ეს ალბათ ბედია..
ან უბედობა..
ჰხო, ყველა ერთმანეთზე გასაოცარია და ყველა მათგანი ისე ჰგავს წიგნის პერსონაჟს
თავიანთი გასაოცარი ისტორიებით,
რომ
ხანდახან, როცა გაგიკვირდებათ და დრო მაქვს,
ვფიქრობ
წიგნი ხომ არ დამეწერა
ან
ფილმი ხომ არ
გადამეღო
სათაურით
"მე და ჩემი უცნაური ტაქსის მძღოლები"...
მაგრამ დღევანდელი ტაქსის მძღოლი მაინც ყველაზე უცნაური იყო..
ალბათ იმიტომ , რომ სულაც არ იყო უცნაური
და
სწორედ ეს აუცნაურებდა..
არ ვიცი, შეიძლება არაფერია იმაში იცნაური,
როცა ტაქსში ზიხარ
ღამეა
ხედავ მხოლოდ მძღოლის თეთრ თმას
და
ფიქრობ, რომ იქნება ალბათ 60-65 წლის
არა, ამასაც არ ფიქრობ...
ზიხარ შენთვის ფანჯარასთან და აკვირდები ღამეში განათებულ შენობებს
და
ფიქრობ, რამდენი ახალი მაღაზია გახსნილა
რამდენი ახალი შენობა აშენებულა, მანამ
სანამ
მე სამსახურში ვიზვარო
ჰხო, შეიძლება სულაც არაა უცნაური,
ამ სიჩუმეში,
ამ საკუთარ თავთან დიალოგში\
უცბაშად ტაქსის მძღოლი
ისე, რომ თავს არ სწევს უკან
გეკითხება
"შეყვარებული გყავს?"
ჰხო, არაა უცნაური, ბოლოსდაბოლოს იმდენნაირი ტაქსი დადის დედამიწაზე\
იმდენნაირი მძღოლით, რომ რა გასაკვირია ერთს ასეთი შეკითხვა გასჩენოდა..
მაგრამ დედას გაფიცებთ, დამეთანხმდეთ
რომ
ნამდვილად უცნაურია,
როცა ვიღაც, თუნდაც ტაქსის მძღოლი, გკითხავთ,
შეყვარებული გყავსო
და
შენ მთელი სიგულწრფელით, მთელი სიცხადით, უპასუხებ
კიო..
თავს დახრი, დაიმორცხვებსავით
და
უცბაშად გაგახსენდება, რა შეყვარებული
და
უპასუხებ, უი შემეშალა, არა არ მყავსო :ს :ს
ნუ სხვა შეკითხვა აღარ დაუსვამს ან დამისვა და არ მასოვს..
ან რაღა მემასოვრება
გავოცდი
ზუსტად არ ვიცი რის გამო...
ალბათ იმიტომ, რომ
ჩემი პასუხი მეც პირველად მოვისმინე
და
გამიკვირდა, ისეთი გაკვირვებით
შუა სიზმრიდან რომ ვიღაც გაღვიძებს,
იღვიძებ, ფხიზლდები, ყავას სვამ, პირს იბან
და
გულში მაინც სიზმარზე ფიქრობ....
მიკვირს და მიხარია, რადგან მიკვირს, ე.ი. ჯერ კიდევ შეიძლება ჩემგან ფილოსოფოსი გამოვიდეს
თღუნდაც სიზმარში : )
