრდები, ნეტავ 2012 წლის 17 დეკემბერს ამ დროს რა ხდებოდაო და გაიხსენებ რაც ხდებოდა, ის გაგახსენდება, რაც ყველაზე გამორჩეული იყო ამ დღეს.. ისეთი გამორჩეული, რომ შენი მეხსიერების ხვეულებში აღიბეჭდა და აგერ უკვე ერთი წლის მერეც გახსოვს, რაც იმას ნიშნავს რომ ორი წლის მერეც გეხსომება, ათისაც ანუ სამუდამოდ...

ზოგჯერ არ ფიქრობთ, რომ ადამიანი დედამიწის მაკეტის საფუძველზეა შექმნილი? ზოგჯერ.. ყოველთვის კი არა...
მერე რა რომ დედამიწა მრგვალია და ადამიანი მრავალწახნაგოვანი...
სამაგიეროდ, ერთს მზე ჰყავს და მეორეს გული
დილით, თვალებს ახელ ანუ თენდები და მზე ამოდის და გულიც იწყებს ბაგა-ბუგს და ყოველ დილით მთელი დღე ანუ მთელი ცხოვრება წინაა და გულით გჯერა, რომ დღეს.. აი სწორედ დღეს იქნება, ის რაც იქნება , ანუ სულ მზე და სულ გული და მერე ამ ფიქრებში მზეც ჩადის და გულიც მშვიდდება და მერე ფორიაქდება და შავი ღრუბელივით სევდამაც იცის ხოლმე შემოწოლა.. მარა გულის სიღრმეში, მაინც იცი რომ მზე ამოვა ანუ გათენდება და წრეზე იბრუნებ მანამ, სანამ დედამიწის მექანიზმი შენში ღრმადაა გასისხლძვალკანხორცებული.. და ზოგჯერ ისეთი გლობალურმასშტაბური ხდები, რომ მთელი წელი ხარ, თავისი ორივე დროით და არ დაგმართნიათ, რომ შუა აგვისტოში, სიცხე-პაპანაქებაში ზედმეტი მზით გათანგულს უცებ გიგრძვნია, რომ დეკემბერში ხარ ან იანვარში ან ოქტომბერში ან...

ზოგჯერ გრძნობ, რომ უნდა შეწყვიტო
აი ასე
შუა გზაზე
სიტყვის დაღმართში

მერე რა
ანუ
ზოგჯერ უბრალოდ ადრე ღამდება

ცად

" აი იცი როგორი ხარ? როგორი და.. დაფიქრდა - როგორი და, აი არასდროს რომ წავა პარიზში ისეთი"- ასე ჩემმა ყოფილმა თანამშრომელმა დამახასიათა ერთდროს :) ახლა 2013 წლის 9 ოქტომბერია.. 8 საათი სრულდება . თვითმფრინავში ვზივარ და მივფრინავ. ჰხო, სწორედაც რომ პარიზში და რატომღაც მიწიდან ამდენი მეტრის მოშორებით მაინცდამაიინც ეს სიტყვები მახსენდება "შენ ისეთი ხარ, პარიზში რომ არასოდეს წავა..." არადა მივდივარ, მივდივარ და რას მივდივარ.. სულ ფრენა-ფრენით :) "აი მე იცი როგორი ვარ? - ვეუბნები ჩემს თავს - როგორი და... როგორი დაა.. პარიზშიც რომ წავალ, იქ რომ ბერლინი მომენატრება და ბერლინიდან ამსტერდამში რომ წავალ და იქიდან ნეპალშიც რომ წავა და ნეპალიდან ყირგიზეთში და ყირგიზეთიდან არგენტინაში და ყველგან და ყველგან და ყველგან.. აი იცი როგორი ვარ? როგორი და..." უცნაურია, როცა ცაში ხარ და აცნობიერებ რომ მიწისა ხარ... უცნაურია.. დედაო მიწავ, ძალიან გთხოვ, ნუ პატარავდები ჰხოლმე როცა ცაში ვარ, თორემ ძალიან მრცვენია :) -

:)

გასაღები გადავატრიალე. ჯერ ტორმუზს ავუშვი ფრთხილად ფეხი, შემდეგ ნელნელა კონუსს.. მანქანა დაიძრა ჰხუხ.. ამოვისუნთქე, ანუ ყველაფერი სწორად გავაკეთე... -იცი ამ რვეულში რეები წერია? ეშმაკურად იცინის - ეს "შპარგალკაა"... - რა შპარგალკა, რის მერე რა მოდის? - ვეკითხები სწრაფად... დაძაბული ვარ, დიდად არ მაინტერესებს რვეულის ამბავი - არა, აქ სახელები მიწერია რომელ მოსწავლეს რა ჰქვია... რთულია ყველას დამასოვრება, სანამ შეეჩვევი - აააჰ, არადა რომ იცოდეთ როგორ მინდა ისე მალე ჩავაბარო, რომ ჩემი სახელის დამახსოვრება ვერ მოასწროთ - ვეუბნები სიცილით.. გულწრფელად ვამბობ ... მართლა გულით მინდა, ისე მალე ჩავაბარო რომ ვერავინ მოასწროს ჩემი დამახსოვრება.. - არა, მალე ჩაბარებაზე არაა.. ჰხომ იცი მასწავლებლებს ყველაზე ძლიერი და ყველაზე სუსტი მოსწავლეები ამახსოვრდებათ :) შეგიძლია ხვალვე ჩააბარო და მაგით დაგვამახსოვრო თავი - ისევ ეშმაკურად იღიმის... როგორც ყოველთვის სიტყვებს და ფრაზებს ვეჭიდები :) იქნებ მართლა..იქნებ, იქნებ, იქნებ... ეს უკვე იმედია... იმედი კარგია თუ არ დაგეზარება და აცოცხლებ :) ფრაზები კი.. ყველაფერი ფრაზებით იწყება.. არ აქვს მნიშვნელობა სად ამოიკითავ ამ ფრაზებს წიგნში კომპიუტერში თუ თვალეში :) მე ფეისბუქში ამოვიკითხე 4-5 წლის წინ... "30 წელს გადაცილებული ადამიანი, რომელიც საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სარგებლობს, უიღბლოა" არ ვიცი რატომ დამამახსოვრდა ასე მძაფრად,, ალბათ იმიტომ, რომ ჩემს მეგობრებსაც დაამახსოვრდათ :) ალექსმა, რომელსაც 1 წელიწადში 30 წელი უსრულდებოდა, სასწრაფოდ მანქანა იყიდა... სულ შენი ბრალია, შენი სტატუსებისო... შემეშინდა მეც უიღბლო არ ვყოფილიყავიო - ხუმრობდა :)) მეც ვხუმრობდი ამ თემაზე, ჯერ დრო მაქვსთქო მერე დრო მოჩოჩდა მოჩოჩდა მოჩოჩდა და ამ ზაფხულს, ჩემი 29 წლის იუბილე რომ ვიზეიმე ზარზეიმწვიმევით, უცბაშად შემეშინდა, უიმე სულ ცოტა დამრჩა, უნდა მოვასწროთქო... ვსთქუ მე და მოვასწარი :) მოვასწარი ერთდროულად რამდენიმე რამ 1) მართვის მოწმობის აღება უმოკლეს ვადაში 2) რეალურად გაცნობიერება იმის, რომ იღბლიანობა - უიღბლობა, მანქანიანობა-უმანქანიანობით და 30 წლამდე-30 წელს ზემოთ ობით არ იზომება 3) კუნფუ პანდა ყოველთვის მართალია - შეუძლებელი არაფერია! 4) ყველაზე ცუდი რაც არის, საკუთარი თავის დაპროგრამებაა "მე ამას ვერ შევძლებ", "ეს მე არ მეხება"... თუ არ გჯერათ, იხილეთ მე-3 პუნქტი "შეუძლებელი არაფერია!" 5) ყველაზე კარგი რაც არის, საკუთარი თავის დაპროგრამებაა "მე ამას შევძლებ", "ეს მე მეხება"... ისევ მე-3 პუნქტი - "შეუძლებელი არაფერია!" და კიდევ.. წვიმა, რომ ვყოფილიყავი, ალბათ ვიფიქრებდი "რამ შემქნა წვიმად, რატომ არ მოველ ადამიანადა"- სთქო :)

:)

აბა დაძაბეთ გონება და გაიხსენეთ

ყველა ის

სახლი,

სასტუმრო,

ჰოტელი,

ოტელი,

სადაც კი ოდესმე

ღამე გაგითევიათ...

გაიხსენეთ?

რამდენი?

ერთი თუ ორი

სამი თუ ჰხაჰხა ოთხი..

მაგრამ ყველა არა

არა კი არა ვერ.....

არადა იყო დრო,
კი დრო ნამდვილად იყო

და

სახლიც იყო

და ზაფხულიც იყო

ან ზამთარი

ან შემოდგომა

ანდაც გაზაფხული

და თქვენ იარეთ ბეეეეევრი ან ცოტა

ფეხით ან თვითმფრინავით
მატარებლით ან გემით
იარეთ, იარეთ
და
დამალვად არ ღირს,
დაიღალეთ..
მერე ინატრეთ
სახლი
ხო, სახლი
ჩვეულებრივი
მყუდრო
და წყნარი
და
რაც მთავარია საწოლი
და ძილი
და
დასვენება
და
სახლმა მიგიღოთ
კარი გაგიღოთ
და შეგიფარათ როგორც სახლის მოვალეობაა
ერთ დღეს
ან ორ დღეს
ანდაც ეერთ კვირას
შესაძლოა მეტიც
კი, ნამდვილად შესაძლოა...
თქვენ კი ერთ დილით ჩაალაგეთ ბარგი
უკანასკნელად შეხედეთ ამ სახლს
ჩასხედით ისევ თვითმფრიბნავებში
ან მატარებლებში
ანდაც გემში
თუ ფეხით იყავით?
ხო, შესაძლოა...
და წამოხვედით იქ
საიდანაც დაიწყო ყველაფერი
რადგან სახლი,
საკუთარი,
თუნდაც
უმყუდრო
ყველა იმ სახლზე მაგარია
სადაც კი გძინებიათ
და ამ სახლებმა, დანარჩენებმა
სასტუმროებმა
ვარსკვლავიანებმა თუ უვარსკვლავოემა
ოტელებმა თუ ჰოსტელებმა
ყოველთვის, ყოველთვის, ყოველთვის იციან
რომ ოდესმე წახვალ
და
დაივიწყებ
იმ კედლებს,
იმ ფანჯარას
იმ კარებს
სადაც გეძინა...
იქნებ სიზმარში დაგესიზმროს კიდეც
იქნებ სიზმარში უფრო რეალური იყოს ყველაფერი ვიდრე რეალურად იყო
მაგრამ სიზმარი სიზმარია
სიზმარს პასუხს ვერ მოსთხოვ


ხოლო ჩემი სიზმრისეული რეაობებიდან

1) პირველი იყო ბაკურიანი
სახლი ხის
თანაც რუსული თუ უკრაინული
კედლებს შორის იყო ღუმელი დიდიდი, მოგიზგიზე
გარეთ იყო თოვლი
და
მე ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე მივდიოდი ამ სახლში
დაღლილი
გადაქანცული
მივდიოდი და ვიძინებდი
თანაც ტკბილად და თბილად...
მერე ერთ დილით გავიღვიძე, გავხსენი ჩემი დიიიდი ჩანთა
და
ჩავალაგე ყველაფერი რაასაც ამ უცხო სახლში ჩემი ერქვა
და
კარების გამოხურვისას, მივხვდი რომ........
მერე შევბრუნდი ამ სახლში
დიდხანს, დიდხანს ვაკვირდებოდი მის კედლებს და შევპირდი
რომ არასდროს
არასდროს დავვივიწყები
ამ განლაგებას ფანჯრებისას..
ამ იატაკს და ამ ჭერს
და
რაც მთავარია, ყვავილებს, რომელიც ამ სახლის შპალერზე ეხატა....


2) მეორე იყო ალვანი..
თუშეთი ხომაა ახლაც სიზმარივით
და
ოცნებასავით
და
მოგონებასავით...
მაშინ იყო სამმაგად სიზმარივით და სამმაგად ოცნებასავით და სამმაგად მოგონებასავით..
მივდიოდით, მივდიოდით მივდიოდით
და ამ დროს დაღამდა
და
ღამე გავჩერდით ალვანში,...
ჩაკეტილ სახლში
და კარავში და ტალახში ძილისთვის მორალურად გამზადებულებმა
თბილ და რბილ საწოლებში დავიძინეთ..
და მეორედ მაშინ მივეცი პირობა სახლს, რომ არასდროს დამავიწყდებოდა...

3) მესამე ტაოკლარჯეთი
სასტუმრო მდინარის პირას..
მდინარის ხმით
და
შემწვარი თევზის სურნელით..
მაშინ ჩემ თავს პირობა მივეცი რომ სახლში დავრუნებული
აუცილებლად დავწერდი
სასტუმროებისა და მეძავების შედარებით დახასიათებას
მაგრამ შეპირება შეპირებად დარჩა...


სახლები კი დგანან და დგანან
უძრავად
უხმოდ
და მთელ დღეს ელიან
როდის მივა მათთან ვინმე
უფრო
მგზავრი
სტუმარი
როდის გააღებს კარებს
და
შევა და დასახლება
სახლებს არ შეუძლიათ სიხარულით ხტუნვა სტუმრების დანახვისას
სალებს არ შეუძლიათ ყვირილი ადამიანების დანახვისას
სახლებს მხოლოდ შეუძლიათ კედლები გაათბონ
და
აურა , ხო მყუდრო აურა უსახსოვრონ ადამიანებს,
რომლებიც წავლენ და დაივიწყებენ,...
და დგანან სახლები დღეები და თვეები
წლები
და
წლები
და
წლებზე უფრო წლები
ანუ საუკუნენი
და ელოდებიან ადამიანებს ფართოდ დაჭყეტილი ფანჯრებიდან
და აივნებიდან
ისევე როგორც ბებიაჩემი,
ხო ბებიაჩემი,
ახლა მწოლარე
წევს და მელის და მელის და მელის
ორშაბათიდან შაბათამდე
მე კი არ მივდივარ
ანდაც მივდივარ
და
მალევე მოვდივარ
როგორც მგზავრი, დროებით შეჩერებული...
ბებიას კი არ შეუძლია შემაჩეროს,
ისევე როგორც სახლებს, რომლებიც ყველაფერს დათმობენ, რომ ადამიანები მათთან დარჩნენ,
მაგრამ ადამიანი ხომ მოძრაობისთვისაა გაჩენილი.....
მოძრაობისთვის და მხოლოდ მოძრაობისთვის
და
კიდევ იმისთვის,
რომ ამ მოძრაობასა და მოძრაობას შორის
წამით ჩამოჯდეს
და
მოიგონოს
სახლები,
ყვავილებიანი შპალერები
და
რაც მთავარია
ბებიები

:)